Tíminn - 15.02.1986, Blaðsíða 1

6. tbl. 2. árg. 1986
umfram allt langaði hann að Lubbi fyndi hvað snjórinn er
skemmtilegur. Loks kom að því nokkrum dögum fyrir jól.
Fyrsti snjórinn féll. „Lubbi, það snjóar," hrópaði Jóna. Hún
klæddi sig í kuldaúlpu, setti á sig trefil og fór ! vettlinga.
Síðan þaut hún út. En Lubbi beið inni, þrýsti trýninu að rúð-
unni og starði á snjókornin. „Komdu, litli kjáni,“ sagði Jóna
og tosaði í Lubba. „Snjórinn meiðir þig ekkert."
En Lubbi stökk úr fangi Jónu og pomsaði í snævi þakta
jörðina, POMM! En hvað þetta var skrýtið. Snjórinn var
djúpur og mjög kaldur. í byrjun fannst Lubba erfitt að
ganga, hann varð eiginlega að stökkvatil að komast áfram.
En brátt lærði hann að ganga og hlaupa í snjónum. Hann
meira að segja reyndi að borða snjóinn, en hann bráðnaði
jafnharðan í munni hans. Þá kastaði Jóna snjóþolta í áttina
að honum og hló þegar Lubbi góndi á snjókarlinn sem hún
var að byggja.
„Hann er ekki alvöru-karl, kjáninn þinn,“ sagði Jóna
hlæjandi. En snjórinn var alvöru-snjór og það var gaman.
Lubbi og Jóna skemmtu sér vel.
SNJÓR
Lubbi hvolpur hafði aldrei séð snjó fyrr, en Jóna vinkona
hans hafði að sjálfsögðu oft séð snjó. Hún tengdi saman í
huganum gjaf'r, góðan mat, skemmtun, jól og svo snjó.
„Snjórinn er frábær, Lubbi," hvíslaði Jóna að hvolpinum
sínum. „Ég veit að þér mun þykja hann jafn skemmtilegur
og mér. Þegar það fer að snjóa þá muntu skilja hvað ég á
við.“
Lubbi og Jóna biðu eftir snjónum. Jóna vildi sýna Lubba
hvernig hún gæti hnoðað snjóbolta og byggt snjókarl. En