Réttur - 01.06.1934, Blaðsíða 39

endur hinna stéttvilltu öreiga, skyldu skilja eitthvert
hrafl af rás viðburðanna og framvindu þróunarinnar,
— þá er veldi Jósafats 1 voða.
Og þá fær Jukki að deyja kristilega og skaplega,
þegar stundin kemur. Það væri synd að ætla sér í
nokkru að hrófla við hinni bjargföstu trú hans á al-
gæzku og alvizku Jósafats.
En við skulum ekki áfellast Jukka. Hann lifir og
starfar, eins og honum finnst bezt við eiga. Uppeldi
hans og umhverfi hafa mótað hann eins og hann er.
Hin tilgangslausu og seigdrepandi einhæfu lífskjör
hafa meitlað þær rúnir inn í hans steinrunnu sál, sem
ekki verða afmáðar eða umritaðar.
Um það þýðir ekki að fást.
En hinsvegar bendir margt til þess, að hin félags-
lega þróun knýi afkomendur hans til þess að endur-
skoða að meira eða minna leyti afstöðuna til Jósafats.
Og allt bendir til þess, að slík endurskoðun leiði af
sér full hollustuslit við hann.
En um leið hefur Jukki lokið sínu sorglega hlut-
verki, að bera uppi þjóðskipulag, sem er honum helsi
um hönd og f jötur um fót.
Hann getur þá lagzt til hvíldar eftir erfitt og ógiftu-
samlegt dagsverk.
En afkomendur hans munu hverfa inn í fylkingar
þeirra manna, sem afneita Jósafat, öllum hans verk-
um og öllu hans athæfi.
Sá liðsauki mun aftur leiða til þéss, að Jósafat fái
hvíld við hlið Jukka í garði gleymskunnar.
87