Alþýðublaðið - 30.08.1922, Page 4
4
ALÞlfÐUBLAÐIÐ
Tiíkynning.
Við í höad feraadi mæia aflgstur, er h?gað verður á asaia hátt
og sfiesturinu í byrjua maf, hækks gjöidiu aftur upp i hið sams, sem
þsu voru sígastlfdicn vetur: 75 aura á kw»t til Ijósa, og 20 aura á
kwst. tii suðu og hitunar um rérstaksa mæii,
Raímagnsveita Reykjavíkur.
B?úkuð Isl. ffimevkl *
10 auia græn,
25 — sauð,
20 — yfirstimpluð é
25 —
50 stk. sitt af hverri tegcnd
kappi eg hæsta verði.
Jalet E. Ottósson
Vesturg. 29,
Verðiækkun á koksi.
Koks þaöj, sem Gasstöðin h.efi.r nú á
boðstólum, er óvenjulega gott og Kita-»
mikiö, og því sérstaklega hentugt bæði
fyrir miðstöðvar og oína,
Verðiö kr. 11,30 skippundið, eöa 70
krónur toriniö ireimfiutt.
Gasstöð Reykjavíkur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaöur: Ólafur Friðriksson.
Prsntsmiöjan öutenberg.
Kensla
Nokkrsr te'pjr geta feagið til
sögn f baKdavinno. Eíns gætu
börn fenglð tilsögn f skúft og lestri.
Uppi. á Laugav. 23, frá kl 1—3.
(Mjólkurbúðmsi)
Kartöflur
nýjar, pokinn 12 krónnr
Yerzlnn Hannesar Jónssonar,
t Laugaveg 28. É&fe *
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
andi við hlið &sér. Þegar þeir höfðu gengið t(u skref
átti d’Arnot að gefa lokamerkið — þá áttu þeir að
snua sér við, og skjóta unz annarhvor féll, eða hvor
hafði skotið þeim tíu skotum, sem leyfilegt var að skjóta.
Meðan Fiaubert talaði tók Tarzan vindling úr hylki
sjnu, óg kveikti í honum. Greifinn var ímynd rólyndis-
ins *— var hann ekki bezta skytta Frakklands?
Loksins kinkaði Flaubert kolli til d’Arnot og hvor
um sig setti skjólstæðing sinn á þann stað er hann
skyldi standa.
„Eruð þið alveg til?“ spurði Flaubért.
„Alveg“, svaraði greifinn.
Tarzan kinkaði kolli. Flaubert gaf merkið. d’Arnot
og hann gengu nokkur skref til hliðar, til þess að verða
ekki fyrir skotunum. Sexl Sjöl Áttal Það voru tár í
augum d’Arnots. Hann elskaði Tarzan mjög innilega.
Nlu! Eitt skref enn og veslings foringinn gaf merkið,
sem hann hataði að gefa. Honum fanst hann með því
kveða upp dauðadóm yfir bezta vini sínum.
Greifinn snéri sér snögt við og skaut. Tarzan kiptist
ögn við. Skammbyssa hans dinglaði enn við hlið hans.
Greifinn hikaði, eins og hann biði þess, að andstæðingur
sinn félli til jarðar. Frakkinn var of æfð skytta til þess
að sjá ekki að hann misti ekki marks. Tarzan reyndi
enn ekki að miða byssu sinni. Greifinn skaut aftur; en
framferði apamannsins — hið algerða skeytingarleysi
um það, sem fram fór og kæruleysi sem lýsti sér í öllu
hjá þessu trölli, jafnvel jafn og stöðugur reykur vindl-
ingsins í munni Tarzans — hafði truflað beztu skyttu
Frakklands. í þetta sinn hrökk Tarzan ekki við, en
greifinn vissi, að hann hafði hitt aftur.
Alt í einu flaug honum skýring í hug — þessi and-
atæðiogur hætti rólegur á það, að hann mundi ekki
hljóta neitt hættulegt sár af þremur skoturu gréifans.
Svo ætlaði hann sér, að skjóta greifann hægt og rólega,
með köldu blóði, Kalt vatn rann Frakkanum milii skins
«g hörunds. Það var hryliilegt — djöfullegt. Hvers
konar háttalag var þetta, að standa teinréttur með
tvær kúlur í skrokknum og bíða þeirrar þriðju?
Greifinn af Coude miðaði því vandlega í þriðja sinn
en hann var orðinn of æstur, og misti marksins. Tarzan
hafði aldrei hreyft hendina, sem'hélt á byssunni niður
með hlið hans.
Eitt augnablik horfðust þeir 1 augu. Á andliti Tarz-
ans mátti lesa vonbrigði. Á andliti greifans af Coude
hraðvaxandi ótta — skelfingu.
Hann þoldi þetta ekki lengur.
„Drottinn minnl Herra — skjótiðl* æpti hann.
En Tafzan miðaði ekki. í stað þess gekk hann til
greifans, og þegar d’Arnot og Flaubert, sem misskildu
ætlun hans, ætluðu að hlaupa til, rétti hann upp vinstri
hendina til merkis um að þeir skyldu ekki nálgast.
„Óttist ekki“, mælti hann við þá, „eg skal ekki gera
honum mein“.
Það var ástæðulaust, en þér námu staðar. Tarzan
gekk fast að greifanum.
„Það hlýtur eitthvað að hafa verið að skammbyssu
herrans", mælti hann. „Eða herrann er óstyrkur. Takið
mína byssu og reynið aftur“, og Tarzan rétti honum
byssu slna, greifanum til hinnar mestu undrunar.
Drottinn tninn, herra!“ hrópaði hann. „Eruð þér
brjálaðir?“
„Nei, vinur minn“, svaraði apamaðurinn; “en eg á
það skilið að deyja. Á þann eina veg get eg bætt fyiir
rangindi, sem eg hefi geit mjög góðri konu. Takið við
byssu minni og gerið eins og eg skipa“.
„Það væri morð“, svaraði greifinn. „En hvaða rang-
indum beittuð þér konu mína? Hún sór mér að —“.
„Eg á ekki við það“, flýtti Tarzan sér að segja. „Þér
sáuð alt það, sem okkur fór rangt í milli. En það
nægði til þess að varpa skugga á mannorð hennar,
sem eg átti ekkert grátt að gjalda. Sökin var mín, svo
eg vonaði að fá að deyja fyrir það, nú í morgun. Eg
er óánægður yfir því, að þér eruð ekki eins góð skytta,
og mér hafði verið talið trú um“.
„Þér segið, að þér eigið sök á öllu ?“ spurði greifinn
ákaíur.