Ísafold - 27.01.1927, Blaðsíða 3

Ísafold - 27.01.1927, Blaðsíða 3
ÍSAPOLÐ 3 Að tapríl liðnuxn hættu Bretar að selja kol og útfl. annara vara (sjerstaklega jámvarnings) mink- .%ði stórum og verslunarjðfnuður- Eftirmæli. Jón Jónsson bóndi á Skeið- flöt í Mýrdal, dó úr lungnabólgu inn versnaði með hverjum mán- y (jes s j uði, þangað til svo var komið, sem. jon var fæddur 4 I>c*rláksmessa enginn skyldi trúa, að þegar leið 23. des. 1867 í Kárhólmum í Mýr- að hausti bar til beggja voaa um dal Foreidrar hans voru jón Sig_ það, að Englendingar gæti lánað urgsson 0g KrLstín Árnadóttir. nokkurn skapaðan hlut. Og þó Þau bjuggu síSa#r 4 Skarðshjáieigu 1 heiH umhyggjusamur fóstur- hefir Englandsbanki um langt j Mýrdal. — Föðursvstir -Tóns á1 og stínpbornum sínum, ems og skeið ve*rið höfuð allra peninga- Skeiðflöt ’ var Ingveldur í Sól- eigin börniim ^et k allan| heimahjáleigu, kona Sæmundar :hátt ant ura bag Þeirra fJara”| Grímur Einarsson frá Steig, ljest úr lungnabólgu. Yar Jón hjá henni fyrst, sem ráðsmáður, en gekk að eiga hana árið 1901. Bjuggu þau síðan á Skeiðflöt, mesta myndar- búi í 25 ár og eignuðust suman 5 börn, tvær stúlkur og þrjá drengi, sem öll eru nú uppkomin og heima þar. Reyndist Jón jafn hug- og hjálpsemi Jóns kom mönnum um í öllu og hjónahandið ágætt. vel, er til hans náðu, ,svo voru og Er hún hin mesta dugnaðar og ráð hans jafnan holl til þess að, sómakona, og tekur með kjarki greiða úr ýmiskonar vanda, og'og dugnaði mótlæti og skilnaði. voru þau Skeiðflatarhjón mjög Hefir hún nú mist tvo menn sína, vel samtaka í þessari góðgerða- semi. Svo heimili þeirra var orð- en er þrátt fyrir það hin örugg- asta og ber engan kvíða fyrir ið eitt hið mesta góðgerða og framtíðinni. Taka sveitungar gestaheimili hje,r í sveit. Heimil -! hennar einnig samhuga þátt, í islífið var rólegt og líflegt, hafði söknuði hennar og reyna á þann Jón jafnan nóg umræðuefni, og hátt að sýn.a hve innilega þeir komst spaklega að orði um ýmsajvirtu og mikilsmátu hinn látna viðburði, og iðkaði lestu,r góðra mann hennar. Og lengi munu þeir tíð. Eru fósturbörn hans nú öllibóka til fróðleiks og skemtun.'ir. miimast Jóns á Skeiðflöt með stofnana í heimi. En hjer með er ekki öllu lok- Amasonar er þar bjó fyrir síð- ik. Á fjárlögum Breta 1926 varð u_tll „íaavnfit Kristín móðir f,3<rin að heiman og em- Kristófer.Hjelst þar og jafnan gamall og hlýju og blessa starfsemi hans. * mUj. stpd. tekjuafgangur, „ "min J <W—» Mfrrfing.r í Eevkj, ófyrirsjáanleg útgjöld, vegna kola Dyrhólaætt, dóttir Árna Hjörts- YÍk- Olafur Grímsson er þegar verkfallsins námu 19 milj. stpd., sonar) er bjó á Dvrhólum; bræð-,tekin við búi að nokkirn leyfi a svo að í raun rjettri varð tekja- ur hennar vom Þorsteinn hrepp-1Skeiðflöt °S MarSríet Grímsdótt- halli 14 milj. stpd. FjhrmáLaráð- stjóri 4 Dyrhólum, Ei,w bóndi í,ir’ Slft Þorstei.ni bónda Gmlnarsj herrann hefir reynt að sníða fjár- Holti 0„ jon hóndi j Eyjarhólum, |syni 4 Ketilstöðura- lögin ífyrir þetta ár svo, að eigi allir nú dánir__og svstur hennar. | Jón á Skeiðflöt var meðalmað- þurfi að hækka skatta og hefir Ka*rítas korta Svipmundar er bjó l1>r a v°xt, grannleitur og ljósleit- þvi leit.að nýrra tekjustofna. En f Loftsalahjáleigu, Ragnhildur, |nr a har °? skegg. Góðmannleg- það er talið mikið efamál, að áætl- gift Hjörleifi í Garðakoti, þau nr °S gœtinn, orðv.ar og orðhepp- anir hans, sjerstaklega um tekju- fluttu til Ameríku, Elín kona Áma inn» síglaður og skemtinn í tali, skattmn, rætist, vegna þess hvað Gíslasonar sýslumanns, síðast í djúphygginn og *raungóður. tekjur allra hafa orðið langt um Krísivík og G.róa kona Jóns Ein- Hann var sístarfandi heima og mmni en buist var við, vegna kola arssonar fyr bónda á Hvoli í Mýr hjálpfús við granna -sína og vann verkMlsms. Buast menn því við dal, nú á Stóra-Hofi á Rangár-'hj4 þeim, j.afnvel helst, er ekki aukafjarlögum, þ4 er minst varir, völlum, mun Gróa nú ein lifandi g4tu borgað. Kom hann jafnt til °g hækkun^ allra skatta. þeirna systkina og dvelur hjá þeirra óbeðinn, ef hann vissi brýna Þetta er í fám orðum sagt lýs- dottur sinni Ragnhildi og Guð- þörf til þess að byggja upp hjá ing á því hverju Cook og fjelag- mundi tengdasyni sínum á Stóra-'þeim og lilúa að húsum og heyj- <ar hans hafa afrekað árið- sem Hofi. jxun, og stundum með syni sína leið. Eigi er að furða þótt Alþbl.j Þau Jón og Kristín í Kárhólm- meg gjer, hætti hann .aldrei við hrosi þeim og segi eitthvað á þá um, vo.ru fátæk, en góðsöm og hálfnað verk, og alla greiðasemi velmetin hjón- — Hefir svo sagt hans einkendi svo ljúft. og glatt tung- merkur maður, er þekti Kristínu, viðmót, að umgegni við hann þótti að betri konu en hana liafi hann'ekki síðiw mikilsverð en vinna ekki þekt. Þau áttu mö,rg böm, hans. Hann v.ax heilráður og út- sem flest dóu á ungum .aldri, en sjeður, að greiða úr erfiðleikum meðal þeirra er upp komust var manna. Bygginga»rmaður var hann Sýslufundur Á/nessýslu 4 ah Jon a Skeiðflöt og ólst, hann upp góður og bygði laglega upp öll sín hefjast á laugardaginn kemur. — að nokkru leyti hjá móður- fjenaðarhús og bæjarhús. Og hev- Meðal annana mála, sem þar koma systur sinni, Gróu og Jóni á Hvoli fyrningamaður va,T hann mestur fyrir, er spítalamálið a Eyra^r— i Myrdal. Til þeirra mun hann hjeír í 'hreppi. Var og oft, til hans bakka. Fer Guðm. Bjömson land- hafa, komið 7 ára g.amall og fór leitað í vorharðindum og hev- læknir austur um helgina þeirra þaðan að Skeiðflöt árið 1898. —: skorti, og þegar í vandræði rak, örinda, að ræð.% við sýslunefnd Þa bjó á Skeiðflöt ekkja, Guðrún var það viðkvæði maxgra: „Jeg góður heimilisbragur, sem laðaði fólkið að húsbændunum og ge«*ði því Ijett að starfa til hagsmuna heimilisins. Aldrei bjó Jón stóru búi, cn traustu og rólegu búi. Lítil efni blessuðust með nægjusemi og góðn samlyndi. Skuldlaus var hann al- gerlega og nú á síða*ri árum tal- inn allvel efn.aður. Jarðræktin Nágfranni. Heíltirigðistfðindi. Hvað skal gera. 7. FINGURMEIN. Það myndi mörgum kærkomið, ekki síst við sjóinn, að fá góð var hans áhugamál; við það, að ráð við fingurmeinum og leiðbein- rækta tún sín og kálgarða, va,r ing um meðferð þeirra. Þau eru hann \akinn og sofinn. Átti | ætig alvarlegur sjúkdómur og einnig óbrygðuLan kálgarð og vel-jflest geta þann enda teki8> að ræktað tún, girti hann túnin og1 flngurimj eða jafnvel höndin verði v'eitti á engjar. Vothey ve,rkaoi þyj sem næst ónýt; auk þess sem hann með fyrstu bændum hjer °g maðurinn vorður frá vinnu f hjelt því æ síðan, og síðastliðið lang,an tima rosasumar átti hann yfir 100 hesta af töðu í votheyi — og v.ar leið að þeim sje: „sungin dýrð af öllum um“ fvrir frammistöðuna. to málið. >%'m sleppum allri bænargjörð og bít- om á jaxlinn!!“ Nei — viti menn. Skurðurinn gekk* illa og klúðurs- lega og tók langtum lengri tíma en venjulegt er. Það var mesta lán að gamla konan hafði ekki mein af og ekki sannfærðist, jeg í þetta skifti að bæn væri gagnleg við Jcurði. Margir eru nú þeir, sem í hinum andlegu trúarlækningum sjá hiUa undir nýja og betri tíma framund- an, — þar sem prestar og aðrir andansmenn taka öldungis við öll- sjúklingum af okkur læknunum. Verðum vjer }>á að hella út öllu okkar meðalagutli, henda verkfær- unum út á haug og fara að róa til fiskjar eða púla í kúgrasi til að þafa ofan af fyrir oklcur. Þessir aðdáendur andlegu lækninga nna bera okkur óspart. á brýn, að vjer •\jeum afturhaldsseggir og ofstækis- ftdlir efnishyggjumenn, sem ekki * riiuin á guð nje góðu englana og þvi síður 4 dáleiðslu, dulhrif, fjar- brif, hugarslökun og annað margt S<m 'v.jer köllum hókus-pókus, en Sem þpir kalla dulræn fyrirbrigði, Áhrif frá öðrum heiini, hjálp frá óscýnilegum hjálpendum alt í kring- oui okkur 0. s. frv. — Það vantar heldur ekki, að amerisku lærðu læknarnir hafi fengið ljótt að heyra um þrályndi sitt í að vilja ekki alment taka upp þessar lækninga-1 aðferðir. Magnúsdótti»r, með þrjú börn sín fer til Jóns míns á Skeiðflöt“ og á Ungum aldri. Maður hennar, þar brást lieldur eigi hjálp. Eins það heilla*ráð. Fjelagsmaður var Jón góður, og stöðugur þar sem hann annars var með. V.ar hann hinn ábyggilegasti í hverju því esr hann tók að sjer að vinna, svo telja má, að hann væri hjer með .allra athafnamestu bændum heima og heiman. Og var hann þó ,jafna.n hægur um sig og lagði fátt til almennra mála ótil— kvaddur, en hinn c,ruggasti ef hans var leitað og máttu tillögur hans sín mikils, bæði í opinber- um og almennum málum, eins og í einkamálum manna í grendinm. Ekkja hans, Guðrún Ma,rkús- dótti.r. var samhent manni sín- í þetta sinn vill nú svo vel til, að jeg hefi sótt mestallan fróðleik þann um andlegar lælcningar, sem jeg hefi borið hjer á borð fyrir ísl. lesendur, úr langri ritgerð í Tíma- riti hins ameríska læknafjelags (Journal of the Am. Med. Assoc. 1926, No. 20—21—22.). Ritgerð þessi er skrifuð af sálarfræðing og heimspekisdoktor, Dr. Alice Poul- sen í New York. Hefir hann verið til þess kjörinn, af því að hann er talinn óljúgfróður og óvilhallur vísindamaður, sem lagt hefir st.und á að fræðast um þessa hluti. Hann hefir tekið sjer fyrir hendur að safna eins áreiðanlegri vitneskju og hægt er að fá um hinar mörgu trúarlækningar (religious healings) í Bandaríkjunum og er þessi rit- gerð bráðabirgðayfirlit, þar sem fljótt er yfir sögu farið og aðeins vmprað á því helsta, sem þarf nánari athugunar við, en seinna mun koma út um þetta ítarlegt rit. Dr. Poulsen hefir nú jafnframt því að safna skýrslum frá trúar- flokkunum og læknendum þeirra, aflað sjer skýrslna og umsagna frá ýmsum lærðum læknum, bæði þeim, sem hafa sjerstaklega og óhlutdrægt kynt sjer og fylgst með mörgum lækningum ilnnaii trúarflokkanna og líka frá læknum, sem af liend- ingu hafa kynst árangri lækning- anna á sjúklingum, sem til þeirra hafa leit.að á undan og eftir. Andlegar lækningar eru stundað- ar af snmum í sambandi við bæn og guðstrú, en af öðrum án sjerstakr— ar guðstrúar og þá eingöngu með dáleiðslu og beitingu hugar og vilja vissa stefnu. Hvortiveggja acfferÓ- in virðist gefa sama gó'ða árangur í vissum sjúkdómum — segir Poul- sen. Hinsvegar hjó jeg eftir því, sem Poulsen segir um reynslu hinna meiri trúarlækna. Þeir fullyrða: „að fyrir einlæga bæn til guðs komi l m . ósegjanlegur sajlunnar friður inn í (sál læknisins jafnt og sjúklingsins. ^ Þeirra innri maður gjörbreytLst |snögglega og þeim finst þeir nýir | og betri menn. Andi friðarins gagn tekur hjartað eins og indæll sumar- ylur á eftir kuldakasti; og það má ^ telja áreiðanlega víst, að flestum má takast að vekja þenUan kraft : til starfa, já, eins vissulega, eins og 1 að hægt er að safna sólargeislum |með brennigleri til að kveikja í |viði.“ Því miður er að sögn Poulsens | lítið hægt að reiða sig á skýrslur þær um lækningar, sem hinir og þessir undralæknar láta frá sjer fara. Þeir eru venjulega ólæknis- fróðir menn og fara einungis eftir Isögusögn sjúklinganna sjálfra, bæði um hvað að þeim gangi og um á- rangurinn. Heldur ekki segja þeir, — enda vita það ekki — á hvaða stigi sjúkdómurinn er, og heldur eklci vita þeir, hve lengi batinn hjelst á eftir, en hins vegar algeng sagan sú, um hinar og þessar undra lækningar, að batinn helst- aðeins í bili. Yæru þessar undralækningar af einu eða öðru taginu eins full— komnar eins og margt fólk gerir sjer í hugarlund og gæti t. d. í raun og sannleika tekist með þeim að lækna krabbann, tæringuna, holds veikina o. s. frv., þá er enginn vafi á, að allir samviskusamir læknar mundu hiklaust senda sjúklinga þá, er þeir sjálfir örvæntu um að geta læknað, þangað, sem slíka dásam- lega lækningu væri að fá, öldungis eins og nú er vant að vísa til sjer- fræðinga, þar sem þá er fyrir að hitta. Lækningaaðferðir hins nafn- kunna franska læknis Coué (sem dó í vor) hafa talsvert verið próf- aðar í Ameríku. Þær aðferðir gáf— ust í fyrstu afarvel í höndum sumra, líkt og Coué sjálfs. Hann hafði alls engar bænir og studdist ekki við neina guðstrú í lækningum sín- um. Eigi að síður varð honum eigi minna ágengt gegn ýmsum sjúk- dómum heldur en hinum bænheit- ustu klerkum og kapellánum. En það vildi brenna við um þær lækn- ingar, eins og mörg kraftaverkin klerkanna, að batinn reyndist ekki haldgóður nema stöku sinnum. Dr. A. Poulsen lýkur máli sínu á þessa leið: Ef jeg í stuttu máli á Því miður kann jeg ekki nema eitt gott ráð við fingurmeinum úr því að þau eru eitt smn komin og það er þetta: FARÐU STRAX TIL LÆKNISi og settu ekki fyrir þig, þó hann vilji láta þig liggja nokkra daga í rúminu eða telji nauðsynlegt að svæfa þig, meðan skurður er gerð- u*r. Hvorttveggja er oft nauðsyn- legt. Ef það er með öllu ómögulegt að leita læknis í svip, skal þessa gætt: Óðar en verkjarins verður vart, skal leggja hönd og hand- legg í góðan fatla og ekki nota han.a til neins. Stundum kemur það að nokkra að segja, hvers jeg hefi orðið vís- ari eftir bestu heimildum, um virði hinna mörgu andlegu lækningaað- ferða, þá er niðurstaða mín þessi: 1. Taugaveiklaðar manneskjur — ofdrykkjumenn og aðrir eitur- nautnasjúklingar fá oft góða bót. 2. Kjarkur margra sjúklinga, sem þjást af líkamlegum sjúkdóm- um, vex oft á dásamlegan hátt, svo að allar þjáningar hverfa eða minka talsvert, þó að sjálf- ur sjúkdómurinn haldi sinni ▼enjulegu rás. Það er ógjörlegt að gera upp á milli árangursins af bæna- lækningum samfara guðstríi, 0» andlegum lækningum án bæna <>g guðstrúar. En það er áreið- anlega hægt að fá sjúklinga til að gleyma sorgum og þraut án nokkurra trúarlegra seremónía. 3. Það er sennilegt, að í öllum andlegum lækningum trúaðra jafnt sem fríhyggjumanna, fel- ist sameiginleg atriði, afar þýð- ingar mikil til hvers konar lækninga. Þetta verður að rann saka ítarlega og gera sjer greis fyrir þeim náttúrulögmálum, sem hjer ráða, svo að hjer komi vissa í stað trúar, eins og á öðrum sviðum hagnýtra læknisvísinda.

x

Ísafold

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ísafold
https://timarit.is/publication/315

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.