Ísafold - 22.04.1908, Blaðsíða 3

ISAFOLD
7i
Enn nm sölu á nýjmn fiski
á Englandi.
Svo er að sjá að þessum sjómanni,
sem ritar í ísafold 1. þ. mán., hafi
orðið harla óglatt af greinarstúf þeim
sem stóð í 9. tbl. Ægis um þetta
mál, og má því ætla að grein þessi
hafi hallað þar að einhverju leyti réttu
máli, eða maður honum handgenginn
(Hjalti Jónsson) lítilsvirtur, og skul-
um við því í bráðinni, herra A n n a r
sjómaður! — athuga þessa Ægis
grein. Yera má að eitthvað sé þar
öðru vísi orðað en vera þyríti, en aðal-
efui greinariunar hljótum við að koma
okkur samaD um að er rétt, svo framar-
lega sem eg á orðastað við mann, sem
nokkurt skyn ber á þetta mál.
f>essi Ægisgrein flyfcur fyrst nokk-
urs konar yfirlit yfir, hverir fyrst
hófu botnvörpuveiðar hér syðra; frá
því er alveg rétt sk/rt, að eins vant-
ar að geta þess, að næst eftir C o o t
hefjast botnvörpuveiðar af skipinu S e a
G o l d (honum er slept). Sagc er
ennfremur að skipið Snorri Sturluson
hafi f y r s t u r hinDa ísl. botnvörpu-
skipa selt ísvarion fisk á Englandi,
þar næst Jón forseti, en síðastur
Marz.
Getur nokkur maður, sem rétt vill
hðrma, mótmælt, að þetta sé sann-
leikuum samkvæmt?
Loks er þess getið, að feld hafi ver-
ið á fundi í Öldufélagi 250 kr. styrk-
beiðni fyrir grein Hjalta Jónssonar í
Lögréttu í júlím. f. á. um fiskisölu á
Englandi.
f>essa skýrslu Ægis hefir nú þessi
greinarhöfundur notað sér til þess
ekki einungis að mótmæla þessu sem
rétt er frá skýrt, heldur og til að ófrægja
og lítilsvirða einn hinn meeta dugnaðar-
mann og frömuð hinnar ísleuzku sjó-
mannastéttar, í sömu aDdráuni sem
hann fer heitum höndum um Hjalta
Jónsson hátt og lágt og sýnir honum
blíðuatlot.
Sjómaður virðist gefa í skyn, að
maðurinn sé einhver flækingur, fari
skip af skipi — dugiegur þó. Ályktar
svo að engmn mundi hafa trúað hon
um fyrir botnvörpuskipi. Öðru vísi só
um H J.( með hans miklu þekkingu á
botnvörpuveiðum um það bil er hann
tók við Marz, og hans framúrskar-
andi dugnað!
Eg held liggi næst að ætla, að
greinarhöf. hafi mjög takmarkað vit
á því Bem hann er að fara með, og
hygg því helzt að hann sé ekki sjó-
maður, heldur uppgjafa sjómaður eða
þá jafnvel smákaupmaður, sem áður
fyrir löngu hafi sjómaður verið, og sé
honum þá fyrirgefanlegt þótt þekking-
in só ekki víðtæk, eða samanburður-
inu ekki sem réttastur, hvor þeirra
mundi færari hafa verið til formensku
á botnvörpuskipi um það bil aö Marz-
útgerðin hófst.
f>að hlýtur öllum mönnum að vera
ljóst, sem eitthvert skyn bera á sjó-
mensku yfir höfuð, að til skipstjórn-
ar á botnvörpuskipi þarf þekkingu og
reynslu, og ekki eízt með hagnýtingu
og meðhöndlun á veiðarfærinu sjálfu,
botnvörpunni. iT. d. er skipstjóri, sem
engin deili veit á smíði eða viðgerð
botnvörpunnar, að mínu áliti ekki fær
um að takast á hendur formensku
fyrir sliku skipi. f>ar duga ekki orðin
tóm, grobb eða sjálfsálit. Nei; for-
maður á botnvörpuskipi verður að hafa
tekið þátt í botnvörpuveiðum langan
tíma og kynt sér meðferð hennar,
sömuleiðis öll hin margvíslegu hand-
tök sem þar að lúta, svo framarlega
sem hann er ekki svo gjörður, að hann
láti sig einu gilda, þótt hann verði'að
standa eins og glópur frammi fyrir
hásetum sínum um alt það, er gjöra
skal í það og það skiftið.
Sjómaðurinn veit ósköp vel, hvernig
háttað var þekkingu þess manns, sem
hann et að leitast við að óvirða, og
eius um þekking H. J. um það bil er
hann gjörðist form. á Maiz, í þessum
efnurn, og samt sem áður hikar hann
sér ekki við gjöra að þessar ályktanir,
uppkveða þennan sleggjudóm. —
Maðurinn sem hann ámælir var
barn að aldri þegar hann fór fyrst á
þilskip; hefir síðan stundað þá atvinnu
árlega og um mörg ár verið einhver
mesti afla- og dugnaðarmaður á þil-
skipaflota landsins, síðan verið háseti
á botnvörpuskipi 4 mánuði og tekið
þátt í öllum verkum og um leið notið
tilsagnar hins færasta botnvörpumanns
hér á landi. Og þó vill sjómaður bera
það fram, að honum mundi ekki treyst
til formensku á botnvörpuskipi jafnt
þeim manni (H, J.), sem hefir verið
að eins 1 útivist farþegi á enskum
botnvörpung, áður hann gjörðist for-
maður á Marz.
f>á ber að athuga rangfærslurnar
um, hver brotið hafi ísinn með að
senda héðan ísvarinn fisk til Englands.
Eg vona við komum okkur saman
um það, að það er ekki H. J. — ís-
varinn fiskur var um margra ára bil
sendur frá Ónundarfirði á enska mark
aði, frá Vídalínsfélaginu, Garðarsfélag-
inu o. fl. Sömuleiðis gerði Hrólfur
skipstjóri Jakob8Son tilraun til að
senda ísvarinn fisk fyrir meira en ári
síðan eða löngu undan H. J. Og þó
maður nefni ekki alla þá botnvörpunga,
sem hér við land hafa fiskað um 20
ár og hafa allir siglt með fisk sinn ís-
varinn til. f>á er þetta nóg til að
sanna, að H. J. er ekki fyrstur til að
fara með ísvarinn fisk til Englands.
En hitt stendur samt óhrakið, að í
haust varð Snorri Sturluson fyrsta
botnvörpuskipið, sem fór með fisk sinn
þangað af þeim sem íslendingar eiga
hlut í. f>að stendur óhrakið.
Sjómaður segir því næst, að ekki sé
nein fræðsla í því að geta um, hvað
margar ferðir hvert skip hafi farið til
Englands með ísvarinn fisk þegar
þess sé ekki við getið, hvernig aflinn
hafi verið verkaður á hverju skipi um
sig. En það mun óhætt að fullyrða,
að H. J. ber ekki eins mikið skyn á þá
hluti, hvernig meðhöndla skal fisk í ís
á útlendum markaði eins og formenn-
iruir á Jóni forseta eða Snorra Sturlu-
syni, hvor þeirra sem tekinn væri til
samanburðar. Formaðurinn á Snorra
hefir verið háseti á botnvörpuskipi
samfleytt 5 ár, og formaður á Jóni
forseta fulla 7 mánuði, en H. J. far-
þegi 1 ferð, segi eg og skrifa — e i n a
ferð.
Sjómaður minnist ennfremur á,
hversu þarft og nauðaynlegt sé fyrir
þá sem botnvörpu-útgerð stunda, að
kynna sér ritsmíð H. J. í Lögréttu
um sölu og meðferð á nýjum fiski;
hann telur það alveg óþarft að menn
fari utan og kynni sér verklega með-
ferð á því að ísverja fisk. — Bara
maður hafi lesið ritsmíð H. J., þá sé
manni borgið. f>essi fjarstæða finst
mér vera svo mikil, að eg álít um hana
þurfi engu orði að eyða, og læt hana
því fara heim til sín aftur.
Um styrkbeiðni H. J. er það að segja,
að hún kom fram á fundi í Óldufélagi
25. jan. 1907 og var stíluð á þá leið,
að»hann ætlaði sér aðleita
upplýsiga um sölu á nýjum
fiskiiútlöndum, einkumEng-
1 a n d i« og semja ritgjörð um þetta
efni, og veitti félagið styrkinn
með því skilyrði, að ritgjörð sú álitist
verðlaunaverð og hann fullnægði að
öðru leyti því sem styrkbeiðnin tók
fram. En svo fór að lokum, þegar
dæma átti um ritgjörðina i sambandi
við styrkbeiðnina, að félagið neitaði
að greiða styrkinn með 23 atkv. gegn
8. Að þessi umgetni maður hafi átt
nokkurn þátt í því, hvernig atkvæða
greiðslan fór um þetta mál, er ekki
rétt; hann er varaformaður félagsins,
en stýrði þá fundi, og hafði þess vegna
engin áhrif á úrslit málsins. En þeir
sem vilja, geta lesið yfir nefnda rit-
gjörð og íhugað, hvort hún gefi tilefni
til að verja til hennar 250 kr. af
landsins fé, þar sem höfundur hennar
hefir beðið um þetta fé samkvæmt því,
sem að ofan segir, en aldrei lagt fram
neina skýrslu um, að hann hafi fram-
kvæmt það sem þar er beiðst styrks
til.
Samkomulag og fólagsskap meðal
Bjómanna er eg höf. samdóma um að
nauðsyn beri til að styðja og styrkja.
En eftir framkomu höf. að áminstri
grein, hygg eg hann illa kjörinn til
'að koma slíku til leiðar, því að aðferð
sú, sem hann notar í þessu máli, mun
fremur verða til að spilla en bæta
samkomulagsviðleitni meðal sjómanna
hér.
1 af 23.
Gufuskipin. Laura (Aasberg) fór ann-
an í páskum til útlanda. Farþegar: frúrn-
ar M. Lund og S. Bjarnhéðinsson hvor með
sina dúttur unga, vélstjóri af Yalnum,
Steen agent, og fjöldi manna til Yestmann-
eyja.
Þá kom i gærmorgun Watnheserfingja-
gufuskip Prospero (i stað Eljunnar) frá
útlöndum og Seyðisfirði, og hélt áfram
vestur um land og norður samdægurs.
Farþegar hingað: Guðl. Býslumaður Guð-
mundsson (í skattanefndina), 0. Forherg
ritsimastjóri o. fl.
Siðustu nóttkom Thortgufuskip Sterling
af Vestfjörðum og fer af stað i kveld til út-
landa. Farþegar hingað veBtan að voru
meðal annarra prófastarnir sira Sigurður
Gunnarsson i Stykkishólmi og Ólafur Ólafs-
son í Hjarðarholti, Vestur-íslendingur Sig-
urður Jósúa Björnsson, er hér hefir dvalist
frá i fyrra, frú Steinun Þorsteinsdóttir frá
Bjarnarhöfn o. fl.
Aflabrögð.
Þau eru fyrirtak enn í Vestmann-
eyjum eða voru, er síðast fréttist.
Laugardaginn fyrir páska t. d. meiri
landbnrður en dæmi eru til. Salt-
skortur mikill þar og stórbagalegur.
Endist ekkert þótt verið sé að smá-
senda þangað. — Veitir ekki af
200—300 tunnum á dag.
Þilskipin héðan voru búin að afla
fyrra hlut þ. mán, betur en alla vetr-
arvertíðina í fyrra, 7—13 þús. á skip,
meðaltal víst full 10 þús., af vænum
þorski og vel feitum.
Botnvörpungarnir íslenzkn komu
um hátíðirnar hlaðnir hver eftir ann-
an, Marz t. d. laugardaginn fyrir hvíta-
sunnu með 38 þús. eftir fáa daga, er
hann hafði fengið alt á Selvogsmið-
um. Fór aftur páskadag snemma.
Fórn Abrahams
(Frh.I.
þeir, sem þykjast prédika kærleiks-
boðskapinn, hafa gert Abel að óbóta-
manni, en Kain að hugprúðri hetju
sem með blóðugum höndum hrifsar til
sín hrós og aðdáun heimsins. — Komið
vinir, látum oss vegsama Kain, og
vera honum líkir á alla lund ! — hvað,
ernokkur yðar hikandi? — áfram,áfram!
— skjótið, berjið og drepið menn —
prestarnir hafa kent oss það! Og eg
segi yður það enn einu sinni, og það verð-
ur aldrei of oft endurtekið: — réttur
þjóðar til þess að ráða sér sjálf verð-
ur aldrei of dýru verði keyptur. Feð-
ur vorir gáfu blóð sitt fyrir þetta land,
og við hlið þeirra börðust mæður vor-
ar með byssur í höndum sér. f>essar
sléttur og þessi fjöll námu þeir sér til
eignar og niðjum sínum; — í blóði
rann upp sól þeirra, og í blóði sígur
sól vor til viðar! Vér höfum ekki
valið þetta hlutskifti, heldur þeirþarna
á slóttunni, þeirra og annarra þjóða
menn og konur. — Krossfestið, kross-
festið! er hvarvetna hrópað út um
heiminn; látum oss taka undir það,
látum oss færa oss í nyt fengna reynelu.
Festið yður sjálfa á kross þjáninganna,
farið að hinna dæmi; enginn láti við
það lenda, að vera að eins maður og
breyta svo sem slíkum samir. Innið
af hendi það sem krafist er, fórnið
yður sjálfum og börnum yðar, gefið
og gefið án afláts, ekkert er of mikils
vert. Heyrið óp þeirra þar neðra,
heyrið, alt mannkynið hrópar eins og
þeir: krossfestið, krossfestið! — Vinir
og félagar, — áfram, áfram, — drepið
aðra og látið þá drepa yður!
það voru ekki orð van der Nath’s
eingöngu, heldur öllu fremur hreimur-
inn i rödd hans, s*em hreif flóttamenn-
ina, svo að þeir sneru aftur; og af
nýju kom yfir þá sá vígamóður, að
þeir skeyttu hvorki sárum né bana.
Allir sneru þeir aftur til stöðva sinna
uppi á fellstindinum, — nema einn.
Van der Nath sá hann þar, sem hann
hélt áfram að mjaka sér niður brekk-
una, og hljóp á eftir honum,
— Hví grætur þú, vinur? mælti
hann og leit framan í manninn. Já,
grát þú og grátum aliir saman ! Grát-
ið, þér konur hinum megin hafsins,
grátið yfir heimsku yðar og harðýðgi,
grátið feður yðar, konur og mæður,
látið tár yðar streyma ótæpt, eins og
blóðið fossar hér meðal vor; það er
eftir yðar eigin tilhlutun. En þú, vin-
ur, snú þú við og kom með mér!
Maðurinn nam staðar ráðþrota; svo
mælti hann lágum rómi:
— Hún dóttir mín er þarna.
— Gef þú þá þitt Ilf fyrir hennar líf!
Vera má að konungur himins og jarð-
ar lfti á fórn þína og þyrmi dóttur-
inni vegna fórnfýsi þinnar; vera má
að hann miskunni saklausa barninu,
sem enn hefir ekki átt færi á að gera
neitt ilt; af mönnum er aldrei fyrir-
gefningar að vænta.
Maðurinn leit raunalegu augnaráði
f norður, en fór síðan að klffa upp
klettana aftur.
Van der Nath hafði aldrei séð þenna
mann, vissi ekki hvað hann hét eða
neitt um hann, en hann sá að hann
hafði afráðið, hvað hann átti að gera,
þótt ófús væri, og gekk nú rólegur að
sameiginlegu markmiði. Hann faðm-
aði hann að sér, kysti skegg hans og
kinnar og mælti:
— Gefið —---------gefið — — —
þreytist aldrei á að gefa!
Og svo leiddust þeir aftur til fé-
laga sinna, til þess að deyja þar hvor
á sínum stað.
Neðan frá sléttunni heyrðist æðis
legur aðgangur; skotliðið var aukið og
dreifði sér til hliða, til þess að magna
áhlaupið, og stórskotadrífan hófst.
Van der Nath stökk upp á hæstu
klettsnösina, varpaði af sér treyjunni,
fletti frá sér fötunum og Btóð með
bert brjóstið gegnt fjandtnönnum sfn-
um, en skot þeirra hvinu svo ört, að
eigi var unt að greina í milli og varð
af þeim einn samfeldur voðahvinur.
Geðshræringin var komin á hæsta stig;
brjóstið gekk alt í öldum og heilinn
virtist vera uppþornaður. Hann otaði
stæltum hnefum að óvinum sínum, sem
sóttu æ nær og nær, eins og til þess
að leggja meiri áherzlu á bölbæniruar,
sem hann hugðist að ausa yfir þá.
En hann hafði ekki nægilegt afl í
raddfærunum, tungan loddi við góm-
inn, alt sem hann sá var eins og í
þoku, hann heyrði háreystina og
kúluþytinn, en hann var búinn að
gleyma því, sem samfara var slíkum
þyt; hann var gjörbreyttur. þá sló
gamli Jan van Gracht hann í hnés-
bæturnar með byssu sinni, dró hann
niður af klettinum og hrópaði í eyru
hans:
— Rólegur, Abraham, rólegur!
Hann var búinn að leggja aftur
augun, þegar í hann var kipt, en opn-
aði þau samstundis. það leið ofurlítil
stund áður er hann gæti áttað sig á
því, hvar hann væri staddur. Blóðið
sauð enn í æðunum; það var eins og
heilinn hringsnerist í höfðinu á honum
og svitinn rann niður um bakið.
Jan van Gracht sá, að hann vildi
segja eitthvað, og lagði því eyrað við
munn hans.
— Hefi eg verið vitskertur? spurði
van der Nath aivarlegur.
— O nei, Bvaraði Jan þurlega; slikt
ber einatt við, eg hefi orðið þess var
fyr — hjá öðrum. En höldum nú
áfram að skjóta — áfram! —eina ráð-
ið er að hafa nóg fyrir stafni. — Sér
þú manninn, sem liggur þarna á knján-
um? — Já, einmitt hann. Eg hefi
miðað á hann tveim skotum, en ekki
hæft; — reyn þú nú gæfuna og lát
mig sjá!
Van der Nath hafði ekki heyrt nema
stöku orð af því, sem gamli maðurinn
sagði, en hann sá það, að eina ráðið
til þess að halda jafnvægi í þessum
voða-aðgangi var að hafast eitthvað
að. Hann náði sér von bráðara og
tók til að skjóta úr byssu sinni, róleg-
ur og eftir tilteknum reglum, eins og
hann væri að skjóta til marks; — þó
með það eitt fyrir augum, sem hver
góður hermaður telur meatu skifta:
— að vinna tjón og drepa menn!
— Hver rækarlinn ! sagði Jan gamli,
sem var rétt hjá honum, — þér tókst
þó að hitta náungann. Eg hélt að
hann yrði ekki hæfður með skoti.
Tundurskeyti sprakk með voðalegum
gný rétt fyrir framan þá; flísarnar
þeyttust í allar áttir og neyðarópi
laust upp bak við þá. Þeir sneru sér
við og sáu að trúboðinn lá þar flak-
andi í sárum. Hann var rifinn á hol
hægra megin og rifbeinin stóðu ber út
úr cárinu. Hann virtist vera með-
vitundarlítill og því ekki kenna sárs-
aukans, og þrátt fyrir voða-sárið á
síðuuni var hann að reyna að ná bifl-
íunni sinni, er hrotið hafði spölkorn
frá honum. Van der Nath hrærðist
til meðaumkunnar við þessa sorgarsjón
og ætlaði að fara og hjálpa trúboðan-
um, en Jan gamli, sem alstaðar hafði
augun, aftraði honum frá að aðhafast
slíka heimsku.
Hver hin minsta hreyfing var hættu-
Ieg. Ef hatti var haldið á lofti,
þá tættu kúlurnar hann í sundur; og
liðsmaður sá, er van der Nath hafði
snúið aftur, var skotinn gegnum höfuð-
ið, er hann var að færa sig tíl. Ná-
kvæmlega miðuðu tundurskeyti laust
niður og reif sundur þrjá lifandi manna-
búka og þeytti blóðregni og kjötflyks-
um í allar áttir. Fallbyssuskotunum
var aðallega beint upp á fellstindinn,
og afleiðingarnar urðu þar ægilegar.
þótt ekki væri liðnar nema örfáar
mínútur síðan er skothríðin hófst, var
alt orðið umturnað ; og af varnarliðinu
stóðu nú uppi að eius þrír tugir vígra
manna. Eu þótt vörnin væri þannig
orðin veigalaus og vonlaus, og ef til
einmifct þess vegna, varð vígahugur
þeirra hamsluus enn af nýju. j?eir
skriðu inn í hverja smugu, er þeir
fundu. Dauðastunurnar og neyðaróp-
in gerðu þá utan við sig, svo að þeir
gleymdu sínum eigin þjáningum. Löng-
unin fcil að vinna óvinunum mein
var öllum öðrum tilfinuingum yfirsterk
ari, og hugrekkið óx út yfir sín yztu
takmörk. Hvert sinn er einhver féll
eða fekk sár, æptu hinir hástöfum af
reiði og hétu að hefna þess grimmi-
lega.
Ný hætta ógnaði þessum þrjátíu
vonlausu hetjum, sem ýmist skutu á
óvini sína eða formæltu þeim. Skot-
gríðarnar voru færðar fram og sefctar
þann veg, að þeim mátti beita að fells-
tindinum. Á svipBtundu var búið að
stilla þær eftir vegarlengdinni, og nú
gengu þær eins og vel Bmurðar sauma
vélar. Af skrölti þeirra, þrumugný
fallbyssnanna og skothvellum smá-
byssnanna varð slíkur voða-samhljómur,
sem ómögulegt er að lýsa. Skotin
rifu upp klefctana, einB og verið hefðu
úr viði, og fyltu loftið flísaéljum, eins
og snæfok væri. Léti nokkur verjand-
inn á sér bera, var honum vís dauði.
En svo æstir voru þeir, að langt var
frá því að þeir gættu nauðsynlegrar
varúðar, heidur létu þeir ginnast fram
úr fylg8num sýnum, í von um að geta
senfc óvinunum maklegar kveðjusend-
ingar. Hanskúpan á einum var klofin
svo nákvæmlega, sem með læknishendi
hefði verið gert; annar var þrifinn
hátt á loft upp og féll dauður niður
utan við varnargarðinn, tíu skrefum
þaðan er hann hafði legið.
Umboð
Undirskrifaður tekur að sér að kaupa
útlendar vörur og selja ísl. vörur gegn
mjög 8anngjörnum umboðslaunum.
G. Sch. Thorsteinsson.
Peder Skramsgade 17.
Kjöbenhavn.
Með Sterling er komið mikið úr-
val af Leir, Gleri og Postulínsvörum;
þar á meðal Bollapör meðáskrift:
Gleðilegt sumar. Etiskar húfur, mjög
hentugt í sumargjafir. Kartöflur, Lauk-
ur, Appelsínur, Spegipylsa, Servelat-
pylsa, Svinahöfuð, söltuð, Svinasylta.
Te-kex og Kaífibrauð fl. tegundir m.
m. Ennfremur flestar þær vörur er
fólk þarfnast til hátíðarinnar
fást með góðu verði í verzi. Vestur-
götu 39.
Jón Arnason.
Hús til leigu með görðum og
blómreitum við Skólavörðustíg (Eski-
hlíð) og við Hauðarárstíg, afarlág leiga.
Semja ber við cand. jur. Einar M.
Jónasson, Laufásveg 20.
REYKID
aðeins vindla og tóbak
frá B. D. Krusemann
tóbakskonungi
í Amsterdam (Holland).
Sálmabókin
(vasaútgáfan) fæst nú í bókverzlun
ísafoldarprentsm. með þessu verði:
1,80, 2,25 og gylt í sniðum, í hulstri,
3S° og 4 kr.
Leikfélag Reykjavikur:
Þjóðníðingurinn
verður leikinn í Iðnaðarmannahúsinu
sunnudag 26. þ. mán., kl. 8 siðd.
Tekið á móti pöntunum í afgreiðsiu
ísafoldar (ekki í talsíma).
Gufushipafélagið Thore
e|s Sterling
fer frá Kauptnannahöfn i). mai í stað
7. maí. Þessi breyting er gerð vegna
Generalstaben sem kemur upp með
skipinu.
í þess stað fer aukaskip frá Kaup-
rn.höfn 7. maí (áætlunardag Sterlings)
áleiðis hingað til Reykjavíkur.
Bæði skipin koma við i Ixith.
Sterling fer héðan til Austfjarða 2/.
maí; fljót og góð ferð fyrir fólk, sem
xtlar austur að leita sér atvinnu.
Viðskiftabækur
(kontrabækur)
nægar birgðir nýkomnar í bókverzlun
ísafoldarprentsmiðju. Verð: 8, 10, 12,
15, 20, 25 og 35 aurar.
Idrætsbogen.
ómissandi bók fyrir alla leikfimis- og sports-
menn, með nál. 1000 myndum, kemur út i
40—50 heftum á. 30 aura. má parta í hók-
verzlun Isafoldar.
Taublákka
óefað bezt í bókverzlun ísafoldar.
Okeypis til reynslu.
10 bréfsefni,
spánýjar tegundir, nýkomnar í bók-
verzlun Isafoldar.