Morgunblaðið - 28.12.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2007 35
✝ Guðfinna Guð-varðardóttir
fæddist á Siglufirði
2. maí 1948. Hún
varð bráðkvödd 17.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
varður Jónsson mál-
arameistari, f. að
Bakka á Bökkum
1916, d. 1996 og
Kristbjörg Reykdal
húsmóðir og verka-
kona á Akureyri , f.
1920, d. 1999. Systk-
ini Guðfinnu eru Arnald Reykdal,
f. 1938, Gréta Guðvarðardóttir, f.
1943, Trausti Reykdal, f. 1944, og
Snorri Guðvarðsson, f. 1953.
Hinn 11. nóvember 1967 giftist
Guðfinna Valgarði Stefánssyni
rithöfundi og myndlistamanni, f.
14.2. 1946. Börn þeirra eru: 1)
Ragnheiður, f. 1968, gift Haraldi
Þór Guðmundssyni. Börn þeirra
eru: Erla Filipía, f. 1990, María, f.
1994 og Hákon, f. 2000; 2) Rut, f.
1969, gift Sergio Polselli, sonur
þeirra Oscar Polselli, f. 2006; 3)
Kristbjörg Rán, f. 1972.
Guðfinna starfaði
sem starfsstúlka á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
en lauk sjúkralið-
anámi frá Verk-
menntaskólanum á
Akureyri 1983 og
starfaði sem slík á
bæklunardeild
Fjórðungssjúkra-
hússins. Nuddfræð-
ingur á nuddstofu
Ingu á Akureyri og
síðar sjálfstætt
starfandi nuddari.
Síðustu árin starfaði Guðfinna í
félagstarfi aldraðra í Bugðusíðu
og Víðilundi á Akureyri. Guð-
finna hafði yndi af allskonar
handavinnu og var góður skraut-
skrifari. Hún tálgaði einnig út
sérkennilega fugla og blóm og
starfaði um árabil með nytja-
listamönnum sem ráku gallerí
Grúsku á Akureyri. Hún hélt sýn-
ingu á útskurði og listmunum í
Ketilhúsinu á Akureyri og víðar.
Guðfinna verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Það er ef til vill ekki við hæfi að
eftirlifandi eiginmaður sé að tjá sig
um lífshlaup konu sinnar enda
verður ekki svo á þessum vettvangi
en mig langar nú samt til þess að
setja saman hugleiðingu eins og ég
tel að hún gæti hafa farið með í
einrúmi og reynt að haga lífi sínu
eftir og tekist nokkuð vel. Setn-
ingar eru teknar úr ýmsum ritum,
breytt og færðar til á ýmsa vegu og
jafnvel frumsamdar. Ég kalla
þessa hugleiðingu Finnubæn.
Þú sem gafst lífið, þú sem átt röddina
sem ég heyri í vindinum,
gefðu mér gleði, umburðarlyndi og hóg-
værð, hvað sem hendir mig.
Gefðu að ég sjái jákvæða hluti í öllum
kringumstæðum.
Þakka þér fyrir það sem mér hefur
hlotnast í lífinu.
Gefðu mér skynsemi og heiðarleika.
Gefðu að ég hlusti vel og taki eftir leið-
beiningum og láti gott af
mér leiða.
Gefðu að ég virði sköpun þína.
Leiddu mig í veg fyrir það fólk sem þú
vilt að ég hitti.
Taktu gallana burtu úr fari mínu.
Varðveittu hjarta mitt í hreinleika.
Gefðu að ég sækist fremur eftir að
hugga en láta huggast.
Hjálpaðu mér að vera sannur vinur vina
minna og hjálpaðu
mér að tala ekki illa um náungan.
Gefðu að ég geti fært kærleika þangað
þar sem hatur er.
Þakka þér fyrir dagana sem eru að baki
og láttu mig vera
reiðubúin að koma til þín án smánar.
Vaktu yfir mér og öllu mínu fólki og vin-
um.
Blessuð sé minning þín, Finna
mín.
Við sjáumst síðar, ástin mín.
Þinn Lalli,
Valgarður Stefánsson.
Elsku amma.
Það er svo skrýtið að þú sért far-
in frá okkur, sérstaklega af því að
okkur finnst alveg eins og þú sért
enn lifandi. Við vorum að pakka inn
jólagjöfinni þinni þegar við fengum
þetta hræðilega símtal.
Við vildum bara segja takk fyrir
allar góðu stundirnar. Við munum
sérstaklega eftir bústaðaferðinni
okkar í Lóni í sumar, sú ferð geym-
ir minningar sem við munum aldrei
gleyma. Þar vorum við öll fjöl-
skyldan og við höfðum það svo
gaman saman; spiluðum, hlógum,
söfnuðum steinum á gönguferðum
– við munum líka að þú fannst upp
eitthvert skrýtið orð yfir inn-
stungu, sem við munum nú reyndar
ekki hvað er.
Þú varst rosalega góð amma, oft-
ast þegar við komum í heimsókn
varst þú búin að útvega brodd sem
þú sauðst ábrystir úr, því þú vissir
hvað okkur fannst það gott. Þú
varst svo glöð að fá okkur norður í
heimsókn að við fengum yfirleitt
eitthvað gott í gogginn. Það var
líka erfitt að kveðja þig þegar við
þurftum að fara aftur heim, þú
gerðir grín að sjálfri þér og sagðir
alltaf „Jæja, nú ætla ég að fara í
sturtu því þá sér enginn þegar ég
græt“.
Þú varst líka rosalega góð í að
tálga út fugla og blóm. Þú varst
eiginlega mikil listakona og góður
nuddari. Við vildum að við hefðum
haft meiri tíma með þér og getað
kynnst þér betur. Maður áttaði sig
bara ekki á því að þú ættir svona
lítinn tíma eftir. Ef við hefðum vit-
að það hefðum við talað meira við
þig í símann og faðmað þig aðeins
fastar að okkur þegar við hefðum
hist.
En hvar sem þú ert núna, þá vit-
um við að þér líður vel. Það er bara
rosalega erfitt fyrir okkur hin sem
sitjum ein eftir og söknum þín,
elsku amma.
Þakkir fyrir allt.
Erla Filipía, María og Hákon.
Það var eins og að lenda í ís-
köldu vatni þegar okkur var til-
kynnt lát okkar góðu og tryggu
vinkonu Guðfinnu Guðvarðardóttur
eða Finnu eins og hún var æv-
inlega kölluð í vinahópi.
Þau hjónin Finna og Valgarður
eða Lalli eins og við kölluðum hann
okkar í milli voru félagar okkar og
nánir vinir í 15 manna hópi sem
hafði það að markmiði að draga
fólk úr hversdagsamstrinu, ferðast
saman og koma saman heima hjá
einhverju okkar og eiga góðar
stundir. Hópurinn hlaut fljótt nafn-
ið Einstakir.
Finna og Valgarður urðu brátt
ómissandi hluti hópsins, sér í lagi
fyrir andann og uppátækin, og
Finna líkt og eiginmaður hennar
var vön að koma manni hressilega
á óvart með ýmsum uppákomum
og varð þannig oftar en ekki nokk-
urs konar „surprise“ fyrir hverja
samverustund, langa sem stutta.
Okkur finnst við geta sagt með
sanni að að öllum öðrum ólöstuðum
var Finna tryggðatröllið og góð-
mennið í hópnum, mátti ekkert
aumt sjá, tilbúin að aðstoða við
hvaðeina sem upp kom og ævinlega
hress og kát svo það smitaði út frá
sér. Jafnvel örgustu fýlupokar
(stundum vorum við sumir smá-
fýlupokar) fóru að brosa eftir litla
samverustund með Finnu og henn-
ar ótrúlegu uppátækjum.
Við höfðum ferðast saman um
landið þvert og endilangt vor og
haust á hverju ári og 2004 fór hóp-
urinn saman á sólarströnd og þar
gerðist meðal annars atvik sem er
svo lýsandi fyrir Finnu.
Valgarður, sem auðvitað var í
byrjun alls óvanur sterku sólskin-
inu, gætti ekki að sér og fór að
vaða í sjónum sér til heilsubótar en
fyrir vikið brann hann svo illa á
fótum vegna saltsins að hann var
ein brunablaðra og afar slæmur af
vanlíðan um kvöldið eins og gefur
að skilja.
En Finna hafði komið auga á
aloa vera-plöntur í einhverjum
húsagarði og hún, náttúrubarnið,
skellti sér út í skjóli myrkurs um
nóttina þegar Valgarði gekk illa að
sofa fyrir kvölum og skar sér slatta
af aloa vera-blöðum og kreisti
vökvann yfir sára fæturna á sínum
kæra eiginmanni til að slá á brun-
ann og kvalirnar.
Þetta hefði engum dottið í hug
nema Finnu enda ævinlega með
ráð undir rifi hverju eins og sagt
er.
Við ásamt öllum hinum úr „Ein-
staka“ hópnum höfðum notið gest-
risni þeirra hjóna Finnu og Val-
garðs aðeins tveimur kvöldum áður
en kallið hennar Finnu kom svo
óvænt eins og þruma úr heiðskíru
lofti og þessi ljúfa vinkona okkar
var allt í einu horfin frá okkur í
blóma lífsins.
Skarð er höggvið í vinahóp,
skarð sem enginn fyllir á ný.
En við eigum áfram það sem
ekki verður frá okkur tekið; minn-
inguna, því í myrkrinu sem skall
yfir þegar Finna lést skín skært
ljós, ljósið hennar Finnu.
Við getum ekki ímyndað okkur
vanlíðan og sorg Valgarðs vinar
okkar en vonum að vinátta okkar,
sem Finna var svo dugleg að
rækta, haldist um aldur og ævi.
Elsku Valgarður, við samein-
umst þér og dætrum ykkar Finnu í
sorg ykkar og söknuði og það vita
allir sem til þekktu að horfin er á
braut frábær kona og frábær vinur
okkar.
Megi Guð vera með ykkur og
þerra tár ykkar.
Elsku Finna, við kveðjum þig
með söknuði og trega, hafðu þakkir
fyrir allt og allt.
F.h. hópsins,
Kristján.
Finna vinkona mín frá Siglufirði
er fallin frá, allt, allt of fljótt. Við
sem ætluðum að fagna og njóta
þess að verða 60 ára á næsta ári.
Við áttum heima á Túngötunni á
Siglufirði, ská á móti hvor annarri.
Ekki man ég hvernig við kynnt-
umst, því við höfum alltaf þekkst.
Þú varst heimagangur á heimili
foreldra minna og ég á heimili
þinna foreldra, heiðurshjónanna
Kristbjargar og Guðvarðar, mál-
ara. Ég gleymi seint fallegu mynd-
unum sem pabbi þinn málaði á
skápahurðirnar hjá mér þegar ég
flutti á Hlíðarveginn. Svo fluttuð
þið til Akureyrar en ekki slitnaði
vinátta okkar, því við skrifuðumst á
og heimsóttum hvor aðra.
Við uxum úr grasi og þú kynntist
Lalla þínum. Saman eignuðust þið
gullmolana ykkar, Ragnheiði, Rut
og Kristbjörgu. Þið áttuð það sam-
eiginlegt að vera mjög listræn og
mikil náttúrubörn. Dætur ykkar
hafa mótast af því. Á lífsleiðinni
höfum við margoft hist og átt sam-
an margar ánægjustundir. Ég man
svo vel þegar þið heimsóttuð okkur
Magnús í Búðardal. Þið voruð á
Trabantinum á tveggja til þriggja
vikna ferðalagi. Hvernig þið komuð
öllum farangrinum fyrir er okkur
óskiljanlegt enn í dag. Þið voruð
ótrúlega útsjónarsöm við að nýta
plássið í bílnum. Börnin okkar
hlakkaði alltaf til að heimsækja
ykkur Lalla. Það var og er æv-
intýrablær yfir heimili ykkar. Ekki
spillti fyrir hvað þú kunnir mörg
töfrabrögð og spilagaldra, sem
heilluðu börnin. Þið Lalli höfðuð
dvalið í húsinu okkar á Djúpuvík.
Þið nutuð þess að fara þar í göngu-
ferðir, bragða á gróðri jarðarinnar
og anda að ykkur ilmi strandalofts-
ins. En við áttum eftir að vera þar
saman.
Nú er röddin þín þögnuð. Ég
horfi á fuglinn sem þú skarst út og
gafst mér. Hann kúrir í glugganum
og mér finnst hann vera jafn dapur
og ég. Ég á yndislegar minningar
um frábæra vinkonu, sem var svo
trygg og gaf svo mikið af sér.
Á kveðjustund þakka ég, og fjöl-
skylda mín, ómetanlega vináttu og
tryggð frá fyrstu tíð.
Elsku Lalli, Ragnheiður, Rut,
Kristbjörg og aðrir ástvinir. Megi
góður Guð veita ykkur styrk á erf-
iðum tíma.
Blessuð sé minning Guðfinnu
Guðvarðardóttur.
Þín vinkona
Jóhanna Ragnarsdóttir.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar, Finnu, sem fór frá okkur
svo skyndilega og allt of snemma.
Við hefðum viljað gera svo ótal
margt saman og njóta samvistanna
lengur. Við sælkerarnir höfum nú
hist nánast í hverjum mánuði í yfir
20 ár. Síðasti sælkeraklúbburinn
okkar var einmitt laugardaginn áð-
ur en þú kvaddir. Þetta var ynd-
isleg stund sem við áttum þennan
dag sem endranær. Það var mikið
skrafað og skipst á skoðunum eins
og venjulega. Ekki vorum við alltaf
sammála um hlutina, var það ein-
mitt partur af því hversu gaman
var að hittast og þar áttir þú ríkan
hlut að máli. Þú hafðir gaman af
því að velta upp mörgum hliðum á
hinum ýmsu málum enda fróð um
margt.
Það myndast tómarúm í þennan
vinahóp sem ekki verður fyllt og
þín verður sárt saknað. Þú hafðir
sérstaklega frjóa hugsun, varst
gríðarlega hæfileikarík og gast
komið endalaust á óvart með ýms-
um uppátækjum sem engum hefði
dottið í hug nema þér. Það var ein-
mitt þetta sem gerði þig svo ein-
staka. Þú munt eiga stóran sess í
hjörtum okkar allra. Við kveðjum
þig, elsku Finna okkar, með sökn-
uði og þökkum þér fyrir allt og allt.
Elsku Valgarður og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Upp á himins bláa braut
blessuð sólin gengur.
Ekki hylur hennar skraut
haf né fjöllin lengur.
Fuglar kvaka fegins róm,
fagna, að gott er veður.
Tárfellandi brosa blóm,
brim við sandinn kveður.
(Páll Ólafsson)
Sigrún, Sesselja,
Ragnheiður, Helga,
Jóhanna, Valgerður
og Ásdís.
Finna var ein hressasta kella
sem fyrirfannst. Hún var kona sem
drakk af stút með ungu strákunum
í siglingu út í Flatey, hún sá og
gerði meistaraleg listaverk úr hlut-
um sem engum öðrum datt í hug,
hún gat lagað tveggja mánaða háls-
ríg með 30 mínútna nuddi, hún
heklaði flottasta teppi sem ég hef
séð, málaði rósarmálningu, og svo
ótalmargt fleira. Finna reddaði
okkur Bigga um fallegan sal fyrir
brúðkaupið okkar og hjálpaði til við
að gera brúðarvöndinn. Hún sagði
að desember væri góður mánuður
til að deyja í og það gerði hún svo.
Hennar verður sárt saknað og
missirinn er mikill fyrir alla sem
þekktu hana en við sendum hug-
heilar kveðjur frá Kína til Kiddu,
Valgarðs, Raggýjar og Rutar
ásamt fjölskyldum þeirra.
Svanborg Guðmundsdóttir.
Guðfinna
Guðvarðardóttir
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Lalli, Raggý, Rut,
Kidda og fjölskyldur, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingibjörg Ragnarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
þeirra verka, hinn með sköpunar-
kraftinn sem birtist í fallegum mynd-
um á striga.
Árni var feikilega góður í að teikna
og mála myndir, eins og öll hans
systkini.
Þau ár sem hann og Inga systir
mín bjuggu saman voru ekki alltaf
dans á rósum, þau voru ung og ást-
fangin, en sambúðin oft stormasöm
þar sem veikleiki Árna og vinátta
hans við Bakkus varð oft til að riðla
högum fjölskyldunnar. Samt sem áð-
ur held ég að þótt leiðir þeirra hafi
skilið hafi þeim alltaf þótt undurvænt
hvoru um annað.
Það er sagt einhvers staðar að
menn uppskeri eins og þeir sá, það er
víst að þótt Árni hafi ekki verið þessi
staðlaða ímynd af pabba sem flestir
hugsa sér þá gaf hann af sér mikinn
kærleik og góðmennsku og það var
aldrei hallað á Árna í návist Arnar
sem barns, og honum þótti pabbi sinn
frábær.
Í þeim samverustundum sem þeir
áttu saman liggja nú perlur dýr-
mætra minninga.
Um áramótin verða liðin þrjátíu ár
frá því að ég hringdi í Árna, þáver-
andi mág minn, og lét hann vita að
hann hefði eignast dreng, ég fékk að
vera viðstödd fæðinguna og hann
beið frétta gangandi um gólf heima
hjá mömmu.
Þessi drengur varð til þess að Árni
Guðmundsson varð hluti af minni
fjölskyldu og hélt alla tíð tryggð og
vináttu við okkur öll, fyrir það er ég
þakklát.
Ég bið Árna góðrar heimkomu vit-
andi það að hann er hvíldinni feginn.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég þér elsku Örn, Örvari
bróður þínum, Diddu ömmu þinni og
öðrum aðstandendum .
Lífshlaupi góðs drengs er lokið og
víst verður veröldin litlausari án
hans.
Kolbrún Sverrisdóttir,
Ísafirði.
milli himins og jarðar, hlóst og söngst,
það var alltaf svo gaman hjá okkur.
Alltaf þegar við komum í heimsókn
fengum við ávexti, aldrei neitt sæl-
gæti því þér var umhugað um heils-
una. Þú gladdist mjög þegar þú
heyrðir að ég væri komin í sambúð
með honum Runólfi. Þú hafðir mikla
trú á því að ég væri búin að finna hinn
eina rétta og þér leist vel á hann.
Í hjarta mínu er hátíð.
Hver hugsun og tilfinning mín
verða að örsmáum englum,
sem allir fljúga til þín.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Nú kveð ég þig elsku afi minn. Hvíl
í friði.
Þín
Guðný Björk.
Afi, ég veit að við hittumst ekki oft
nema í afmælum og fjölskyldu-
veislum, og vildi ég að við hefðum get-
að hist oftar. En ég get ekkert að því
gert núna því þú ert farinn. En ég veit
að þangað sem þú fórst er góður stað-
ur og þér líður vel og veitir það mér
mikla hjartaró. En ég vildi bara segja
þér að þótt þú sért farinn þá hugsa ég
en til þín og mun ávallt gera. En ég
hef ekkert fleira að segja nema að ég
elska þig og mun ætíð hugsa um þig.
Guð blessi þig, elsku afi, og máttu
vita að ég mun ávallt varðveita minn-
ingu þína og þann tíma sem þú varst
með mér.
Þitt barnabarn
Þórdís Eva.
Elsku afi minn. Ég trúi ekki að þú
sért farinn frá okkur. Ég sit og hugsa
um hvað mér þótti alltaf gott að koma
til ykkar ömmu því þið voru mér alltaf
svo góð. Ég gleymi aldrei göngu-
túrunum okkar frá Hamraborginni
upp að Kópavogskirkju. Það voru
skemmtilegar stundir og mikið hleg-
ið, já við hlógum mikið og oft saman.
Oft hringdi ég í þig og þú í mig það
var alltaf svo gott að tala við þig, afi,
og mér leið alltaf vel eftir að hafa tal-
að við þig og ég á eftir að sakna þín
mikið. Ég kveð þig, elsku afi minn.
Hvíl í friði.
Þinn,
Þórhallur.