Tíminn - 16.10.1983, Side 22

í STAÐ
■ Annar umsjónamaður
Nútímans, Bragi Ólafsson
vcrður að láta af því starfi nú
vcgna ánna og kveðjum við
hann með tárum enda sam-
starfið verið með miklum
ágætum frá því hann hóf störf
hcr fyrr á árinu.
í stað hans kemur annar
maður cn það er enginn annar
en framkvæmdahesturinn,
kórstjórinn, íþrótta-
frömuðurinn og Toppmaður-
inn Jón Ólafsson og bjóðum
viö hann hér. með veikominn
til leiks.
Jón er að sögn allur á „léttu
línunni” en mun samt taka að
sér bæöi auð- og tormelt verk-
efni. - FRl
„Þetta var
gaman”
■ „Þetta var alveg æðislega gaman og stemningin góð
hjá fólkinu“ sagði Bubbi Morthens um Austurlands-túr-
inn sem hann fór í fyrir viku, hélt alls 6 tónleika, einn
með gítar, og alls mættu að
hvern þeirra.
Þetta er annar túrinn sem Bubbi fer út
á land í haust, með kassagítarinn, og
hafa þessir tónleikar verið með svipuðu
sniði og þeir voru hjá Bubba á trúba-
dora-árunum er hann byrjaði í bransan-
um.
„Þetta var dáldið erfitt til að byrja
með en síðan uppgötvaði ég að maður
gat komið meiri pólitík á framfæri á
þennan máta og ég kem sennilega til
með að gera þetta einu sinni á ári í
framtíðinni” sagði hann
í spjalli okkar kom fram að Bubbi er
að fara á vertíð nú um helgina, í síld á
Eskifirði í þrjár vikur...„Maður má ekki
gleyma þessu fólki og svo er ágætt að
hlaða aðeins batteríin meðan Egó er í
fríi. í túrnum bjuggum við m.a. á verbúð
á Eskifirði og manni leið svo vel og
slappaði svo vel af að ég ákvað að kýla
bara á þetta” sagði hann.
Eina fríið sem Bubbi og félagar höfðu
í túrnum, en með honum voru Sævar
fyrrum eigandi Stuðbúðarinnar og
Danni Pollock, var einmitt á Eskifirði og
þar ákváðu þeir að reyna að slá upp
almennilegu balli enda héldu þeir að
meðaltali um 140 manns á
síldin væri að koma og fólkið þyrfti
kannski aðeins að losna úr viðjunum
áður en streðið byrjaði..'.„Við fengum
leyfi fyrir ballinu kl. 4 um daginn en það
var haldið í félagsheimilinu og ákváðum
því að stofna hljómsveit en til liðs við
okkur fengum við gítar- og bassaleikar-
ann úr Lólu og Pétur úr Amon Ra og
síðan spiluðum við allt frá John W.
Harding og upp í Psycho-killer og þetta
heppnaðist alveg yndislega".
Pað er ekki bara Bubbi sem fer á
vertíð nú úr Egóinu, Gunnar hljóm-
borðsleikari er í síld á Hornafirði og
Rúnar bassaleikari í síld á Eskifirði
Egó er því í fríi til 10. nóvember n.k.
og sagði Bubbi að trommuleikaramálið
væri nú komið á hreint hjá þeim þótt
ekki vildi hann nafngreina hinn nýja
trommuleikara að svo stöddu. Eftir 10.
nóvember mun hljómsveitin taka upp
litla plötu fyrir Englandsmarkað og jafn-
vel fyrir markaðinn hér einnig en nú fyrir
helgina lagði Bubbi síðustu hönd á tvö
ný lög sem verða á safnplötu hans og
greint hefur verið frá hér...„þessi lög
innihalda friðarboðskap” sagði kappinn.
-FRI
æðislega
— segir Bubbi Morthens um Austurlands-
túrinn. Egó búnir að leysa trommuleikara
málið og byrja á ný 10. nóvember eftir
langþráða pásu
■ Bubbi í ham
Plötur:
Eitrað
kakó
■ Vonbrigði - Kakófónía/Gramm
Áður en ég byrja að lofa þessa góðu
plötu vil ég aðeins óskapast yfir yfir-
gengilegri framtakssemi útgefanda
hennar. Því er haldið fram að á íslandi
sé rokktónlist jafnvel blómlegri en á
hinum Norðurlöndunum, sé miðað við
mannfjölda líklega, og þótt undirritaður
hafi lítið heyrt af skandinavískri rokk-
tónlist á hann mjög auðvelt með að trúa
að það sé satt. Hins vegar á hún hvergi
eins erfitt uppdráttar og hér á landi,
þökk sé yfirvöldutn, og ef ekki hefði
komið til hugsjónastarfsemi nokkurra
aðila varðandi plötuútgáfu tvö til þrjú
síðustu árin væri tæpast hægt að tala um
í^lenska rokktónlist. Ásamt þeim örfáu
litlu útgáfufyrirtækjum sem urðu til við
þessa margfrægu tónlistarsprengingu
fyrir tæpum þremur árum hafa einstakl-
ingar gefið út plötur og ég held ég geti
sagt að cngin sú útgáfa hafi húkkað inn
peninga, svo eitthvað vit sé í. Enda hafa
langflestir leitað sér fróunar á öðrum
sviðum eftir þau ævintýri.
Þótt Grammið hafi aldrei getað kýlt
feita vömb eftir þær fjórtán plötur sent
það hefur gefið út og þá óteljandi
hljómleika og uppákomur sem það hefur
staðið fyrir sér það ennþá ástæðu til að
stuðla að framgangi íslenskrar tónlistar.
Það er erfitt að segja til um hvernig
starfsemi þess væri ef peningavandamál
væru ekki með í myndinni en það er víst
að trú þess á skapandi og öðruvísi tónlist
kemur til með að gera það að mikilvæg-
ari útgefanda en stóru „risarnir" sem
ekki sjá sér ennþá fært að gefa út plötur
nema þeir sjái fram á einhvern gróða.
Þar sem gróðasjónarmiðið er ósköp
eðlilegt og fyrirtæki geta tæpast lifað án
þess að fá einhvern pening inn, hlýtur
Grammið að teljast á sinn hátt óeðlilegt -
fyrirtæki og þ.a.l. það sem frá því kemur
óeðlilegt. Og sú framleiðsla sem ekki er
eðlileg sker sig óhjákvæmilega úr.
Kakófónía Vonbrigða sker sig úr.
Með þessu framlagi til okkar þrönga
plötumarkaðar sanna Vonbrigði að taka
verður mark á þeim og tónlist þeirra er
orðin mun þroskaðri en áður. Þó alls
ekki í þeim skilningi að hljómsveitin sé
orðin settlegur postuli sem hefur náð
sínum þroska og þroskast ekki meir
(eins og flokkshlekkjaðir stjórnmála-
menn), heldur að tónlistin er orðin mjög
einbeitt og að mestu sannfærandi. Þótt
sem tónlistarmenn séu Vonbrigði orðnir
öruggir og hægt sé að treysta á þá, taka
þeir áhættur, og þótt þeir séu sparsamir
á húmorinn skín hann þess betur í gegn
í lögum eins og Eðli annarra og afskipta-
semi og Sexý. Það er bara eitt lag sem
ég get ekki sætt mig við og það er
Ekkert. Tónlist Vonbrigða er svo mött
að hún má ekki við jafn þunglamalegum
texta og söng og í því lagi. Textar Diddu
sem eru fjórir af sex eru stór partur af
Vonbrigðum og hæfa vel einfaldri tón- ■
listinni; skýrar og einfaldar meiningar
sem hinn umtalaði kraftur hljómsveitar-
innar ýtir vel undir.
Ef Vonbrigði eru borin saman á plötu
og á tónleikum verður að viðurkennast
að tónleikar eru mun sterkari miðill fyrir
þau, fyrir þá sem á annað borð fíla þau
er það hrein fullnæging að láta hljóð-
bylgjur þeirra skella á sér og stundum
hættulegt. Það er hættulegt að því leyti
að tónlistin er uppreisnargjörn og getur
auðveldlega haft miður „góð“ áhrif á
fólk. Platan Kakófónía sem og fyrri
platan er aftur á móti nánast þægileg
hlustun, þ.e. hún hefur ekki jafn trufl-
andi áhrif og á tónleikum, og má líkja
henni við bragðgóðan soft drink sem
hæfilegum skammti af eitri hefur verið
blandað saman við. Eitrið er sú tónlist
sem Vonbrigði lifa og hrærast í (oghalda
vonandi áfram að gera) og í sambandi
við það ætla ég að enda þessa grein á línu
úr texta Diddu, Kjöt: Það skilja svo fáir
að lífið er/skjálfandi lítið gras.
- Bra
Daprir
Kinks-
arar
■ Hljómsveitin Kinks hefur ÁVALLT
VERIÐ í miklu uppáhaldi hjá undirrit-
uðum. Textasmíði Ray Davies er einstök
og heimspekilegar vangaveltur hans eru
settar fram á einkar viðfelldinn og skýran
hátt. Lögin hafa verið misjöfn í gegnum
árin sem eðlilegt er en hver kannast ekki
við perlur eins og Lolu, You really got
me og mörg fleiri.
Kinks hefur verið að í ábyggilega
næstum 20 ár og ásamt Stones má kalla
þá afa í poppinu.
Þeir hafa verið iðnir við að senda frá
sér plötur í gegnum árin og nýjasta
afkvæmið heitir State of Confusion og
eru á henni (því) 10 lög og textar, allt
eftir forsprakkann Davies.
Ég varð fyrir nokkrum vonbrigðum
með þessa plötu er ég hafði hlýtt á hana
fyrsta sinni en hún hefur þó aðeins vaxið
í áliti hjá mér en samt er ég einhvern
veginn ekki alveg nógu hress með þessa
breiðskífu. Lagasmíðarnar eru margar
hverjar hálfþreyttar og útsetningarnar
einnig þó textarnir séu enn frábærir. Á
fyrri hliðinni eru áberandi best að mínu
mati, titillagið og Property sem er einkar
fallegt lag, líklegast besta lag hljóm-
plötunnar. Á þessari hlið er einnig að
finna lagið Come Dancing sem hefur
r verið nokkuð vinsælt í sumar. Og það
lag finnst mér algjörlega glatað. Einhver
Goombay/Matchbox keimur að laginu.
Maður er nú orðinn hálfþreyttur á
svoleiðis „djönki“. En það þarf víst að
selja plötuna. Hin hliðin er frekar slöpp
og lögin flest í leiðinlegra lagi.
Maður vonar barasta að næsta stykki
„fílist“ betur (auðvitað á maður ekki að
tala svona málfræðingar góðir).
- Jól.
■ Angstlos/Nina Hagen/Steinar
Pönkdrottningin Nina Hagen kemur
skemmtilega á óvart með þessari plötu,
miklar breytingar hafa orðið á tónlist
hennar, frá síðustu plötu hennar Nun-
sexmonkrock, breytingar sem rekja má
til búferlaflutninga vestur til Hollywood
og Giorgio Moroder sem „pródúserar“
Angstlos en hann hefur aðallega unnið
með þekktum diskóstjörnum vestra.
Tónlistargrunnur Ninu á Angstlos er
sem sagt bandarískt diskófönk í háum
gæðaflokki, einkum vegna frábærs
hljómborðs, gítars og bassaleiks en þar
eru fremstir í flokki þeir Steve Scliff og
Karl Rucker, sá síðarnefndi mun vera sá
eini sem eftir er af því liði sem gerði
Nunsexmonkrock.
Fyrsta lag plötunnar New York/N.Y.
gefur góða hugmynd um efnið en í því
lagi hljómar Nina á köflum líkt og Klaus
heitinn Nomi (bæði munu þau hafa. lært
óperusöng upphaflega) í háum seiðandi
hljómum og síðan rekur hvert lagið
annað í sama fönk stílnum. Síðasta lagið
Zarah hefur raunar notið nokkurra vin-
sælda á diskótekum hér enda er öll
platan, ef út í það er farið, eins og sniðin
fyrir diskóliðið.
Fyrsta lagið á seinnihlið, Frúhling in
Paris, er hinsvegar nokkuð frábrugðið
diskófönkinu, hröð létt og skemmtileg
nýrómantík, keyrð áfram á góðum bassa
og gítarleik undir þéttum takti frá
trommuheila, sem notaður er í öllum
lögum plötunnar.
Seinnihliðin er mun fjölbreyttari á
allan hátt en fyrri og þar þreifar Nina
fyrir sér á ýmsum sviðum innan diskó-
fönk rammans, textar hennar yfirleitt
mjög nautnalegir á köflum, mun skárra
en þær „stunur“ sem yfirleitt fylgja
þessari tónlist og inn á milli koma, svo
tölvupopps/pönks taktar sem virka
svona eins og rjóminn á kökuna.
Á heildina litið mælir Nútíminn með
þessari plötu þótt hún valdi kannski
einhverjum hörðum pönk aðdáendum
Ninu vonbrigðum.
- FRI
Pönk-
drottning
í diskö-
fönki