Alþýðublaðið - 06.09.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Borgarnes kjötið
ágæta fengum vér með Suðurlandi
í gærkvöldi. Okkar verð er lægra en
annarstaðar. Kjötið er það bezta sem
fáanlegt er. Kaupið ekki annasrtaðar
fyr en þér hafið skoðað þetta ágæta
kjöt og fengið vita hvað það kostar.
Kaupfélag Reykvíkinga.
Kjötbúðin á Hja.ug-a.veg- 49.
Sími 'V !3 8 .
Nýkomið:
Piekles
W orcJhiester- sósa
Capers
Htfergi jafnódýrt,
Kaupfélagið.
K ensl a.
Guðrús Björnadóítir írá Grafar
holti, kennir hér börnum og uag
Iingum í vetur komandí Tii við
tík sjálf í dag og á morgun ki.
2—4 og 7—8 hjá Þórunni )jós
móður, Bókhlöðustig II. — Upp
Iýsingar síðar hjá Steindóri Björns
syiíi ieikfinjiskeunara, Grettisg. io.
Sími 687
Kanpendar „VerkamaanBÍns*'
hér í bæ eru vinsamlegast beðnii
&5 greiða hið fyrsta ársgjaldið,
5 kr., á afgr. Alþýðublaðsias.
Rúgmjöl
ágætt I siátur
fæit í
Kaupfélaginu,
Útbreiðið Alþýðublaðið,
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið farið!
Ritstjód og ábyrgðarmaðnr:
Olafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg. .
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
inn, sem var gamall og fúinn, þoldi ekki slikan þunga
og brast í sundur, svo bil varð nú nokkuð milli Arab-
anna og þeirra Tarzans.
„Komiðl* æpti stúlkan. .Þeir ná okkur frá næstu í-
búð. Engum tima má eyða*.
Rétt þegar þau komu inn 1 herbergið heyrði Abdul
og þýddi fyrir Tarzan, að einhver hefði hrópað í garð-
inum, að hópur skyldi fara út á götuna, svo þeir slippu
ekki þá leið.
.Nú er úti um okkur", sagði stúlkan blátt áfram.
.Okkur?“ spurði Tarzan.
„Já, herra“, mælti hún, „þeir drepa mig líka. Hefi eg
ekki hjálpað þér?“
Þetta breytti afstöðunni. Tarzan hafði skemt sér frem-
ur vel við það sem komið var. Honum hafði aldrei
dottið 1 hug, að Abdul eða stúlkan gætu liðið nokkuð
vegna þess, og haqn hafði ekki flýtt sér meira en það,
að hann rétt slippi við dauða. Honum hafði ekki dottið
í hug að flýja, fyr en hann sá að vonlaust var um sigur.
Hefði hann verið einn, gat hann stokkið eins og ljón
inn í miðjan hópinn og gert Arabana svo hissa, að
hann gat auðveldlega sloppið. Nú varð hann að eins
að hugsa um þessa tvo bandamenn sína.
Hann gékk að glugganum, sem snéri að götunni.
Innan einnar mlnútu mundu óvinirnir komnir þangað.
Hann heyrði að þeir voru að fara upp stigann í næsta
herbergi — á næsta augnabliki kæmust þeir að dyrun-
um á herberginu. Hann sté upp 1 gluggann og leit út,
en hann horfði ekki niður fyrir sig. Rétt fyrir ofan
hann var flatt þak hússins. Hann kallaði á stúlkuna.
Hún kom og stanzaði hjá honum. Hann hóf hana á
loft, og lagöi hana á herðar sér.
„Bíddu hérna, unz eg rétti þér hjálparhönd", mælti
hann við Abdul. „En settu á meðan alt lauslegt í her-
berginu fyrir dyrnar — það tefur fyrir þeim". Hann
sté alveg upp í gluggann, með stúlkuna á herðunum.
„Haitu þér fast", sagði hann við hana. Augnabliki síð-
ar var hann kominn upp á þakið, og fór engu ófim-
legar að því, en api. Hann lét stúlkuna niður, hallaði
sér fram af þakbrúninni og kallaði lágt til Abdnls.
Abdul hljóp að glugganum.
„Réttu mér hendurnar", hvíslaði Tarzan. Arabarnir
börðu í ákafa á dyrnar. Hurðin lét undan og féll með
braki miklu inn í herbergið, ura leið var Abdul hafinn
á.loft og kipt upp á þakið. Seinna mátti það ekki vera,
því jafnskjótt og mennirnir brutust inn 1 herbergið,
kom hópur hlaupandi fyrir götuhornið og stanzaði
undir glugga stúlkunnar.
VIII. KAFLI.
Bardaginn á eyðimörkinni.
Meðan þrímenningarnir lágu á þakinu, upp yfir her-
bergi ambáttarinnar, heyrðu þeir reiðióp Arabanna fyrir
neðan sig. Abdul lagði Arabískuna við og við út fyrir
Tarzan.
„Þeir eru nú að skamma þá, sem niðri á götunni
eru“, sagði Abdul, „fyrir að láta okkur sleppa svo auð-
veldlega. Þeir á götunni segja, að við höfum ekki komið
þá leið — að við séum enn í húsinu, og hinir séu of
blauðir til þess að ráðast á okkur, en vilji svo halda ’
þvi fram, að við höfum sloppið út um gluggann. Innan
skamms munu þeir berjast inabyrðis; ef þeir halda
svona áfram*.
Alt í einu hættu þeir, sem inni voru, að leita og
héldu aftur til kaffihússins. Fáeinir biðu um stund á
götunni reykjandi og masandi.
Tarzan þakkaði stúlkunni fyrir þá hjálp, sem hún
hafði veitt honum, alókunnugum.
„Mér líst vel á þig", mælti hún blátt áfram. „Þú varst
ólíkur öllum öðrum sem komu á kaffihúsið. Þú talaðir
ekki ruddalega til mín — þú móðgaðir mig ekki um
leið og þú gafst mér peninga".
„Hvað tekurðu til bragðs eftir kvöldið í kvöld?"
spurði ha'nn. „Þú getur ekki farið aftur til kaffihússins.
Geturðu jafnvel verið örugg í Sidi Aissa?"
„Þetta verður gleymt á morgun", svaraði hún. „En
glöð yrði eg, ef eg þyrfti aldrei að fara til þessa eða