Ísafold - 06.04.1901, Blaðsíða 3

73
lækninn til sín, ef veikin er ekbi um
garð gengin.
Hersbipið Heimdaliur. Þessir eru
þar fyrirmenn, aðrir en höfuðsmaðnrinn:
A. Bruun, pr.laut., honum næstur; T. A
Topsæe-Jensen, H. C. Sckmidt ug H. C.
Gad, allir premierlautinantar; F. H Trap,
sekondlautinant; M. J. Hansen læknir; C.
H. Otzen vélstjóri og V. E E. Brunn að-
stoðarvélstjóri, og L. A. Kröjer ráðsmað-
ur og ritari.
Um að fylgja á skipsfjöl.
Er ekki hægt að koma af ósiðnum ís-
lenzka, að vera að fylgja vinum og kunn-
ingjum fram á sjó og á skipsfjöl, hvar sem
er og hvernig sem á stendur, t. d. á póst-
gufuskipunum og strandbátunum? Eða
j,afnvel að slæðast fram i skip með far-
þegum af tómri rælni, alveg erindislaust, þ.
e. án þess að hafa þá átyllu, að eiga eft-
ir að kveðja þar einhvern vin eða kunn-
ingja, ef til vill i annað eða þriðja eða
fjórða eða fimta sinn?
Farþegar skifta mörgum, mörgum tugum,
ef eigi huudruðum stundum, svo að naum-
ast komast fyrir á skipinu og alls eigi á
þilfarinu allir í einu, á strandbátunum t. a.
m. Eigi að síður þurfa nokkurir tugir
manna, kunningjar farþega eða ekki-
kunningjar, að slæðast í fari þeirra á
skipsfjöl og auka stórum troðninginn og
þrengslin.
Raunar her við, þegar svo á stendur, að
skipstjórar banna allar fylgdir á skipsfjöl
— neyðast til þess, til þess að afstýra
vandræðum. En þeir vita, að landanum
þykir það »ómannúðlegt«, og hlífast þá
við þvi, til þess að haka sér eigi óvin-
sæld.
Hitt væri þó mikln réttara af þeim, að
hanna slíkt yfirleitt og skilmálalaust; leyfa
það þvi að eins, að alveg sérstaklega
standi á, — einhver vil.ji ekki skilja við
lasburða ástvin. fyr en hann *r búinn að
búa um sig eftir föngum á skipinu.
Þótt einhverjir heimskingjar ónotuðust út
af slíku banni fyrst í stað, þá mundu
menn alment sætta sig mætavel við það
von bráðara.
Það mundi fara líkt og um staupagjaf-
irnar við búðarborðið hér fyrrum — fyrir
tuttugu árum eða meir. Það var látið illa
við þvi fyrst i stað, er þær voru bannað-
ar. Þiggjendum þótti ilt að missa r.f góð-
gjörðunum, og veitendur, kaupmenn, töluðu
um, að hart væri að meina þeim að ráða
sinu; — aðrir, heldri mennirnir sumir, sem
voru ekki vanir að láta gefa sér í staupinu
við búðarbotðið, tóku i sama streng; þeir
höfðu vanist þessu frá barnæsku og kunnu
breytingunni illa, eins og hverri annari ný-
tízku, 1 gersamlegu hugsunar- og skilnings-
leysi á það, að nýbreytnin horfði til stórra
bóta.
En þar kom brátt, að allur kur hvarf;
kaupmenn fóru að verða lifandi fegnir, að
vera knúðir til að leggja niður þannig
vaxna gestrisni, og þiggjendum fór að
skiljast, að þeim var litill vegsauki að
slikum ölmusugjöfum og þær því síður
þeim velgjörð í raun og sannleika.
Yel á minst annars: Það mnn ekki vera
trútt um, að nokkurn þátt i rápinu fram á
póstgufuskipin, þegar þau eru að fara eða
koma, eigi tækifærið til að fá sér þar í
staupinu, hjá matsölum þar, er hafa þvert
ofan i Uig landsins opna veitingakrá á floti
á sérhverjum viðkomustað skipanna og
milli þeirra strandlengis. En ekki ætti það
að vera nema enn rikari hvöt fyrir skip-
stjóra að banna slíkt ráp, banna allar
fylgdir á skipsfjöl. Yér böfum og fyrir
satt, að þeir, sumir hverjir að minsta kosti,
geri sér alt far um að afstýra þessum ólög-
legu veitingum. En fyrir matsölunum veit
auðvitað málið öðru visi við. Þeir fá seint
ofmargt af slikum heimsóknum. En ekki
eiga þeir að ráða.
Sé ilt í sjóinn og langt nokkuð á skips-
fjöl, getur orðið lífsháski að troðningn-
um, við skipshliðina einkanlega.
Oft er fylgiliðið ófáanlegt, til að halda á
stað aftur frá skipinu fyr en i allra sið-
ustu forvöð, eftir að búið er að létta akk-
erum, og það hvernig sem rekið er eftir
þvi. Hann er löngum tómlátur, mörland-
inii. Það er þá að leita hvert að öðru um
alt skipið, eða á eftir að minnast við ein-
hveru farþegann að skilnaði, i tíunda sinn
eða tuttugasta, ef til vill. Það ber jafn-
vel við, að einhver, sem eftir á að vera,
uggir ekki að sér fyr en skipið er komið
á stað, svo að eaki er nema um tvent að
velja: snúa aftur og tefja skipið og alla
farþegana á þvi að koma eftirlegukindinni
af sér, eða þá að fara með hana til næstu
hafnar — sem væri auðvitað bið eina rétta
og um leið öflugasta ráðið til að koma af
þessum hveimleiða ósið.
Eitt dæmi þess gerðist hér í fyrra dag,
er Vesta var að leggja á stað af böfninni,
i norðangarði með miklu frosti. Það var
kvenmaður hér úr bænnm, er samfylgdar-
fólk hennar fann hvergi, er það hélt til
iands aftur, en kom i ljósmál, er skipið var
komið á skrið.
Skipstjóri lét loks draga npp neyðarfána
og skutu Heimdellingar bát fyrir borð og
reru eftir Yestu. Það var þá þetta erind-
ið: að hirða eftirlegukind þessa, sem róið
var siðan með út að Heimdalli og loks
þaðan aftur til lands. Þetta tafði Vestu
um nær klukkustund, með því að ekki
skildust á landi bendingar þær, er skipstjóri
gerði þangað; skipið að snúast á höfninni
fram og aftur þann tima allan.
Nóg er þó tækifærið til að kveðjast áður
eða öðru visi en að fara fram á skip, hvort
sem langt er eða skamt. Heima í húsinu,
þar sem farþeginn hefir dvalið eða gist, á
leiðinni til sjávar, á bryggjusporðinum o.
s. frv. Sömu persónurnar geta jafnvel
kvaðst á öllum þeim stöðum hverjum á fæt-
ur öðrum, og meira að segja margsinnis á
hverjum stað. Það er ekki meira en þeg-
ar innanbæjarfólk heimsækir hvað annað
og þarf að kveðjast 3—4 sínnum, með
hæfilegu millibili, fyrst inni i stofu, þar
næst fyrir ofan stigann, þar sem svo
til hagar, eftir 10—20 mínútna hjal
þar, þá fyrir neðan stigann, eftir aðra
skrafskorpuna, og loks í útidyrunum. Ekki
er annað en að ætla sér nógan tímann.
En á því vill nú kannske verða brestur
stundum. Því ekki er því að treysta, þrátt
fyrir góðsemi og mannúð póstskipsstjóranna,
að þeir horfi i að »vera svo hlálegir« að
fara á stað á undan farþegum, sem þeir
vita alls ekki af, þótt ætlast kunni hlutað-
eigendur til þeis, eins og sagan segir af
landanum, sem var að fá sér hressingu á
veitingastað í Leith, nýkominn héðan heim-
an að, og skildi ekki í því, að eimlestin
»yrði svo hláleg« að fara að skilja sig
eftir, þótt hann hreyfði sig ekki fyr en
hann væri búinn með bjórinn sinn, hvað
sem brautartímanum leið.
Um búnaðarframfarir
í Danmörku
fluttí euskur maður, T. S. Dymond,
fróðlegan fyrirlestur í Lundúnum 4.
jan. þ. á. Hann gat þess fyrst, hve greið-
lega og ötullega danskir bændur hefðu
brugðið við, er kornyrkia tók að verða
þeim arðlítil, vegna samkepninnar frá
Ameríku og víðar að, og snúið bú-
skapnum upp í kvikfjárrækt, eink-
um mjólkurbú. Hve gagngerð um-
skiftin væru, lýsti sér í því t. d., að
árin 1895 til 1898 hefði útflutningur
á kjöt fiski, smjöri og eggjum numið
um 140 milj. kr. umfram aðflutning
af þeim matvælum. Framleiðslan færi
vaxandi ár frá ári. Framfarir þessar
.væru fyrst og fremst því að þakka,
að löggjöfin hefir rýmkað um "hagi
bænda með því að gera þeim kost á
að eignast ábýli sín; þar næst stórum
aukinni mentun, bæði almennri ment-
un og atvinnumentun, og loks sam-
lagstilhöguninni; fyrir hana ættu jafn-
vel kotbændur kost á að hagnýta sér
sérbverja vísindalega og verklega fram-
för í búnaði. Mjög mikil rækt væri
þar og lögð við að framleiða egg og
hafa þau góð, og væri árangurinn af
því sá, að þar sem selst hefði af eggj-
unum fyrir 20 árum, 1880, fyrir 900
þús. kr., þá hefði 1899 selst fyrir rúml.
lö'/j milj kr. 865,000 pd. sterl.). f>ó
hefði smjörgæðin og útflutningur smjörs
tekiðenn meiri fiamförum þar í landi.
Árin 1866 til 1869 hefði útflutningur
smjörs í Danmörku nurnið nál. 160
milj. kr. á ári, en í fyrra 2178 milj.
kr.
Mannalát.
Hinn góðkunni presta öldungur síra
Magnús Jónsson í Laufási andaðistl9.
f. mán., kominn töluvert á áttræðis-
aldur, f. 31. marz 1828. Hann var
bróðir rektorsfrúar Sigríðar Jónsdóttur,
og voru foreldrar þeirra Jón bóndi Jóns-
son á Víðimýri síðast og kona hans
Sigríður Davíðsdóttir. Síra Magnús
útskrifaðist úr skóla 1853 og af presta-
skólanum 1857, vígðist s. á. aðstoðar-
prastur að Múla í Aðalreykjadal, þjón-
aði síðan Hofi á Skagaströnd 1860—67,
Skorrastað 1867—83 og Laufási síðan.
Hann var kvæntur Vilborgu Sigurðar-
dóttur, er litir manu sinn, og eru með-
al barna þeirra Jón landritari 1 Reykja-
vík og Siguröur læknisefni í Khöfn.
Hann var mesta valmenni, skylduræk-
inn og samvizkusamur, bindindisfröm-
uður hinn mesti og elzti á landinu,
ritaði meðal annars stóra bók um það
mál (Bindindisfræði).
Veðurathuganir
í Reykjavík, eftir aðjunkt Björn Jensson.
1901 Marz Apríl Loftvog millirn. Hiti (C.) Ct- C"t" <J o cx c ET æ ox œ 7T g g 5 Urkoma millim. Minstur hiti (C.)
Ld. 30.8 755,5 0,8 E 1 4 -2,1
2 756,2 2,5 E 1 6
9 756,1 -1,3 NE 1 3
Sd. 31.8 753,9 -3,3 E 1 2 -5,3
2 754,2 -1,6 NNE 2 3
9 754,3 -4,7 0 1
Md. 1. 8 753,7 -6,5 0 2 -9,4
2 754,3 -2,4 N 1 5
9 755,3 -4,9 N 1 8
Þd. 2.8 756,0 -5,3 NNE 2 8 -7,0
2 756,7 -6,1 N 2 5
9 756,0 10,3 N 3 3
Mv. 3. 8 754,5 -10,7 N 3 5 -13,3
2 755,5 -8,4 NNW 3 7
9 757,4 -9,5 N 3 6
Fd. 3. 8 759,7 -8,3 N 1 2 -11,3
2 757,6 -4,7 E 1 8
9 754,6 -4,7 NE 2 10
Fsd 4. 8 752,5 -1,4 NNW i 4 0,6 -8,4
2 754,0 1,0 E i 3
9 752,9 -2,5 NE i 8
Uppboð á braki.
verður að forfallalausu þriðjudag 9. þ.
m. kl. 11 hjá búð Ásgeirs Sigurðssonar.
Reykjavík 6. apríl 1901.
Julius Jorgensen
I góðu húsi hér i bœnum getur dug-
leg og vönduð vinnukona fengið vist,
frá 14. mai nœstkomandi. Ritstj. vísar á.
Kaupavinnu á góðum stað við
ísafjarðardjúp getur duglegur maður
fengið með beztu kjörum frá þessum
tíma fram á haust. Ritstj. vísar á.
Atvinnu geta fengið 4 menn yfir
vorið og sumarið á Patrcksfirði við róðra,
nfl. formaður og þrír liásetar, og það
helzt nú frá miðjum apríl. Þeir sem
hugsa til að nota þetta tilboð geta sam-
ið við Ólaf Jónsson í Tjarnargötu 4.
Mánudag 11. marz þ. á. varð eg með
hásetum mínum fyrir því mótlæti, að ná
ekki landi og geta eigi við neitt ráðið.
Eg sá þá þilskip, er leitaði eftir mér
og sigldi sömu leið langan veg. Beið eg
með ánægju eftir því. Skipið var »Kefla-
víkin«, skipstj. Kr. Bjarnason, sem
samstundis hjargaði okkur, ogtókst honum,
þrátt fyrir rokið og ósjóinn með sínum
alþekta sjómannsdugnaði og ráðsettu fyrir-
skipun að bjarga bæði skipi og fiski þeim,
er í þvi var, veitti mér og hásetum mínum
allar þær velgjörðir, er við gátum í móti
tekið og skilaði mér með skipi og fiski á-
leiðis til lands daginn eftir. Eg get ekki
með orðum lýst þeim fögnuði fyrir okkur,
að vera frelsaðir úr þeim voða, er við
vorum í staddir, þvi siður með orðutn út-
málað það þakklæti, sem maklegt er að
votta fyrir þær nákvæmn og höfðinglegu
viðtökur, er bæði skipstjóri og skipverjar
veittu okkur, sem eg bið þann algóða að
launa þeim af ríkdómi náðar sinnar.
Klöpp á Miðnesi 28. marz 1901.
Pétur Jónsson.
Óskilafénaður, er seldur hefir verið í
Húnavatnssýslu baustið 1900.
1. I Vindhælishreppi:
Rvítur lambhr. sneitt hófur a h., sneið-
rifað a. v.
Hvit lambg. sneitt fr. gat h, sneiðrif-
að a. v.
flvitkollótt lambg. sneitt hangfj. a. h.,
sneitt a. biti fr. v.
Hvítkoll. ær tvistýft a. vaglsk. fr. h.,
hvatrifað v.
Hvítur sauður veturg. geirsýlt h., hvatt
v. Brm. Ásar Gr. e. B.
2. í Bólstaðarhiiðarhreppi:
Hvít lambg. miðhlutað h., stýft biti fr.
bragð a. v.
Hvit lambg. bragð a h, tvistýft fr.
bragð a. v.
Hvit lambg. stúfrifað gagnb. h., hvatrif-
að vaglsk. fr. v.
Hvít lambg. bragð a. h., tvístýft fr.
bragð a. v.
Grá lambg. miðhlut. vaglsk. fr. h., sneið-
rifað a. v.
Hvit lambg. stýft gagnb. h., stýft af
hálft af fi. ibiti a. v.
3. 1 Svinavatnshreppi:
Hvitt lamb vaglskora a. v.
Hvítt lamb sýlt 2 bitar a. h., hálft af a.
biti fr. v.
Hvítt lamb sneitt a. h., lögg fr. v.
Hvitt lamb stýft h., stúfrifað í hálft af
a. biti fr. v.
Hvítt lamb miðhlutað í sneitt a. h., hálft
af a. v.
Hvítt lamb sýlt biti fr. h., stýfðnr helm.
a. biti fr. v.
4. í Torfalækjarhreppi:
Hvitur sauður 2 v. sýlt fjöður a. h.,
stýft fj. a. v. hrm. B. ö Jóh. B. B. 9.
Hvítur sauður veturg. bitar 2 a. b., gat
biti fr. v. <
Hvit ær 3-vetur heilrifað biti fr. h., heil-
rif. gagnb. v., gat í báðum hornum.
Hvitur lambgeld. sýlt h., blaðstýft a.
gagnbitað v.
Hvítur lambgeld. gat h., stúfhamrað v.
Hvit lambgimbur sneitt fr. fj. a. h., sýlt
i hamar v.
Hvitur lambgeld. sneitt a. biti fr. h.,
hálft af a. biti fr. v.
Hvít lambgimb. sneiðrifað fr. h., biti a. v.
Hvít lambgimb. hamrað gagnbit. h., tvi-
stýft fr. biti a. v.
Hvítur lambgeld. gat h., hálftaf fr. v.
5. í Áshreppi:
Hvít lamhgimb. fjöður fr. h.,tvistýft a. v.
Hvítt hrútlamb stúfr. fjöður fr. biti a. h.,
heilrifað biti a. v.
Svart hrútlamb stúfrifað h., g.at v.
Hvít lambgimbur hvatt biti fr. h., blað-
stýft a. gagnb. v.
Hvit lambgimbur biti fr. h., biti a. v.
Hvítur geldingur sýlt h., fjöður og biti
fr. v.
Hvít gimbur tvírifað i sneitt a. h., hvatt v.
Hvit gimbur stýft lögg fr. h., hamrað v.
Hvít gimbur veturg. sneitt a. gagnb. h.,
sýlt biti fr. v.
Hvitur sauður veturg. hvatt fj. a. h.,
sýlt gat v. Brm. A. J. S. 8.
Hvit ær geld sneitt a. lögg fr. h., stýft
vaglsk. a. v.
Hvitur sauður sneitt a. gat h., stýft
gagnfj. v. Br.m. S. 8.
Hvítur sauður hnýflóttur sýlt bitar 2 a.
h., geirstýft v.
Hvít gimbur tvístýft fr. hangfj. a. h.,
sneiðrifað a. v.
Hvítur sauður tvístýft fr. h., stýft af
hálft af a. v. Br.m. M. S. H. 7.
Hvit ær kollótt geirstýft h., geirstýft v.
Hvítur lambgeldingur hvatt gagnfj. h.,
miðhlutað v.
Hvit lambgimbur hamrað h., sneiðrifað
a. v.
Hvít lambgimbur heilrifað biti fr. fj. a.
h., sneiðrifað a. v.
Hvit lambgimbur sýlt í hálft af fr. h.,
tvistýft a. biti fr. v.
6. I Sveinsstaðahreppi:
Hvit lambgimbur lögg a. h., sýlt fjöður
fr. v.
Hvítkollótt lambgimbur tvisýft fr. h.
Rvítur lambgeldingur sama mark.
7. í Þorkelshólshreppi:
Hvitur lambgeld. sýlt fjöður fr. biti a. h.
Hvit lambgimb. sneitt fr. fjöður a. h.,
biti fr. fjöður a. v.
Hvit lambgimb. blaðstýft a. fjöður fr. h.,
sýlt biti a. v.