Ísafold - 03.05.1919, Blaðsíða 3

ISAFOLD
Silki í köpsr
Crepe de ChÍLe
Eösk vaðmal
Enskt leðnr
Léreft
Flúnel
Fóðurtan
allskonar
Cheviot Klælli Dðnmkamgani Kjóltau Borðdúkar Fiauel
kvenna — karla Dömuklæði Kflputan Dragtatau sv, og misl slétt og rifiað
I
Réttar vörur.
Rétt verö.
Stofnsett 1888. Símnefí>i: Björnk?ist.
Talsími 38.
Tieiídsaía.
Smásaía.
zs. IjS
W
sson
Silki- FermÍBgar- Karlmanns- Lifstykki
flauel fatatau fatatau Skúfatvinni
Kveosvnntur
kvensokkar
Stréh?.ttar
telpn — drengja
Peysur >
drengja -- karía
Tvisttau
P’que
Lastingur
sv. og misl.
Gardínntau
4
og gardínur
Glimnfélagið Árnriann. I. S. I.
Islandsglíman 1919
Samkvæmt tilmælum aðalfuudar íþróttasambands íslands verður
íslandsglíman háð 17. júní næstkomandi, í Reykjavík.
Það er hérmeð skorað á alla glímumenn á íslandi, að mæta.
Kept verður um Grettisbeltið, gefið til verðlauna mesta glímu.
manni íslands á íslandsglímu — ;i,i' Iþróttafélaginu Grettir á Akur-
eyri. — Beltishafi er: Sigurjón Pétursson kaupmaður í Reykjavík-
Þátttakendur gefi sig fram við Halldór Hansen lækni, Miðscræti
10, Reykjavík, fyrir 14. júní n. k.
Reykjavík, 28. apríl 1919.
Glímufélagið Ármann.
Frá sviði skógræktar landssjóðs
Hið breytta ástand, sem heims-
ófriðurinn hefir haft í för með sér,
hefir líka haft áhrif á skógræktina,
en í hagstæða átt, að minsta kosti
að þvi er snertir þá skóga, sem
landsstjórnin hefir umráð yfir.
Yfirvofandi kolaskortur og hækk-
andi kolaverð gaf ástæðu tii að nota
eftir megni innlent eldsneyti, og
kost á að selja við . með svo háu
verði, að það gat nokkurnveginn
staðist högg- 0g flutningskostnað.
Hagnýting skóga hefir hér á landi
sömu merkingu sem rasktun skóga,
ef hagnýtingin fer fram á réttan,
lögmætan hátt. Þetta vita flestir
menn eða ættu að vita það eftir
þvi hve mikið hefir verið skrifað
um það i opinberum blöðum.
Eldsneytisvandræðin hafa komið
harðast niður á Reykjavik og Akur-
eyri. Þess vegna hefir skógræktin
tvö siðastliðin ár nnnið að þvi að
flytja við þangað. Viðurinn sem
kom til Reykjavikur var tekinn i
Vatnaskðgi á Hvalfjarðarströnd. Á
þvi akóglandi er ekki nema kjarr,
og viðurinn var því ekki ista flokks,
en samt htfa margir tekið fram við
mig, að þeir væru ánægðir með
hann, og að það hafi borgað sig að
kanpa hann.
1917 vorn fluttir til Reykjaviknr
8900 baggar = 248 tonn, 1918
2900 baggar = 90 tonn, samtals:
J1800 baggar = 338 tonn, og er
því búið að grisja skóginn á 80
vallardagslátta stóru svæði.
Viður sá, sem fluttur var til Akur-
eyrar, var tekinn i Vaglaskógi i
Fnjóskadal, fleytt niður eftir Fnjóská
og fluttur á skip frá árósnum til
bæjarins.
r9i7 vorn flutt til Akureyrar 108
tonn, 1918 300 tonn, samtals 408
tonn. Vegna skorts á reyns.u tðp-
uðust fyrsta árið fjöldi bagga í sjó-
inn. Eg hafði rannsakað hvernig
straumurinn lá til sjávar, og gat
ekki komist að annari niðurstöðu en
að óhætt væri að sleppa þvi að
leggja út sperrukaðal, af þvi að viö-
inn mnndi reka á land í Höfðakróki
Það gerir hann lika þegar sunnaátt
eða logn er, eða jafnvel hæg norðan.
átt. En á því ári var fram i júli
si og æ hvast á norðan, og þess-
vegna rak fjðlda bagga út i sjó. —
Þegar á leið fleytinginn kom þetta
i Ijós, og þá var lagður út sperru-
kaðallt Þareð veðráttan neyddi oss
til að byrja fleytinguna svo seint að
síldveiði var byrjuð áður en hægt
var að ljúka henni, var ómögulegt
að fá flutning til Akureyrar með
sæmilegu verði.
Þegar eg hafði gert til þess tvær
tilraunir, slepti eg þvi og seldi bæjar-
stjórninni viðinn við ármynnið.
Settir voru í ána 4600 baggar =
165 tonn. Um 300 urðu fastir i
klettunum neðarlega í ánni, þar sem
ekki er hægt að kotnast að þeim,
nema þegar áin er mjög litil, og
um 1400 rak út í sjó. Bjargaðir
og seldir voru samtals 2872. 448
baggar voru ftuttir til Akureyrar og
seidir bæjarstjórninni þar fyrir 40
kr. tonnið, en við ármynnið voru
henni afhentir 2094 baggar fyjir
30 kr. tonnið. 330 voru seldir
bændum á Höfða og Kljáströnd.
Ef tekist hefði að bjarga öllu og
viðuiinn verið seldur við ósinD fyrir
43 kr. tonnið, þá hefði náðst upp
kostnaður við högg, flutning á ánni,
fleytingu og fleira, sem var um 7400
kr. Fyrir þá sem hafa mótorbáta og
uppskipunarbáta til nmráða, mun
vera hægt r.ð flytja tonDÍð til Aknr-
eyrar fyrir 30 kr. Fintningurinn
frá Saurbæ á Hvalfjarðarströnd til
Reykjavikur, að meðtöldum út- og
uppskipanarkostnaði, kostaði í fyrra
24 kr., en í ár við betra fyrirkomu
lag ekki nema 20 kr. á tonnið. —
Vegalengdin er hér tvöfalt lengri en
í Eyjafiiði, en útskipunin raunar
langt um greiðari. Verkið var fram-
framkvæmt fyrir reikning skógrækt-
arinnar. Menn í þeirri sveit höfðu
ekki verið við fleytingu áður, og
þungt og seinlegt er að fást við
það starf í fyrsta skifti, og þar við
bættist að kringumst*ðumar voru
ekki hinar beztu, því vatusmagmð
var heldur lícið, en samt tókst að
fleyta, og að eins um 300 baggar
urðu eftir í ánni.
1918 tók bjargráðanefnd Akur-
eyrar að sér að framkvæma verkið
fyrir sinn reikning, og keypti við
inn, 300 tonn, óupptekinn i Vagla-
skógi fyrir 5 kr. tonnið. Varpeig-
endur við ármynnið bönnuðu nefnd-
inni að byrja fleytingn fyr en 1.
júli, svo að hún varð að fleyta undir
óhagstæðum kringumstæðum, eins
og vér, þvi um það leyti er altaf
litið vatn í ánni, og þá talsvert
minna en þegar vér vorum að verki.
Nefndin hafði mörgum þeim mönn-
um á að skipa, sem voru við fleyt-
inguna 1917, en reynslan hér á
Suðurlandi hefir sýnt, að það er
mjög mikill munur að hafa við það
’S
Brunatryggð hjá
„Nederlandens*
Félag þeita, sem er eitt af heims-
ins stærstu og ábyggiiegustu bruna-
bótafélögum, hefir starfað hér á landi
í fjölda mötg ár og reynst hér senr.
annarstaðar hið ábyggilegasta i alla.
staði.
Aðalumboðsmaður:
Halldór Eiríksscn,
LaufAsvegi 20 — Reykjavík.
■ Sírni 175.
verk menn, er hafa fengið æfiugu
við það, þótt ekki sé nema einu-
sinni. Það tókst líka að bjarga svc
að segja öl!u. Eg geri þess vegna.
rið fyrir að fleytingin hafi ekki kost-
sð bjargráðanefndina meira en hún
kostaði okkur, þegar bu:ð var að
bjarga viðnum við ósídd, og að
kostnaðuiitm allur, þegar viðurinu
var kominn til Akureýrar, hafi ekki
farið fram úr 90 kr. tonnið.
Reynt var að selja viðinn fyrir
120 kr. tonnið, en það gekk ekki
vel, og að sögn tókst fyrst nú
fyrir skömmu að selja hann með
talsvert lægra verði.
Bjaigráðanefndin á þakkir skilið,
að hún tók eftir dæminu 1917, og
!ét fleyta viðinn, en bdast má við
því, að það hefði gteitt meira fyrir
hagnýting skóganna i Fujóskadal, ef
viðurinn heíði verið seldur tr.eð
fremur lágu verði i byrjun.
Kostnaðarsamt er að taka viðinn
á land við ósinn, eu það er heldur
ekki nauðsynlegt að gera það. Ef
nóg er til af kaðli þá má binda eins
mikinn við við speirukaðalinn og
hann getur borið, láta hann reka
út, eða draga hann þangað sem
skip eða uppskipunarbát er óhætt að
liggja, dr.aga hann svo um boið og
leysa baggana. Nýjan sperrukaðal
má setja út, fyr en þann fyrsta
hefir tekið á sjó út. Ef farið er að
á þennan hátt, geri eg ráð fyrir nð
selja mætti viðinn á Akureyri fyrir
60—70 kr. tonnið, sér að skaðlausu,
Enda þótt þvi sé slept að t'ka við-
inn á land, myndu varpeigendar
líklega banna að fleyta fyr en síð-
ast í júni, svo i flestum tilfellum
mundi vatnsmagnið reynast heldur
litið fyrir fleytingu.
Bæði í Vaglaskógi og Vatnaskógi
hefir höggið (grisjur.) verið leyst
vel af hendi alstaðar. Útlit þessara
skóga hefir breyst, og vaxtaskilyrðin
eru nú hin bestu fyrst um stnn.
Vaglaskógi voru höggin 1917 og
1918 rúmlega 700 tonn, og með
þvi búið að grysja svæði um 165
vallardagsláttur að stærð.
I Hallormsstaðaskógi hefir höggið
ekki aukist að sama skapi eins og i
áðurneÍDdam skógum. Síðastliðið
snmar merkti eg þar 2000 stofna,
um 80 tonn, sem ætiað var til
Reykjavikur. Þegar húið var að
flytja 8 tonn til Egilsstaða, strand-
aði og brotnaþi eini mótorbáturinn,
sem til er á Lagarfljóti, og var þar
með tekið fvrir meiri flutning á við
úr Hallormsstaðaskógi. Ssx og hálft
tonn kom hingað. Högg og flatn-
ingskostnaðar var 840 kr., en tekj-
ur við sölu 954 kr.
Eg hefi fyrir löngu og þrásinnis
haldið því fram, að aðalverk skóg-
ræktarinnar hér á landi hlyti að
vera það, að friða og rækta það
skógland sem til er. Þegar eg kom
hingað voru ekki nema einstakir
bændar, er vorn fúsir á að láta
friða nokkuð af skóglendi sínn, þ.
e. girða á kostnað landssjóðs. Nú
mun varla vera til sá skógareigandi,