Ísafold - 16.03.1912, Blaðsíða 2

60
ISAFOLD
Ofsóknar-stagl Lögréttu
gegn Landsbankastjórunum.
Lögrétta heldur áfram ofsóknar-
stagli sinu gegn bankastjórunum —
og segist hafa fengið þakklæti ein-
hverra fyrir það. Það er líklegast
gott, að einhverir verða til að gleðja
hana. Ekki mun af veita, eftir þvi
sem afstaða blaðsins hefir orðið í þessu
nýja bankamáti, og eins og hugum
manna er háttað um þessar mundir
út af því máli. Minst skal hér á
nokkur atriði í síðustu ofsóknargrein
blaðsins.
Lögr. finst, að einhver vörn hefði
átt að koma gegn þeim áburði Tryggva
Gunnarssonar, studdum í einu þing-
skjali af þeim Jóh. Jóhannessyni og
Jóni Ólafssyni, að bankastjórarnir hafi
gefið þinginu »falska skýrslu*.
Eins og blaðið viti ekki, að vörn
hefir komið fram í þvi máli, vörn,
sem ekki hefir einu sinni verið gerð
nein tilraun til að hagga við með
ástæðum. Þessi áburður hefir verið
margtættur sundur, en rækilegast i
blaðinu Ríki í sumar. Auk þess hafa
bankastjórarnir farið í mál við Tr. G.
út af þessum áburði. Þingmönnunum
geta þeir ekki stefnt. Og einmitt um
þessa »fölsku skýrslu*, sem Lögr. er
að stagast á, tekur meiri hluti banka-
rannsóknarnefndarinnar í neðri deild,
þeir Benedikt Sveinsson, Hálfdan Guð-
jónsson og Jón Jónsson frá Hvanná,
það fram, að hún hafi reynst rétt.
Og þetta segir Lögr. sjálf, að sé
npyngstn sakirnar«,, sem hún hafi á
bankastjórana borið í grein þeirri,
sem ísaf. var að svara!
Hinar eru, að dómi blaðsins sjálfs,
enn léttvægari.
í þessu sambandi virðist ekki ástæðu-
laust að minna á það, að annar maður
er nú við Landsbankann riðinn, sem
orðið hefir fyrir þeirri ásökun, að hafa
ekki farið sem göfugmannlegast með
skjal það, sem honum var trúað fyrir.
Þar virðist fremur vera um »falska
skýrslu* að tefla en hjá bankastjór-
unum.
Maðurinn er Landsbanka-gæzlustjóri
Jón Ólafsson.
Meiri hluti bankarannsóknarnefnd-
arinnar í neðri deild kveður meðal
annars svo að orði um þetta í niður-
lagi nefndarálits síns (þgsk. 974):
»Þess skal getið, að Jón Ólafsson
tókst á hendur að skrifa útdrátt úr
gerðabók nefndarinnar, og fékk i því
skyni bókina til afnota fram á siðustu
stundu. Vér höfum nú séð próförk
af miklu af útdrættinum, en hann er
víða ajbakaður, aukinn og villandi og
ber vitni um hlutdrcegni. Og þar sem
nefndin hefir ekki átt kost á að at-
huga þennan útdrátt á fundi, finst
oss skylt að geta þess, að vér berum
enga ábyrgð á honum eins og hann
er«.
Þetta er alvarleg ásökun. Lögr.
ætti heldur að snúa sér að því að
verja J. Ól. í þessu máli, en að vera
að stagast á ásökunum á saklausa
menn, ásökunum, sem hún getur ekki
með neinu móti réttlætt.
Þá eru sakargiftir Einars Jónassonar
gegn Birni Kristjánssyni, þær er minst
var á i dómsforsendunum. Lögr. er
enn að þvæla um þær. ísaf. skýrði
frá því, að mál út af þeim væri fyrir
dómstólunum. Lögr. ber ekki á móti
því; enda væri það engin tiltök. Sömu-
leiðis skýrði ísaf. frá þvi, að E. J. hefði
sett sakargiftir sinar fram í kæru til
stjórnarráðsins, en stjórnarráðið vísað
henni frá. Þessu neitar Lögr., segir,
að ekkert hafi verið ákveðið um kær-
una enn, kveðst hafa fengið vitneskju
um það í stjórnarráðinu.
Nú er sannleikurinn sá, að úr-
skurður var kveðinn upp út af kæru
E. J. 23. ág. siðastl. En sú kæra, sem
Lögr. er að tala um, kemur alls ekk-
ert málinu við. A sakargiftirnar, sem
í henni eru fólgnar, var ekki minst
einu orði í dómsforsendunum, né
heldur í Lögréttu-grein þeirri frá 6.
þ. mán., sem ísaf. gerði að umtalsefni.
Viti blaðið þetta ekki, þá ætti það
ekki að vera um þetta mál að bulla.
En sé því kunnugt um þetta, þá —
er óþarft að Iýsa samvizkusemi þess
frekara.
En reyndar þarf ekki að lýsa þeirn
samvizkusemi, hvað sem þvi líður, sem
nú hefir verið minst á. Ekki þarf
annað en að athuga það sem blaðið
segir um skýrslu þeirra Halldórs yfir-
dómara Daníelssonar og Schous banka-
stjóra.
Hún hefir ekki verið birt. Stjórn-
arráðið hefir neitað ísafold um að sjá
hana. Það hefir líka neitað hinum
þingkjörna endurskoðanda bankans um
það. Ekki kemur oss til hugar, að
það hafi þá sýnt Lögr. hana. Schou
bankastjóri hefir neitað þvi við ísafold,
að Lögr. hafi nokkura vitneskju feng-
ið frá þeim rannsóknarmönnum.
Með öðrum orðum: Lögrétta veit
alls ekkert um skýrsluna.
Samt segir blaðið: »Menn þykjast
vita, að álitsskjal þeirra hljóti að hafa
inni að halda ótvíræðar sannanir íyrir
svo stórvægilegum embættisvanræksl-
um hjá bankastjórunum, ap afsetning
þeirra ætti að vera sjálfsögð*.
Af hverju ræður blaðið þetta — i
máli, sem það veit ekkert um? Hafi
rannsóknarmennirnir borið sakir á
Landsbankastjórana, þá ætti að mega
ganga að því vísu, að ráðherra hefði
sent þeim þann sakaráburð til umsagn-
ar. En ekkert slíkt hafa þeir fengið.
Ekkert bendir á, að rannsóknar-
mennirnir hafi neinar sakir á banka-
stjórana borið. Getur Lögr. þá ekki
séð, að það sé skömm að því að tala
svona ?
Lögr. hefir ekki fundið ásökunum
sínum nokkurn stað. Allur þessi stór-
yrða og blekkingavefur hennar hefir
verið tættur sundur. Bankastjórarnir
hafa alls ekkert til saka unnið.
Samt er blaðið svo ósvífið að segja:
»Ætla bankastjórarnir að bera gjald-
keramálið fyrir sig til varnar gegn öll-
um sökum ? Ætla þeir að lafa á því?
Ætla þeir að nota það til þess að
verjast afsetningu?«
Bankastjórarnir hafa ekki notað, og
ætla sér fráleitt eftirleiðis að nota
neitt sérstakt mál til þess að verjast
afsetningu, þeir hafa reynt og reyna
sjálfsagt enn að verjast henni með
því móti að vinna af sem mestri trú-
mensku og óhlutdrægni að hag þeirr-
ar stofnunar, sem þeir eru yfir settir.
Annað geta peir ekki gert sér til
varnar.
En allar horfur eru á því, að allri
alþýðu, islenzkri þjóð, sé nú orðið það
ljóst, að hún þarf líka að verjast. Hún
mun hugsa sér að láta það að minsta
kosti ekki ganga alveg orðalaust 'og
þegjandi af, ef farið væri að æsingnm
Lögr. og samvizkusömum embættis-
mör.num yrði hegnt með afsetningu
fyrir það, að þeir hafa, sair.kvæmt
embættisskyldu sinni, komið upp þeim
misfellum um einn heimastjórnarfor-
ingjann, sem valda sakamálsrannsókn,
þrátt fyrir hneykslanlegar tilraumr til
þess að kæfa málið. Hún sér, hvert
réttlætið stefnir hér á landi, ef annað
eins yrði látið líðast.
Það er skiljanlegt, af þeirri reynslu,
sem menn hafa af Heimastjórnarfor-
ingjunum, að þeim leiki hugur á slík-
um hefndum. Og það er lika skiljan-
legt, að þeim þætti vel til fundið að
hafa einveldi yfir báðum peningastofn-
unum landsins. Afsetning bankastjór-
anna væri ákjósanleg frá hvorutveggju
því sjónarmiði.
En áreiðanlega ættu þeir að láta
Lögr. tala sem minst urn þær hug-
renningar sínar og eftirlanganir.
Þær vekja ekki bergmál hjá þjóð-
inni.
Þær vekja andstygð — og ekkert
annað.
Út urn landið. Þær berast nú frétt-
irnar úr einni austursýslu landsins, að
yfirvaldið þar hafi borið þá fregn ótæpt
út um hóraðið, að hreint ekkert
væri til í þessum misfellu-ákærum á
Landsbankagjaldkerann, heldur væri þeð
hótfyndni ein. Ekki væri til þessa
takandi, í öllum kviksögu-þembingnum,
ef eigi stæði svo á, að yfirvaldið bæri
fyrir þessu sjálfan ráðherrann,
— það er honum ekki óvandabundið —
bréf frá honum, að því er tíðindam.
Isafoldar segja.
Þ a ð væri með öllu ótæk óvarkárni
eða annað verra, ef satt er, að lands-
stjórnin láti eftir sér hafa slíkar rangar
staðhæfingar.
Olympíu-leikarnir.
Þessar fréttir get eg nú flutt Isa-
Jold af hluttöku Islendinga í Olympíu-
Ieikunum í sumar:
1. íslendingar fá að taka þátt i
Olympíu-leikunum í Stokkhólmi
1912 sem sérstakur flokkur íþrótta-
manna, með »Jálka*merkið á brjóst-
inu sem skjaldarmerki þjóðarinnar,
klæddir þeim fötum, sem bezt þeim
líkar, og bezt fer þeirra eigin íþrótt.
2. Við nöfn íslendinga skal standa
Island og ekkert annað.
3. Því miður geta þeir ekki feng-
ið að nota neinn fána að þessu sinni.
4. íslenzka glíman verður sem
sérstakur þáttur á dagskrá leikanna
einhvern þann dag, er um semur
síðar.
Fyrir oss, sem þekkjum hið unga
íþróttalif okkar heima á íslandi, má
það ef til vill bíræfni kallnst og fífl-
dirfska, að ætla sér að taka þátt í
leikum og keppa á Ólympiu völlum,
við beztu og mestu garpa allra þjóða.
Aðrar þjóðir hafa ráð á, pekkingu og
vit, til þess að ala upp iþróttamenn
í sínu landi, og þær gera alt fyrir
synina sína, gefa þeim tírna, hvetja
þá, útvega þeim alt, sem þeir þurfa
til þess að þeir geti orðið fremstir —
frægastir og mestir á Olympíuvöllum
— og leiðtogum þjóðanna finst það
bein skylda að gera þjóðina hrausta,
tápmikla — göfuga, ala snemma á
drengjunum og blása í huga þeirra og
sál: vertu hraustur maður. En vér
íslendingar heyrum óminn einan af
þessu og skellum við skolleyrunum.
Bústólpar landsins standa agndofa, ef
þeir sja iþróttaleiki, — og eigi er
laust við, að iþróttavísir hins unga
manns, er gerir sér far um að verða
heilbrigður, sé fyrirlitinn og leiðtogar
þjóðannnar gera ekkert til þess að
glæða »heilbrigða sál i hraustum lik-
ama«, minsta kosti er það svo litill
hluti. að hann hefir nauða lítil áhrif.
íslendingar voru i fornöld hraustasta
þjóð Norðurlanda. Það geta þeir aftur
orðið. En til þess þurfa allir að vera á
eitt sáttir, samhuga og samtaka, vel
vakandi yfir þeim íþróttavísi, sem til
er ng er að blómgast. Hann getur
dafnað og orðið viðtækari. Hvert
mannsbarn á að verða íþróttamaður.
Einkenni þessarrar kynslóðar — það
á að vera barátta einstœðingsins til þess
að auka sér hreysti, móðurinnar til
þess að gera börnin sin hraust, og
föðurins til að hjálpa, glæða og hvetja.
Þetta er mark annara þjóða og eru
það þær þjóðir, sem lengst eru komn-
ar í menningu og dugnaði — og
mesta kappsmál hverrar þjóðar er nú
þetta að standa sig vel á Olympíu-
völlum. Þangað er hugsað — um þá
er dreymt. Þeir eru miðstöð huga
íþróttamannsins frá morgni til kvelds.
A Olympíuvelli sækja nú á þessu ári
32 þjóðir, og íslendingar verða þar
líklega eigi fleiri en 6 að tölu; »smár
Jenginn er betri en stór enginn«. Það
verður líklega enginn fenginn heldur,
því miður, en það er skylda allra að
reyna. Og við það að reyna lærir
maður, og það er aðalverk þeirra,
sem verða sendir, að fara og læra, til
þess að geta kent, þá er heim kem-
ur aftur. Þá er von um, að einhvern-
tima verði borinn sigur úr býtum, ef
við kunnum vel og erum vel brynj-
aðir. En það er skylda allra, að gera
það, sem þeir geta, og eg ber trjiust
til sendimanna er verða sendir nú —
en þjóðin má eigi gera sér mikl-
ar vonir, því allir eru svo illa brynj-
aðir. Það er að eins íslenzka glím-
an okkar, sem við geturr. verið
hreiknir af, og hún á það skilið,
»fagra íþróttin«, að verða með á dag-
skrá á Ölymíuvöllum og allir eiga að
hjálpa til þess.
Eg skal geta þess, að það hefir ver-
ið afar-erfitt að fá leyfi til þess að
koma þannig fram, sem áður er um
getið, af ýmsum misskilningi og þráa
hinnar dönsku Ólympíunefndar, en
þetta hefir tekist með hjálp dr. Val-
týs Guðmundssonar og skrifstofustjóra
islenzku skrifstofunnar, Jóns Krabbe,
er hjálpuðu góðíúslega og fengu
snúið hugsunum dönskú nefndar-
innar svo, að hún viðurkennir Islend-
inga nú sem þjóð, en það gerði hún
ekki áður.
Þau bréf, er gengið hafa milli
mín og hinnar dönsku nefndar, birti
eg ekki að þessu sinni. Getur verið
að þau komi síðar, en ekki fyrst um
sinn.
Með von um að þessari fregn verði
tekið með fögnuði á meðal íþrótta-
manna og þeirra vina, í von um að
hópurinn verði þrefalt stærri 1916! París.
íslandi alt.
Sigurjón Pétursson.
Bókafregn.
Sunnanfari er nú farinn að koroa
út aftur undir ritstjórn þeirra
feðga dr. Jóns Þorkelssonar og Guð-
brands Jónssonar. Fyrsta blaðið ný-
komið með 3 myndum af minnisvarða
Jóns Sigurðsaouar auk myndar af Þórs-
mörk. Blaðið ríður vel úr hlaði. í því
er nytt kvæði eftir Guðm. Guðmunds-
son, er Framsýn heitir, annað kvæði
þýtt úr F a u s t. Þá er frumsamin
saga: Bölvaður. Greiu um minnis-
vaiða Magnúsar Stephensen konferens-
ráðs 0. fl. — Verð árgangsins er kr.
2.50.
--........-
Rannsóknar-bannið.
Eitt af því sem mestu umtali hefir
valdið af atferli stjórnarinnar síðustu
mánuðina er bréf það, sem hún ritaði
Landsbankastjórunum 16. jan. síðastl.
Nokkrum sinnum hefir verið á það
minst á mannfundutn og í blöðunum.
Ingólfur kom með alt aðalefni þess
7. þ. m. Hér fer það á eftir orðrétt:
Stjórnarráðinu hejir verið jlutt sú
Jregn aj skilríkum manni, sem hejir ver-
ið staðjest Jrá ýmsum hliðum, að banka-
stjóri Bj^rn Kristjánsson haji nú í nokk-
ur kveld tekið gjaldkerabœkur Lands-
bankans og Jlutt pær heim í steinhúsið
á hinni gómlu Hólslóð við Vesturgötu,
og sæti par að rannsókn bókanna ásamt
3 nafngreindum, óviðriðnum mönnum.
Þi að stjórnarráðið eigi vilji leggja
trúnað á pennan orðróm, par sem burt-
færsla- bókanna úr Landsbankahúsinu
beint er ólógleg, og par sem greind rann-
sókn bókanna væri alveg óviðeigandi og
enda óheiðarleg gagnvart landssijórninni
eftir að hún hefir komið sér sarnan við
stjórn landsbankans um endurskoðun
bókanna á vissan hátt, og með kjörnum
tnönnum aj beggja hálju — hefir stjórn-
arrdðinu alt cið einu pótt rétt, að skýra
stjórn Landsbankans Jrá pessum orð-
rómi, svo að yður gefist Jæri á að
hrinda honum og drepa honum niður.
Kristján Jónsson.
Jón Hermannsson.
Til
stjórnar Landsbankans.
Það var um þetta bréf, að yfiidóms-
lögmanni Gisla iSveinssyni fórust svo
orð á borgarafundinum 29. f. m., að
væri það ekki fullvíst, að þetta bréf
væri komið beina leið frá stjórn lands-
ins, þá mundi manni verða á að sverja
fyrir, að slíkt skrif gæti komið frá
þeim stöðum.
Fyrst hleypur stjórnin eftir kvik-
sögum einhverra manna, sem hún vill
ekki nefna, notar sögur þeirra sem
tilefni til þess að gefa bankastjórun-
um harðorða áminning. Og ekki eru
sögur þessar áreiðanlegri en svo, að
engin bók bankans hefir enn komið
inn í þetta hús, sem talað er um í
stjórnarbréfinu.
í öðru lagi á það að vera ólöglegt
að fara með bækurnar burt úr bank-
anum til rannsókna.
Vér getum ekki hugsað oss, að hér
sé átt við annað en 7. gr. í endur-
skoðaðri reglugjörð bankans. Hún
er svo:
»Láta skal öll áríðandi skjöl og
bækur inn i eldtrygga og traustlæsta
skápa bankans, þegar störfum er lok-
ið hvern dag«.
Allir sjá, að hér hlýtur að vera átt
við þær bækur, sem verið er að nota
daglega. Hitt virðist gagnstætt heil-
brigðri skynsemi, að með þessu sé
verið að banna bankastjórunura að
taka heim með sér til rannsóknar í
bili gamlar bækur, sem ekki er verið
að nota í bankanum, ef þeir geta ekki
komið þeirri rannsókn við öðruvísi en
í þeim stundum, sem þeim eru ætl-
aðar til að matast og hvíla sig.
Að sjálfsögðu eru bækurnar þá á
ábyrgð bankastjóranna. Ingólfur ber
við eldhættunni, og engu öðru. Eins'
og hvergi séu til eldtryggir skápar
nema í bankahúsinu I Bankahúsið
hefir ekki verið nein fyrirmynd í því
efni, fyr en eftir að núverandi banka-
stjórar tóku við. Þeir hafa látið gera
aleldtryggan skjalaklefa með járnhurð
í bankanum. Þangað til voru gamlar
bækur bankans geymdar í klefa með
tréhurð fyrir.
En alveg fer um þverbak hjá stjórn-
inni, þegar hún fer að halda því fram,
að »rannsókn bókanna væri alveg óvið-
eigandi og enda óheiðarleg gagnvart
landsstjórninni, eftir að hún hefir komið
sér saman við stjórn Landsbankans
um endurskoðun bókanna á vissan
hátt«.
Fyrst er nú þetta samkomulag um
rannsóknina. Því er svo háttað, að
bankastjórarnir kæra fyrir mörg atriði.
Þeir Já ekki, nema fáein þeirra rann-
sökuð. Þeir krefjast þess, að gjald-
keranum sé vikið frá. Því er ekki
sint. Þeir sjá, hvert slíkt atferli stefnir
hjá stjórninni. Og að hinu leytinu
vita þeir, að það er bein óhæfa, að
gjaldkerinn skuli látinn vera í bank-
anum. Þeim ríður á að gera stjórn-
inni þetta svo bersýnilegt, að hún
geti ekki á þvi vilst, sem allra-fyrst,
helzt áður en stjórnin kveður upp
nokkurn úrskurð. Annar bankastjór-
inn leggur á sig stórkostlegt erfiði,
til þess að afla stjórninni þessarar
vitneskju.
Og þetta á að vera alveg óviðeig-
andi og jafnvel óheiðarlegt gagnvart
iandstjórninni!
Ingólfur er að reyna að koma inn
þeim skilningi, að þetta rannsóknar-
bann hafi að eins átt við þann tíma,
sem rannsóknarmennirnir Gísli Sveins-
son og Þorsteinn Þorsteinsson voru
við sitt starf; »seinna, þegar hin fyr
umgetna rannsókn væri búin, ,máttu
bankastjórarnir vitanlega rannsaka alt,
sem þeir vildu«, segir blaðið.
Hefir almenningi nokkuru sinni verið
boðin meiri vitleysa en þetta? Og þetta
er vörnin í sjálfu ráðherrablaðinu I
Hvaða mótgjörð gat 'það verið land-
stjórninni, að rannsakað væri, hvort
haft hefði verið af bankanum 1909
og 1910, meðan hún var að láta rann-
saka, hvort það hefði verið gert 3 mán-
aða tíma 19 n — ef rannsóknin var
leyfileg síðar og reið ekkert bág við
það, sem stjórnin var að láta gera?
Hvaða mótgjörð gat það verið land-
stjórninni, að fá vitneskjuna sem Jyrst?
Nei. Þetta stjórnarbréf er alveg
óverjandi. Og það er sjálfsagt eins
dæmi.
Vér hyggjum, að það hafi aldrei
komið fyrir í nokkuru landi, að nokk-
ur stjórn hafi lýst yfir því, að það
væri óheiðarlegt gagnvart sér, að banka-
stjórar við þjóðbanka landsins rann-
sökuðu, hvort haft hefði verið fé af
bankanum.
Og sannast að segja er oss óskilj-
anlegt, hvernig Kristján Jónsson getur
látið jafn-furðulega vitleysu frá sér fara.
Kolaverkfallið erl.
Rangt er það, sem hingað var flutt
í gær, að kolaverkfallinu sé lokið.
ísafold hefir átt kost á að sjá einka-
skeyti, sem hingað hefir borist (til P.
J. Th. & Co.) um, að allir samning-
ar hafi strandað, ekkert útlit Jyrir að
sættir komist á milli vinnuveitenda og
verkmanna. Stjórnin kvað ætla sér að
kotna á ákveðnu lágmarki á verkkaupi
með lögum.
Erl. símfregnir.
--- Kh. 15/3 12.
Bæjarstjórnarkosningar
í Khöfn.
JaJnaðarmenn haja hlotið 21 sæti,
Hægrimenn 16, Gerbótamenn 4 og
heimatrúboðsmenn 1 sæti.
Við síðustu bæjarstjórnarkosningar
í Kaupmannahöfn (1909), hlutu jafn-
aðarmenn 20, hægrimenn 16, gerbóta-
menn 5 og heimatrúboðsmenn 1 sæti.
Banatilræði
við ítalakonung.
Stjórnleysingjar haja gert morðtilraun
við Italakonung, prjú skammbyssuskot
1
Viktor Emanúel ftalfukonungur.
riðu aj, en mistu konungs. Fylgdarmað-
ur hans særðist.
Aths. Þau blöð hér á landi, sem í
leyfisleysi taka upp hin erlendu sím-
skeyti, munu eftirleiðis látin sæta ábyrgð
fyrir, — lögum samkvæmt.
Fjártjón mikið
hafa kaupfélögin nyrðra beðið af
viðskiftum við kaupmann einn i Es-
bjerg í Danmörku, sem Larsen heitir;
— mun nánara skýrt frá því í næsta
blaði.
Rvíkurhérað.
Umsóknarfrestur um Reykjavíkur-
læknishérað var runninn út í gær.
Um það sækir hinn setti héraðslæknir
Jón Hj. Sigurðsson. Ennfremur Davíð
Sch. Thorsteinsson á ísafirði, Þórður
J. Thoroddsen og Kristinn Björnsson
læknir á Vesturhafseyjum.
Misprentast hafði meinlega i næst-slðasta
blaði: Afn&m flokkasamkepni i stað flota-
samkepni i fyrirsögn 2. greinar á 1. bls. —
í 8,ima blaði átti fyrirsögn fyrir grein Guðm.
R. Ólafssonar að hljóða: Lofaðu einn svo,
að þú lastir eigi annan, og aftan við nafn
hans að standa: úr Grindavíli.
I ræðn 0. G. Eyjólfssonar sem sagt er
frá i 14. tbl. hefir misprentast í einni setn-
ingn: »eða« í stað: en. Það er þessi setning:
Maður, sem hefir nokknr efni nndir hönd-
nm, eda er að öðrn leyti illa stæðnr —
þar á að standa: en er 0. s. frv.