Ísafold - 01.04.1908, Side 3

ISAFOLD
55
Sala & nýjum fiski
á Engianrii.
Með þessari yfirskrift birtist mikið
lagleg(!) grein í Ægi 9. bl. þ. á.
eftir sjómann, sem hann kallar sig.
fessi sjómaður byrjar á því að set-
ja ofan í við ísafold fyrir það, að hún
hafi sagt eitthvað of gott í garð botn-
vörpu-útgerðar þeirrar, er hr. Hjalti
JónsBon er ekipstjóri fyrir. Hann virð-
ist vera eár út af því, að blaðið hefir lok-
ið maklegu lotsorði á frábæran dugn-
að þes8a manns (H. J.) —, rétt eins
og þetta væri frá öðrum tekið!
En hvers vegna kemur manninum
þetta svo illa?
|>að virðist skína út úr grein hana,
að hann eigi hlut í öðrum botnvörp-
ung, sem honum þykir ísafold hafa
gengið helzt til mikið fram hjft. En ef
svo væri, — sem ekki er þó —
þá væri það heimska ein, að fá sér
það til. f>ví sjálfur gat hann hvorki
ætlast til né búist við, að fá ueitt
slfkt. Honum hefir enn ekki auðn-
ast sá heiður, að verða skipstjóri á
nokkrum botnvörpung, hvorki útlend-
um né þeim sem eru orðnir fslenzk
eign (menn hafa sem betur fer séð
það í tíma, að ekki dugar talið
tómt til að bera slíka útgerð), þrátt
fyrir mikla löngun til þess, sérstaklega
þegar honum hefir þótt þeir fiska
heldur lítið; og segi eg þetta honum
ekki til lasts, þar sem kunnugt er, að
maðurinn er afreksmaður bæði á 1 a n d i
og sjó til að tala og viuna, hefir aterka
löngun til að gjöra mikið, fer í því
Bkyni af einum botnvörpungnum ft
annan; alstaðar ætlar hann að færa
í lag, gjöra meira en annars gjört
yrði, ekki að sígla í kjölfar annarra; alt
af á undan, bara nógu hart. Mætti
Snorri Sturluson manna máli mæla,
býst eg við hann yrði mér samdóma.
|>ví næst segir þessi greinarhöfundur
(sjómaðurinn), að það eem hafi hvatt
sig sérstaklega til að ekrifa þessar
lÍDur, sé: í fyrsta lagi, að nauðsyn beri
til að menn fái »upplýsingar« um allar
nýjar tílraunir, sem gjörðar eru til
þess að útvega okkur nýjau markað;
í öðru lagi, að Isafold hafi lítils háttar
getið þeeaara tilrauna, en ekki skýrt
nákvæmlega rétt frá; og í þriðja lagi,
að umsókn frá Hjalta Jónssyni skipstj.
um 250 kr. verðlauu fyrir ritgjörð í Lög-
réttu um þetta efni hafi verið feld á
fundi í Bkipstjórafólaginu Oldunni.
Svo mörg eru þessi sjómannsins orð.
Um fyrsta atriðið er eg honum að
vissu leyti samdóma. En hann hefir
alveg gleymt að fræða lesendur sína
nokkurn skapaðan hlut um ýmsar
nýjar tilraunir til að útvega afurðum
vorum markað erlendis, en segir í
grein sinni, að SDorri Sturluson hafi
brotið ísinn með að selja Dýjan fisk
til Englands.
En þetta eru ósannindi, hvort sem
haun á við gamla Snorra, eða s k i p-
i ð Snorra Sturluson.
Hið sanna er, að hr. skipstjóri Hjalti
JónBson (ekki Marz) braut ísinn í
þessu atriði; hann sendi oftsinnis síð-
astliðið sumar ísvariun fiðk til Eng-
lands bæði með póstskipunum og
enskum botnvörpungum, og hepoaðist
mætavel. — Hann kollhljóp sig 1 i p u r-
1 e g a þarna, sjómaðurinu !
|>að getur enginn talið neina fræðslu
um þetta atriði, þótt hann segi frá,
hvað margar ferðir hvert skip hefir
farið til Englands og hvað margar
krónur hver hefir fengið fyrir afla
sinn. En hann segir ekkert um, hvern-
ig fiekurinn hafi verið eða eigi að vera;
— hann hefir ekki vit á því. En það
er þetta meðal annars, sem hr. Hjalti
Jónsson hefir ritað um í fyrnefudu bl.
svo mjög ítarlega í júlímán. f. á. |>að
er þetta atriði meðal annars, sem hefir
gert og getur gert stórmikið gagn, og
það er alvegvíst, að allir hinir íslenzku
botnvörpungar hafa verkað afla sinn í
ís, nákvæmlega eins og þar segir.
Sumir hafa kunnað það, og aðrir ekki.
En hafi maður þessa ritgjörð fyrir sér,
er alveg óþarft að sigla til Englands
til þess að læra nokkuð um það,
hvernig fara skuli með fiskinn frá því
hann er tekinn úr vörpunni og þar til
er hann er seldur ísvarinn ft Englandi.
Öðru atriði höfundarins get eg látið
að mestu leyti ósvarað. Hann er þar
að tala um, að ísafold skýri ekki rétt
frá um þetta efni. En það er fjar-
stæða ein. Hún skýrir þar einmitt
alveg rótt frá.
|>á kemur þriðja atriðið, sem er
aðaltilefni til þess, að sjómaðurinn hef-
ir skrifað grein sfna, og það er, að
hr. H. J. sækir í fyrra, áður en hann
Biglir, um 250 kr. styrk af fé því, er
A 1 d a n hafði til umráða af landsins
fé handa efnilegum mönnum, er vildu
kynna sér í útlöndum ýmsar Dýjar
fiskiaðferðir, og verkun og sölu sjávar-
afuröa m. m.
jpessi styrkur handa H. J. var eðli-
lega samþyktur þá þegar, er beiðnin
kom fram, með því skilyrði þó, að
H. J. skrifaði um þetta efni í eitt-
hvert blað í Reykjavík; hann gjörði
það líka, eins og áður segir, mjög ítar-
lega og til stórmikils gagns fyrir þá,
er ekki hafa sjálfir lært það. En
fyrir mikinn dugnað sjómannsins og
1 i p r a forgöngu hftDS í Öldufélaginu
lánaðist að taka þenna etyrk aftur,
svo nú er hr. H. J. 250 kr. fátækari
en hann hefði annars verið.
Hver er nú ástæðan?
Er hún sú, að sjómaðurinn eigi við
það, að ritgjörð H. J. sé tæplega 10
kr. virði og vildi þess vegna ekki láta
eina krónu fyrir hana? Eða er hitt
ástæðan, að sjómaðurinn ætli s ó r
þessar 250 kr. og ef hann getur 750
í viðbót, og fara svo á sýninguna í
Niðarósi í sumar?
Ef svo er, mun eg gjöra mér far
um að taka eftir því, hvað þar kemur
í móti fyrir hverjar 10 kr., — eftir
að maðurinn er heim kominn. Eg ef-
ast ekki um, að hann standi á baki
þeim mönnum, er héðan fóru í sumar
sem leið á sýninguna í Björgvin fyrir
styrk af landsins fé og frá félögum.
Dálkar þeirra eru svo stuttir, að þeir
sjást ekki enn þft nema frá einum
þeirra dálítið um hreyfivélar. Eg vona
ef sjómanninum tekst að komast þetta,
þá sigli hann þar ekki í kjölfar þeirra,
eins og hann kemst að orði um hr.
Hjalta Jónsson í grein sinni: segir að
hann hafi algjörlega siglt í kjölfar
hinna botnvörpuDganna íslenzku, hefir
þó áður oftsinnis sagt, að hann sæi
ekki á eftir Jóni forseta, ekki einu sinni
kjölfarið.
En sjómaðurÍDn getur vel sparað sér
að tala um það, vegna þoss, að það
er kunnugra en frá þurfi að segja, að
Jón forseti er stærsta skipið og bezta
af þeim, sem enn eru orðin íslenzk
eign; enda er lðit á skipi af þeirri
stærð, er hefir verið jafnlengi í smíð-
um.
íslenzku botnvörpungarnir eru allir
mikið góð skip eftir stærð og aldri,
og formennirnir á þeim öllum eftir því,
sem eg þekki bezt til, mjög svo dug-
andi menn, og getur enginn með neinni
sanngirni sagt að einn þeirra fremur
en annar sigli í kjölfar hinna. Eins
og allir vita, hefir Jón forseti yfirburði
yfir alla hina bæði að stærð og gæð-
um, eins og eðlilegt er, þar sem hann
er alveg nýtt skip. Eg get vel skilið,
að réttast hefði verið að sigla í það
kjölfarið, fyrir þá sem síðar keyptu
eða kaupa, þ. e. að kaupa ný skip, þó
dýr séu. Eu peningftleysið dregur
æfinlega úr, þótt áhugamenn eigi í
hlut.
Mikla þökk og heiður eiga þeir
botnvörpungaskipstjórar skilið (á Marz
og Jóni forseta) fyrir það, hve snild-
arlega þeir hafa verkað afla sinn í
salt. það hafa þeir ekki lært af Eng-
lendingum. Fiskur þeirra beggja var
svo góður ftrið sem leið, að enginn
verkaður fiskur getur venð betri. Væri
þess vegna óskandi, að hinir fetuðu
þar í fótspor þeirra Hjalta og Hall-
dórs.
|>að ríður ekki lítið á því, þegar
botnvörpuútgerðín er að byrja hér, að
þá séu menn samtaka í því, að verka
vel afla sinn. j?að er vonandi að sú
útgerð eigi hér framtíð fyrir höndum.
það er mikill sómi fyrir þessa skip-
stjóra báða, að hafa rutt botnvörpu-
fiskinum þá braut, að hann getur með
hægu móti verið, ef ekki betri, þá að
minsta kosti eins góður og allra-vaDd-
aðasti þilskipafiskur, og það er sið-
ferðisleg skylda allra annarra íslenzkra
botnvörpuskipstjóra, að feta þar í fót-
spor þeirra.
|>að riður ákaflega mikið á því, að
botnvörpufiskurinn íói það orð á sig,
sem hann á skilið, sé hann eins góður
og þessir tveir menu eru búnir að sýna
að hægt er að hafa hann. |>ví þá
fyrst verður hann borgaður eins og
bezti fiskur. Fiskikaupmenn halda
raunar fyrst f stað, að hann hljóti að
vera verri vegna þess, að hann er úr
botnvörpu. En sú hræðsla sýnir sig að
vera ekki á rökum bygð, og þarf samt
töluverðan tíma til að vítrýma þessu.
En látum þann tíma verða sem styzt-
an með samtökum um góða vöndun
á fiskinum, og styðjum að því af alefii,
að félagBskapur komist á og haldist
góður milli botnvörpuútgjörðarmanna,
til heilla fyrir bygðarlagið.
FélagsleyBÍð og sundurdreifingin
meðal annarra þilskipaútgerðarmanna
er búið að gjöra stórtjón þessum bæ,
og þeir mega blygðast sín fyrir það,
sem alt af hafa þar staðið eins og
þröskuldur í götu fyrir öllum fram-
förum til hagsmuna fyrir aliar stéttir
bygðarlagsins; því enginn hefir eDn
diríst að segja annað en að sjávarút-
vegurinn sé undirstaðan undir öllurn
öðrum atvinnugreinum hér. Og hvað
eru menn þá að hugsa? Mér sýnist
vera farið að halla undan fæti.
Hefði félagið G r æ ð i r komist á,
þetta, sem ýmsir góðir menn hér í
bæ reyndu að stofna í sumar sem
leið, — þá var þar stórt framfaraspor
stigið til þess að færa þilskipaútgerð
ina hér í betra lag, sem er nú komin
að ýmsu leyti í mesta ólag. En sami
þröskuldurinn var þar fyrir sem annars-
staðar meðal útgerðarmanna.
þetta má ekki lengur svo til ganga.
það verður að lagast. Og þá er
G r æ ð i r snjallasta hugmyndin, gjör-
ir útveginn tryggari fyrir eigendur
hans og atvinnuna vissari fyrir þá, sem
hana stunda á sjó og landi.
Annar sjómaður.
Ný yerzlunarvara.
Hrossakjöt til útflutnings.
Herra ritstj. ísafoldar! Blað yðar
flytur á dögunum (8. tbl.) góða grein
um eitt þarfamálið, hrossasláturhús
og góða verkun hro3sakjöts og sláturs
til útsölu. þar er gjött ráð fyrir, að
komið sé á fót sérstöku sláturhúsi í
þessu skyni, og muni sú stofnun kosta
um 20,000 kr. o. s. frv.
þetta alt væri gott, og ekki áhorfs-
mál, ef ekki værí um annað að tefla
eða annað álitamál. Mér fyrir mitt
leyti, og ýmsum fleiri, sem eg hefi
talað við, virðist vera annað ráð til-
tækilegra og ódýrara með sömu gagn-
semi. Eða að minsta kosti finst okk-
ur það mega vera umtalsmál.
þetta anuað ráð eða umtalsmál er
það, að sameina þetta við sláturhúsin,
sem þegar eru til, einkum Reykjavík-
ursláturhúsið, og gjöra hrossa-slátrun-
ina að hlutverki sérstakrar deildar i
Bláturhúsinu eða húsunum, sem nú eru
til. —
Við þetta mundi sparast mikill stofn-
kostnaður, og reksturkostnaður ætti
einnig að geta sparast allmikið.
Sjálfsagt væri, að einhver, sem kynt
hefði sór þetta hrossaslátrunarmál, yrði
forstjóri eða yfirmaður þessarar deild-
ar, en mjög sennilegt, að sláturhúsið
eða húsin, sem nú eru, gætu tekið að
sér verkun hesta-slátursins, undir um-
sjón og ábyrgð þessa manns, án þess
að bætft mjög miklu við sig af starfs-
kröftum og kostnaði, o: reksturskostn-
aði.
Mundi þetta nú ekki vera tiltæki-
legt eða ráðlegt?
Mundi það ekki spara mikið fé, og
þó geta komið að sömu notum?
þaö var að eins þetta, sem eg og fleiri
vildum koma fram með í þessu máli,
og bera það undir þá, sem vit hafa ft
og góðft þekking.
Eða mun sauðfjársláturhúsið, sem
nú er, ekki geta eða vilja bæta við
sig hrossaslátrun í sérstakri deild?
Við skiljum ekki, hvað verið getur
þvf til fyrirstöðu.
Auðvitað treyatum við því, að í öllu
þessu þarfamáli verði það látið vera í fyr-
irrúmi, sem réttast er og að öllu leyti
happasælast. En vér óskum, að vór
fáum þá að sjá þetta og skilja.
O.
Höndlaðir botnvörpungar.
Það er fyrsta veiði Valsins danska
í þessari vertíð, tveir botnvörpungar
enskir, er hann hrerndi laugardag 29.
f. m. við Garðskaga, annan við veið-
ar í landhelgi, en hinn að eins með
vörpur við borðstokk. Hann hafði
sÖKudólga báða með sér hingað inn
á höfn, til sektar og annarra lög-
mæltra búsifja.
Annar var frá Hull og heitir Chiejtain,
skipstjóri Arthur Munzer. Sá þrætti
fast fyrir brot sitt og urðu liðsfor-
ingjar að sverja það á hann. Hann
hafði og gert þá skömm af sér, að
skera sundur betri vörpuna, til þess
enginn hefði hennar neinar nytjar, er
hún yrði gerð upptæk. Honum var
gerð 1600 kr. sekt, en veiðarfæri
upptæk og afli. Hann kvað hafa gert
það vel fyrir sér áður, að bjarga ís-
lenzkum skipshöfnum úr lifsháska, og
var nú látinn njóta þess með þeim
hætti, að hann fekk að kaupa aflann
eftir dómkvaddra rnanna mati á 2500
kr.
Invicta heitir hitt skipið, frá Grims-
by, skipstjóri James Westerby, hér
gamalkunnugur náungi, fyrir land-
helgisbrot m. fk Hann hlaut að eins
400 kr. sekt. Hann hélt heimleiðis
á sunnudagskveldið.
Gufuskipin. Sterling (Era. Nielsen)
kom í nótt til Khafnar heilu og höldnu.
Annað Thorefélagsskip, Pertvie, lagði á
stað i morgnn frá Leith hingað i leið til
Rvikur; fer héðan til VeBtfjarða (6. ferð).
Ceres (Gad) fór til Vestfjarða á sunnu-
daginn.
Til hljómleika
var gengið hér í Bárubúð um síð-
ustu helgi, laugardagskvöldið er var,
og þá aftur sunnudaginn. Skemtun
þessi var mjög vel sótt fyrra kvöldið
og það betur þó hið síðara, að fleira
tók húsið ekki. Þeir verða endur-
teknir um næstu helgi.
Betur hefir naumast verið sótt nokk-
ur söngskemtun hér í bæ. Enda er
þetta fyrsta skifti, að stofnað er til
ri/-íslenzkra hljóm-leika, — lögin öll
eftir söngskáldið góða, Svb. Svein-
björnsson. Og lögin eru hvert öðru
fallegra og tilþrifameira.
En ekki njóta þau sín sum nándar-
nærri. Til dæmis að taka Valagilsá.
Það er sjálfsagt út úr vandræðum gert,
að ungfrú Elín Matthiasdottir er lat-
in syngja það lag. Allir bæjarbúar
vita reyndar, að ungfrú E. M. er ein
í flokki þeirra kvenna, sem hér syngja
bezt. Hún syngur skýrara hverjum
íslenzkum karlmanni, og á einstöku
stöðum syngur hún alveg ógleyman-
lega vel. En Valagilsá nýtur sín ekki
í milliraddar-einsöng. Þar þarf karl-
mannsrödd til, og hana mikla Og
rösklega.
Tilþrifamest í þessum hljómleikum
er konungsfagnaðarsöngurinn frá því
í sumar. Stórfenglegra söngverk hefir
ekki verið kostur á að heyra hér í bæ.
Enda þótti mikið til þess koma, bæði
í sumar og nú.
Það, sem yfirleitt tókst bezt af öllu
í þessum hljómleikum, er samsöng-
urinn. Einsöngurinn ekki eins vel
né tvísöngurinn; góðar karlmannaradd-
ir vantar þar tilfinnanlega.
En eg tel vafasamt, hvort skemti-
legra hefir þótt við aðra hljómleika
hér í bæ en þessa.
Eg get þess hér, að söngstjórinn
(Br. Þ.) hefir alla tíð látið sér ant um,
að sungið væri á islenzku við söng-
skemtanir sínar. •
Nú hefir hann gert bezt. Stofnað
til alísletizkra hljómleika. Söngverkin
alíslenzk — ljóðin alíslenzk. Og
fyrsta skifti, að söngskráin er öll á is-
lenzku, og það mikið góðri íslenzku.
Engin skotaskuld orðið úr að komast
fram úr kór og sólo og dúett og öðr-
um skrípyrðum þess kyns. Þakkir
fyrir það I — t.
Fórn Abrahams
CFrh.t.
Kjökurhljóð og kveinstafir kváðu við
í loftinu; jörðin skalf og klettarnir
nötruðu. öólin var farin að lækka á
lofti, en þó var megn hiti. j?eir sem
áttu að verja fellið, höfðu ekki fengið
nokkurn mat frá því um morguninn,
og voru nú orðnir illa haldnir af hungri
og þorsta; slímið þornaði í munnvik-
jum þeirra og varirnar skrælnuðu, og
alt jók þetta á æaing þeirra. En þó að
þrautir þeirra væri miklar, voru þær
þó smámunir einir í samanburði við
kvalir hinna sftru manna. Ungur mað-
ur barði í sífellu höfði sínu við eggja-
grjót, til þess að svæfa sáraverkinn.
Annar maður, sem skotinn hafði verið
kúlu gegnum hálsinn, fleygði sér í æði
fram af þverhnfptri hæð, og hið sfð-
asta sem til hana heyrðist var örvita-
hlátur, sem skar upp úr hávaðanum
eins og fuglsgarg. Einn var þar enn,
með báða fætur brotna; hann beit sig
í handlegginn og sleit þar upp stóra
kjötflyksu, til þess að svala sáraveikis
þorstanum á sínu eigin blóði.
Fótgönguliðinu þótti seint vinnast,
og færði það sig því drjúgm nær og
skaut í 8Ífellu. Stórskotaliðið þokað
ist og á eftir og herti á sóknmni.
Klettarnir virtust gjörsamlega vera að
gliðna snndur í hinum látlausu tund
ursprengingum, og skot Búanna heyrð-
ust ekki nema á stangli; það þótti
vottur þess, að þeir væri mjög að
þrotum komnir.
Van der Nath lá í öruggu vígi og
skaufc úr byssu sinni. Alt í einu sá
hann litla hvfta veifu á lofti niðri á
sléttuuui, og í sama bili varð hlé á
skothríðinni þar. Hann skipaði og
mönnum sínum að hætta að skjóta,
og á svipstundu datt alt i dúnalogn
eftir hinn óstjórnlega orustugný.
— |>ú ert víst ekki að hugsa um
að gefaat upp, Abraham ? spurði Jan
van Gracht vandræðalegur.
— Nei; en de Vlies þarf að fá tfma
til umsvifa. Látum þá eyða svo sem
hálfri stundu til bollalegginga. — En
hvað viljið þér, prestur?
Við þögnina hafði trúboðinn vaknað
úr mókinu og mintist nú orustunnar
við Koopmanns Kraal, þar sem hann
hafði að nokkru leyti komið ár sinni
fyrir borð. Hann hélt að nú væri
tækifæri til hins sama, og fór að fikra
sig nær van der Nath. Gamli mað-
urinn var harla ólíkur ásýndum hin-
um púðurlituðu og blóðstokknu her-
mönnum, sem söfnuðust utan um for-
ingja sinn, og þegar hann sá hið
ískyggilega augnaráð þeirra og beyrði
hæðnistóninn, er þeir sendu bonum,
komu honum tár í augu.
— Gefið upp vörnina! sagði hann
hvatlega og rétti fram hendurnar til
þeirra.
— Ekki mun það vera úrhættis enn,
svaraði Jan van Gracht önugur.
Og hann, sem annara var vanur að
taka öllu með óbifanlegri stillingu, varð
nú alt í einu fokvondur og æpti:
— Hvað viljið þér hér, bölvaður
auðnuleysinginn, með alt yðar hjal um
bróðurkærleik og annað þesa háttar
einskisvert þvaður? Hafið þér fyrir
hitt nokkurn einn mann, er slíku
vilji sinna, — hvað? Skýrið frá,
hverju rauðálfarnir svöruðu, þegar
þér hugðust að snúa þeim. —
Gefið upp vörnina, gefið upp vörnina!
Heimska! Og hvernig haldið þér að
vinum vorum mundi reiða af, ef vér
gæfum oss nú á vald fjandmanna vorra?
Já, þeir elta þá eins og óðir hundar.
Farið í burtu héðan, segi eg, farið!
Eða, að öðrum kosti, takið bysau og
skjótið!
— Guð almáttugur! tautaði trúboð-
inn frá sér numinn og bandaði frá sér
með hönndunum, þegar Jan van Gracht
ætlaði að gera alvöru úr því að fá
honura byssu.
— Já, hjá honum er bróðurkærleik-
ur, en hér á jörðunni er hann ekki
til, bætti Jan við og var jafnæstur og
áður, — annars mundi hans verðft
vart í dagfari manna; en það er síður
en að svo sé; það er yður og mér og
hverjum manni kunnugt. En að eg
skyldi þurfa að verða sjötugur til þess
að læra þetta; ó, að eg — — — nei,
það er gagnslaust.
Og svo þagnaði hann aftur jafn-
snögglega eins og hann hafði hafist
máls. Jan van Gracht þerraði Bvitann
af enni sé, settist niður og fór að
þrífa byssu sína.
Niðri á sléttuuni var blásið í lúður,
og er þangað var Iitið, sást að þar
kom fyrirliði og bar hvíta veifu.
— Látum þá ekki komast svo nærri,
að þeir sjái hvað fáliðaðir vér erum,
sagði Jan van Gracht við van der
Nath.
— Verum rólegir, svaraði hann, —
eg gleymi ekki því sem eg hefi lofað,
de Vlies.
Hann skreið yfir varnargarðinn, gekk
spölkorn niður fjallshlíðina og nam
þar stftðar og beið þar til griðboðinn
átti ekki eftir nema sem svaraði tíu
skrefum til hans.
— Hvað er yður á höndum? B&gði
hann í höatum róm.
Hljómleikar
þeir er haldnir voru um síðustu helgi
verða endurteknir næstkomandi sunnu-
dagskvöld. — Aðgangumiðar að þeim
50 aura.
öllum þeim nær og fjær, sem
með návist sinni eða á annan hátt
sýndu okkur hluttekningu í hinni
stóru sorg okkar við fráfall míns
elskaða eiginmans, Arna Eiríkssonar
og þeirra annara, er með honum
druknuðu hinn 14. marz síðastliðinn,
— vottast hér með innilegt hjartans
þakklæti mitt og dætra okkar.
Gerðakoti á Miðnesi 29. marz 1908.
Elín Olajsdóttir.
Við unclirskrifuð, foreldrar
Bjarna sál. Guðmundssonar, sem dó
18. þ. m., — viljum hér með þakka
af hrærðu hjarta öllum þeim, sem með
návist sinn heiðruðu útför hans, eða
á annan hátt sýndu okkur hluttekningu
í sorg okkar með því að veita okkur
ýmsan raunalétti, sem okkur varð til
huggunar. Öllum þessum biðjum við
guð að launa og hugga þá þega þeirn
mest á liggur.
Hverfisgötu 27 B Rvík 31. marz 1908
Gnðmundnr Bjarnason
Sigríður Guðmundsdótíirs