Tíminn - 20.10.1990, Blaðsíða 6

14
HELGIN
Laugardagur 20. október 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Kvennamorðinginn
naut þess að kvelja
Það var ekki fyrr en hægláti, kirkjurækni
maðurinn stóð fyrir rétti, ákærður fyrir
nauðgun og morðtilraun að í ljós kom að
hann hafði fleira á samviskunni. Hann
fékk 99 ára fangelsi í það skiptið en bíður
nú á dauðadeild fyrir þrjú morð.
Alice Martin, sem var 72 ára og
átti heima í smábænum Norm-
angee í Texas, var enn lagleg kona
og hún var líka ákaflega vanaföst.
Hún hafði fengið hjartaáfall og á
hverjum degi síðan gekk hún fimm
km daglega til að bæta heilsuna.
Eftir að maðurinn hennar fór til
vinnu settist Alice upp í bíl sinn og
ók að lítilli kirkju spottakorn frá
heimilinu. Þar lagði hún bílnum og
gekk hentugan fimm km hring
meðfram svonefndum bændavegi.
Föstudaginn 13. febrúar 1987 brá
hún ekki út af vana sínum en þegar
maður hennar kom við heima hjá
sér nokkru fyrir hádegi sá hann að
Alice var enn ekki komin heim.
Hann ók þegar upp að kirkjunni og
fann bíl hennar þar. Síðan ók hann
eftir bændaveginum en varð hvergi
var við Alice. Þá varð hann verulega
áhyggjufullur, fór í næsta síma og
gerði lögreglustöð Madison-um-
dæmis viðvart um að kona sín væri
týnd.
í fyrstu óttaðist hann að hún hefði
fengið aðsvif og hnigið niður við
veginn en hvernig sem lögreglu-
fulltrúar leituðu fannst hvorki
tangur né tetur af Alice. Þegar leið
á daginn þótti lögreglumönnum
allt benda til að Alice hefði verið
numin á brott þar sem hún var á
göngu sinni.
Leitin var nú hert, leitarsvæðið
stækkað og fólk sem bjó í grennd-
inni beðið um upplýsingar. Enginn
hafði hins vegar séð konuna eða
neitt óvenjulegt á svæðinu. Þess
má geta að byggð er strjál þarna og
vegurinn jafnan lítið notaður. Sjálf-
boðaliðar tóku þátt í leitinni, könn-
uðu auðar byggingar, skurði og
slíkt þar sem líklegt var að konan
hefði verið skilin eftir, hefði henni
verið rænt og hún ef til vill myrt.
Síðdegis daginn eftir gengu
nokkrir leitarmanna fram á hálf-
nakið lík Alice Martin í þéttum
skógarreit ekki langt frá veginum.
Líkið lá á grúfu og fötin á víð og
dreif í kring. Svo virtist sem Alice
hefði verið stungin í bakið, kyrkt og
henni nauðgað. Hjólför eftir bíl
voru greinileg í jarðveginum. Nú
var tekið að rigna mjög svo lögregl-
an brá snöggt við og ljósmyndaði
hjólförin vandlega, svo og fatnað-
inn, meðan læknir skoðaði líkið.
Það stóst á endum að þegar vett-
vangsrannsókn var lokið, skall á
þrumuverður með úrhelli.
Hefði líkið ekki fundist þennan
dag töldu lögreglumenn víst að
veðrið hefði afmáð öll ummerki.
Hins vegar átti eftir að koma á dag-
inn að hjólförin sem voru eftir fjór-
hjóladrifsbíl áttu eftir að gegna
veigamiklu hlutverki í rannsókn
málsins.
Krufning leiddi í ljós að Alice hafði
verið stungin fjórum sinnum í bak-
ið. Sæði morðingjans var varðveitt
og greint með DNA-prófi til að
hægt yrði að nota það til saman-
burðar ef einhver grunaður fyndist.
Dreift var flugmiðum með mynd
af Alice og upplýsingum um morð-
ið. Fólk sem eitthvað vissi var beðið
að gera lögreglunni viðvart. Margir
létu heyra í sér en ekkert kom fram
sem leiddi til handtöku morðingj-
ans. Vikur og mánuðir liðu síðan án
þess að nokkuð nýtt kæmi fram.
Stúlku rænt
úr vinnunni
Fimm mánuðum síðar, einnig á
föstudegi, þann 10. júlí 1987, var
Debra Ewing, 27 ára sjónglerja-
fræðingur, við vinnu sína í nýrri
augnlækningamiðstöð í Huntsville
í Texas. Hún leit upp og sá mann
með byssu koma inn í húsið. Þá var
klukkan um hálffjögur.
Debra stökk á fætur og hljóp að
tryggingaskrifstofu á sama gangi
þar sem hún æpti að ritara að
byssumaður væri í húsinu. Síðan
hljóp Debra áfram eftir ganginum í
átt að salernunum og kaffistofunni.
Stúlkan á tryggingastofunni gægð-
ist fram með gluggatjöldunum og
sá á ganginum bregða fyrir herðum
og handlegg manns sem hélt á
byssu. Hún greip símann, skreið
með hann undir borð og hringdi í
neyðarsíma lögreglunnar.
Strax var brugðist við og stúlkan
sagði lögreglunni allt sem hún
vissi. Leitað var í húsinu en ekkert
fannst nema snyrtidót sem dreift
var um einn ganginn. Debra Ewing
fannst hvergi og var talið víst að
byssumaðurinn hefði haft hana á
brott með sér, því skór hennar
fundust sinn á hvorum staðnum og
hefði hún að líkindum misst þá af
sér í átökum við hann.
Send var út tilkynning um alls-
herjarleit. Stúlka sem hringdi á
lögregluna hafði ekki séð nema
hluta mannsins og gat enga lýsingu
gefið. Hún hafði heldur ekki séð
neinn bíl fara.
Fengnir voru sporhundar á stað-
inn og þeir fundu strax greinilega
slóð en hún endaði snögglega á
bílastæðinu þar sem maðurinn
hafði greinilega farið upp í bfl með
Debru nauðuga. Þrátt fýrir vegar-
tálmanir, mikla leit og viðtöl við
fólk í húsinu og grenndinni kom
ekkert fram. Hundarnir voru látnir
leita í nálægum skógarreitum og á
lítt förnum afleggjurum ef vera
kynni að ræninginn hefði yfirgefið
bílinn með fórnarlamb sitt, en án
árangurs.
Tveimur dögum síðar lauk leitinni
þegar lögreglumaður á frívakt var að
skoða tilvonandi byggingasvæði á
skógi vöxnu landi við Conroevatn
um 35 km sunnan við Huntsville.
Hann fann þar lík Debru Ewing sem
þegar var illa farið sökum hins mikla
hita. Engar vísbendingar fundust ná-
lægt en krufning leiddi í ljós að De-
bru hafði verið nauðgað, hún kyrkt
og stungin nokkrum sinnum.
Án handjámanna gæti þetta verið hvaða rólegheitamaður sem er en
Daniel Lee Corwin er bandóður kvennamorðingi, haldinn kvalalosta.
Barnið horfði
á morðið
Nú var reynt að hafa uppi á öllu
endum og hver einasti maður sem
hafði á einhvern hátt komið nálægt
augnlækningamiðstöðinni undan-
farnar vikur var yfirheyrður. Meðal
þeirra var 28 ára trésmiður, Daniel
Lee Corwin, sem hafði smíðað
skápa í innréttingarnar í vikunni
fyrir morðið. Ekkert kom fram sem
tengdi hann við morðið og hann
neitaði að vita nokkuð um það.
Þegar menn fóru að bera saman
bækur sínar bar morðið á Alice
Martin óhjákvæmilega á góma.
Hins vegar benti ekkert til að
morðin væru tengd og slíkt yrði
ekki hægt að sanna nema morðing-
inn fyndist í öðru hvoru tilvikinu.
Hálfum fjórða mánuði síðar, á
hrekkjavöku, þann 31. október
1987 fór morðinginn enn á stúfana
og í þetta sinn á laugardegi. Mary
Risinger, 26 ára, sem bjó rétt utan
við Huntsville fór með þriggja ára
dóttur sína í bæinn að fylgjast með
hrekkjalómum. Litla telpan var
klædd ballettkjól og mæðgurnar
komu við á bflaþvottastöð til að
skola af bflnum á leiðinni.
Þar sá ökumaður, sem leið átti hjá,
par í átökum og taldi að um væri að
ræða hjónaerjur eða eitthvað slíkt.
Ökumaðurinn ók samt rakleitt á
lögreglustöðina sem var skammt
frá. Fulltrúi ók á staðinn og hitti
þar fyrir telpuna í bílnum, hágrát-
andi og svo hrædda að hún neitaði
að opna. Við nánari aðgát sá lög-
reglufulltrúinn að barnið var atað
blóði og þegar hann litaðist um sá
hann konu liggja á einu þvotta-
stæðinu. Hann hljóp til og sá strax
að konan var látin. Á hálsi hennar
voru mikil sár sem blóðið streymdi
úr.
Lögreglufulltrúinn hringdi þegar
á meiri mannafla sem kom að
vörmu spori. Látna konan reyndist
vera Mary Risinger. Loks tókst að fá
litlu telpuna til að opna bflinn og
kom þá í ljós að hún var með skurð
sem blæddi lítillega úr en afgang-
urinn var augljóslega blóð móður
hennar. Telpan sagði að maður með
hvítt hár á brúnum pallbíl hefði
ráðist á hana og mömmu hennar.
Þar kom ástæða ótta barnsins við
fulltrúann sem kom fyrst á staðinn.
Hann var ljóshærður og á brúnum
pallbfl.
Morðinginn hafði flúið eftir að
stinga Mary sem augljóslega hafði
barist með kjafti og klóm fyrir lífi
sínu og barnsins. Nú var send út til-
kynning til lögreglu á svæðinu að
svipast um eftir Ijóshærðum manni
á brúnum pallbfl en hann var ekki
fundinn fyrir kvöldið og því að lík-
indum sloppinn.
Þótt lögreglumenn teldu nú að
þessi þrjú morð væru verk sama
manns, höfðu þeir ekkert í höndun-
um sem sannaði það eða benti til
hver maðurinn eða mennirnir
væru. Það var ekki fyrr en 20. októ-
ber 1988, réttu ári síðar, að atburð-
ur varð sem leiddi til þess að málið
leystist loks.
Þóttist vera dáin
Tvítug, bráðfalleg stúlka, sem
stundaði nám við háskóla, sat far-
þegamegin í bíl sínum á bflastæði
skólans og hafði opnar dyrnar með-
an hún leitaði í hanskahólfinu.
Skyndilega vissi hún ekki fyrr til en
ungur maður með hníf í hendi
smeygði sér í ökumannssætið við
hlið hennar. Hann varaði hana við
að æpa og sagðist aðeins þurfa á
bílnum að halda. Síðan batt hann
hendur hennar aftur fyrir sætisbak-
ið með bflbeltinu og ók út í al-
menningsgarð við bæjarmörkin.
Stúlkan talaði við hann og sagðist
hafa fengið bílinn lánaðan hjá for-
eldrum sínum og að þeir myndu
sakna hans bráðum og hringja á
lögregluna. Maðurinn missti þolin-
mæðina og hreytti út úr sér að ef
hún þegði ekki skæri hann hana á
háls. Þegar hann stöðvaði bflinn,
skar hann bflbeltið úr, batt hendur
hennar aftur með því og bar stúlk-
una út í runnaþykknið. Hún talaði
enn við hann og sagðist vona að
hann meiddi hana ekki. Hann svar-
aði því til að hann ætlaði bara með
hana úr sjónmáli við bflinn svo hún
sæi ekki í hvaða átt hann æki burt.
Innan skamms slengdi hann henni
niður, sleit af henni fötin og nauðg-
aði henni. Af ótta við að þau væru
of nærri veginum, neyddi hann
stúlkuna með sér lengra inn í skóg-
inn þar sem hann nauðgaði henni
aftur. Þar batt hann hana við tré og
sagðist skilja fötin hennar eftir
annars staðar svo hún elti hann
ekki,
- Þú lofaðir að meiða mig ekki,
kveinaði stúlkan. - Ég veit að þú
gerir það samt. Hún var ekki búin
að sleppa orðinu þegar maðurinn
brá hnífsblaðinu á háls henni nær
eyrna milli og stakk hana síðan í
hálsinn. Jafnvel í kvöl sinni og
skelfingu gerði stúlkan sér grein
fyrir að hann ætlaði að drepa hana.
Hún gerði sig máttlausa og lét fall-
ast niður með trénu.
- Ég lá þarna og hélt niðri í mér
andanum, sagði hún seinna. - Ég