Tíminn - 14.07.1990, Blaðsíða 7

Laugardagur14. júlí 1990
HELGIN
15
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
óreglulega og komið var fram á sum-
arið 1986 áður en fimmta morðið var
ífamið. I það skiptið var fómarlamb-
ið Giovanna nokkur Bicchi, svo
gömul vændiskona að hún var þá
þegar sest í helgan stein, enda átti
hún eftir hálfan mánuð í 65 ára ald-
urinn.
Lík hennar var veitt upp úr ánni Pó
skammt ffá þorpinu Torre Beretti, 35
km austan við Torino. Fiskimaður á
ánni fann líkið flækt í tijárótum við
árbakkann 3. september. Læknirinn
taldi víst að Giovanna hefði verið
kyrkt fjórum dögum áður. Henni
hafði verið misþyrmt og aldur henn-
ar var morðingjanum engin hindrun í
að hafa mök við hana allnokkrum
sinnum meðan á pyndingunum stóð.
— Henni var nauðgað, þótt svo að
hún væri vændiskona, sagði læknir-
inn. — Náunginn er sennilega ófær
um að hafa mök við konu nema
pynda hana. Hann klippti af henni
geirvörtumar með alllöngu millibili.
Svo virtist sem sá tími hefði verið
langur og enginn minntist þess að
hafa séð Giovönnu eftir 26. ágúst. —
Hún var ekki pynduð allan tímann,
fullyrti læknirinn. — Enginn áverki
var eldri en tveggja daga þegar hún
lést.
Marinelli taldi að þama gæti falist
vísbending. Giovönnu hafði verið
saknað í tvo daga áður en pynding-
amar hófust og þann tíma gat hún
hafa verið með morðingja sínum. —
Ef við getum fúndið vitni sem sá
hana á þessum tveimur dögum gæt-
um við komist að hvar hún dvaldi,
sagði hann við Daria. — Sendum út
myndir af henni í sjónvarpinu.
Sú tilraun mistókst alveg. Ekki ein
einasta manneskja hringdi til lög-
reglunnar og þótt margir hefðu
kynnst Giovönnu á löngum þjón-
ustuferli hennar virtist enginn þeirra
hafa séð hana þessa tvo daga sem
hún hvarf.
— Manninum virðist nægja að
fómarlambið sé vændiskona, komin
af léttasta skeiði, sagði Marinelli. —
Háralitur og annað útlit virðist ekki
skipta máli.
— Honum virðist líka sama hvem-
ig hann myrðir þær að pyndingum
loknum, sagði Daria. — Hann kyrk-
ir, lemur með svipu eða rotar með
grjóti.
— Pyndingamar em þó alltaf eins,
benti læknirinn á. — Hann brennir,
klippir, sker og heggur af.
— Það er heldur ekki um margt
annað að ræða, sagði Marinelli þurr-
lega.
— Samt er margt athyglisvert.
Hann sýnir ekki mikið hugmynda-
flug en hann hlýtur að eiga allmikið
af píningartólum. Skurðimir virðast
alltaf eftir sama hnífinn. — Það er
ekki hægt að þekkja hnífinn af
skurðunum, lagði tæknimaður til
málanna.
Líkiö datt í sundur
— Kannski gætum við haft uppi á
einhveijum sem hefúr keypt svona
tæki, sagði Marinelli, tilbúinn að
gripa hvaða hálmstrá sem væri.
— Líklega em þetta allt venjuleg
eldhúsáhöld, hnífar, skæri eða ef til
vill blómaklippur, taldi læknirinn.
— Hvað um handjámin? spurði
Daria.
— Það er rétt, samþykkti læknirinn.
— í flestum tilfellunum mátti sjá
merki eftir handjám á úlnliðum
kvennanna, en ég held að ekki sé erf-
itt að útvega sér þau. Til em fyrirtæki
sem selja slíkt í póstkröfú þeim sem
em eitthvað afbrigðilegir.
— Athugaðu það, skipaði Marinelli
Daria. Hann vildi reyna hvað sem
var.
Daria var viss um að það væri tíma-
sóun. Ótal aðilar seldu alls kyns drasl
gegnum póst: spennitreyjur, svipur,
handjám, keðjur, grímur og hvaðeina
sem gat verið kynferðislega örvandi
fýrir afbrigðilegt fólk. Seljendur vom
ekki á því að gefa upp nöfú við-
skiptavina og þótt þau hefðu fengist
með dómi, taldi Marinelli að þetta
yrði eins og að leita að nálinni marg-
Giæsimennið Giancarto Guidice
leit ekki við öðrum konum en mið-
aldra vændiskonum. Kynni þeirra
af honum voru þjáningarfull og
banvæn.
ffægu í heystakknum.
— Slepptu þessu bara, sagði hann.
— Við verðum að bíða eftir næsta
morði.
Næsta fómarlamb var Clelia Mollo,
58 ára vændiskona sem hafði þó
haldið sér svo vel til að hún gat hæg-
lega virst fertug. Lík hennar fannst í
skurði við þorpið Cigliano 14. nóv-
ember en læknirinn taldi hana hafa
verið myrta fimm dögum fyrr, líkast
til á sunnudegi.
Clelia hafði verið kyrkt með sokka-
buxum, líklega sinum eigin en að
öðm leyti var líkið nakið. Hún hafði
verið pynduð svo illilega að þegar
líkinu var lyft á plastdúkinn duttu
hlutar af því.
Daria óttaðist ekki lengur að verða
færður til í starfi. Enginn annar í lög-
reglunni kærði sig um að koma ná-
lægt þessum óþverramálum, þótt nú
orðið hefði Daria raunar ekkert haft
á móti því að verða færður.
— Skrýtið að hvergi skuli finnast
vísbending, sagði Marinelli. — Er
alveg víst að tæknideildin hafi ekki
fundið neitt?
— Engin þeirra var myrt þar sem
hún fannst, sagði Daria. — Þeim var
bara fleygt til að losna við þær. Þær
vom vanar að leggja lag sitt við
ókunnuga og höfðu líklega aldrei séð
manninn fyrr. Það er ekkert til að
rekja.
— Ég skil ekki að nokkur vændis-
kona skuli enn vera á ferli við þjóð-
vegina, sagði Marinelli. — Það hefúr
ekki verið svo lítið fjallað um þessi
morð.
— Þær verða að borða, útskýrði
Daria. — Þær velja á milli þess að fá
aura fyrir mat og verða myrtar
— Það er hægt að vinna fyrir sér á
annan hátt, sagði Marinelli. Hann
var síður en svo rólegur en bjóst þó
ekki við fleiri morðum þetta árið.
Yfirleitt leið lengra á milli þeirra en
tveir mánuðir.
Beöið eftir skyssu
I þetta sinn varð bilið mun lengra.
Það var kominn 6. maí 1987 þegar
lík sjöunda fómarlambsins fannst í
malargryfju við smábæinn Vigone.
Læknirinn taldi víst að konan hefði
verið myrt 26. apríl sem enn einu
sinni reyndist sunnudagur.
— Það er sami maðurinn, enginn
vafi leikur á því, fúllyrti hann. — Ég
þekki handarverk hans hvar sem er.
Nú hefúr hann líklega verið að flýta
sér. Þessi er ekki jafnilla leikin og
hinar. Samt var hún svo illa leikin að
útilokað var að bera kennsl á hana.
Allir fingumir höfðu verið höggnir
af og andlitið skorið og barið svo að
jafnvel nánasti ættingi hefði ekki
þekkt hana.
Ekki var tilkynnt hvarf neinnar
konu sem stærð, háralitur og aldur
gat átt við en konan hafði verið milli
fertugs og fimmtugs. — Hún hlýtur
samt að hafa verið vændiskona,
sagði Marinelli. — Hann hefur ekki
myrt neinar aðrar hingað til.
— Hann gerir skyssu fyrr eða síðar,
sagði Daria mæðulega. Hann vissi
að það var ekki hans sök hversu illa
gekk að finna morðingjann en samt
hafði hann sektarkennd og sama
mátti raunar segja um flesta, líka
Marinelli sjálfan. Sjö konur höfðu
verið hryllilega pyndaðar og myrtar
án þess að nokkuð benti til hver
gerði það. Rannsóknin hlaut að vera
í lágmarki því það var ekkert að
rannsaka.
Þótt Daria hefði ekki verið of bjart-
sýnn þá hafði hann rétt að mæla.
Þann 28. júní 1987, mánuði eftir
morð óþekktu konunnar, breytti
„hórumorðinginn“ mynstri sínu og
gerði skyssur sem leiddu til þess að
hann náðist.
Atburðarásin hófst um klukkan tvö
síðdegis í grennd við þorpið Rocc-
etta Tanaro, þegar hin 36 ára Maria
Rósa Paoli staðnæmdist við vegar-
brúnina og rétti upp þumalfingurinn.
María Rósa átti athyglisverðan feril
að baki. Hún hafði á árum áður verið
meðlimur hryðjuverkahóps, en um
þrítugt gafst hún upp á þrotlausum,
erfiðum æfingum og næturvökum og
sneri sér að vændi í staðinn. Hins
vegar var hún enn andvíg auðhyggju
og vann ekki nema þegar hana vant-
aði fýrir nauðsynjum. I þetta sinn var
hún einfaldlega að leita sér að bílfari
til næsta bæjar.
Mynstrið breytist
Sá sem tók hana upp í var glæsileg-
ur, ungur maður á Lancia Delta-bíl.
Hann var kurteis í framkomu en
bauð Maríu Rósu þó að koma með
sér heim, þiggja drykk og kannski
fara í bað. María Rósa hafði átt erfitt
undanfarið og þótt henni veitti sann-
arlega ekki af að fara í bað, afþakk-
aði hún boðið. Útgangurinn á henni
reyndist þó banvænn því hún leit út
fýrir að vera allnokkru eldri en hún
Giovanna Bicci var 65 ára og aö
mestu leyti sest í helgan stein
sem vændiskona. Hún hlaut
óhugnanlegan dauðdaga.
var. Hún var 36 ára og því of ung
fýrir „hórumorðingjann" en hann var
viss um að hún væri komin yfir fer-
tugt.
Það skerpir skilningarvitin að vera
þjálfaður hryðjuverkamaður og Mar-
ía Rósa sá eitthvað ógeðfellt í fari
unga mannsins þrátt fýrir snyrti-
mennsku hans og alúð. Hún fékk að-
eins sekúndubrot til að gera sér ljóst
hvað það var þegar hann stöðvaði
bílinn við vegarbrúnina, dró upp
byssu, lagði að enni hennar og
hleypti tvisvar af.
María Rósa lést samstundis og án
nokkurra pyndinga. Það voru betri
örlög en hefðu beðið hennar ef hún
hefði látið freistast af tilboðinu um
baðið. Maðurinn ók nú áfram og
fleygði líkinu í næsta kirkjugarð.
Hann var ekki kominn nema 5 km
lengra þegar hann var stöðvaður af
vegalögreglumönnum sem voru að
athuga ástand bíla sem voru á ferð-
inni. Ekkert var athugavert við skil-
ríki mannsins. Hann hét Giancarlo
Guidice og var flutningabílstjóri, til
heimilis í Torino.
Hins vegar var hann greinilega afar
óstyrkur og það vakti grunsemdir
lögreglumannanna. Þeir ákváðu að
athuga bílinn örlítið nánar og fúndu
þá nánast ferskt blóð í farþegasæt-
inu. Andartaki síðar rak lögreglu-
maður augun í byssuhlaupið upp úr
veski í aftursætinu og Guidice var
færður á lögreglustöðina.
Getulaus
án pyndinga
Alveg uppnuminn af spennunni ját-
aði hann strax morðið á Maríu Rósu
Paoli, þótt hann vissi raunar ekki
nafn hennar og vísaði lögreglunni á
líkið í kirkjugarðinum.
Guidice var þegar ákærður fyrir
morð en engan grunaði þá að hann
væri hinn margumræddi „hórumorð-
ingi“. Það var ekki fýrr en gerð var
húsleit heima hjá honum og ótrúlegt
magn af hnífum, skærum, handjám-
um og öðrum pyndingartólum
fannst, að Marinelli var gert viðvart.
Fingrafor þriggja fómarlamba
fúndust í íbúðinni en þótt Guidice
játaði morðið á Mariu Rósu, þóttist
hann ekkert vita um önnur morð. Það
var ekki fýrr en eftir nærri tveggja
mánaða yfirheyrslur að hann gafst
loks upp og játaði öll morðin. Hann
gat þó ekki sagt hver óþekkta konan
var, aðeins að hún hefði verið kölluð
Carla.
Giancarlo Guidice hélt því fram að
hann gæti ekki fengið kynferðislega
fullnægingu nema með því að pynda
konur eldri en 40 ára. Hann var sett-
ur í geðrannsókn og úrskurðaður
ólæknandi geðveikur. Þann 31. mars
1989 var hann dæmdur til að dveljast
ævilangt á stofúun fýrir geðveika
glæpamenn.

$tTRIMA MOKSTURSTÆKI Á ALLAR DRÁTTARVÉLAR
tm mm SAMBAND ISLENSKRA SAMVINNUFELAGA HÖFÐABAKKA 9 112 REYKJAVÍK SÍMI 91-670000 Mlásoiðfuj