Ísafold - 14.09.1895, Qupperneq 3

804

ið htíiðursmönnum samboðin í alla staði.
En til þess að finna reiði sinni átyllu er
hann ekki vandari að meðuluin en það, að
hann gerir þau ummæli að »útilokun«kand.
G. frá að vera »hinn prúðasti maður í allri
hegðun og framgöngu« m. m. Þess konar
útúrsnúningur biður engra svara,
og það því síður, sem ísafold
hefir aldrei með einu orði hallmælt
hr. G. S., nje yfir höf'uð látið sjer detta í
hug að blanda sjer í þetta mál á þann
hátt, að mæla með einum umsækjanda öðr-
um freniur. Það sjer hver rjettskygn mað-
ur, að það er sitt hvað, að láta í Ijósi, að
kosningu löngu um garð genginni, að
þeim beri aö rjettuiagi veiting, er hlotið
hefir ef ekki alveg löglega kosningu, þá
samt langflest atkvæði og meira að segja
fyllilega þann atkvæðafjölda, er lög heimta;
þeim einum getur verið ami í því, sem
viija láta beita rangindum. Brigzl um vin-
áttu-hlutdrægni í því sambandi eru því
mjög vanhugsuð og átyllulaus. Vinum
síra J. P. utau Garðaprestakalls hefir aldrei
verið og getur ekki vel verið áhugamál
að hann komist þangað, af þeirri einföldu
á,stæðu, að dável fer um hann þar sem
hann er, og mjög óvíst að þeirra dómi, að
Jiann breyti lilbatnaðar. En það er meira
en vinir og vandamenn að keppinautar
hans munu geta sagt, eptir framkomu þeirra
aðdæma sumra,endaraunaröðrumáli gegna,
þar sem hann er brauð laus og hefir því allt
að vinna, en engu að tapa.
Yfir höfuð væri ráð fyrir þá mikilsvirtu
herra, er Jjeð hafa nöfn sín undir »Þjóð-
ólfs«-greinina, efþeirhugsa sjer »að blanda
sjer« frekar í þetta mál á prenti, að velja
sjer þá fyrir ritsmið mann, sem minna
brúkar af hártogunum, útúrsnúningum og
slettum.
Það er auövitað laust við áminnzta
»Þjóð.«-grein,—nema ef hin mörgu glæsi
legu nöfn undir henni eiga að hafa áhrif
í þá átt i almennings augum — að því er
allmjög veifað, jafnvel á prenti nýlega að
sögn, að »heldri mennirnir« í prestkallinu
haíi flestallir kosið hr. G. S., og eigi því
hans kjörlið að vera eins þungt á metum,
þótt miklu færra væri. En það er hvort-
tveggja, að prestskosningarlögin þekkja
ekki þess háttar manngreinarálit, enda ó-
víst, hvort nokkur ástæða er til að gera
yfirleitt meira úr atkvæðum verzlunar-
manna og embættismanna, heldur en góðra
og heiðvirðra bænda eða almúgatnanna.
Þeir geta vissulega kosið af allt eins fögr-
um og ómeinguðum hvötum. Kunnugir
munu gera allt eins mikið úr atkvæði t.
d. manns eins og Erlendar sýslunefndar-
manns Erlendssonar á Breiðabólsstöðum
eins og hvers sem vera skal af »höfðicgj-
unum« hinum meginn, ef í það fer. Og af
menntamönnum í prestakallinu mun síra
J. P. hafa átt allt eins marga meðal sinna
fylgismanna eins og hinn. Og ekki var
hann í hans flokki (síra J. P.), kjósandinn,
sem huggaði sig við það eptir á, er hans
skjólstæðingur bar lægra hlut við kosn-
inguna, að í þeirra flokki væri mikilshátt-
háttar maður einn hámenntaður, sem verið
hefði í fyrri daga lagsmaður eða jafnvel
skólabróðir Kristjáns níunda, og ekki mundi
því þurfa nema að stinga niður penna til
hans til þess að útvega sínutn manni
brauðið! Nje heldur hinn, sem gerði sjer
von um, að einn þjóðkunnur milli-landa-
stórkaupmaður, í vina- og vandamanna-
hóp umsækjanda, þyrfti ekki annað en að
stinga einu orði að kunningja sínumNelIe
mann, til þess að tjeður umsækjandi fengi
brauðið, þrátt fyrir allt og allt!
Nýr gag-nfræðaskóli
og sjerstakir kennslutimar fyrir yngri
og eldri. BEZTU KJÖR.
Hjálmar Sigurðsson.
Gufubrætt andarnefjulýsi íæst hjá
C. Ziinsen.
|jgp“ Yið verzlun mína á Laugaveg nr. 7
verður keypt sauðfje á fæti og
eptir niðurlag-i um næstuslátur-
tið, mót peningum, eða v'ðrum allskonar með
bezla verði. Port verður ljðe ókeypis fyrir
sauðfje og hesta. Rvk. 13. sept. 1895.
_____________BEN. S. ÞÓRAIilNSSON.
Laugardaginn 13. júií s. 1. tapaðist
áEyrarbakkamorkembd yflrhöfn nokkuð brúkuð
með dökkleitu einskeptutóðri. Og bið eg hven
þann, sem lundið hefir, að skila henni til
uudirskrifaðs móti sanngjörnum tundarlaunum.
Grjótá 22. ágúst 1895.
Teitur Olafsson.
Hjá undirskrifuðum fást ýmis-
konar brúkuð húsgögn og föt úr mjög góðtt
búi hjer í bænum. Allt með vægu verði.
Rvík, 13. sept. 1895.
Ben. S. Þórarinsson.
UNGLINGSPILTUR getur íengið að læra
alls konar trjesmíði hjá mjer.
S. Eiríksson, Vesturgötu'40.
Með því að viðskiptabók við sparisjóðs-
deild Landsbankans nr. 2734 (aðalbók K.
bls. 103) hefir glatazt, stefnist hjer með sam-
kvæmt 10. gr. laga um stofnun landsbanka
18. sept. 1885 handhafa tjeðrar viðskipta-
bókar með 6 mánaða fyrirvara til þess að
segja til sín.
Landsbankinn, Rvík, 9. sept. 1895.
______Tryggvi Gunnarsson.
Verzl. P. C. Knudtzoii & Söns
selur:
kalk, þakpappa og pappasaum, galvaniser-
aðan þaksaum, kartöflur, stórt úrval af
hengilömpum og borðlömpum, ágætan
Schweitserost.
í verzlun JÓNS I»ÓRÐARSONAR
fást tóinir kassar og tuunur af ýmsum
stærðum fyrir rnjög lágt verð.
Uppboðsauglýsing. Mánudaginn 30.
þ. m. kl. 11 f. hád. verðnr opinbert uppboð
baldið við Reykjarjett á Skeiðum til að selja
úrgangs- eða óskilakindur þær, er við tjeða
rjett koma íyrir þetta haust. Söluskilmálar
verða birtir á uppboðsstaðnum á undan upp-
boðinu.
Hreppstjórinn í Skeiðahreppi, 4. sept. 1895.
Jón Jónsson.
68
»Burt með gömlu endurminningarnar!« sagði hann.
inorgun byrjar nýtt ár, og með nýju lifi koma nýar
vonir!«
Honum var nú orðið hughægra, og þegar hann kom
heim til stn, var ógleði hans að mestu horfin.
, *
* *
Sama kveldið sat ung og fríð hefðarstúlka, Aðalheiður
v. Sperber, ásamt lagsmey sinni, i fagurlega búnu her-
bergi í húsi nokkru á Alexanderstorgi i Berlín, rjett við
Beltisbrautina. Faðir hennar, Sperber ofursti, var íarinn
í klúbb sinn; þar var hann vanur að hitta kunningja sína
á hverju kveldi.
Lagsmærin lagði það til, að þær skyldu stytta sjer
stundir með þvi að spá í spil um það, hvað bera mundi
að höndum á nýa árinu. Meðan þær voru að því heyrðu
þær ofurlítinn skarkala úr næsta hcrbergi.
»Gætið þjer að, hvort nokkur er þarna inni, Karólína«,
sagði ofurstadóttirin.
Þær fóru þangað inn, og fundu stinnan brjefmiða á
gólfinu við glugga, sem var opinn; þegar þær gættu betur
að, sáu þær, að þetta var partur af Ijósmynd.
»Þetta er þá liðsforingi!« sagði Karólína. »Skyldi
það vera fyrirboði þess, sem nýa árið befir að bjóða?«
bætti húii við brosandi.
65
gleymi því augnabliki, þegar hann hrópaði: »Hver er að
kalla á mig? Hjer er jeg!«
Járnbrautarferð á gamlárskveld.
Þýzk saga.
Að kveldi hins 31. desembermánaðar 1890 hafði hópur
af midirforingjum safnazt’ saman á járnbrautarstöðv-
unum í litla setuliðsbænum K. Þeir voru þangað komnir
til þess að kveðja fjelaga sinn, Bruno v. Teupitz; hann
ætlaði að fara til P., koma þar að föður sínum óvörum
og vera hjá honum um nýárið.
Veðrið var illt, en samt voru þessir menn í góðu
skapi. Að eins mátti sjá á Bruno v. Teupitz, ef honum
var veitt athygli vandlega, að kátína hans var að meira
eða minna leyti uppgerð.
»Hvernig gekk þjer að skilja við hana?« sagði eiua
af liðsforingjunum. »Þriggja daga skilnaður er eins og
dálítil eiiífð fyrir þá, sem unnast!*