Alþýðublaðið - 06.10.1922, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Maður.
----- (Frh)
Þegar i hnd var komið, íór
enoþá sem fyr, að Hundur lét
ekki á sér bera. Ea nú ætlaði eg
að hafa hann með noér, og fór
þvi að leita hans þarna i stór’
grýtiau. En hvernig sem eg leit
aði fann eg hann ekki, og hvern-
ig sern eg kallaði, og talaði vin
gjarolega til hans, þá gaf hann
ekkeit hljóð (rá sé\ Loks sá ég
að leitia mundi árangurslaus og
íór út i bátlnn. Hefði eg gengið
upp á höfðann, og kallað, býst
eg við að Hundur hefði komlð.
Hann hefði þá haldlð að eg væri
hættur við sjóleiðina, en það var
bersýnilega tilgangur hans að fá
mig til þess að hætta vlð hana
Út í bátinn þorði kann ekki, en
þvi sfður vildi hann skilja við
mig. Þess vegna var hann að
fá mig til þess að reyna að hætta
við sjóferðina.
Mér datt í hng sem snöggvait,
að róa i krlngum voglnn, svo
Hundur gæti fylgt mér, en eg
vissi að vogurian ikerst svo djúpt
inn, að eg nenti þvi ekki. Eg
iagði þvi aI stað i þtiðja sinn, og
réri nú heldnr röskar en áður.
Eg var ekki kominn iangt þeg-
ar ýlfrið byrjaði aftur, og brátt
varð það hálfu meira en fyr Oft
hefi eg heyrt frændur Hunds
syngja með tilfinaingu hinn þung
lynda söng - hundaættarinnar, en
aldrei hefi eg heyrt sönginn jafn
harmþiunginn og þó jafn auðskil
in, og þann sem ómaði til mín
yfir voginn, þessa dimmu, kyrrn
sfðsumarsnótt. Það var auðheyrt
hvernig angistin gagntók þesia
einföldu hundstál, að þurfa þarna
að sjá á bak þeirn, sem hún ekki
vildi skiija við. Hundatnir sjá
meira i möanum þeim, sem þeir
taka ástfóstri við ea félaga, Hugs
un þeirra til mannanna mun lík
ari aðstöðu Joba tii Jehova,
Eg hefi vist verið kominn út á
miðjan voginn þegar eg var orð
inn ásáttur við sjálfan mig um
að það væri óþarfi að láta'þessa
tryggu hundssál. kveljast þarna
Eg hlaut að geta náð Hundi með
þvf að fara nokkuð upp á land
og kalla á hann þar, svo hann
héldi mig hættan við sjóför*
ina. V
Og þó mér þyki það næstum
Fata og frakkaefni
nýkomið.
rerðlð heflr lækk&ð,
G. Bjarnason & Fjeldsted.
Ms. Svanur
fer héðan til Brelðafjarðar kugardaginn 7 þ. m. Viðkomustaðir:
Sandur,1 Ólafívlk og Stykkishólmur.
Yorar afhendist fostadaginn 6 þ m.
Nie. Bjarnason.
Ms. Skaftfellingur
fer héðaa til Yestmannaeyja og Yíknr iaugardsginn 7 þ mán.
Yörnr afhendist á föstndag. ;
Níc. Bjarnason.
ótrúlegt sjálfum, sneri eg til iands
i þriðja sinn!
Eg bjóst nú við að það mnndl
fara eintr og áður. Hundur mundi
ekkl svara mér, þegar eg ksemi
að landi, og eg ekki geta komið
auga á kann .
En svo var nú ekki.
Hann stóð i fjörunni þar sem
eg lentí bátnum Hann hafði gef-
ist upp við að fá mig tll þess að
bætta vlð sjóferðina.
Eg fór i Ismd, og lifti honum
upp i barka bátaiua.
Hann sieikti á mér hendina
Eg fann að hann hriðskalf allur,
en ekki velt eg hvo.t það var af
geðshræringu þelrri sem hann
hafði verið i, eða aí hræðslunni
við að fara í bítinn, líklegast af
hvorutveggju.
Eg fór upp i bítinn.
.Vertu nú rólegur Maður" sagði
eg og klappaði hundinum, og upp
frá þvi hét hann Maður hjá mér.
Eg ýtti irá og réri fram. Mað
ur stóð i fremsta lúminu og bar
sig aumiega; hann var auðsjáan
iega mjög hræddur enn þá við
sjóferðina.
Eg hafði sigluna reista, því eg
átti von á sunnangráði. Eg réri
þvi i aftari ræðunum.
Eg hélt að Maður mundi ró
iegri ef hann væri nær txér. Eg*
sótti hann þvf og (ét hann hjá
mér i aftara miðfúmið. (Frh.)
Nátt&ruskoðarinn.
1» ðagbn og vqta.
Es. Snðnrland fer tli Veit-
mannaeyja á mo gun.
E s. Gnllfoss fór héðan i gær
til Vestfjarða,
Kirkjnhljómleika halda þeir
Páll íiólfsson og Eggert Stefáns-
son á mánudaginn i dómkirkjunni.
Fylla fór héðan i gær til Din-
merkttr. Við strandvörnum tekor
i hennar stað íslands Faik og er
hann á leiðinni hiagað.
Gnnnlangnr Einarsson hefir
verið ráðinn læknir við barna-
skólaaa frá 1. þ. m.
Hirðnleysi. Of mikið hirðu-
leysi er það, að láta öskuhaugana
uppi i Skóiavörðuholtinu standa
í björtu báli á hverjum degi. Auk
þess, sem það er óholt, að fá þá
öskubrælu yfir bæinn, þá getur
það beinllnis verið hættulegt, ef
vindstaðan er þannig, að eld-
neistarnir fjúka á næstn hús,
Götnrnar er nú viða verið að
laga, enda var full þörf á þvi.
Því bæði voru götnrnar farnar að
skemmast vegna siits og eins höfðu
þær verið vlða rifnitr tipp og iilá
gengið frá þeim, þar sem raf-
taugamar höfðu verið lagðar.