Ísafold - 22.09.1900, Page 3

231
Aflasbýrsla þessi er og að því leyti
miður fullkomin, sein vigtina vantar
á fiskinum. Vetrarvertíðarfiskurinn
hafði þó verið vænni en í fyrra.
Lágt mun í lagt, að gera þessar 2
miljónir, sem Eeykjavíkurskipin hafa
aflað, = 10,000 skpd, sem verða með t.
d. 50 kr. verði um f milj. kr. f>ar
við bætist verkunarkaup, sjálfsagt
40,000 kr.
Hér er yfirlit yfir aflahæðina 3 árin
síðustu á Eeykjavíkurskipin, og sýnir
það býsnamikla framför þetta ár:
1897 34 skip um 1,558,000
1899 33 — — 1,565,000
1900 37 — — 2,058,700
jpað erhr. Th. Thorsteinsson
konsúll, sem vér eigum að þakfea þessa
fróðlegu skýrslu. Hann hefir bæði
safnað til hennar og samið töfiuna;
sömuleiðis látið oss í té alla þá frek-
ari vitneskju um þetta rrál, er hér er
hagnýtt.
Látlaust blekkingaryb.
Samkvæmt gamalli og trúlegri blekk-
ingariðju sinni reynir afturhaldsmál-
gagnið í gær atS koma þeirri flugu inn
hjá alþySu hér í bænum, aö Isafold
hafi »kastað fyrirlitning sinni á hana<í
meö ummælum sínum í kjörfylgisgrein-
inni í síðasta blaði.
Þótt óskemtilegt sé að þurfa að sinna
jafn-ógeðslegum ósannindabrigzlum, gerð-
um allsendis mót betri vitund, verðum
vór að benda heilskygnum lesendum á
það, að í grein þeirri stóð ekki nokk-
urt orð í þá átt, að gera upp á milli
alþ/ðu og annarra stétta. Þar voru
taldir jafnt alþ/ðumenn sem annarra
stétta í kjörsveit Jóns Jenssonar, þeir
er að alþ/ðu dómi sjálfrar eru máls-
metandi öðrum fremur, en sagt um
fylgilið bankastjórans, að meðal almúga-
stóttar hafi það einkum verið hinir
yngri og fáþektari menn, eða mjög n/-
legir í bæjarfélaginu. Enginn, sem ekki
er allur af vilja gerður til að rangfæra
og blekkja, getur gert einu sinni til-
raun að fá út úr þessum orðum hinn
minsta neista af fyrirlitningu á alþyðu.
Að tala um, að einhverir kjósendur séu
ungir (yngri), fáþektari og nylegir í
bæjarfólaginu, á að vera sama sem al-
þyðufyrirlitning !
Mikil er trúin afturhaldsmálgagnsins
á hugsunarleysi og einfeldni lesenda
sinna. Ekki er til nokkur sú fjarstæða,
er það treysti þeim ekki til að renna
niður. Eini hemillinn er hugmynda-
skortur þess. Má nærri geta, hve blóð-
ugum öfundaraugum það muni líta til
ísfirðingsins eða ísfirðinganna, sem létu
sór bugkvæmast að fleka Hornstrend-
inga til að kjósa eins og þeir gerðu með
því að telja þeim trú um, að stjórn-
arbótin, sem verið er að berjast fyrir,
só í því fólgin, að leggja á landsbúa
herþjónustuskyldu og herskatt! Að
geta ekki haft jafn-ljómandi ráð í tak-
inu hór í sumar, þegar lífið reið á fyr-
ir afturhaldsliðið að gera blekkinga-
rykið sem allra þykkast,samfara hlífðar-
lausu fargi» hins sameinaðapeningavaldso;!
Því væri annars heilræði, afturhalds
málgagninu og samþjónum þess, að
vera ekki að raunarlausu að minnast
mikið á kosninguna í þessu kjördæmi.
Þeim er annað hollara umtalsefni en t.
d. aðfarir bankastjóraliðsins við kjós-
endur hér, fyr og síðar.
Síðdegisguðsþjónusta
í dómkirkjunni (kl. 5) hefst aftur á
morgun, eftir nokkurra vikna hló.
Eg get ekki leitt hjá mór að geta
þess opinberlega, að þegar eg þann 7.
marz síðastl. varð fyrir því slysi, að fót-
brotna mjög stórkostlega, og hefi þar
af leiðandi legið rúmfastur nálægt 4
mánuði, hafa margir orðið til þess, að
kenna hóraðslækni hr. Ásgeir Blöudal,
sem eg lét sækja til að binda um brot-
ið, um, hvað lengi eg hefi átt og á í
því, t. d. hefir eiun læknir sagt, að
hefði hann bundið um brotið, þá hefði
eg orðið jafngóður eftir 3 vikur. Hvað
lækninum hefir gengið til þessa, má
hann sjálfur bezt vita; hann sá mig
aldrei og hafði því enga ástæðu til að
segja neitt um þetta, og mundi hvorki
hann nó annar læknir hafa »sett mig í
stand« á 5 vikum. Það sem Ut af
hefir borið með fót minn er einungis
það, að eftir að losað var um umbúð-
irnar, bognaði fóturinn; var þá ekki
orðinn eins sterkur og til var ætlast. Hr.
Ásgeir læknir á því alls engin ámæli
skilið fyrir verk sín á mér; hann vitjaði
mín þrisvar á 16 fyrstu dögunum og
syndi nrér alla þá alúð og nákvæmni,
sem honum er víst mjög lagin, og
mundi eg ekki aðra fremur kjósa, ef
slíkt kæmi aftur fyrir mig eða mína.
Oðrum þvaðursögum í sambandi við
slys mitt hirði eg ekki um að svara,
eg veit ekki til að þær sóu svo vaxnar,
að aðrir hafi ilt af þeim en höfundarn-
ir sjálfir.
Mástungu 1. ágúst 1900.
Kolbeinn Eiríksson.
Mannalát.
Föstudaginn 24. ágúst þ. á. andaðist í
sjúkrahúsinu í Eeykjavík merkiskonan
Kristrún Helgadóttir frá Yill-
ingaholti, 34 ára, eftir að hún hafði
verið flutb þangað að heiman fyrir fám
dögum fyrir ötula framgöngu manns
hennar, merkisbóndans Jóns Gestssonar
í Villingaholti og góðfúsa hjálp sveit-
unga hans, í þeirri von, að hún fengi
bata á þeim erfiða sjúkdómi, sem þjáði
hana hina síðustu mánuði og leiddi
hana til bana þrátt fyrir góðar til-
raunir.
Kristrún sál. var einkadóttir þeirra
góðkunnu hjóna, Helga sál. Eiríkssonar
og eftirlifandi ekkju hans Guðlaugar
Jónsdóttur, er allan sinn búskap bjuggu
í Villingaholti. Hún giftist eftirlifandi
manni sinum, Jóni Gestssyni trósmið
frá Vorsabæ í Gaulverjabæjarhreppi, og
voru þau í hjónabandi í 7 ár. Þau
eignuðust 3 dætur. Hin elzta þeirra
dó á fyrsta ári, en hinar lifa, ónnur á
fjórða ári, en hin að eins fárra vikna.
Kristrún sál. var mesta atgerviskona
í sjón og reynd, eins og hún átti kyn
til. Hún var sórlega greind og glögg
á alt það, er hún fekk náð til, og hafði
yfir höfuð betri þekkingu og skilning á
lífinu en alment er um konur í líkri
stöðu, og hafði auk þess góðan mann
að geyma. I. N.
Bæjarbruni.
Skrifað er af Akureyri 9. þ. m.:
Bær brann nýlega að Felli í Sléttu-
hlíð. f>ar býr efnaður og dugandi
bóndi, Sveinn Árnasou frá Mói. Var
timburhús áfast við bæinn og brann
það ásamt honum til kaldra kola með
öllummunum, er í voru, og varð bónd-
inn þar fyrir miklu fjártjóni, því alt
var óvátrygt, nema timburhúsið. Bónd-
inn var eigi heima, og alt fólkið á
engjum, nema einn kvenmaður, er
heima var að gæta barna. Var hald-
ið, að neistar frá ofnpípunni hefðu læst
sig í þekjuna, en hvassviðri var mikið.
Póstgufuskipið Vesta
ókomið enn; orðið 3—4 dögum á
eftir áætlun. Hefir sjálfsagt tepst
eystra vegna illviðris.
Veðrátta.
Dæmafár illviðrabálkur hefir nú geng-
ið, líklega um land alt, frá því um höf-
uðdag. Fráleitt náðst nokkur tugga í
garð og illstætt að vinnu úti við oft og
tíðum. Ferðalög ill á sjó og landi, þar
með ekki sízt fjatlgöngur. Einkum
hafa þó illviðrin keyrt fram úr hófi
þessa vikuna. Ofsarok dag eftir dag, á
útsunnan, sem mjög er hætt við að
valdið hafi slysum á sjó, frekari en til
hefir spurst.
Bkemdir á skipum,
fiskiskiitum, urðu hér í fyrra kvöld,
er rokið stóö sem hæst. Eitt sökk
meira að segja alveg hór á höfninni,
svo að ekki sór nema á siglutoppana
um fjöru. Það hót Solid, fúin botnvörp-
unga-ausa Magnúsar Blöndahl, þ. e. notuð
að eins til að sækja »tröllafisk« hér út í
flóann. Það rakst áður eitthvað á To
Venner (T. Z.), og skemdi það skip dá-
lítið.
Þá rákust tvö skip á í Hafnarfirði,
Palmen og Himalaya. Palmen skemd-
ist dálítið, en Himalaya meira.
Loks laskaðist eitt skip inni í Geld-
inganesi: Egill, eign Jóh. Jósöfssonar
smiðs.
Botnvörpunga
tvenna höndlaði Heimdallur í gær
á Keflavíkurhöfn, eftir kærum fyrir
áður framin landhelgisbrot, og hafði
þá hingað inn eftir. Hafði verið gert
viðvart hingað, að skipin lægju þar af
sér storminn. Annar skipstjóriun þrætir
fyrir brotið, og er málið óútkljáð að svo
stöddu.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter,
»Eg kom til þess að vita, hvort
hingað hefði komið nokkurt símrit til
frk. Enid Anstruther eða bróður hennar.
f>au eru nýkomin með mér frá Nizza«.
»Já, herra greifia, svarar sendillinn;
því að Mússó er alþektur í eynni,
vegna jarðeignanna miklu, sem hann
á þar. »Eg var einmitt að fara til
þess að skila því. |>að er til ungfrú-
arinnar«.
»þá get eg tekið af yður ómakið*,
segir Danella brosandi. Um leið og
hann tekur vió skeytinu, spyr hann,
eins og ekkert sé um að vera: »Hvað-
an kemur það?«
»Frá Monte Carló«.
Danella greifi reynir að láta ekkert
á því bera, hve mjög hann furðar á
þessu, snýr við og segir við sjálfan sig:
Hr. Barnes er búinn að fá vitneskju
um, hvar komið er. Monte Carló!
Hm! Ef hann hefði staldrað við í
Nizza á leiðinni frá París, þá hefði
hann getað náð okkur. Sá er svei
mér sporhundagáfum gæddur!« Dan-
ella lítur á sfmritið og hlær við. »Nú
getur hann ekkert skift sér af þeim,
fyr en þau eru gift. Og svo-----------
svo er öllu lokið !«
Greifinn hefir haft viðbúnað allan
af hinni mestu fyrirhyggju. Óþreytt-
ir hestar eru til taks á póststöðvun-
um, og ferð þeirra um þessa róman-
tisku ey — þetta er í maímánuði og
náttúran er í fegursta skrúða sínum
— gengur fljótt og vel.
Farangurinn er hafður á eftir í sér-
stökum vagni. Tómassó situr þar á
framsætinu með sama stillilegu, svefn-
kenda brosinu á óbifanlegu andlit-
inu, sem stöðugt hefir þar verið síðan
Danella kom tíl Monte Carló. Við
hlið hans er ferðapokinn með stöfun-
um G. A. Hvernig sem á því stend-
ur — ef til vill er það óftir fyrirmæl-
um greifans — ereinsoghann haldi sér
stakri verndarhendi yfír þessum gamla,
óhreina poka; því að allan daginn hef-
jr hann á hann blínt — bar hann
sjálfur út á gufubátinn í Nizza ogeins
á land aftur í Bastia.
Snemma um kvöldið eru þau á leið-
inni um bækiskógana í brekkunum við
ræturnar á Del Oro og fara svo inn í
hina víðlendu kastaníuskóga.
Mússó segir: »Bocognano — loks-
ins ! þarna uppi á hæðinni er húsið
mitt. það er í tiltölulega nýjum stíl;
eg hefi reist það sjálfur#.
Hann bendir á steinhús, sem er ein-
loftað að eins, eins og öll Korsíku-
hús úti í sveitunum, en er annars með
nútíðarlagi, frönsku. »J>ið borðið nú
hjá mér miðdegismat#, segir hann enn
fremur, »og svo flyt eg ungfrúrnar
heim til Marínu. Húsið hennar er
neðan í fjaliinu og falleg útsjón það-
an yfir Gravónadalinn#.
Nokkurum mínútum síðar nema þau
staðar fyrir utan höfðingjasetur Dan-
ellu. Ljós eru í öllum gluggum til að
fagna þeim. Ekkert hefir verið ógert
látið til að taka sem bezt á móti þeim.
Meðan á miðdegismáltíðinni stendur,
tjáir MÚ8SÓ þeim fyrirætlanir sínar
viðvíkjandi morgundeginum. Anstru-
ther á, að fornum Korsíku-sið, að fara
ríðandi til kirkjunnar, í prósessíu, með
brúður sinni, og flytja hana svo heim
í hús greifans og ráða yfir því, eins
og hann ætti það 3jálfur.
»Og eg hygg«, segir Mússó, »að á
morgun geti eg sýnt yður nokkuð, frk.
Enid, sem ekki líkist neinu því, sem
þér hafið augum litið — Korsíku-brúð-
kaup með sannarlegri Korsíku-brúður«.
Og greifinn hellir víni í glas sitt og
drekkur Marínu til kurteislega.
Marína svarar engu. Frá því er
hún kom til Bocognano, hefir hún
verið hnuggin og döpur íbragði. |>að
er iíkast því, sem hún hafi mist glað-
lyndi sitt með öllu.
|>ar á móti leikur Enid á als oddi
og svarar : »Auðvitað verður Marína
sannarleg Korsíku-brúður. En bíðið
þér við, hr. greifi, þangað til þér sjá-
ið búning brúðarmærinnar. Verði eg
ekki Korsíkukona á morgun frá hvirfli
til ilja, þá eru ekki saumastúlkurnar
hérna mikils virði. Ó — eg vildi óska
að Barnes væri kominn !«
»Já«, segir Anstruther upprifinn, »þá
gætum við haldið tvöfalt brúðkaup —
finst þér ekki Enid?«
Frk. Anstruther svarar þessu ekki
beint, heldur spyr hún greifann:
»Finst yður ekki kynlegt, að hann skuli
alls ekki hafa svarað símritinu, sem
þér senduð honum til þess að bjóða
honum í brúðkaupið?#
»Jú-ú«, segir Mússó dræmt, »en hr.
Barnes er nú að líkindum á leiðinni
til Korsíku«.
»En þó svo sé, þá hefir honum láðst
að ná í gufuskipið frá Nizza og kem-
ur svo of seint«.
»Já, áreiðanlega — of seint!«
»En sú vitleysa, Enid! Barnes erf
alt of miklu annríki á undan sínu eig-
in brúðkaupi til þess að vera að hugsa
um brúðkaup annara manna«, segir
Edvin. »Komið þér til Englands,
Mússó, að mánuði liðnum, og gistið hjá
mér, eins og eg gisti nú hjá yður, og
þá skuluð þér fá að sjá enskt sveita-
brúðkaup í kirkjunni litlu að Beech-
wood, með reglulega yndislegri brúður«
— hann lítur á Enid — »og elskuleg-
ustu húsfreyjunni i sameinuðu konungs-
ríkjunum í forsætinu við brúðkaups-
morgunverðinn«.
Um leið og hann segir síðustuorðin,
lítur hann svo hlýlega og hjartanlega
til konuefnisins BÍns, að Marína gleym-
ir allri sorg sinni, man í svipinn ekki
eftir öðru en sinni miklu hamingju, og
Danella, sem borið hefir glasið upp að
vörum sór, bítur í það með hvítum tönn-
unum.