Ísafold - 16.12.1896, Blaðsíða 2

346
varð ekki komið viS um fatnaS. YiS reynd-
um allt, sem okkur gat dottiS í hug, og loks
gripum við til þeirra óyndisúrræSa aS sjóða
fötin, eins vel og við bezt gátum, og skafa
svo úr þeim með hníf. A þenna hátt náð-
um við svo miklu vír þeim, að við gátum ferð-
azt í þeim; en engin tilhugsun fannst okkur
ánægjulegri en sú í lífinu að komast í hrein
föt, þegar við á endanum kæmumst heim í
Noreg. Við saumuöum okkur n/tt húðfat úr
bjarnarfeldum, sem við þurkuðum og verkuö-
um með því aS spyta þau undir kofaþakið
okkar. Silkitjaldið okkar góða og d/ra, sem
við höfðum notað fyrra árið á allri leiðinni,
var nú loksins orðið svo snjáð og bilaö í haust-
veðrunum, að mjer fannst ekki tiltökumál að
nota þaS framar. ViS urðum því að nota
sleöaseglin okkar í tjald. Nestið okkar var
nær eingöngu bjarnd/rakjöt og feiti, eldsneyt-
ið 1/si og spik, og við treystum því alveg, að
við mundum geta náS 1' næga villibráð á leið-
inni, þegar nestið okkar væri búið.
Loks vorum við ferðbúnir 19. maí, hjeldum
suður á bóginn og höfðum stutta áfanga.
Hinn 23. maí, á 81°. 5' norðurbreddar kom-
um við loks í auðan sjó, sem viS veturinn
allan og vorið höfðum sjeð skuggann af yfir
sjóndeildarhringinn, og við hlökkuðum nú stór-
um til að geta komizt suður eptir í húðkeip-
unum okkar. En veður tafSi okkur til 3.
júní. Þetta veður hafði rekið ísinn saman,
og hjeldum við nú ferðinni áfram áísum,auk
þess fengum við byr og gátum notað sleða-
seglin, svo að okkur fleygSi nú áfram. Þeg-
ar lengra dró suður, varS fyrir okkur land
allmikið og náði norðurströnd þess langar leið-
ir í vesturátt. Með fram strönd þessari í út-
norður var auSur sjór. Jeg var um stund á
báðum áttum, hvort við ættum ekki aS halda
í þá átt sjóleiSis, en datt í hug, aS með því
móti kynni okkur að bera of langt norður á
við, og tók þann kost aS halda í suður yfir
sljettan ís eptir breiðu sundi ókunnu. Enn
þá hrepptum við svo hagstæðan vind, aS við
gátum notið sleðaseglanna, og miSaði okkur
þá töluvert áfram.
Hinn 12. júní komumst við loksins suður
fyrir eyjabálkinn og fundum þar auðan sjó á
stórri spildu vestur með suðurströndinni. Enn
þá höfðum við hagstæðan byr. Við tengdum
nú húðkeipana saman, drógum sleðasegl okkar
upp á bambusviðarstöng í siglu stað og gátum
svo siglt auðan sjó fram með ströndinni. Skil-
aði okkur þann veg allvel áfram. Þegar byr
inn lægði eða hann varð óhagstæður, sviptum
við seglum og tókum til áranna.
Við áttum nú skammt eptir að útsuðurs-
skaga eyjanna og vorum farnir að hlakka til
að komast yfir að Spitzbergen; viS töldum
okkur víst að komast þar í skip að fárra
vikna fresti, er heimlcið ætti til Noregs.
ViS tókum eptir því, að hnattstaða sú, er
jeg fann meS athugunum mínum, kom um
þessar slóðir merkilega vel heim við norður-
breidd þá, er Leigh Smith hafði talizt vera á
suðurströnd Frans-Jósefslands. Jeg furðaði
mig líka á því, hve vel þetta strandlendi virt-
ist koma heim viSlandsuppdrátt Leigh Smiths
bæði aS stefnu og lögun. Fór mig því að
gruna, aS við værum enn staddir á Franz-
Jósefslandi sunnanverðu og hefðum farið suð-
ur eptir breiðu sundi þvert í gegnum Zichy-
land; þaS hafði verið haldið samfast land
til þessa, en reyndist nú að vera eintómar
eyjar.
Á ferð okkar þar með landi fram hreppt-
nm við /ms áföll, en komumst þó klaklaust
undan þeim. Einhvern dag, er við höfðum
siglt með landi fram, lögöum við aS kveldiað
ísskörinni, til þess aS skygnast til vegar
lengra vestur eptir, áður en við hjeldum á-
leiðis morguninn eptir. ViS festum húðkeip-
únum viS ísinn með sterkum káSli, er við
hugðum óbilandi. Þegar við vórum komnir
spölkom upp frá sjónum á dálitla mishæð,
sáum við, hvar húökeiparnir flutu lausir, og
bar þá hraöan frá landi fyrir vindi. Vista-
forði okkar var allur í þeim, ásamt öllum út-
búnaði okkar, byssum og skotfærum. Við
stóðum þarna slyppir og allslausir á ísnum.
Eina bjargráöiS var aS ná í húðkeipana, og
var mjer nauðugur einn kostur að fleygja
mjer í sjóinn og reyna að ná þeim á sundi.
Hjer var mjög á tvær hættur teflt, því að
svo var að sjá sem húðkeipana ræki hraðara
en jeg hafSi fl/ti til á sundi. Svo var kalt
í sjónum, að jeg doðnaöi allur upp og fann
ekkert til mín. Varð mjer allstirt um sund-
tökin. Loks komst jeg þó á móts við liúð-
lteipinn annan og náSi hendinni í hann. En
þá treysti jeg mjer ekki til að komast upp í
hann. Jeg lá kyr litla stund og ætlaði mjer
eigi lífs auðið framar. En þá hugsaöi jeg til
harmkvæla þeirra, er fjelagamíns, Johansens,
mundu bíða, áður en hann yrSi hungurmorSa.
Jeg tók á því, sem jeg hafði framast til,
fjekk lypt öðrum fætinum upp á borðstokk-
inn og velti mjer einhvern veginn inn í bát-
inn. Þá vorum við hólpnir«.
»GerÖu þaS ekki«, sagði Johansen, þegar
hann sá, aS Nansen ætlaði að varpa sjer til
sunds; en hinn fór ekki að því. Þegar Nan-
sen kom aptur að landi, tók Johansen hann
og bjó um hann í húðfatinu og velti honum
í því, þangað til ylur færðist í hann. Var
hann jafngóður orSinn daginn eptir.
Tveim dögum síSar rjeðst rostungur á húð-
keip Nansens. »Óvættir þessar höfðu opt-
sinnis s/nt sig í því aS vilja færa okkur til
heljar«, segir dr. Nansen, »með þeim hætti,
að þær ráku upp hausinn rjett hjáhúðkeipn-
um og lögðu í hann roknahögg, sem hefði
hæglega getað hvolft honum; en aklrei hafði
þeim heppnazt það. í þetta skipti var at-
lagan harðari. Rostungurinn kom skyndilega
upp úr sjónum rjett hjá húðkeip mínum og
leitaðist við aS hvolfa honum meS þvl að
leggja annan hreifann upp á borðstokkinn, en
rak um leið hinar miklu höggtennnr sínar
gegnum botninn á bátnum, en hitti mig þó
ekki, til allrar hamingju. Jeg lagði árinni í
hann eins hart og jeg gat; hann reis þá upp
á endann upp úr sjónum og bjóst til að ráða
á mig; en þá hvarf hann að vörmu spori,
jafnskyndilega og hann kom. Hann hafði
höggvið langa rifu í botninn á húökeipnum
og fjell þar inn kolblár sjór; ætlaði húökeip-
urinn að sökkva undir mjer, og tókst mjer í
síðustu forvööum aS leggja honum við ís-
spöng, er jeg komst upp á heill á hófi. Dag-
inn eptir hjeldum viS kyrru fyrir, til þess að
gera við húðkeipinn, og þurka klæði okkar
og ljósmyndatól, m.m. er allt var gegnvott, en til
allrar hamingju óskemmt að öðru leyti.
Húsbruni. Á Brekku í Mjóafirði brann
um síöustu mánaðamót timburhús allmikið og
vandaS, eign Konráðs kaupmanns Hjálmars-
sonar, er hann rak í verzlun og hafði þar
einnig íbúð, ásamt öllu því, sem í því var,
að sögn, nema hvað bjargaö var peningaskáp.
HúsiS á að hafa brunnið til lcaldra kola á
einni klukkustund.
Landsgufuskipið !>Vesta«, kapt. Corfit-
zon, kom loks í fyrra dag úr ferð sinni um-
hverfis landið. Hún kom að eins við á 7
af 11 —12 ráögerðum viðkomustöðum, sem sje
Eskifirði, Seyðisfirði, Akureyri, SauSárkrók,
ísafirði, Bíldudal og Patreksfirði, en ekki á
VópnafirSi, Húsavík, Blönduós, Flatey eða
Stykkishólmi, sjálfsagt til stórmikils baga að
því er snertir þær hafnirnar að minnsta kosti,
er auglvstar höfðu verið löngu fyrir fram,
enda er mælt að Björn kaupmaður Sigurösson
hafi ætlað með skipinu frá Flatey og kaupm.
Chr. Riis á Borðeyri frá Stykkishólmi, báSir
til Kaupmannahafnar, en verða nú aS bíða
miösvetrarferöar Lauru.
Um 30 farþega voru með skipinu hingað,
þar á meðal frá Seyðisfirði eand. juris Björg-
vin Vigfússon og Jóharm Sigfússon á Vopna-
firði, frá Sauðárkrók kaupm. Chr. Popp, frá
ísafirði verzlrn. Kristján Fr. Nielsen, fráBíldu-
dal verzlm. Sigfús G. Sveinbjarnarson og frá
PatreksfirSi kaupmaður Markús Snæbjarnar-
son, áleiðis til Khafnar.
Eeykjavíkur viti. Áformað er, að reisa
vita hjer í Reykjavík á sumri komanda á
kostnað hafnarsjóðs, en leggja niður Engeyj-
arljósið. Hann á aS standa skammt frá þjóð-
veginum inn að Rauöará, upp frá Frostastöð-
um. Hann verSur ekki hár, 11 —12 álnir,
enda á að eins að 1/sa hjer út um sundin,
er Gróttuvitanum sleppir. Vitastjórnin danska
sjer um smíð hans. KostnaSurinn áætlaður
6,500 kr.
Kópavogsbrúin. Herra ritstjóri! Mætti jeg
leyfa mjer að vekja máls á því í heiðruðu blaði
yðar, að brýna nauðsyn ber til, að láta tafarlaust
einbvern, sem vit hefir á, aðgœta brúna yfir
Kópavogslœk. Að visu má telja vist, að ein-
hver gætir að henni og getur hennar þegar einn
eða fleiri eru húnir að drepa sig á henni; en það
þyrfti að gerast deginnm áður. Með lítilli aðgerð
mætti styrkja hana svo, að umferð um hana ekki
yrði að slysi í vetur; en eins og hún nú er, væri
betur, að bannað væri algjörlega að fara hana,
og kemur slíkt sjer þó æði-illa um þá árstíð, þeg-
ar hrúarinnar er helzt þörf. N.
oq
s
c^-
W
JO ►—<
H ® ®
p crq CT5
b: s
p &
tn >-*•
£T o
|-5' ^
< P-

P ^
Ph
— >
P o
Cc
W
►3*
at

•Ö
p
% w
H 5’
gr §
oi

cr*

Of
P
H
o
S3 f S3
< SL S"
t g
P-
p
‘u1
o

►

Q œ
crq
>r
C7
05
to
cn
PH
LO
K
C1
cn
?r
"ö
p-
pr
►ö
p-
o
t.o
Cn
cn
W
►Ö
P-
rf- o> ^
js æ
'S s
OX 05
01 C1
crq co
g œ ^
at 5:
g *
csr. c
O' O
g'S <»
1 I £"
B
”9 Á
O; O
bS B fsj
°f O
g ‘g
”3 p.
2.
05 5* Qf
& » M-
» $
to œ í75
K g.
05 S
cn
t*T
-4
*C1
I I I -s ?
O’ Cú
GO GC
I I I
CO
05 4** 05
H Ó1 05
cn
I | W “
| 51
P-
K) W H 05 <1
O' O O' fg*
CD C1 05 ‘g.
| *ö &
1 Pu cn