Tíminn - 29.02.1984, Blaðsíða 8

MIÐVIKUDAGUR 29. FEBRÚAR 1984
8
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn.
Framkvæmdastjóri: Gisli Sigurðsson. Auglýsingastjóri: Steingrímur Gíslason.
Skrifstofustjóri: Ragnar Snorri Magnússon. Afgreiðslustjóri: Sigurður Brynjólfsson.
Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson, Elias Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi: Oddur V.
Ólafsson. Fréttastjóri: Kristinn Hallgrímsson.
Umsjónarmaður Helgar-Timans: Atli Magnússon. Blaðamenn: Agnes Bragadóttir,
Bjarghildur Stefánsdóttir, Baldur Kristjánsson, Friðrik Indriðason, Guðmundur Sv .,
Hermannsson, Heiður Helgadóttir, Jón Guðni Kristjánsson,
Jón Ólafsson, Kristín Leifsdóttir, Samúel Örn Erlingsson (íþróttir), Skafti Jónsson.
Útlitsteiknun: Gunnar Trausti Guðbjörnssson.
Ljósmyndir: Guðjón Einarsson, Guðjón Róbert Ágústsson, Árni Sæberg. Myndasafn:
Eygló Stefánsdóttlr.
Prófarklr: Kristín Þorbjarnardóttir, Flosi Kristjánsson, Guðný Jónsdóttir
Ritstjórn skrifstofur og auglýsingar: Síðumúla 15, Reykjavik. Sími: 86300. Auglýsingasími
f 8300. Kvöldsímar: 86387 og 86306.
Verð i lausasölu 20.00, en 22.00 um helgar. Áskrlft á mánuðl kr. 250.00.
Setning og umbrot: Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent hf.
Dagsbrun og Al-
þýðubandalagið
■ Þeir kjarasamningar, sem Alþýðusamband íslands og
Vinnuveitendasambandið hafa orðið sammála um, eru að
því leyti frábrugðnir fyrri samningum þessara aðila, að þar
er sýnd markviss viðleitni til að hækka lægstu launin meira
en hærri launin. Að því leyti hefur Ásmundur Stefánsson
markað sér sérstöðu meðal íslenzkra verkalýðsleiðtoga í
seinni tíð, að hann hefur lagt mesta áherzlu á hækkun
lægstu launanna. Þetta hefur alltof mikið gleymst hjá
fyrirrennurum hans, eins og raun ber líka vitni.
bað er svo annað mál, að æskilegt hefði verið að
láglaunin hefðu getað hækkað meira. En taka verður tillit
til þess, að sjaldan hefur efnahagsstaðan verið erfiðari til
að koma þessari stefnu fram.
Það er óumdeilanlegt, að sá flokkur, sem ber höfuðá-
byrgð á þeim vaxandi launamun, sem hér hefur verið að
myndast síðustu árin og þó mest í tíð síðustu ríkisstjórnar
er Alþýðubandalagið. Alþýðubandalagið hefur öllum
öðrum flokkum haldið fastar í það vísitölufyrirkomulag,
sem mældi hálaunamanninum margfaldar vísitölubætur á
við láglaunamanninn. Það er þetta vitlausa fyrirkomulag,
sem hefur aukið launamuninn meira en nokkuð annað.
Það hefur markvisst fært hálaunamanninn upp á við og
láglaunamanninn niður á við.
Það er ömurlegt dæmi um þessa afstöðu Alþýðubanda-
lagsins, að í þau rúmlega þrjú ár, sem þeir Svavar
Gestsson, Hjörleifur Guttormsson og Ragnar Arnalds
sátu í ríkisstjórn, töldu þeir það ósköp eðlilegt, að þeir
fengju margfalt meiri dýrtíðarbætur en Dagsbrúnarmað-
urinn. Ólafur Ragnar Grímsson var heldur ekki feiminn
við það sem alþingismaður og prófessor að taka á móti
margföldum dýrtíðarbótum á við Dagsbrúnarmanninn.
Þessum félögum fjórum fannst það þannig sjálfsagður
hlutur að þeir væru metnir margfalt á við Dagsbrúnar-
manninn.
Til þess að draga athygli frá þessari ósvinnu og ósvífni,
reynir Þjóðviljinn að beina árásum sínum á Tímann.
Tíminn hafi gleymt því að hugsa um láglaunafólkið.
Forustugreinar Tímans frá liðnum árum vitna þó vissulega
um allt annað. Ekkert annað blað hefur deilt eins harðlega
á hið vitlausa vísitölukerfi og Tíminn.
Hvað eftir annað hafa birzt útreikningar í forustugrein-
um Tímans, sem sýndu fram á, að þær vísitölubætur, sem
láglaunamenn fengu, nægðu alls ekki til að vega gegn
vaxandi dýrtíð, á sama tíma og menn eins og Svavar,
Hjörleifur, Ragnar og Ólafur Grímsson fengu stórar
upphæðir umfram það sem dýrtíðaraukningunni næmi.
Enginn stjórnmálamaður hefur lagt meiri áherzlu á það
að undanförnu en Steingrímur Hermannsson, að það
svigrúm, sem nú væri til launahækkana, yrði fyrst og
fremst látið koma láglaunafólki til góða. í stað þess er
hlutur þess hækkaður lítillega, sem vert er þó að meta, en
5% hækkunin látin ná upp úr. Þetta er ekki sú stefna, sem
Framsóknarflokkurinn hefði helzt kosið.
Það var mikil ólga á Dagsbrúnarfundinum á dögunum.
Hún þarf ekki að koma á óvart. Hún hlaut fyrr en síðar
að koma upp á yfirborðið eftir að Alþýðubandalagið er
áratugum saman búið að viðhalda þeirri reglu, að
hálaunamaðurinn fái margfaldar bætur á við láglauna-
manninn. Leiðir Alþýðubandalagsins og Dagsbrúnar hafa
sannarlega ekki legið saman. Þ.Þ.
skrifað og skrafað
Pólitískir
lukkuriddarar
■ Forkólfar Alþýðubanda-
lagsins neyta allra bragða til
að klekkja á forystu Alþýðu-
sambands íslands og þeim
verkalýðsleiðtogum, sem
mælt hafa með samþykkt
heildarsamninganna, sem
ASI og VSÍ gerðu í fyrri
viku. Málflutningurinnerall-
ur á þann veg, að hér sé um
svikasamninga að ræða og að
svartnættisíhald, með ríkis-
stjórnina í fararbroddi, hafi
vélað svo um fyrir samtökum
launafólks, að samningar
þessir væru betur ógerðir og
hamrað er á því að þá verði
að fella í félögunum. í hvert
sinn, sem fréttir berast um að
eitthvert verkalýðsfélag hafi
fellt samningana, er því sleg-
ið upp sem stórsigri á síðum
þjóðfrelsismálgagnsins. En
minna er látið þegar félög
samþykkja samningana.
Hvernig félagar í Alþýðu-
bandalaginu, sem staðið hafa
að gerð þessara samninga,
una þessum óhróðri um sjálfa
sig er þeirra mál og verka-
lýðshreyfingin í heild hlýtur
að endurskoða afstöðu sína
til stjórnmálaflokkanna. Hún
getur ekki verið handbendi
pólitískra lukkuriddara, sem
líta á kjaradeilur sem áróð-
urstæki til að afla sér flokks-
pólitísks ávinnings, og leika
tveim skjöldum í afstöðu
sinni til launþega eftir því
hvort þeir eru í stjórn eða
stjórnarandstöðu.
Ríkisstjórnin liðkaði fyrir
þeim samningum, sem gerðir
voru með loforðum um ráð-
stafanir til hagsbóta fyrir þá
lægstlaunuðu og þá 'setn
erfiðast eiga uppdráttar í
þjóðfélaginu. Þetta er metið
að verðleikum af forystusveit
Alþýðusambands íslands.
En málflutningur þeirra,
sem mestu ráða í Alþýðu-
bandalaginu, er af allt öðrum
toga og þeir gera lítið úr
þeim ávinningi sem þarna
hefur náð fram að ganga.
Sammála
Það er langt seilst til að •
koma höggi á forystu
Alþýðusambandsins. í rit-
stjórnargrein í Þjóðviljanum
í gær er vitnað í skrif Andrés-
ar Kristjánssonar í Tímanum
s.l. sunnudag og því haldið
fram, að þar sé mjög á annan
veg fjallað um samningana
en ráðherrar og ritstjórar
Framsóknarflokksins hafa
gert. Eru nefnd nokkur atriði
sem Andrés nefnir og setja
S'tmitro SLNM l)A(,l K 26. KKBRÚAK IW4
horft f strauminn
Kemst ríkisstjórnin með
heilu skinni upp úr
Dagsbrúnar-skriðunni?
■ Tvær skæðar skriöur haía falliö síöustu dagana. nær ógöngurnar og aukum cnn misrcttiö og lífskjaramuninn i
v.mf.»rA-» ÁÁ.LiA .nl.tn.-.á f.-.ll Ai-.r. .1---- • ••• l.: : :i. - •• • - ...
afar neikvæðan svip á þessa
samninga.
„Þar er fyrst til að telja að .
þessir samningar auki bilið
milli hæstu og lægstu launa
og eru því „gerðir með launa-
misrétti að leiðarljósi þótt
heitið væri hinu gagnstæða".
Bendir Andrés á að þegar
menn „eru komnir með svo
sem þreföld lágmarkslaun
skila fimm prósentin meiri
launahækkun til há-
launamannanna en lág-
markslaunamanna.".
Ef heita á að þessi skrif séu
í andstöðu við pólitísk skrif í
Tímanum undangengnar
vikur, eða jafnvel undanfarin
ár, er það ekki annað en
fáviska eða haugalygi sem
þarna drýpur úr penna Þjóð-
viljaritstjórans. Skoðanir
Andrésar Kristjánssonar á
jafnri prósentuhækkun á öll
laun þegar samið er um kaup
og kjör eru nákvæmlega í
samræmi við margítrekuð
skrif í Tímanum um þetta
efni. Jafnframt má minna á
ítrekaðar óskir Steingríms
Hermannssonar um að aðilar
vinnumarkaðarins geti samið
um að hinir lægstlaunuðu fái
hækkanir sem ekki æði upp
eftir öllum launastiganum.
Væri því eðlilegra að semja
um ákveðna krónutölu-
hækkun á öll laun en ekki
prósentuhækkun eins og
lengi hefur tíðkast.
f skrifum Tímans um
kjaramál hefur árum saman
verið klifað á því, hvílíku
misrétti láglaunafólkið er
beitt með samningum um
jafna prósentuhækkun á öll
laun. Þegar vísitölubætur
voru í fullu gildi og launa-
hækkanir reiknaðar út fjór-
um sinnum á ári jókst þetta
misrétti jafnt og þétt. Þetta
var gagnrýnt, jafnt af forystu-
mönnum Framsóknarflokks-
ins og af pólitískum skriffinn-
um Tímans, þegar fjallað var
um hinn verðbólgumagnandi
víxlgang launa og verðlags.
Óréttlátur
prosentu-
reikningur
En það var Alþýðubanda-
lagið og verkalýðsrekendurn-
ir sem fyrst og fremst héldu
dauðahaldi í þetta úrelta og
verðbólguhvetjandi kerfi,
• sem ávallt hyglaði hálauna-
mönnum á kostnað láglauna-
fólks. Það er hárrétt, að
Dagsbrúnarmenn og aðrir
þeir sem eru á lágum launum,
hafa dregist mjög aftur úr, en
| það er fyrst og fremst þessi
rangláti útreikningur sem
hefur valdið. Og enn er það
þannig, að þeir sem fást við
, svokallaða frjálsa kjarasamn-
j inga hafa enn einn ganginn
I samið um jafna prósentu-
hækkun á öll laun. Það eru
fyrst og fremst ráðstafanir
1 ríkisstjórnarinnar um bætur
til þeirra láglaunuðu, sem
koma í veg fyrir að þeir fara
ekki enn verr út úr kjaradeil-
j unum en raun ber vitni.
Það er ekki ritstjóri Tím-
i ans sem er ósammála And-
rési Kristjánssyni í þessu
efni, eins og logið er í Þjóð-
viljanum. Þessi kenning
Andrésar kemur heim og
saman við skrif Tímans um
óréttlætið sem prósentu-
reikningurinn á laun veldur.
Og þarf ekki að leita lengra
en í leiðarann sem birtur er
við hlið greinar Andrésar,
þar sem vikið er að þessu
efni.
Þeir hjá Þjóðviljanum ættu
að líta sér nær þegar þeir fara
að leita að sökudólgum um
launamisrétti hér á landi.
Það er gleðilegt að þeir
skuli hafa komið auga á þann
sannleika sem Andrés Kris-
tjánsson bendir á í grein
sinni, en þetta er í fyrsta sinn
sem þeir taka undir að pró-
sentureikningurinn á laun
valdi misrétti og eru þar með
orðnir sammála Andrési og
póliktískum skríbentum
Tímans, þótt annað sé látið í
veðri vaka. O.Ó.
4 SÍDA - ÞJÓÐVILJINN ÞriSjudaBur 28. fcbrúar 1984
UOWIUINN
Málgagn sósíalisma, verkalýðs-
hreyfingar og þjóðfrelsís
Ulgstandi: Utgalufelag Þ|OÖvil|ans
FramkvæmdasljOri: Guðrun GuömundsdoHif.
Rllatjörar: Arm Bergmann. Einar Karl Haraldsson
Dómur Andrésar
Stjórnmálaskrif Tímans eru yfirleitt lofsöngur um
Umajön
Auglyai
Atgrelö
Algraið.
Blaöam
Magnus
Valpör Y
Iþrötlafi
Utllt og
Ljóamyi
Handrit/
Auglyal
menningarmál
Söngskemmtun
Más Magnússonar
■ Söngvinir fjölmenntu í Gamla bíó
miðvikudagskvöldið 22. febrúar til að
hlýða á tónleika Más Magnússonar og
Ólafs Vignis Albertssonar. Sú var tíð, að
íslenskir tónlistarmenn, þeir sem tóku
sig og listina alvarlega, komu fram í
Gamla bíói, og voru þeir tónleikar hjá
sumum bæði hinir fyrstu og seinustu hér
á landi. Már á að vísu alllangan söngferil
að baki, en tróð nú þarna upp og hélt
þannig hinu sögulega samhengi, enda
forðum lærður í sagn- og þjóðháttafræð-
um. Honum fór líkt og postulunum
forðum, sem skildu við bát sinn og net
og gerðust sporgöngumenn Frelsarans
að boða fagnaðarerindið, en Már gekk á
vit sönglistarinnar, hinnar kröfuhörð-
ustu meðal listgyðja. Hann kennir við
Söngskólann, og hefur komið margoft
fram, bæði í óperum, og á einkatón-
leikum.
Ég hef verið á allmörgum tónleikum
hjá Má og hygg að þessir hafi verið bestir
hingað til. Efnisskráin skiptist í tvennt.
fyrst flutti hann ýmsar aríur og sönglög
eldri tónskálda, en síðan alþekktar stór-
aríur eftir Verdi, Pucccini, Giordane,
Weber og Wagner. Rödd Más er
„dramatískur tenór", og best þótti mér
honum takst upp ( tveimur síðustu
aríunum, úr Freischutz og Die Walkure.
Mest fögnuðu áheyrendur að sjálfsögðu
þegar söngvarinn tók háu C-in með
miklum glæsibrag, en margt annað gerði
hann einnig fallega. Söngur Más er ekki
gallalaus, hann er of ójafn, og manni
finnst jafnan að hann gæti gert betur,
kannski með því að æfa sig meira. Hver
'veit? En hvað sem um það er, þá er Már
góður verkamaður í grasgarði sönglist-
arinnar hér á landi, vel menntaður og
góður kennari, og söngvari sem er
hvergi banginn að syngja fyrir fólkið
aríur sem allir þekkja og reyna sig
þannig við heimssöngvara hljómplötu-
iðnaðarins. Ólafur Vignir lék með á
flygilinn af sínu venjulega öryggi og
kunnáttu og studdi söngvarann dyggi-
lega.
26.2. Sig.St.