Tíminn - 13.07.1991, Blaðsíða 8

Tíminn - 13.07.1991, Blaðsíða 8
16 Tp HELGIN Laugardagur 13. júlí 1991 I Hofmóðugheit við granna sína Þegar litið er í blöð, hlýtt á út- varp eða horft á sjónvarp bregð- ur í sífellu fyrir einhverju, sem menn hafa aðra skoðun á en sá sem talar eða skrifar og það er bara náttúrlegt. Stundum eru menn svo alveg sammála og það er auðvitað líka náttúrlegt. En hversu náttúrlegt sem þetta nú allt annars er, þá eru málefnin gjarna ekki rismeiri en svo að menn gætu spurt sjálfa sig hvern fj... þeir séu að hafa skoð- un á þessu — bæði breyti það engu og svo má oft einu gilda á hvom veginn málið æxlast eða rekst, sé það þá þannig vaxið að það megi breytast. En því veldur sjálfsagt öll fjölmiðlunin og upplýsingaholskeflan í samtím- anum að nútímamaðurinn þyk- ist þurfa að æxla með sér skoð- un á allt of mörgu. í Pressunni á fimmtudaginn var skemmtileg samantekt um Færeyinga og íslendinga og af- stöðu þessara grannþjóða hvorrar til hinnar og þar var undirritaður mörgu sammála. Þetta spjall var gott og vekjandi og Ieiðir hugann að því hvernig á því standi að við höfum svo skelfing lítinn áhuga á þessum nágrönnum okkar, Færeyingum og Grænlendingum. Þeir eru eiginlega utan við landakortið þegar við hugsum um útlandið. Það hefst í okkar augum fyrst austur við Eystrasalt og vestur við Þorskhöfða. Þó eiga bæði Færeyingar og Grænlendingar margt sameiginlegt með íslend- ingum, þar á meðal langa ein- angrun í norðurhöfum og merkilega eigin tungu, sem þeir vilja viðhalda og hlúa að. En hið skrýtna er að við teljum okkur þess hálfvegis umkomna að líta menningu þessa fólks með skeytingarleysi og hofmóði. Það er til siðs að birta klausur úr færeysku blöðunum íil þess að hlæja að orðalaginu, af því að mörgum fmnst það skringilegt vegna skyldleikans. Að græn- lensku er ekki jafn auðvelt að hlæja, því í henni skilur enginn íslendingur orð. í stað aðhlát- ursins kemur þó aðeins nær fullkomið áhugaleysi. Engir að- komumenn á íslandi eru svo fullkomlega utangátta og Grænlendingar sem hingað slæðast. Menn umgangast þá (eða umgangast þá ekki) eins og þeir væru holdsveikir, meðfram af því líklega að það orð hefur lagst á að þeir séu bæði síölóðir og vísir til manndrápa. En hvað ætti annar eins einstæðingur og Grænlendingur á íslandi að gera af sér annað en drekka á sig fullkomið óminni? En slíkri af- stöðu gagnvart fátækum grönn- um vorum höfum við satt að segja varla efni á. í greininni í Pressunni er rætt við ýmsa, sem kynnst hafa Færeyjum, og þar á meðal Þorvald Kristinsson bók- menntafræðing, sem bendir al- veg réttilega á að sjálfir erum við nú ekki meiri heimsborgar- ar en svo að ótrúlega lítill hluti íslendinga hefur vald á nokkru erlendu tungumáli til hlítar. Til dæmis er enskukunnátta þjóð- arinnar stórlega ofmetin. Þetta eru þó orð að sönnu. T.d. eru þeir kynja fáir, forystumenn okkar í stjómmálum, sem geta flutt ræðustúf á ensku skamm- laust, þótt mjög heiðarlegar undantekningar finnist. Oft er blöskran að hlýða á þetta fólk ávarpa heimfræg þing og stofn- anir á einhverri afbakaðri sveita-skosku, verðskuldi það þá einu sinni það nafn. Ekki má þó láta hjá líða að geta um að til em einstaklingar, sem hafa sinnt menningu áður- nefndra grannþjóða okkar. Þar á meðal má telja Þorgeir Þor- geirsson, sem þýtt hefur Heine- sen og það framtak er vitanlega ofar vom lofi. í Þjóðviljanum í gær var viðtal við Þorgeir og þar var margt ágætt að finna, þótt heldur leiddist mér að sjá hann skamma menntaskólann sinn. Þorgeir heldur því fram að þar hafi hann átt illa og leiðinlega vist með „yfirstéttarkrökkum", sem tekið hafi tíu ár hjá honum að ná sér af. Þetta hef ég heyrt suma aðra segja líka, en mér finnst þetta samt óttalegt meykerlingartal og vitleysa. Hvem fj... ætli það hafi skaðað hann að lafa þarna fjóra vetur og fá tilsögn í undirstöðuatrið- um um eitt og annað sem hvern mann getur aðeins bætt. Fyrr má nú vera „fint fölende". Hvað ætli það hafi verið tómir „yfir- stéttarkrakkar" þama. Það hafa áreiðanlega verið hálfþroskuð ungmenni úr flestum stéttum rétt eins og nú, sem fáa ætti nú að drepa að hafa kynnst við. Gettu nú Það var Heijólfsdalur í Vestmannaeyjum, samkomustaður gesta á þjóðhátíð heimamanna, sem síðast var spurt um hér. Við hættuiegan veg- arkafla getur að iíta krossinn sem hér má sjá á myndinni. Hvað nefnist vegurinn? KROSSGATA KinWK yjTJ HREVT- Asr T£TT eyvA furyK <W L£H6ST ÚTl WA- S Ko-t-f s*R bntnG- m sri'L sigla JJX} 4S00 3 s/slLM t/Roayi y— RoHD }I£R fií> 1Ö Bín ciNry SV7JK1 P/INS oskuh MNO£> EFN1! óKue vó'm rón K wr r VÝR- HfiTS SÆf? D?K hOUN to SP/lAM U3F VÝR fí LVND 6 Ltosr VEm £<RS l KLflKl K OM f?öO fi rr 3RK JOÐ 41 41 SVIPU K.VA V WPtY íl'HT 50 riN/i K.VIK & © SToru il 5

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.