Tíminn - 22.02.1986, Síða 1

Jói og Maggi voru að leika
sér niður við stórt stöðu-
vatn nærri heimili þeirra.
„Frændi minn, sem á heima
hérna rétt hjá sagði mér að við
mættum fá lánaðan bátinn
sinn,“ sagði Jói. „Báturinn hlýtur
að vera hérna einhvers staðar
nærri."
Drengirnir fóru að svipast um
eftir bátnum. „Gæti þetta ekki
verið báturinn?" spurði Maggi.
„Mér finnst hann nú ekki traust-
ur að sjá,“ svaraði Jói, „en við
skulum samt reyna hann.“
Strákarnir stukku um borð. Bát-
urinn barst hægt frá landi. Þá
byrjaði hann allt í einu að fara í
hringi. Annar endinn var að
sökkva!
Jóa tókst að svamla í land og
sækja hjálp. Á leiðinni tók hann
eftir öðrum báti nýlegum og
traustum, sem var bundinn við
festar. Hann leysti bátinn og dró
hann út í vatnið. Jói reri eins
hratt og hann gat í áttina til
Magga. Hann náði til hans um
leið og annar hluti bátsins mar-
aði í kafi.
„Taktu í árina!“ kallaði Jói til
Magga. Magga tókst það og
hann stökk um borð til Jóa.
Þeir náðu að landi heilu og
höldnu. Þá var frændi kominn í
fjöruna. „Skemmtuð þið ykkur
vel?“ spurði hann. „Er þetta þá
báturinn þinn?“ spurði Maggi
steinhissa. „Við tókum fyrsta
gamla, ónýta bátinn og hann
sökk. Við héldum að það væri
báturinn þinnl"
„Gamli báturinn er ekki
sjófær. Hann er stórhættuleg-
ur,“ sagði frændi. „Mikið er ég
feginn að Jói fann loks nýja bát-
inn minn og allt fór vel!“ sagði
frændi og klappaði drengjunum
á kollinn.