Tíminn - 12.10.1991, Blaðsíða 7

Laugardagur 12. október 1991
15
t
HELGIN
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
'V-
ans um það leyti sem hún steig út úr
bflnum og þá hefði hún misst gler-
augun. Hann hefði síðan dregið
hana nauðuga út í skóginn.
Annað fómarlamb
Lögreglan hafði mikinn áhuga á
þessu máli, þar sem svipaðir atburð-
ir höfðu gerst skömmu áður, þó svo
að þeim hefði ekki lyktað með
morði.
Þann 9. júní 1985, rúmum mánuði
áður, hafði lögregiunni borist neyð-
arkall frá konu sem skýrði frá því að
maður hefði ruðst inn í íbúð hennar
í fjölbýlishúsi, nauðgað henni og
neytt hana til annarra kynferðis-
legra athafna.
Konan skýrði svo frá að um klukk-
an hálfellefu um kvöldið hefði hún
verið sofandi á sófa í stofunni og
sjónvarpið verið í gangi. Hún hrökk
upp við að maður var kominn inn á
gafl hjá henni.
Hún settist upp og skipaði mannin-
um að hypja sig út.
„Haltu þér sarnan," svaraði maður-
inn og starði á hana með sömu var-
færni og hún á hann. Konan sagðist
telja að hann hefði verið jafnhrædd-
ur og hún.
„Komdu þér bara út, ég hef ekki séð
framan í þig og gæti ekki borið
kennsl á þig,“ sagði hún.
Maðurinn sneri við og gekk út úr
íbúðinni. En hann sneri skjótt til
baka og tilkynnti henni að hann ætl-
aði að hafa mök við hana. Hún hafði
náð í símann og hafði valið númer,
en fékk ekki samband við lögregl-
una. Hún flýtti sér að leggja sfmann
niður þegar hann kom aftur.
„Sjáðu nú til, ég hef ekki séð fram-
an í þig og hef ekki kallað til lög-
reglu,“ sagði hún. „Ef þú ferð núna,
get ég aldrei vísað lögreglunni á
þig“
Hún sá að þetta var ungur maður
og vel á sig kominn. Varnaðarorð
hennar hrutu af honum eins og vatn
af gæs. Hann ætlaði sér að eiga við
hana mök og ofan af því varð honum
ekki komið. Hún ákvað að veita ekki
mótspyrnu, til þess að eiga frekari
von um að lifa af. Hann greip í hana
og hún grátbað hann um að láta sig
f friði.
Þegar hann hafði lokið sér af rúm-
um hálftíma síðar, heimtaði hann að
hún léti af hendi við hann peninga
og lyklana að bflnum hennar. Hún
átti engan bfl og sama og enga pen-
inga, og hann hvarf því peningalaus
á braut — fótgangandi.
Þá hringdi hún á lögregluna og
menn komu til að taka af henni
skýrslu.
Subbulegur náungi
með bjórvömb
Við yfirheyrslur yfir nágrönnum
sagði bareigandi í næsta húsi að
hann hefði séð mann vera að sni-
glast í kringum blokkina. Sá hefði
verið um það bil 20-22 ára, um það
bil 180 sm á hæð og þrekvaxinn.
Hann var með bjórvömb, íklæddur
stuttbuxum og rauðri skyrtu og
fremur subbulegur í útliti.
Málið var enn óleyst og setti lög-
reglan það í samband við morðið á
Rebeccu.
í fyrstu vikunni í ágúst bárust lög-
reglunni þær upplýsingar að 18 ára
gamall hvítur karlmaður, John East-
erwood að nafni, hefði sést vera að
snuðra á svæðinu að morgni þess
19. júlí. Hann hefði verið á tennis-
skóm og föt hans blóðug.
Að þessum upplýsingum fengnum
fór lögreglan á stúfana tii að ræða
við ættingja Easterwoods. Þar fékk
hann þær upplýsingar að hann hefði
komið að heimsækja eina frænku
sína snemma morguns og hefði hún
þá séð að föt hans voru blóðug og
fótleggir hans rispaðir. Hann bað
um að fá að fara í sturtu og hieypti
hún honum inn til þess. Að því
loknu keyrði hún hann til annars
ættingja síns í bænum.
Sá sagði að rispurnar á fótleggjum
Johns hefðu virst vera eftir neglur.
Hann veitti einnig athygli blóði á
Moröinginn greip fórnarlamb sitt aftan frá og neyddi þaö síöan
meö sér út (skóg. (Sviösett mynd.)
skónum hans. John sagðist vera að
fara í burtu og væri Flórída ákvörð-
unarstaðurinn.
Vandinn var nú sá að sióðin vara
þegar orðin nokkurra vikna gömul
og John Easterwood hafði ekki haft
samband við ættingja sína í Flórída,
eins og gert hafði verið ráð fyrir.
Stórborgarglæpir
En skömmu síðar bárust upplýs-
ingar frá lögreglunni í New York um
að John hefði verið handtekinn þar.
Lögreglumenn héldu þegar til stór-
borgarinnar til að geta borið skó
Johns saman við förin sem fundust
höfðu nálægt og á líki Rebeccu Clay-
pool.
Sérfræðingur lögregiunnar komst
fljótlega að því að skórnir og förin
áttu nákvæmlega saman.
John varð að sitja eitt ár í fangelsi í
New York vegna afbrota sem hann
hafði framið þar, en að þeim tíma
loknum var hann fluttur til síns
heima til að koma fyrir rétt vegna
nauðgunarmálsins frá því í júní.
Konan, sem hafði lent í því, hafði
borið kennsl á hann á mynd.
Hann var fundinn sekur um nauðg-
unina. Spurningin hafði ekki verið
um hvort hann væri sekur, heldur
hvaða refsingu hann myndi hljóta.
Verjendur hans reyndu að fara fram
á lágmarksrefsingu, þar sem hann
væri aðeins 19 ára gamall.
Lágmarksdómur
Saksóknari krafðist aftur á móti há-
marksrefsingar. Hann benti á að
sakaferill Johns hefði hafist þegar
hann var aðeins 13 ára og hefði
hann síðan ýmist verið á upptöku-
heimilum eða í fangelsi, síðast í New
York, þannig að greinilegt væri að
það væri sama hvert hann færi,
hann væri alltaf jafniðinn við kol-
ann.
„Ferill hans, fíkniefnaneysla og við-
horf sýna það að nú, 19 ára að aldri,
er hann rétt á leiðinni á hátind af-
brotanna. Þessi maður á eftir að
verða þjóðfélaginu hættulegur, ef
hann verður ekki lokaður inni til
langframa," sagði saksóknari.
Þrátt fyrir málflutning saksóknara
og kröfur, sem hann lagði fram um
hámarksrefsingu, fékk John aðeins
lágmarksdóm, eða átta ár.
í janúar 1990 var John ákærður
fyrir að hafa nauðgað og síðan myrt
Rebeccu Claypool. En skyndilega
tók leiðin til réttvísinnar á sig
óvæntan krók.
Fífldjarfur flótti
Þann 8. janúar 1990 voru bæði
John Easterwood og klefafélagi hans
viðstaddir við nafnakall við morgun-
verðinn í fangelsinu.
En við vaktaskipti klukkan 7.20
tóku verðir eftir því að þeir voru
báðir horfnir. Þeir höfðu brotist í
gegnum vegg á sturtuklefa í fangels-
inu. Þaðan komust þeir eftir þröng-
um gangi og gegnum loftræstirör út
á þakið. Þaðan höfðu þeir komist yf-
ir á þakið á vinnuskúr, þaðan niður á
jörð og síðan yfir gaddavírsgirðingu
eina mikla.
Greinilegt var að annar þeirra hafði
skorist á gaddavírnum, því blóðslóð
lá frá girðingunni að bflastæði í ná-
grenninu. Þaðan hafði horfið bif-
reið.
Klefafélagi Easterwoods hafði áður
strokið úr fangelsi, en hann afplán-
aði nú dóm fyrir vopnað rán. Hann
hafði aðeins verið í fangelsinu fáeina
daga er þeir félagar struku.
A meðan á leitinni að þeim stóð
varð lögreglan á staðnum fyrir
harðri gagnrýni almennings. Sér-
staklega voru ættingjar Rebeccu
Claypool reiðir út af þeim drætti,
sem orðið hafði á því að Easterwood
væri látinn svara til saka fyrir morð-
ið. Einnig var óttast að Easterwood
leitaði þá uppi.
Ekki benda á mig
Fangelsisyfirvöld urðu að viður-
kenna að fangarnir höfðu skömmu
áður verið fluttir úr öryggisgæslu
yfir á almennu deildina, þar sem
þeir hefðu virst „aðlagast vel fang-
elsislífinu".
Nú reyndi hver að benda á annan
og erfitt var að finna sökina, því í
Ijós kom að ýmislegt gruggugt var
við þessa tilfærslu og enginn vildi
viðurkenna að hafa staðið fyrir
henni.
Fangelsisstjórinn sagði að yfir-
fangavörður hefði mælt með til-
færslunni, þar sem mennirnir væru
báðið „fyrirmyndarfangar", en yfir-
fangavörðurinn sagði að hann hefði
ekkert haft með málið að gera.
Ásakanirnar og rifrildið fengu
snöggan endi tveimur vikum síðar
þegar fangarnir fundust.
Strokugemlingamir
nást
Mangone, klefafélagi Easterwoods,
fannst fyrstur. Lögreglumenn komu
auga á hann þegar þeir stöðvuðu bif-
reið hans í venjulegri eftirlitsferð
við bensínstöð skammt frá Chicago.
Lögreglumennirnir vildu fá að vita
hvemig á því stæði að fimm hagla-
byssur, tvær skammbyssur og fimm
handtalstöðvar væm í bflnum.
Mangone var ófær um að gefa skyn-
samlega skýringu á því og lögreglan
tengdi farminn fljótlega við innbrot
í skotfæraverslun í Pennsylvaníu
nokkrum dögum áður.
Á meðan lögreglumennirnir voru
að reyna að rekja garnirnar úr
Mangone, veittu þeir athygli manni
sem hljóp sem fætur toguðu frá
nærliggjandi veitingahúsi.
Þar sem þeir náðu flóttamanninum
ekki, var ekki vitað hvort þar hefði
verið um Easterwood að ræða. En
talið var að hinn dæmdi nauðgari,
sem átti morðákæru yfir höfði sér,
hefði séð að félagi hans hafði verið
handtekinn og því ákveðið að taka
til fótanna.
Yfirvöld höfðu ekki hendur í hári
Easterwoods fyrr en nokkrum dög-
um síðar. Skömmu eftir klukkan sjö
að morgni laugardagsins 20. janúar
náðist Easterwood þegar hann var
að reyna að stela bfl við flugvöllinn í
Chicago.
Fangelsi enn og aftur
Easterwood var kærður fyrir inn-
brot og þjófnað eftir að lögreglan
náði honum. í fórum sínum hafði
hann skurðlæknishníf, gúmmí- og
ullarhanska, handjárn, skrúfjárn og
stutta sveðju.
Við handtökuna sagðist hann heita
Carl Smith og það tók yfirvöld í
Chicago tvo daga að komast að því
hver hann raunverulega var.
Þvert ofan í það sem ráð var fyrir
gert, var þess ekki krafist að John
Easterwood yrði framseldur til að
svara til saka fyrir morðið á Rebeccu
Claypool.
John Easterwood er nú í fangelsi í
Chicago og afplánar dóm fyrir þau
afbrot sem hann framdi þar.
Hann mun ekki koma fyrir rétt
vegna morðsins á Rebeccu fyrr en
hann hefur afplánað þann dóm, en
þá verður hann sendur rakleiðis fyr-
ir rétt. Þannig að gera má ráð fyrir
að saksóknarinn fái að lokum þá ósk
sína uppfyllta að John Easterwood
verði ekki samfélaginu hættulegur
næstu áratugina.