Ísafold - 19.01.1895, Blaðsíða 3

11
um, að kaupmenn hal'a fremur hitann i hald-
inu, meðan fjelagið stendur.
Heilsufar manna er gott.
Suðurmúlas. (Mjóaf.) 12. des.: Frá því
eptir miðjan október og til þessa tima heíir
hjer verið má heita landburður af vœnum
þorski. svo jeg er viss um, að blutir manna
hjer i Mjóafirði og Horðfltði eru orðnir 5—8
skpd. síðan um septemhermán.lok. Síld heflr
verið með minna móti á þessum fjörðum, en
þó optast nóg til beitu; en rnjög lítið fiskazt
í haust á Seyðisfirði, og mun það helzt heitu-
leysi að kenna.
Aptur á móti hefir verið mikil síldarveiði á
Reiðarfirði, og hafa kaupmenn þar og 0.
"Wathne sent marga gutuskipsfarma út, sumt
saltað og sumt lagt í ís. Sagt er, að þeir
hafi fengið síld nú vel borgaða fremur venju.
Yor og sumar voru hjer einstaklega veður-
hlíð, enda heyjaðist hjer eystra með bezta
móti, og sumstaðar ágætisvel og nýting eptir
þvi. Til Hjeraðs var samt heldur þurrt, og
lá við að hólatún brynni. Margir spáðu nú
hörðum vetri eptir slika sumar- og haustblíðu,
en hingað til hefir verið bezta hlýindatið,
stundum að sönnu nokkuð óstöðug. Allt til
skamms tima hata trollarar, sera við köllum
(botnvörpuskip), verið að sveíma hjer úti fyrir
°g hleypt inn á fjörðu á milli og ýmsirhjálp-
að þeim um nóga sild til beitu, og látið þá
heldur sitja fyrir henni en landa sina, að sagt
er, þó ótrúlegt sje frásagnar.
Húnavatnssýslu (austanv.) 5. jan ; Síðan
um mánaðamótin október og nóvember hefir
tíðin verið mjög óstöðug, sífelldir umhleyp-
ingar, en þó allt af nóg og góð jörð fyrir
skepnur; eru því bændur hjer óvanalega litlu
húnir að eyða af heyjum um þennan tíma.
Að eins hefir einn dagur komið, sem mátt
hefir heita hriðardagur, 28. þ. m., en opt tais-
verð frost, nokkrum sinnum 8—11° C.; en ekki
hefir það staðið lengi í senn. Fjárbráðapest-
in hefir gjört allmikið tjón hjá bændurn fram
til sveita, drepið 30—50 á suraum bæjum.
Út á Ströndinni (Skagastr.) heör varla orðið
vart við hana.
„Fj.-konan“.
»Fj, konan« hefir nú enn frcmur viður-
kennt, að hafa fengið pappírinn hjá Zöllner
Vidalin, eða ekki móti því borið, vantar
því ekkert nema prentsmiðjuna(!!). »Fj.-
konan« tekur fram, að B. Kr. »fari um
sveitir og prjediki um sjálfan sig«, kippi
jeg mjer ekki upp við þaö. Og mundi
»Fj konan« geta komizt ljettara út af því
að borga pappírinn með öðru en að syngja
lof og dýrð um Zöllner Vidalin og hnýta
í mig í hverju blaði?
Reykjavík 18 jan. 1895.
Björn Kristjánsson.
Innbrotsþjófnaður og sjálfsmorð. Á
Akureyri varö sá voða viðburður á jóla-
föstunni, að maður var staðinn að innbrots
þjófnaði í sölubúð, er hann hufði leikið
lengi, og hengdi sig í varðaldi morguninn
eptir í axlaböndum sínum. Hann lijet
Friðrik Guðjónsson, og átti heima þar í
bænum, rúmlega þrítugur, vel kynntur
hvervetna, »prýðilega vel greindur, síkátur
og fjörugur«; hafði setið við spil með
kunningjum sínum fyrri part nætur, er
hann framdi innbrotsþjófnaðinn í síðasta
sinn og var handsamaður í fyrirsát I búð-
inni.
Hrafninn „Fjósi”.
Mig rekur minni til margs trá yngri árun-
um, og meðal annars man jeg eptir hrafni,
sem vetur eptir vetur hjelt eig við heimilið.
þar sem jeg átti heima. Hrafn þossi var mjög
einkennílegur, því’á hann vantaði hálft stjelið;
var hann því þekktur um land allt. Einu sinni
hjeldu hrafnar haustþing á Norðurlandi, eins
og venja hrafna er, til þess að skipta sjer
niður á bæina, og af því hratn þessi var
einstakur seinast og enginn at hröfnunum
vildu vera með þessum stjelleysingja á heim-
ili, þá gerðu þeir hann útlagan af Norður-
landi. Hrafninn tíúði því til Suðurlands, að
sögn sjómanria að norðan, og komst þangað
með hálfrifið skinn og settist að þar, sem jeg
áður gat um.
Menn tóku brátt eptir því, að krummi var
stjellaus, ogaðhann toildi hvergi nemaáfjós-
haugnum; skírðu metiti hann því »Fjósa«.
Hrafn þessi var frentur hygginn; en einkum
kom hj'ggni hans í ijós, þegar hann var svang-
ur og sá til ætis.
Hrafn þessi t. d. viöraði sig upp við hús-
bóndann, sem var mikilmenni, og þá ekki sið
ur við ráðsmann hans, sem var kempa, af því
þeir voru vanir að fleygja skófum í hann út
á gaddinn. Hrafninn varð fljótt svo leiðitam-
ur við þá, að þeir gátu látið hann eita sig
eins og hvolp.
Og svo var krummi skynsamur, að hann
beit hvern þann mann, sem nærri honum kom
og ekki gat honum neitt. Og ekki beit hann
þá sízt, • sem höfðu gefið honum eitthvað, en
voru hættir því; sór hann sig í hrafnakyns-
ættina að því leyti, að hafa sljóa samvizku,
og að hafa enga æðri hugsjón en að tína eitt-
hvað í magann þann og þann daginn, á hvern
hátt sem það gat bezt beppnazt. Og allt
mátti leiða hann með skófum.
Einu sinni narraði húsbóndinn og ráðsmað-
urinn hann á skófum inn í bæjardyr, sem auð-
vitað gat verið lífsháski fyrir hann; saumuðu
þeir þá um hálsinn á honum hálsband úr
ensku leðri, með skilti úr >prinzmetal«, með
ágröfnu nafni sínu, sem hann bar svo síðan;
gat húshóndinn og ráðsmaðurinn teymt hrafn-
inn á þessu hálsbandi, því hann var orðinn
svo vel taminn.
Hrafn þessi var hálslangur, mjóssaralegur og
hlykkjóttur. og krunkaði hamslaust framan í
þá, sem ekki gáfu honnm neitt; en allt af
þekkti hann nafu sitt, »Fjósi«, þegar á hann
var kallað.
Stundum settist krummi á kirkjuraæuirinn,
ogkrunkaði þá grimmdarlega, rjett eins og hann
væri að rííast við prestinn um, að engin trú
og enginn kærleikur ætti að vera til; en allt
af lorðaðist hann að koraa nærri kirkjudyr-
unum.
Af því hrafnar geta orðið háaldraðir, og jeg
man, að hálsbandið var óbilugt, þá væri eski
óhugsandi, að hrafn þessi liiði enn þá.
Jeg bið því alla þá, sem kynnrt að sjá hratn
með þessurn lyndiseinkennurn, ytra útliti og
háisbandinu, að gera mjer viövart, og kalla á
hann með nafninu »Fjósi«, og vita, hvort harm
ekki man enn þá eptir nafni sínu.
Reykjavík, í janúar 1895.
Björn Kristjánsson.
Mfinnalát. »Pinn 16. október næstl. and-
aðist að Brúnastöðum í Tungusveit ungfrú
Hólmfríður Benedilctsdóttir, 23 ára að aldri.
Hún var fósturdóttir rnerkishjónanna Jóhanns
hreppstjóra Pjeturssonar á Brúnastöðum og
konu hans Elínar Guðruundsdóttur. Hólm-
fríður sál. var af góðu og götugu fólki komin,
enda sjálf atgjörvisstúlka til sálar og líkama.
Hafði hún og notið hins bezta uppeldis hjá
fósturforeldrum sínum, er sýndu henni hið
siðasta merki ræktarsemi og kærleika, með
því að kosta útför hennar með rausn og sóma;
fór jarðarförin fram með allmiklu fjölmenni
að Mælifelli 80. október«.
Dáinn er 20. desember f. á. Olafur Jónsson,
65 ára gamall ekkjumaður. hjá Eggerts syni
sínum, bórrda á Hávarðsstöðum í Leirársveit;
hann bjó lengi góðu búi á Sturlureykjum i
Reykholtsdal, átti góða konu, Þuríði Þor-
steinsdóttur frá Hurðarbaki, og áttu þau 6
börn, öll upp komin og mannvænleg. Hann
var gestrisinn og greiðasamur og velvildar-
maður í öllu. H.
Magnlaus hefnigirni. Til þess ^ið sýna
einhvern lit á að reyna að hefna sín fyrir
höfuðþvottinn síðasta hjá Isatoid helir ábm.
»Þjóðólfs« i gær kreyst upp úr sjer með sótt
og harnrkvælum þá húsgangs-volæðis-amlóða-
vellu-lokleysu. að nær yfir tekur það sem frek-
ast er hægt að hugsa sjer i ritmennskulegum
bögubósaskap. Eru tilburðir hans þar þvf iík-
astir, að sjónlaus, heyrnarlaus og tannlaus
stagkálfur væri að reyna að japla húðarskæn-
ið af sjáltum sjer.
Leiðarvísir ísafoldar.
1522. Eru búfræðingar skyldir að kaupa
lausamennskubrjef, ef þeir eru ekki lausir við
það aldurs vegna?
Sv.: Nei.
1523. Eru búfræðingar skyldir að inna af
hendi lausamennskugjaid í þeim hreppi, sem
búnaðarskólinn stendur?
Sv.: Þeir, eins og aðrir, eiga að greiða
gjöld sín í þeim hreppi, þar sem þeir eru
heimilisfastir, eða þar sem þeir dvelja 4 mán-
uði eða iengur af árinu.
1524. Er skylt að borga vegabótagjald af
búnaðarskólalærisveinum?
Sv.: Nei.
1525. Hvaða rjettindi veitir sveinsbrjef, sem
gefið er út sarokvæmt tilskipnn 17. nóv. 1786,
og 13. júni 1787, sem og oprru brjefi 13. ágúst
1786. Eða eða eru ekki ofanskrifaðar tilskipanir
og brjef í gildi enn?
Sv.: Sveinsbrjefið veitir handiðnamönnum
rjett til að vera lausir o: undanþegnir vistar-
skyldu, án þess að leysa sjerstakt leyfisbrjef.
Þeir mega setjast að hvar sem þeim þóknast
á landiuu. Þar að auki mega þeir verzla með
þá vöru, sem að iðn þeirra lýtur.
Skiptafundur
í dánarbúi Lárusar sál. sýslumanns Blöndals
veröur haldinn hjer ;l skrifstofu sýslunnar
laugardaginn 2. marz næstkomandi kl. 12
á hádegi. Verður þá, að svo miklu leyti
sem auðið er, skýrt frá hag dánarbúsins,
ákvörðun tekin um sölu fasteignar þess
og annara fjármuna o. s. frv.
Skrifst. Húnav.sýslu, Kornsá 2. jan. 1895.
Jóh. Jöhannesson,
settur.
Arnarstapauinboð.
Þessar þjóðeignir fást til ábúðar í næstk.
fardögum: Borgarholt og Stakkhamar í
Miklaholtshreppi. Saurar í St.aðarsveit.
Heila í Beruvík, Húsanes og grasbýlið
Bergþórsbúð á Arnarstapa í Breiðuvikur-
hreppi, Þormóðsey í Stykkishólmshreppi,
og Munaðarhóll á Hjallasandi og Foss í
Neshreppi utan Ennis. Menn snúi sjer sem
fyrst til undirskrifaðs.
Ólafsvík, 7. jan. 1895.
Einar Markússon.
Fjárinark Hannesar Erlendssonar á Melnum
við Reykjavík er: stýft hægra; standfjöður fr.
vinstra og hnífsbragð ofar.