Ísafold - 08.12.1917, Blaðsíða 2

2
ISAFOLD
þótti hann sjálfkjörinn til að veita
verkinu forstöðu og sjá um viðhald-
ið síðar. Hefir verk þetta komið að
hinum beztu notum. — Frá Helli
fluttist Sigurður að Selalæk árið 1907,
hafði hann keypt þá jörð af erfingj-
um sira ísleifs Gíslasonar í Arnar-
bæli. Þegar Sigurður kom að jörð-
inni var hún í mestu niðurniðslu,
túnið i órækt og illa girt og ekkert
hús stæðilegt. Hér var því ærið
verkefni fyrir höndum. enda byrjaði
Sig. á því sama árið sem hann kom,
að byggja íbúðarhús úr steinsteypu,
stórt og mjög vandað að öllu leyti.
Var það víst fyrsta steinsteypuhúsið
á Suðurlandsundiriendiuu sem nokk-
uð kvæði að. Þótti sumum þetta
djarft i ráðist vegna jarðskjálftanna,
sem höfðu gengið yfir fyrir n árum,
en ekkert hefir séð á húsi þessu eftir
þá jarðskjálfta, er síðan hafa komið.
Siðan hefir Sig. bygt stór og vönduð
peningshús og hlöður, bætt og aukið
túnið að miklum mun og þurkað
upp engjarnar með vatnsveitusknrð-
um. Er allur frágangur á húsum og
jarðabótum hinn prýðilegasti og mjög
vandlega frá öilu gengið. — Af því
sem hér er sagt mætti ætla að Sig.
hefði ekki haft mikinn tima til að
gefa sig við almennum málum, en
svo var þó eigi. Yms trúnaðarstörf
hlóðust á hann, þvi allir báru traust
til mannsins; þannig var hann mörg
ár i hreppsnefnd, stundum oddviti,
safnaðarfulltrúi og oddviti sóknar-
nefndar var hann mörg ár og mörg
fleiri opinber störf voru honum fal-
in. — Til opinberra mála lagði Sig-
urður margt, voru það einkum bún-
aðarmál og hagfræðismál, sem hann
ritaði um. Árið 1895 kom út bók
eftir hann um búreikninga með
nokkrum styrk af Búnaðarfélagi ís-
lands og fyrir þremur árum kom út
eftir hann ritgerð í Búnaðarritinu um
sama efni, og hlaut sú ritgerð verð-
laun hjá Búnaðarfélaginu. Um forða-
gæzlumálið ritaði hann einnig og
samdi reglur um heyásetning fyiir
sinn hrepp, sem þóttu mjög nákvæm-
ar og hyggilegar. — Árið 1900 sótti
Sigurður landbúnaðarsýninguna i Óð-
insvé og mun Búnaðarfélag íslands
hafa verið hvetjandi til þess. Einu
sinni lét hann tilleiðast fyrir ítrekaða
áskorun flokksbræðra sinna, að gefa
kost á sér til þingmensku, en það
varð nú árangurslaust í þessu heima-
stjórnarkjördæmi.
Með Sigurði er fallinn frá mætur
og merkur maður. Heimilisfaðir var
hann ágætur, og hinn umhyggjusam-
asti maki og faðir. Gestrisni hans
var viðbrugðið, hvort sem áttu i hlut
æðri eða lægri, kunnugir eða ókunn-
ugir, var oft gestkvæmt á Selalæk,
enda ávalt alúðarviðtökum að mæta
hjá þeim hjónunum. Oll þau ár,
sem hann bjó i Helli og á Sælalæk
var hann bjargvættur sveitar sinnar,
var oft leitað til hans i hörðu vor-
unum, þegar ekki vantaði nema hey-
mat og eldivið, alt var til hjá Sig-
urði og alt velkomið þeim, sem
þurftu. Þótti aðgengilegt að leita
hjálpar hjá honum, því hún var ávalt
veitt með ljúfu geði, og næmum
skilningi á tilfinningum þeirra, sem
voru upp á aðra komnir. Mega
margir sakna Sigurðar að þessu leyti
og allir sem hann þektu harma hann
sem vandaðan dánumann, sem hygg-
inn og hollráðan, sem prúðmenni og
sóma héraðsins.
Að ytri ásýndum var Sigurður
fríður maður, mikill vexti og þrek-
vaxinn, enda kraftamaður talinn á
yngri árum. Heilsugóður var hann
lengst af, en nokkur siðustu árin
kendi hann vanheilsu og siðari hluta
sumarsins var hann að heita mátti
við rúmið. Bar hann veikindin með
þreki og stillingu alt til hins síðasta.
Börn þeirra hjóna eru Gunnar
cand. jur. í Reykjavik, Guðbjörg og
Kristín Þuríður heima. Systkyni
hans, sem lifa eru þéssu: Jón á
Ægisíðu, Skúli á Keldum, Vigfús fyr
í Engey, nú í Reykjavík, Guðrún
ekkja Filippusar í Gufunesi og Júlía
kona síra Ingvars á Skeggjastöðum.
5. 5.
Leikhúsið. Enn býður Leikfélag
ið upp á Tengdapabba, og þykir fólki
svo gaman að honum, að húsfyllir er
á hverju kvöldi sem leikið er. Aðal-
hlutverkið, sjálfan tengdapabba, leik-
ur nú sem fyr Jens Bj Waage, en
annars er breytt um leikendur í
flestum hlutverkunum. Pumpendahl
vfirdómara, sem Andrós heit. Björns-
son lék svo snildarlega í hitteðfyrra,
er nú falinn Eyjólfi Jónssyni rakara}
Hefir hann tekið sér A. B. að fyrir-
mynd, og er »eftirmyndin« vel gerð
hjá honum, þótt talsvert vanti á, að
eins sé góð og »frummyndin«.
Um jólin ætlar Leikfélagið að
sýna Konungsglímuna, eftir Goð-
mund Kamban.
Botnvörpungarnir, sem seldir voru
Frökkum í sumar, eru nú farnir héð-
an. Létu þeir allir í haf á laugar-
dagskvöldið.
Stigamenska. Einhver grímu-
klæddur stigamaður réðst á einn bif-
reiðarstjórann, Sæmund Vilhjálmsson,
er hann var á leið til Hafnarfjarðar
síðastliðið sunnudagskvöld. Heimt-
aði hann fé af Sæmundi, en hann
kvaðst ekki hafa. Lenti þá í rysk-
ingum með þeim, en svo fóru leikar,
að Sæmundur fékk greitt þorparan-
um vænt högg á vangann með staf
og komist leiðar sinnar. þetta ófé-
lega athæfi stigamannsins er, sem
betur fer, eitt í sinni röð. þyrfti að
komast upp og reynir nú á vitsmuni
og slægð lögreglunnar.
Skipafregn. Danskt seglskip
»Doris«, kom hingað snemma í vik-
unni eftir 30 daga útivist frá Dan-
mörku. J>að hafði meðferðis ýmis-
konar varning til kaupmanna.
Islands Falk kom hingað á fimtu-
dag. Farþegar: Jón Magnússon
ráðherra og frú, Gunul. Claessen lækn-
ir, Hjalti Jónsson skipstjóri, læknarnir
Jón Ólafss. og Þórh. Jóhannesson, með
frú, Capt. Trolle, Thostrup vátrygg-
ingarmaður, Chr. Nielsen umboðssali,
Elías Holm veizlm., Einar Zoega verzlm.
Christensen lyfsalasveinn, Zöllner stór-
kaupm., Iugvar Olafsson stórkaupm.,
Jón Björnsson verzlunarstj., Ingólfur
Timi og eilffð.
Kafli úr ræöu eftir
sira Ólaf Ólafsson fríkirkjuprest
á 1. sunnud. i Jólaföstu.
Lífið í timannm stendur í nánu
sambandi við lífið í eilífðinni, þeim
sannleika verður ekki hrundið. En
þeim sannleika hefir kirkjan stund-
um gleymt; það er ein af hennar
syndnm. Hvaða líf er það, sem á
að vera undirbúningur undir eilifð-
ina, ef það er ekki daglega lífið,
lifið, sem vér mennirnir lifum á
hverjum degi, einn i þessari stétt og
stöðu, og annar i hinni? Og hvaða
verk og hvaða athafnir eru það, sem
eiga að vera undirbúningur undir
lífið í eilifðinni, ef það eru ekki at-
hafnirnar, verkin og framkvæmdirnar,
sem vér innum af hendi i voru dag-
lega lífi, hver og einn i sinum
verkahring og sinni stöðu? Til þess
að afneita sambandinu milli tíma og
eilífðar, timanlega lifsins og eilifðar-
málanna, þarf annaðhvort mikla ein-
feldni, eða þá það, sem er miklu
Lakara heldur en öll einfeldri.
Það er eftirtakanlegt, að um leið
og kristilega kirkjuárið byrjar, þá
mætir oss fyrstur allra hin mikla trú-
arhetja, postulinn Páll; og hvað er
það, sem hann vekur máls á við oss
allra fyrst um leið og náðarár Drottins
byrjar? Hann talar um, að vér eig-
um að þekkja tímann og rísa upp af
svefni. Og hvaða tíma skyldum vér
þurfa að þekkja, ef það eru ekki
tímarnir, sem vér lifum á? Skyldi
þekking annara tíma vera nauðsyn-
legri en þess tíma, sem hver mað-
ur lifir á? Því hvað er tíminn?
Tíminn, að því leyti sem hann er
góður eða vondur, tíminn er menn-
imir, sem i tímanum lifa, mennirnir
með sínum athöfnum, siuni breytni
og sinum framkvæmdum. Ef menn-
irnir eru vitrir og góðir og verk
þeirra góð og viturleg, já — þá eru
tímarnir góðir, og þá er timinn um
leið góður undirbúningur uudir eilífð-
ina. Séu mennirnir aftur á móti
illir og heimskir, og verk þeirra og
athafnir um leið vond og óviturleg,
þá eru tímarnir slæmir, þa eru þeir
illur undirbúningur undir eilífa lífið.
En séu tímarnir á einhvern hátt
slæmir og athugaverðir, þá er alt
af mál að rísa upp af svefni; að sofa
á vondum og hættulegum eða vara-
sömum tímum er einlægt háski.
Þess vegna á kirkjan einlægt að gera
sitt til að vekja menn og halda
mönnum vakandi. Kirkjan á ein-
laégt að brýna fyrir mönnum, að
rannsaka og þekkja tímann, brýna
fyrir mönnum, að sofa ekki, ef tím-
arnir eru að einhverju leyti slæmir
og hættulegir, áminna menn um, að
rísa upp af svefninum.
Kirkjan má aldrei horfa á það
þegjandi, að menn í neinum efnum
>fljóti sofandi að feigðarósi*.
Tíminn og eilifðin standa i nánu
sambandi; enginn hefir brýnt það
rækilegar fyrir oss heldur en Drott-
inn vor og frelsari Jesós Kristur. Er
hann ekki einmitt að brýna það fyrir
oss með dæmisögunni um verka-
mennina f víngarðinum? Hvað er
víngarður Drottins i þeirri dæmisögu
rrelsarans annað en sá verkahringur
. tímanlegu tilverunni, eða í jarð-
neska lífinu, sem hver maður er sett-
ur i eftir Guðs og manna lögum?
Og eiga ekki allir að vinna í þess-
um Drottins víngarði, hver í sinum
verkahring? Og eiga ekki allir að
vinna með áhuga, með trúmensku,
níeð réttu kristilegu hugarfarí? Eiga
tuásk ekki ö 1 verkin að vera vel og
viturlega af hendileyst, svo að þau
réni mönnum til blessunar og Guði
til dýrðar?
Og er ekki Jesús Kristur einmitt
íka að tala um þetta samband milli
tíma og eilífðar í dæmisögunni um
pundin eða talenturnar? Hvað segir
Drottinn sjálfur þar um þjónana,
sem vel höfðu farið með pundin sín,
með öðrum orðum, sem vel
höfðu farið með alt það, sem Drott-
inn hafði fengið þeim til meðferðar
hér í timanum? Kallar hann sjálfur
Jónsson skipstj., Niels Eidesgaard prent-
ari, Jakob GuSmundsson (hafnarvarðar)
og nokkrir sjómenn.
Fálkinn hrepti afskaplega ilt veður
í hafi, misti einn bát og aðrir brotn-
uðu. Var 11 daga frá Khöfn.
Skipstjóri heitir að þessi sinni S. V.
Hansen.
Messað á morgun í fríkirkjunni í
Hafnarfirði kl. 2 síðd. (síra ÓI. Ól.)
Laun hafnarfógeta hafa verið á-
kveðin 5000 kr. á ári auk 3% af nettó-
tekjum hafnarinnar.
útvegurinn. A fundi bæjarstjórn-
ar í fyrrakvöld var dýrtíðarnefnd falið
að bæta við sig tveim mönnum úr flokki
útgerðarmanna og tveim mönnum úr
flokki háseta. A hin nýja nefnd að
rannsaka hvað hægt er að gera til þess
að halda úti skipum í vetur og vor, og
leita samvinnu við landsstjórnina í því
máli.
Islamls Falk fer mjög bráðlega aft-
ur til Danmerkur, líklega næstkomandi
þriðjudag.
Lagarfoss fór frá New York 6. þ'
m. árdegis.
Söngfél. 17. júní efnir til fyrsta
sam8öng8ins á þessum vetri í Báru-
búð næ8tkomandi fimtudag. Á söng
skránni er að þessu sinni m. a. hið
mikla kórverk »Viborg Domkirke«
eftrr hið ágæta tónskáld Niels W.
Gade. Undir kórinu er leikið á
píanó. Enn fremur syngur félagið
Landkjending eftir Grieg (einsöngur:
Símon þórðarson), frakkneskt eiu-
söngslag Le Cor, raddsett fyrir einsöng
og kór af Sigfúsi Einarssyni, og syngur
Viggó Björns8on einsönginn. f>á
býður félagið upp á nýtt lag eftir
Jón Norðmaen píanóleikara o. s. frv.
Hannes Hafstein bankastjóri hefir
verið veikur síðan í þinglok. Hann
fer utan nú með Fálkanum sér til
heilsubótar og með honum dóttir
hans, jungfrú þórunn.
ékki þá menn góða og trúa þjóna
sem eiga að ganga inn til fagnaðar
o friðar hjá herra sÍDum og hús-
bónda? Og segir hann ekki, að
þeir, sem vel fara einmitt með það,
sem þeim er fengið til meðferðar
hér í tímanum, þeir eigi góða heim-
komu von hjá föðurnum á himnum,
verði þar í eilifu lífi settir yfir meira,
af því að þeir í tímanum fóru vel
með það litið, sem þeim hér I lifi
var trúað fyrir? Og segir Drottinn
ekki líka, að þeir, sem illa hafa hér í
tímanum farið með það, sem þeim
var i hendur fengið, þeir eigi dóm
fyrir höndum í eilifðinni, af því að
þeir voru i þessu lífi illir og ótrúir
þjónar? Þanníg, og á marga fleiri
vegu, standa timanlegu málin í h nu
nánasta sambandi við eilífðar málin
eða vora eilifd velferð. Jesús Krist-
ur kencir oes sjálfur beint og skírt,
að kjör vor í eilífðinni fara einmitt
eftir þvi, að miklu leyti, hvernig
meðferð tímanlegu hlutanna hefir far-
ið oss úr hendi. Það er ein af ávirð-
ingum eða syndum kirkjunnar, að
rún hefir of oft gleymt þessu sam-
bandi milii tímans og eili/ðarinnar,
ekki lagt á það þá áherzlu, sem
vera átti. Prestarnir hafa að sumu
eyti talað í kirkjunum of mikið uppi í
skýjunum sem kallað er, stundum af
rugsunarl. og gömlum vana. Stundum
)vi, að þeir hafa engan viljað styggja;
reir hafa verið að reyna að sigla
Kanzlaraskiftin þýzku.
Harðar sennur í ríkisdeginum.
Þingræðið i uppsiglingu.
Kaupmannahöfn 15. nóv.
Þegar eftir að náðst hafði sam-
komulag milli Michaelis kanzlara og
meiri hluta flokkanna í ríkisdeginum
þýzka um friðarskilmála Þjóðverja,
hóf hinn svonefndi alþýzki flokkur
ákafa baráttu um alt landið fyrir hern-
aðarstefnu sinni, sem var gerandstæð
stefnu stjómarinnar og frjilslyndu
flokkanna. Alþýzki flokkurinn vildi
í engu slaka til eða slá af hinum
tyrri kröfum Þjóðveija, og héldu
því fram, að það væru hrakleg land-
ráð, að semja frið með öðrum skil-
yiðum en þeim, að Þjóðverjar hélda
Belgíu eða að minsta kosti réðu
mestu um stjórn hennar að ófriðar-
lokum. Hann á mest megnis ítök
sín í yfirstéttunum og meðal her-
valdsins og við hirðina er hana
sigður mega sín mikils. Hins veg-
ar er þorti þjóðarinnar orðinn þreytt-
ur á stríðinu og þráir ekkert heitara
en lok skorts og skelfinga og heimt-
ar frið með hverjum skilmálum sem
íáÍSt.
Alþýzki flokkuiinn barðist þrek-
lega og slægvislega fyrir stefnu sinni..
Ianan hersins hóf hann fortölur og
starfsemi hans varð fyrirferðarmeiri
og öflugri með degi hverjum og nú
sló óhug á frjálslyndu flokkana.
í öndverðum októbermánuði kom
svo fyrirspurn til kanzlarans út af
atferli þeirra. Hún var boriu fram
1 rikisdeginum af jafnaðarmanninum
dr. Landsberg og ræða hans vakti
feikna athygli. Plann sannaði það-
með óhrekjandi rökum, að öll hin
pólitiska starfsemi alþýzka flokksins
færi fram eftir ráðum og fyrirætlun-
um frá hærri stöðum, undir verndí
og forustu embættismanna ríkisins-
utan hers og innan, að þeir væru
lifið og sálin í þessari opinberu bar-
áttu gegn stefnu stjórnarinnar og
meiri hluta flokkanna, og hann tók.
þannig milli skersins og bárunnar,
að enginn gæti neitt til sín tekið-
af því, sem þeir fóru með á stóln-
um. Þeir hafa gleymt því, stundum
að minsta kosti, að guðsrikið er og
á að vera hér niðri á jörðunni, að>
hér á jörðunni eiga menn að búast
undir himininn, að allar jarðnesku
athafnirnar eru búningur undir lífið f
eilífðinni, spillandi undirbúningur, ef
athafnirnar eru illar og óviturlegar,,
bætandi og blessandi undirbúningur,
ef athafnirnar eru góðar og vitur-
egar. Af þessari gömlu prédikunarað-
l'erð hjá sumum kennim. kirkjunnar,
að þora sjaldan að koma í ræðum
sínum niður á jörðina, þora ekkií
eða hirða ekki um að taka á tím-
anlegu hlutunum og mannfélags-
meinunum, þó þau lægju fyrir fót-
um manna og töluðu hátt um öf-
ugt ástand, öfuga breytni og illar
afleiðingar, af þessu hefir leitt, að
minsta kosti sumstaðar, að söfnuð-
irnir hafa alveg gefist upp á að hlusta
á prestana, og að kirkjunum sum-
staðar út um landið er sjaldan lokið
upp hvert kirkjuárið eftir annað,
nema á stórhátíðum kristninnar og
regar fermd eru, einu sinni á ári,
ungmenni safnaðarins.
Við skulum athuga þá fyrirmynd-
ina, sem fullkomnust er, við skul-
um líta á það, hvernig Jesús Krist-
ur flutti sjálfur gleðiboðskapinn um<
guðsríkið.