Ísafold - 16.09.1916, Blaðsíða 4

4
ISAFOLD
Steinolíu
er langbezt að kaupa
1 Verzl. V O N
Laugavegi 55.

Regnkápur
ull og Waterproof
Regnfrakkar
»irnpregneredec, hentugir sem
haust- Og vor-frakkar.
Vetrarfrakkar
nýkomnir.
Braus TGrzln
Reykjayik.

Sauðargærur
kaupa
6. Gíslason & Hay
hæsta verði.
Auglýsing.
Kennara vantar ífræðsluhérað Þing-
eyrarhrepps. Kenslutími 6 mánuðir.
Laun eftir fræðslulögunum.
Umsókn sé komin til undirritaðs
fyrir 20. sept.
Þingeyri í ágiist 1916.
Þórður Ólatsson.
Jarðir til kaups.
Af gefnum tilefnum læt eg þess
getið, að jarðirnar Unnarholt i Hruna-
mannahreppi og Arnarhóll i Gaul-
verjabæjarhreppi eru falar til kaups.
Reykjavík 15. sept. 1916.
Jóhann þorsteinsson.
Tapast hefir hundur sem gegnir
nafninu »Lappic, mórauður með hvíta
bringu, hvítar klær á framlöppum,
loðinn, feitur og lálappalegur. Finn-
andi er beðinn að skila hundinum
að Grettisgötu 17 B eða að Stóra-
Hofi á Rangárvöllum.
Hafttets
pmingaskápar
eru ábyggilegastir. Hafa verið i stærstu brunum erlendis, en f>að sem f
þeim hefir verið geymt aldrei eyðilagst.
Aðalumboðsmenn fyrir ísland:
0. Jofjnsoti & Kaaber.
Nýir siðir. 137
— Það á að verða að jarðarberjum, Jean
minn, mælti faðir hans.
— Nú, en það er þó ekkert annað en
óþverri, svaraði Jean. — Er hægt að búa
til jarðarber úr óþverra?
— Já, góði minn, það er hægt. Úr
óþverranum verður hveiti og úr hveitinu
brauð og úr brauðinu menn. Þú skalt
ekki tala ósæmilega um óþverrann, því þeg-
ar þú deyrð og búið er að jarða þig, verð-
ur þú einnig að óþverra. Það eru skiln-
ingslausir menn, sem hafa óvirt sköpun
guðs og komið fyrirlitningu á starfið í
moldinni, af því þeir héldu, að þeir mundu
sjálfir vaxa í áliti við það að vinna ekki.
— En sálin, verður hún einnig til úr
hveiti ?
— Já, góði minn, því hveitið hefir einn-
ig sál. Það kostar hveitikornið mikla
ihugun að velja bezta staðinn fyrir rætur
sínar, sneiða hjá sýrum í jörðinni og leita
uppi feitustu agnirnar í moldinni. Það
þurfti mikla skynsemi hjá hveitinu, sem er
suðrænt, til þess að komast smámsaman á
138 Nýir siðir.
að skýla sér fyrir kuldanum hérna, með
því að gera hýðið þykkara. Það kostaði
axið mikla ihugun að komast að raun um,
að vorið væri hentugasti timinn fyrir blómg-
unina. Hveitið, það hefir sáll
— Hm, sagði drengurinn; hann hafði
ekki notið neinnar trúarbragðafræðslu. —
En deyr þá sálin um leið og hveitið deyr?
— Nei, það gerir hún ekki, því ekkert
deyr. Það einungis lítur svo útl
— A! En þegar við deyjum?
— Já, þá hættir sérlif okkar, en við veit-
um nýju lifi lifl Hað er hroki okkar sem
hefir látið sér hugkvæmast það, að við
ættum að halda áfram að lifa eigingjörnu
lífi. Þess vegna hefir nýja þjóðfélagið
fyrst og fremst kent okkur að lifa með og
fyrir aðra, um leið og við lifum fyrir okk-
ur, og það er eina leiðin til þess að lífið
geti orðið okkur bærilegtl Ó-jál Hérna
ætla eg nú að gera melónur, og hérna
ætla eg að að gera blóm, úr óþverranum,
er þú kallar svol
Blanche stóð upp af bekknum og fór
Nyir Biðir, 139
burt þaðan. Þetta var árangurinn af fyrir-
lestrum hennar um lifræna efnafræði, sem
garðyrkjumaðurinn var vanur að hlýða á!
Hann hafði haft kjark i sér til að koma
með það, sem hlaut að fylgja, en það þorði
hún ekki I — Hann hefir á réttu að standa,
— hugsaði hún, — en, en . . . . draum-
órarnir, draumórarnir voru enn þá kyrrir
hjá henni. Draumar, er komu ekki fram!
Þar var sviðinn! Hún fann til þess, að
lif hennar var að morna út af, og gremjan
yfir þvi að það mornaði, áður en hún hefði
náð mikilvægasta og dýrðlegasta tilgangi
þess, þvingaði hana til að kasta út neyðar-
akkerinu: að trúa á annað líf.
Hún fór niður að tjörninni og settist
þar — með dagdrauma sina. Lifið var nú
kyrlátt og bjart fyrir framan hana. Hún réð
sjálf yfir hugsunum sínum og samvizku.
Hún hafði gagnrýnt starfsemi sina og séð
gildi hennar vera hjálp í viðlögum, sem
væri óþörf, er orsakir sjúkdómanna yrðu
takmarkaðar. Þetta hafði eytt fremdargirn-
inni úr sál hennar. Að lifa var í sjálfu
140 Nýir siðir.
sér einhvers vitði, ef til vill hið eina, er
var nokkurs virði, en hún lifði að eins
hálfu lífi. Hún lifði þeim helming, er aðr-
ir menn gátu krafist af henni, en þann
helminginn, er hún átti sjálf, og sem einn-
ig var skylda hennar að lifa, hann vantaði.
Sólin var að hníga og kynti feykilega
rauðan eld bak við krónur trjánna; kol-
þrestirnir sungu, og laufsöngvararnir brýndu
gogginn í siðasta sinn fyrir nóttina. Óm-
ar af gleðisöngvum bárust frá garðinum, og
samhljóma tónar, þótt slitnir væru út úr
heildinni, liðu frá hljómleikafélaginu, ervar
að æfingu i veizlusalnum. Það fór með
inngangslagið að Vilhjálmi Tell. Blanche
hlustaði ekki eftir hljómunum, en hún fann
til nokkurar ólgu í blóðinu, það fór að
renna ört að brjóstinu, og yfir hana kom
undarlegur óróleiki, er átti i höggi við
hugsanirnar, sem enn þá héldust á þeirri
braut, er þær voru komnar inn á. En
þá fékk hin skæra rödd flautunnar og
Alpa-lúðrarnir yfirhöndina, og þá mistu hjól
hugsananna óðara tannfestu sína, og hún