Tíminn - 14.09.1994, Blaðsíða 8

8
jwx-x.-
mmmu
Mi&vikudagur 14. september 1994
Jóhann Pétur Sveinsson
hérabsdómslögmabur
Fæddur 18. september 1959
Dáinn 5. september 1994
Kveðja frá Framsóknarflokknum
Þaö er mikil harmfregn þegar
ungir menn falla frá langt um
aldur fram. Jóhann Pétur fékk
mörg viöfangsefni á stuttri ævi
og þaö var meira á hann lagt
en flesta aöra. Meö ótrúlegum
dugnaöi og þrautseigju fór
hann meö sigur af hólmi í
þeirri baráttu sem hann þurfti
að heyja til aö lifa og starfa í
samfélaginu. Sigrarnir veittu
honum lífsfullnægingu og
hann bar þaö meö sér að hann
var hamingjusamur. Þegar allt
virtist ganga vel, er hann kall-
aöur frá okkur í blóma lífsins.
Við félagar hans í Framsóknar-
flokknum kveöjum hann með
söknuöi. Hann var sannur vin-
ur og félagi og lagöi flokknum
lið meö óvenjulegum hætti. Á
fundum lagði hann gott til
mála í stuttu og skýru máli.
Hann var alltaf fullur af bjart-
sýni og talaði vel um aöra og
haföi jákvæða afstööu til lífsins
og tilverunnar. Þrátt fyrir mikla
fötlun og erfiðleika sem henni
fylgdu, var ekkert hik á Jóhanni
Pétri. Hann sýndi og sannaði
að afstaðan í eigin huga skipti
mestu máli um hvaö við get-
um, en ekki líkamlegir burðir.
Hann virkaði eins og vítamín á
aöra, sem gátu ekki annað en
dáðst að glaðværu yfirbragöi
hans og ótrúlegri lífsorku.
Hann var virkur í starfi Fram-
sóknarflokksins og sótti fundi
af mikilli samviskusemi. Hann
sat í miöstjórn flokksins frá
1988 og síðan landsstjórn hans
frá 1989. Hann var jafnframt
formaður Framsóknarfélags Sel-
tjarnarness frá 1990. Á glaöri
stund var Jóhann hrókur alls
fagnaðar. Hann tók þátt í öllu
af innlifun, þótt hann væri
bundinn við rammgeröan
hjólastólinn sinn. Hann var
kátari en flestir aðrir og kom
öllum í gott skap meö kímni og
skemmtilegum athugasemdum.
Jóhann Pétur var óvenjulegur
í alla stabi og ég á ekki von á að
við eigum eftir að kynnast
manni sem jafnast á vib hann.
Félagsmál áttu allan hans hug.
Þeir eru margir sem eiga eftir að
sakna hans á fundum og ráð-
stefnum. Ég var svo lánsamur
ab vera við setningu landsþings
Sjálfsbjargar fyrr á þessu sumri.
Þaö er eftirminnilegt, því Jó-
hann Pétur stjórnabi því þingi
af öryggi, trú á framtíðina og
baráttuhug fyrir hönd fatlabra.
Hann gerði það með þeim
hætti sem eftir var tekið, og
það var greinilegt að hann átti
traust allra sem þar voru inni.
Ég vil fyrir hönd Framsóknar-
flokksins þakka fórnfúst starf.
Við í flokknum munum reyna
að halda merki Jóhanns lifandi
með því að leggja áherslu á það
sem hann barðist fyrir. Hann
hafði mikil áhrif á stefnu og
störf flokksins og okkur ber
skylda til aö halda þeim störf-
um áfram. Það verður aldrei
endurtekið meb sama hætti og
honum einum var lagið, en
hugsjónir hans lifa um langa
framtíð.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu
Jóhanns Péturs, Hörpu Ingólfs-
dóttur, innilega samúð okkar
allra og vib biðjum góðan gub
að styrkja hana og ófætt barn
þeirra um alla framtíb.
Halldór Ásgrímsson,
formaður Framsóknarflokksins
Mikil hetja er fallin í valinn, Jó-
hann Pétur Sveinsson lögfræb-
ingur er horfinn af heimi.
Jóhann Pétur var fæddur á
Varmalæk í Skagafirði 18.9.
1959. Hann var sonur hjón-
anna Herdísar Björnsdóttur frá
Stóru-Ökrum í Blönduhlíö og
Sveins Jóhannssonar frá Mæli-
fellsá. Hann var þriðji í aldurs-
röð 6 systkina á Varmalæk. Það
var og er höfbingsheimili þar
sem ríkti frábær gestrisni og
glaöværð. Foreldrar hans ráku
búskap, verslun og þó sérstak-
lega hrossarækt og hrossaversl-
un.
Barn að aldri varb Jóhann Pét-
ur fyrir því óskaplega áfalli að
vera lostinn af libagigt, svo hat-
rammri að síðan markaði þessi
sjúkdómur líf hans allt.
Vegna veikinda varð Jóhann
Pétur barn að aldri að dvelja
langdvölum í Reykjavík. For-
eldrar hans héldu uppi stór-
heimili á Varmalæk og var
óhægt að sinna um hann syðra.
Jóhann Pétur átti þó fleiri að.
Afi hans og nafni, Jóhann Pétur
Magnússon, og amma hans,
Lovísa Sveinsdóttir, á Mæli-
fellsá fluttu til Reykjavíkur og
hjá þeim átti hann skjól er
hann dvaldi utan sjúkrahúsa.
Þau voru bæði mikið ágætisfólk
og Jóhann á Mælifellsá þjóð-
sagnapersóna, glaösinna, úr-
ræðagóður, skjótorður og garp-
ur hinn mesti. Hann var ákafur
stuðningsmaður Framsóknar-
flokksins og í kosningum stób
honum enginn á sporði að afla
Framsóknarflokknum fylgis.
Hjá afa sínum og ömmu í
Reykjavík ólst Jóhann Pétur
upp um margra ára skeið. Lík-
ami hans náöi ekki venjulegum
þroska vegna sjúkdómsins og
hann var bundinn hjólastól frá
barnæsku, en kollurinn var í
góðu lagi. Jóhann Pétur dreif
sig til langskólanáms þrátt fyrir
þessar örðugu abstæður. Stúd-
ent frá MH 1978 og lögfræði-
prófi lauk hann 1984. Þá nam
hann félagsmálarétt vib Óslóar-
háskóla og lauk þaöan prófi.
Síðan starfaði hann sem lög-
fræðingur.
Jóhann Pétur var þeirrar gerö-
ar að hann hafði mannheill.
Hann lét baslib aldrei smækka
sig. í ættarfylgju hafði hann
glabvært skap, bjartsýni og
ódrepandi áræði. Hann var
ákveðinn að lifa lífinu og taka
fullan þátt í því. Þetta tókst
honum aödáanlega.
Jóhann Pétur yfirvann fötlun
sína meö þeim hætti að hvar-
vetna þar sem hann fór var
hann í forystusveit. Hann var
formaður Sjálfsbjargar frá 1988,
svo og Vinnu- og dvalarheimil-
is Sjálfsbjargar og vann málefn-
um fatlaðra á íslandi ómetan-
legt starf. Hann sat einnig í
stjórn Öryrkjabandalags íslands
og stjórn Bandalags fatlaðra á
Norðurlöndum, svo og í for-
mannarábi Alþjóðasambands
fatlaðra.
Jóhann Pétur Sveinsson var í
forystu Framsóknarflokksins,
bæði í miðstjórn flokksins svo
og landsstjórn. Átti hann drjúg-
an hlut að stefnumótun flokks-
ins, ekki hvað síst hvað varðaði
málefni fatlabra. Hann naut
hins mesta trausts meðal fram-
sóknarmanna og var oftast
kjörinn með flestum atkvæðum
þeirra sem kosningu hlutu.
Jóhann Pétur var Skagfirbing-
ur alla tíð og var búinn þeim
lyndiseihltúhh'úm s?hl, þestar
einkenna Skagfirðinga. Hann
var glebimabur og gleðigjafi.
Jóhann Pétur var tvígiftur.
Fyrri kona hans var Þórhildur
Guðný Jóhannesdóttir, en síö-
ari kona Jóninna Harpa Ingólfs-
dóttir og með henni öblaðist
hann mikla hamingju.
Jóhann Pétur Sveinsson lést
alltof snemma. Þó hafði hann
afrekað mikib í sínu stutta lífi.
Hann gaf öbrum fötluðum trú
á lífið og möguleika þess. Vib
samferðamenn hans minnumst
hans með virðingu, aðdáun og
þökk.
Við færum Hörpu og ástvin-
um hans öðrum innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigrún Magnúsdóttir
Páll Pétursson
Jóhann Pétur Sveinsson héraðs-
dómslögmaður var fæddur 18.
september 1959 að Varmalæk,
Lýtingsstabahreppi í Skagafirði.
Foreldrar hans: Herdís Björns-
dóttir kaupmaður frá Stóru-
Ökrum í Akrahreppi, f. 23. des.
1925, og Sveinn Jóhannsson
bóndi og kaupmaður frá Mæli-
t MINNING
fellsá í Lýtingsstaðahreppi, f. 7.
júní 1929, d. 17. september
1987. Jóhann lauk stúdents-
prófi frá MH 1978. Embættis-
prófi í lögfræði frá HÍ 1984 og
prófi í norskum félagsmálarétti
frá Óslóarháskóla 1985. Eftirlif-
andi eiginkona Jóhanns er Jón-
inna Harpa Ingólfsdóttir, f. 8.
des. 1969.
Jóhann Pétur Sveinsson er
skyndilega horfinn okkur, langt
fyrir aldur fram. Það er mjög
óraunverulegt að eiga ekki eftir
að njóta samvista við hann
framar.
Jóhann Pétur, eða Jói eins og
hann var alltaf kallaður í fjöl-
skyldunni, var einstakur per-
sónuleiki frá fyrstu kynnum.
Hann bjó yfir sérstæðum krafti
og kímnigáfu, sem hreif sam-
ferðamenn hans og félaga hvar
sem hann fór.
í huga okkar hjónanna hafa
undanfarna daga birst mynd-
brot, þar sem þessi ótrúlegi
drengur er í aöalhlutverkinu:
Jói er með okkur í bílnum, 5
ára, reynir að gægjast út um
bílgluggann og lesa á öll upp-
lýstu skiltin sem ber fyrir augu,
þá þegar læs og fullorðinslegur
í tali. Allt í einu heyrist í Jóa úr
aftursætinu: „Jæja, svo þarna er
þá Asíufélagið." Um hvað er
barnið að tala? Okkur finnst
þetta bráðfyndið og botnum
ekkert í hvernig hann veit um
tilvist þessa félags, sem hann
talar svo kunnuglega um.
Jói, 7 ára, að spila bridds og
glettast við afa og fleiri karla á
Bergþórugötunni. Jóhann afi
og hann eru miklir mátar, þeir
eru báðir pólitískir og Jói yngri
orðinn framsóknarmaður eins
og afi. Jói á fullri ferö á stóln-
um á göngum Landspítalans.
Jói að tefla við hóp skólabræðra
úr Hamrahlíðinni í herberginu
sínu í Sjálfsbjargarhúsinu. Jói
fær sér amerískan bíl og ekur
um allar trissur. Jói með stúd-
entshúfu og stefnir á lögfræði í
Háskóla íslands. Jói fullorbinn,
lögfræðingur og stofnar fyrir-
tæki með Óla Garðars félaga
sínum. Þeir bjóða okkur í veislu
á nýju skrifstofuna á Nesinu,
boðskortib er fallegt og öbru-
vísi, glas fullt af rauðum berj-
um. Jói að dansa á rafmagns-
stólnum á Broadway og berst
fyrir því aö skábretti er lagt upp
á dansgólfið. Jói ab syngja með
sinni djúpu bassarödd meb
krökkunum í Norðanbörnum,
Veirunum og með Skagfirsku
söngsveitinni. Jói og Harpa
koma í heimsókn s.l. vetur og
segja okkur gleðifréttir: þau
eiga von á erfingja í nóvember.
Jói syngjandi með Óla bróður á
landsmótinu á Hellu í byrjun
júlí. Jói í eldhúsinu á Varmalæk
í endaðan júlí, að vinna í bók-
haldinu, sinna lögfræðistörfun-
um, tala í símann, segja brand-
ara, ráðgera framtíðardraumana
í Skagafirðinum viö Smára mág
sinn, mömmu sína og okkur.
Síðasta myndin: Jói ab þjóta yf-
ir í Laugarhvamm á bílnum, til
ab senda fax suður fyrir miö-
nætti. Hann er á leiö til útlanda
og þarf að drífa ýmislegt af áð-
ur.
Já, svo sannarlega lifði Jói
hröðu og viðburðaríku lífi.
Honum lá alltaf á ab klára hlut-
ina og sumum fannst hann
óþolinmóður. Fyrir ókunnuga
virkaði Jói opinn, en hann var
á vissan hátt dulur og flíkaöi
lítt sínum innstu tilfinningum.
Vandamál voru neðarlega á
listanum í orðabókinni hans og
veikindi voru helst ekki til um-
ræðu. Gæfa hans var mikil þeg-
ar hann giftist Hörpu, sem nú
sér á eftir ástríkum eiginmanni,
allt of fljótt.
Jói var gleðimaður, honum
gekk flest í haginn, var góður
námsmaður, skarpur og fylginn
sér og vinur vina sinna. Hann
naut þeirra forréttinda að vera
hreinræktaður Skagfirðingur,
eins og hann sagði sjálfur.
Hann var elskur að heimahög-
um sínum, en varö að dvelja
langdvölum hér syðra vegna
veikinda, sem barn og ungling-
ur. Hann bætti sér það upp
þegar hann eltist og fannst lítið
mál að renna norður á Varma-
læk. Hann átti alveg einstak-
lega góba og skilningsríka for-
eldra og fimm systkini sem
studdu hann vel og gerbu sér
grein fyrir að ekki þýddi að
reyna að halda aftur af elju
hans og framtakssemi. Þetta
kunni hann líka vel ab meta og
lét sér annt um skyldmenni
sín. Jói treysti sér yfir flesta
þröskulda og hindranir og fór
yfir margar, sem fullfrískir
treystu sér ekki. Hann barðist
alltaf ötull fyrir bættum hag
fatlaðra í þjóöfélaginu sem fé-
lagi, stjórnarmaður og siðar for-
maöur Sjálfsbjargar, landssam-
bands fatlabra. Víst er að sæti
hans þar verður vandfyllt, sem
og annars stabar þar sem.hann
starfaði að félagsmálum. Sárast-
ur er missir eiginkonunnar
ungu, móbur hans og systkina.
Nú, þegar dimmir að í Skaga-
firbi og leiðir skilja um sinn,
langar okkur ab þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast slíkum
dreng sem Jóhann Pétur var.
Viö vottum Hörpu eiginkonu
hans, Hebbu móður hans og
systkinunum Lísu, Bjössa, Óla,
Siggu, Gísla og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð. Við
eigum öll eftir að sakna hans
mjög, en minningin um hann
mun ávallt lifa í hjörtum okkar.
Hjörtur og Kristín
Kveðja frá samstarfsfólki hjá
Öryrkjabandalagi íslands
Raun var að líða frá langframa
gceskunni,
Ijósinu, frœgðinni, deginum,
aeskunni...
Þessar ljóðlínur Stephans G.
Stephanssonar koma okkur í
hug, þegar við minnumst vinar
og starfsfélaga, Jóhanns Péturs
Sveinssonar, sem hvarf svo
skyndilega frá okkur hinn 5.
þ.m. Hversvegna þarf ungur
maður ab hverfa svo fljótt?
Hversvegna fær ungur maður,
sem barðist jafn ötullega fyrir
málefnum fatlaðra, ekki að vera
lengur á meðal okkar? Fyrir
nokkrum árum gerðist Jóhann
Pétur starfsmaður hér á skrif-
stofunni. Hann var hér á
þriðjudagsmorgnum og ^nnað-
ist lögfræðilega upplýsinga-
þjónustu fyrir öryrkja. Og það
var margur skjólstæðingurinn
sem lagði leib sína til hans
þessa morgna og öllum tók
hann vel með sinni léttu lund
og hressilegu framkomu. Og
margir fóru áreiðanlega spor-
léttari af hans fundi, vegna þess
að fólk fann að hann vildi af
einlægni leysa mál þess. Og
vegna þess að hann var sjálfur
fatlaður maður, áttu skjólstæð-
ingar hans sjálfsagt betra með
að tjá honum ýmis vandræði
sín, því skilningur þess sem
sjálfur er fatlaður er ef til vill
oft öðruvísi á högum með-
bræðra sinna en annarra.
Jóhann Pétur lifði lífinu lif-
andi. Það var alltaf glatt á hjalla
í kringum hann, hvort sem það
var í kaffisopanum í horninu
okkar í Hátúninu eba á öbrum
gleðistundum í lífi okkar allra.
Minningarnar um Jóhann Pét-
ur fremstan í flokki í baráttu-
göngum og útifundum um
málefni fatlaðra munu alltaf
vekja athygli og áhuga á mál-
efnum fatlaðra og hann var
góður vinur og starfsfélagi bæði
fatlaöra og ófatlaðra.
Hann talaöi um fötlun sína
eins og sjálfsagðan hlut, ef á
það var minnst. Annars var
fötlun hans sjálfs það sem síst
var rætt um — hún var ekkert
mál. Og það var honum svo
eðlilegt að þiggja þá hjálp sem
hann þurfti á að halda, ab eng-
inn tók sérstaklega eftir þeirri
aðstob. Við blátt áfram gleymd-
um því að hann var fatlaður.
Það var ekki það sem málin
snerust um.
Spor hans hafa legið víða, ekki
aðeins í málefnum fatlaðra
heldur í ýmsu öbru. Hann var
t.d. söngunnandi og hver man
ekki eftir honum glöðum og
reifum syngjandi með Skag-
firsku söngsveitinni, og þegar
sýnt var í fréttum frá stóðrétt-
um í Skagafirðinum, hver sást
þar ekki syngjandi, sæll og
glaður nema Jóhann Pétur
Sveinsson. Hann unni heima-
byggð sinni, Skagafirbinum, af
lífi og sál og margar voru ferbir
hans á heimaslóðir.
Það er gott ab hafa þekkt fólk
sem þú minnist með gleði sam-
skipta við. Við hér á skrifstofu
Öryrkjabandalagsins kveðjum
vin okkar og starfsfélaga Jó-
hann Pétur með söknuði og
trega, vegna þess að við erum
ekki búin ab sætta okkur við
hið snögga fráfall hans. En það
er ekki í hans anda aö syrgja og
trega, heldur halda áfram að
lifa lífinu og vinna málaflokki
' ó,k|kar um ,rpá'l.efhi. fatlaðj'a'.éihs