19. júní - 01.06.1927, Qupperneq 6

91
19. J Ú NÍ
92
Samvinna hjúkrunarkvenna
á NorðurJöndum
í þessum mánuði á íslenzka hjúkrunarkvenna-
stéttin von á góðum gestum. Eru það fulltrúar hinna
norrænu hjúkrunarkvennafélaga, sem ætla að sækja
oss heim og halda með oss fundi um sameiginleg
áhugamál vor.
Fulltrúarnir verða 12 að tölu, 3 frá hverju landi,
Danmörku, Noregi, Svíþjóð og Finnlandi. Konur
þessar koma þ. 12. júní og hafa í hyggju að dvelja
hér til 22. júní.
Félag íslenskra hjúkrunarkvenna hefir nú um
þriggja ára skeið staðið í náinni samvinnu við
Hjúkrunarkvennafélög Norðurlanda, sem með Ijúfu
geði hafa stutt oss í vanefnum vorum og hjálpað
hjúkrunarkonum vorum til aukinnar þekkingar á
ýmsum sviðum. íslenzka hjúkrunarkvennastéttin hefir
átt erfitt uppdráttar; en um það skal ekki fjölyrt
hér, þareð talsvert hefir áður verið skrifað um það
mál, enda liggja nú vonandi bjartari tímar fram-
undan. Aðalhjálp hinna norrænu systra vorra hefir
legið í því, að þær hafa veitt oss stuðning við
hjúkrunarnámið, sem ekki er hægt að fullkomna hér
á landi eins og nú er ástatt. Hafa hjúkrunarnem-
arnir að loknu 2ja ára hjúkrunarnámi á hérlendum
sjúkrahúsum verið sendir á norræn sjúkrahús og
tekið síðasta áfangann af náminu þar, aðallega í skurð-
lækningadeild og fæðingastofum. Pessi ráðstöfun
hefir til þessa verið óumflýjanleg; en oss sem höfum
fylgt hjúkrunarnemunum frá því þær byrja og til
námsloka, dylst þó eigi hve mikla erfiðleika þetta
margskifta og kostnaðarsama nám hefir í för með
sér. Dettur mér þá oft í hug foreldralaust barn, sem
nýtur uppeldis sfns á fleiri mismunandi heimilum,
þar til það er talið fleygt og sjálfbjarga. Margan
góðan hlut má gera úr brotasilfri og víst er um það,
að margur nýtur maður hefir farið varhluta af heild-
arkendinni í uppeldi sínu; en jafnframt er það
engum vafa bundið, að fleiri munu þeir vera, er á
slíkri Ieið glata einhverju, og þá oft því bezta og
göfugasta í fari sínu. Má því telja aðstöðu þess
barns, er í uppvextinum nýtur samfeldra góðra áhrifa
ólíkt betri. Unga stúlkan, sem með brennandi áhuga
óskar að gera sjúkrahjúkrun að lífsstarfi sínu, er
í byrjun ekki annað en barn í starfa sínum. Það
þarf að leiða hana með gætni í gegnum námið, sýna
henni skilning og veita henni nýtt uppeldi, svo hið
bezta í fari hennar glatist eigi einmitt á námsárun-
um, á meðan hún er að fella sig við hið nýja líf,
sem er svo gjörólikt því, sem hún áður hefir átt að
venjast. Það er því eigi furða, þótt núverandi náms-
skilyrði bjúkrunarkvenna vorra sé oss talsvert um-
hugsunarefni. Beinast vonirnar í þessa átt að Lands-
spítalanum, þar sem alt útlit verður fyrir að upp-
eldi framtíðarhjúkrunarkonunnar íslenzku muni fara
fram, undir góðri handleiðslu og stjórn. Mál þetta
er oss svo skylt, að Fél. ísl. hjúkrunarkvenna hefir
að eðlilegum ástæðum sett á dagskrá sina í sumar
umræður um aðstöðu íslenzkra hjúkrunarkvenna-
stéttarinnar til hjúkrunarnáms og skilyrða í hinum
komandi Landsspítala.
Oss er ennfremur fullljóst, að i þessu efni hvílir
mikil ábyrgð á stétt vorri, þareð væntanlega munu
íslenzkar hjúkrunarkonur starfa í spítalanum og er
því eigi of fljótt hafist handa, að gera alt til þess
að auka ment þeirra stéttar, er á fyrir höndum að
verða leiðtogar hinna ungu hjúkrunarkvenna. 1 fám
orðum mun íslenzka hjúkrunarkvennasléttin þá eiga
alt undir hjúkrunarfyrirkomulagi og kensluaðferðum
Landsspitalans.
Fél. ísl. hjúkrunarkvenna gefst nú ágætis tækifæri
til að ræða þessi nauðsynjamál í viðurvist hjúkrun-
arkvenna þeirra, er lengst og bezt hafa starfað að
endurbótum á hjúkrun í löndum sínum og teljum
vér það víst, að konur þessar muni leggja oss góð
ráð og liðsinni nú sem fyr, er vér höfum þurft á
því að halda.
Framsögu í máli þessu mun formaður félagsins
hafa. Auk þess hefir prófessorfrú C. Bjarnhjeðinsson
framsögu í máli því, er á dagskrá nefnist: »Hjúkr-
unarnám«. Er ætlast til að fyrra málið verði rætt
á opinberum fundi og væntum vér þá, að læknar
og ýmsir menn og konur, er að því standa, verði
viðstaddir og mun þeim einoig verða gefinn kostur
á, að ræða málið með oss. Hið seinna mál vort
verður rætt innan Sambandsins, þareð það mun
verða í sambandi við núverandi hjúkrunarment vora.
Norrænu fulltrúarnir hafa mörg mál á dagskrá,
er rædd verða innan Sambandsins, og eru þær auð-
vitað komnar mun lengra á braut sinni en við.
Meðal helztu mála er rædd verða má nefna:
»Er hjúkrunarment nægileg undirstaða, til
þess að geta tekist á hendur stjórn á barna-
heimilum«. Framsögu hefir forstöðukona We-
lander-barnaheimilisins í Kaupmannahöfn, Hed-
vig Post,
»hvernig skal beita áhrifum sínum, svo að
ungar konur, er óska að gerast hjúkrunarkonur,
afli sér betri almennrar mentunar« og
»hvernig ber að kynna aðstöðu á hinum mis-
munandi sjúkrahúsum, svo hinar ungu stúlkur
hafi meiri skilning á því starfi, er þær ganga að«.
Framsögu hefir forstöðukona Bispebjerg spítala
í Kaupmannahöfn og formaður í Dansk Syge-
plejeraad, Charlotte Munck.
»Er ekki nauðsynlegt, að beina athygli sinni
að ýmsum nýjum hreyfingum, sem líta út fyrir
að muni hafa áhrif á hjúkrunarnám vort«.
Fratnsögu hefir systir Bergljót Larsson, forstöðu-
kona Norsk Sykepleierskeforfund,
»hafa hjúkrunarkonur nægilegan áhuga fyrir