Tíminn - 03.08.1991, Blaðsíða 14

26 Tíminn
Laugardagur 3. ágúst 1991
Stefán Kristjánsson
Fæddur 4. ágúst 1949
Dáinn26.júlí 1990
í dag verður jarðsunginn frá Akur-
eyrarkirkju Sigurbergur Stefán
Kristjánsson, bóndi og verkamaður í
Yzta-Koti í V-Landeyjum. Hann lést
í vinnuslysi við steypustöðina á
Hvolsvelli föstudaginn 26. júlí síð-
astliðinn. Þessa frænda míns og vin-
ar ætla ég nú að minnast með
nokkrum orðum.
Stefán Kristjánsson fæddist í Yzta-
Koti þann 4. ágúst 1949, sonur
Margrétar Stefánsdóttir (f. 1918) þar
og Kristjáns Péturssonar (f. 1921)
frá Stóru-Hildisey í A- Landeyjum,
kunns byggingarmeistara í Reykja-
vík.
Foreldrar Margrétar voru Stefán
Jónsson (1875-1923) frá Butru í A-
Landeyjum, bóndi í Yzta-Koti frá
1917 til dauðadags, og Sigurbjörg
Gísladóttir (1887-1973), húsfreyja í
Yzta-Koti.
Stefán Jónsson var fæddur í A-
Landeyjum, sonur hjónanna í
Butru, Jóns Þorleifssonar (1845-
1906) og Margrétar Hjaltadóttur
(1841-1895). Jón var ættaður úr
Rangárvallasýslu en Margrét úr V-
Skaftafellssýslu.
Sigurbjörg Gísladóttir var fædd á
Seljavöllum undir A-Eyjafjöllum,
dóttir hjónanna þar, Gísla Guð-
mundssonar (1852-1890) frá Selja-
völlum og Margrétar Sigurðardótt-
ur (1857-1949) frá Hvammi undir
Eyjafjöllum. Gísli fórst í lendingu
við Austurfjallasand vorið 1890.
Margrét bjó nokkur ár eftir það
áfram á Seljavöllum með seinni
manni sínum Hjörleifi Jónssyni
(1872-1931) úr Eyvindarhólasókn
en frá 1901 í Stóru-Hildisey.
Sigurbjörg bjó ekkja í hálfa öld
með börnum sínum, kunn af dugn-
aði og mannkærleika. Heimili henn-
ar var rómað fyrir hreinlæti og
myndarskap og þaðan fór enginn
svangur. Lengi var þar til heimilis
mágkona Sigurbjargar, Jóhanna
Sigríður Jónsdóttir (1878-1967) frá
Butru, lausakona, öllum samferða-
mönnum sínum ógleymanleg fyrir
ósérhlífni og mikið vinnuþrek.
Börn Sigurbjargar og Stefáns í
Yzta-Koti auk Margrétar eru Gísli
Júlíus (f. 1915) bóndi íYzta-Koti og
Marta (f. 1921), nú sjúklingur á
Ljósheimum á Selfossi.
Stefán Kristjánsson ólst fyrstu tíu
ár ævi sinnar með móður sinni
heima í Yzta-Koti en frá 1960 í
Stóru-Hildisey. Þangað flutti hann
ásamt móður sinni þegar hún giftist
Guðmundi Péturssyni (1915-1982)
bónda þar.
Guðmundur Pétursson og Kristján
Pétursson, sem áður var nefndur,
voru bræður, synir Péturs Guð-
mundssonar (1893-1959) og Soffíu
Guðmundsdóttur (1892-1976). Pét-
ur og Soffía voru lengi búandi í A-
Landeyjum, fyrst í Selshjáleigu en
síðan lengi í Stóru-Hildisey. Þau
voru bæði ættuð úr A-Landeyjum.
Hálfbróðir Stefáns er Pétur Guð-
mundsson (f. 1960), bóndi í Stóru-
Hildisey.
Stefán varð snemma bráðþroska,
stór og sterkur, mikill verkmaður,
hvort sem var við sveitastörf eða
vetrarvertíð í Þorlákshöfn. Skap-
lyndi Stefáns var ljúft og jafnt. Hann
var ávarpsgóður og mikill vinur vina
sinna.
Á yngri árum keppti hann í frjáls-
um íþróttum fyrir Ungmennafélagið
Dagsbrún og Héraðssambandið
Skarphéðin. Sérstakt dálæti hafði
hann á spretthlaupum. Mörgum
jafnöldrum hans er minnisstætt
hversu góðum tíma þessi stóri og
þungi maður náði í 100 metra
hlaupi, að því er virtist fyrirhafnar-
laust. Stefán náði að hlaupa 100
metrana á 11,3 sek. á íþróttamóti
við Gunnarshólma í A-Landeyjum
þann 13. ágúst 1967. Það var þá
fjórði besti tími sem félagsmaður í
Héraðssambandinu Skarphéðni
hafði náð í keppni.
Eiginkona Stefáns var Sigrún Ad-
olfsdóttir (f. 1954) frá Önundar-
horni undir Eyjafjöllum. Þau
bjuggu fyrst í Ytri-Njarðvík en síðan
fáein ár á önundarhomi í sambýli
við foreldra Sigrúnar. Börn þeirra
eru Ólafur Guðni (f. 1973) og Sigur-
björg (f. 1975). Stefán og Sigrún
slitu samvistir.
Sambýliskona Stefán síðustu árin
var Valgerður Sigurjónsdóttir (f.
1955) frá Galtalæk í Landssveit. Val-
gerður var ekkja með tvö börn þegar
hún og Stefán tóku saman. Þau
heita Guðmunur Páll (f. 1976) og
Sigríður Anný (f. 1978). Börn Stef-
áns og Valgerðar heita Kristján Gísli
(f. 1984) og Grétar (f. 1990).
Stefán og Valgerður bjuggu fyrst á
Hellu en síðan í félagsbúi með Pétri
bróður hans í Stóru-Hildisey og loks
í Yzta-Koti frá 1987. Ásamt búskap
þar með kindur, hross og nautgripi
stundaði Stefán vinnu utan heimil-
is. Fyrst við afleysingar á búum í A-
Landeyjum en síðan við steypustöð-
ina á Hvolsvelli.
Við frændurnir vorum búnir að
þekkjast frá blautu bamsbeini.
Margs er að minnast. Við lékum
okkur saman smádrengir heima í
Yzta-Koti, tókum ófermdir guttar í
hátíðarhöldunum í Reykjavík í ág-
ust 1961 þegar haldið var upp á 175
ára afmæli kaupstaðarréttindanna
og ókum ungir menn á kraftmiklum
bílum um malarvegi Suðurlands-
undirlendisins. Skipti þá ekki máli
hvort þurfti að aka úr Landeyjunum
vestur í Þjórsárveg í Villingaholts-
hreppi eða aðeins austur undir Eyja-
fjöll til þess að komast á sveitabalí.
Við fráfall Stefáns er mikill harmur
kveðinn að fjölskyldu hans. Vinir og
frændur sakna hans sárt. Ég sendi
sambýliskonu og börnum hans öll-
um innilegar samúðarkveðjur og
sömuleiðis öldruðum foreldrum og
öðrum vandamönnum.
Þorgils Jónasson
JJáinn, horfinn. “ Harmafregn.
Hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleggjöf,
geimur heims og lífið þjóða?
Hvað væri sigurmn sonarins góða?
lllur draumur, opin gröf.
(Jónas Hallgrímsson.)
í dag kveðjum við í hinsta sinn vin
og vinnufélaga, Stefán Kristjánsson.
Það er ætíð sárt að sjá á bak góðum
vini og traustum félaga. Þungbærast
er þó þegar vinur á besta aldri er fyr-
irvaralaust kvaddur héðan. Það tek-
ur sinn tíma að átta sig á slíkum for-
lögum og að sætta sig við þau.
Stefán fæddist í Ysta-Koti í Vestur-
Landeyjum 4. ágúst 1949. Foreldrar
hans eru Margrét Stefánsdóttir og
Kristján Pétursson.
Okkur langar með þessum fátæk-
legu línum að rifja upp kynni okkar
af Stefáni sem voru á þann veg að
þar bar aldrei skugga á.
Hann var búinn að vera starfsmað-
ur steypustöðvarinnar á Hvolsvelli
nær samfellt frá hausti 1988 og áður
alltaf af og til, bæði hjá fyrrverandi
og núverandi eigendum steypu-
stöðvarinnar. Hann hafði því lengst-
an starfsaldur þeirra sem þar starfa
nú.
Það var sama hvaða störf hann
gekk í, hvort það var akstur, viðgerð-
ir eða vinna við blöndun í stöð. Öll
þessi störf leysti hann af hendi af
mikilli samviskusemi og trú-
mennsku sem hann átti í svo ríkum
mæli. Hans framkoma í starfi sem
leik einkenndist af hógværð og
glettni og að finna spaugilegu hlið-
arnar á hlutunum, ekki síst ef eitt-
hvað blés á móti. Hann var einstak-
lega hjálpsamur og fljótur að rétta
hjálparhönd ef á þurfti að halda. Það
þurfti sjaldnast að kalla eftir hjálp ef
Stefán var einhvers staðar í nálægð.
Hann var alltaf kominn, svo vel var
hann vakandi í starfi og meðvitandi
hvers eðlis viðfangsefnið var hverju
sinni.
Hann gekk ávallt fumlaust til verka
og var mjög gætinn. Því finnst okk-
ur ótrúlegt að einmitt hann skyldi
verða fyrir þessu hörmulega slysi.
En enginn má sköpum renna og
sýnir okkur að enginn er óhultur í
henni veröld þar sem hættur geta
reynst á hverju strái.
Fátækleg orð duga skammt þegar
sorgin kveður dyra, en þau eru samt
það fyrsta sem hægt er að grípa til.
Minningin um hann getur aldrei
orðið að kulnuðum gæðum, heldur
ljósberi sem heldur hátt á lofti
kyndli minninganna. Leiðir skilur
að sinni. Móðir Jörð hefur búið hon-
um hinstu hvflu í skauti sínu.
Við sem þekktum Stefán syrgjum
nú góðan dreng, en mest er þó sorg
sambýliskonu hans, bama og ann-
arra ættingja. Megi Guð gefa ykkur
styrk til að horfa fram á við og
minnast fortíðarinnar með gleði yfir
þeim árum sem þið áttuð með Stef-
áni.
Farþúifriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Vinnufélagar

Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa, langafa og langalangafa
Helga Sigurgeirssonar
Stafni, Reykjadal
Jófríður Stefánsdóttir
María Kristín Helgadóttir
Ólöf Helgadóttir
Ingibjörg Helgadóttir
Ásgerður Helgadóttir
Guðrún Helgadóttir
Hallur Jósefsson
Kristján Jósefsson
Guðlaugur Valdimarsson
Jón Hannesson
Gunnar Jakobsson
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn

Systir okkar
Elín Ástmarsdóttir
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu miövikudaginn 7. ágúst kl.
13.30.
María Ástmarsdóttir
Ingólfur Ástmarsson
V.
r
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
Hrafnhildar Helgadóttur
frá Vopnaflrðl
Jörgen K. Sigmarsson
og fjölskylda
t
Elskulegur eiginmaður minn
Pétur Jónsson
bóndi, Egllsstöðum
lést á Sjúkrahúsinu I Neskaupstaö 1. ágúst.
Elín Stephensen

"\

Gestur Ólafur Þórólfsson
Þann 27. júlí s.l. var Gestur Ólafur
Þórólfsson kvaddur hinstu kveðju í
Flugumýrarkirkju í Skagafirði.
Það var eins og allt héraðið drúpti
höfði þennan dag, þokubakkar í
hlíðum og Mælifellshnúkur hulinn
sjónum. Athöfnin í fallega guðs-
húsinu á Flugumýri var einstaklega
hugljúf þar sem undurfagur orgel-
leikur og söngur Heimismanna og
nærfærin kveðjuorð sóknarprests-
ins, Döllu Þórðardóttur, snertu við-
kvæmustu strengi í brjóstum við-
staddra. Á slíkum stundum finnur
manneskjan best vanmátt sinn
gagnvart almættinu og hversu við,
dauðlegar verur, eigum langt í land
með að skilja hvað fyrir almættinu
vakir. Þó áttum við okkur flest á því
að til að þekkja gleðina, þurfum við
að þekkja sorgina. Við stöldrum þó
við, þegar okkur finnst að sumir fái
úthlutað stærri skammti af sorg og
erfiðleikum en margur annar.
Gestur var einn af fimm systkin-
um sem öll misstu móður sína á
unga aldri. Fjögur þeirra ólust síð-
an upp í skjóli ömmu og afa í
Skagafirði ásamt föður sínum sem
Hjaltastöðum
vann hörðum höndum fyrir fjöl-
skyldu sinni. Yngsta systkinið var f
fóstri á næsta bæ og ólst þar upp
við skilning og ástríki og í nánum
tengslum við systkini sín og föður.
Þessi systkinahópur, sem ég var svo
lánsöm að kynnast á uppvaxtarár-
um þeirra og lánsöm að fá að fylgj-
ast með atorku þeirra og mann-
kostum æ síðan, þessi hópur þarf
nú að sætta sig aftur við skyndilegt
fráfall náins ástvinar.
Gestur var náttúrubam í besta
skilningi þess orðs, hestamaður
eins og forfeður hans langt aftur í
ættir og hafði gaman af söng eins
og sannur Skagfirðingur. Hann var
fljóthuga og lifði hratt.
Hann verður samferðamönnum
sínum minnisstæðastur fyrir kraft-
inn og léttlyndið. En nú er þetta
allt horfið. Við finnum aðeins fyrir
gustinum sem af honum stóð, en
eigum hvert og eitt, sem þekktum
hann, minningar sem enginn fær
frá okkur teknar.
Sjálfur valdi hann sér á fullorðins-
ámm athvarf hjá ömmu sinni og
afa í nálægð Glóðafeykis og með út-
sýni yfir eitt fegursta hérað íslands,
þar sem hann hafði ungur komið
og drukkið í sig viðhorf bóndans til
landsins sem við byggjum, landsins
sem er bæði gjöfult og harðbýlt og
stælir íslendinginn til átaka og
kennir honum að láta engan bilbug
á sér finna.
í Flugumýrarkirkju var saman
kominn mikill mannfjöldi að
kveðja góðan dreng. Þar í hópnum
var ung móðir með litla hrokkin-
hærða stúlku sem var að kveðja
föður sinn. Kynni þeirra voru stutt.
Það fannst okkur hinum líka sem
stóðum hnípin í kirkjugarðinum,
þegar síðustu ómamir dóu út í
söng kórmannanna er þeir fluttu
„Skín við sólu Skagafjörður". Á
svona stundum finnur maður
áþreifanlegast fyrir vanmætti sín-
um þegar maður vill hughreysta og
Iétta byrðar þeirra sem manni þyk-
ir vænt um.
Innilegustu samúðarkveðjur sendi
ég Sigga, Siggu Steinu, Heiðu og
Hafdísi.
Helga Þorsteinsdóttir