Morgunblaðið - 14.09.2008, Side 23

virðist henta fjölskyldunni mjög vel
því þarna er tvítyngt samfélag.
„Þetta er eyja með regnskógum.
Fullt af hvölum og höfrungum syndir
þarna í kring og svo eru nægar pödd-
ur á landi fyrir mig.“
Amélie Melkorka er náttúrubarn
eins og foreldrarnir. „Hún sýnir mik-
inn áhuga á útiveru og öllu sem
hreyfist. Svo er hún alltaf að safna og
raða steinum. Við heimsóttum Puerto
Rico til að skoða nýja heimilið og fór-
um aðeins inn í regnskóginn. Hún
hljóp út um allt og klifraði, skoðaði
undir steina og greip í pöddur!“
Djúpsteiktar kóngulær
Sú spurning vaknar hvort Ingi hafi
einhvern tímann bragðað kónguló.
„Ég hef ekki étið kónguló. Ég
borðaði allskonar engisprettur og
bjöllulirfur þegar ég var í Taílandi en
verð að prófa kóngulærnar næst.
Þær eru borðaðar djúpsteiktar sum-
staðar í Asíu og þá stórar kóngulær
sem heita Nephila, gullvefjar-
kóngulær. Þær gera stóra, gyllta vefi,
sem eru mjög flottir. Á Nýju-Gíneu
er þessi vefur notaður til veiða. Farið
er með þríhyrnda spýtu í gegnum
vefinn og þannig verður til háfur sem
notaður er til að veiða smáfiska í
beitu. Þetta sýnir hvað vefurinn er
sterkur.“
Það er kannski ekki við hæfi að
borða lifibrauðið? „Líffræðingar vilja
nú gjarnan hafa borðað það sem þeir
stúdera. Til dæmis smakkaði Laura
hrefnu í fyrsta skipti hér á landi. Hún
er á móti hvalveiðum en fékkst til að
smakka bita.“
Bragðgóð? Ingi hefur tekið margar ótrúlegar myndir en hér er kónguló
að gæða sér á engisprettu. Hann tók allar meðfylgjandi dýramyndir.
Í uppáhaldi Lemúr frá Madagaskar
er í uppáhaldi hjá Inga.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. SEPTEMBER 2008 23
„ÉG var búinn að vera í hálft ár í
námi í Washington þegar ég var
settur í það að skipuleggja ferð til
Guyana. Þetta er lítið og fábýlt land
í norðaustanverðri Suður-Ameríku
og er nærri allt stór regnskógur.
Við ætluðum í miðjan regnskóginn
og vera þar í tvær vikur, langt frá
allri byggð. Við fórum til höf-
uðborgarinnar Georgetown og
keyptum þar vistir. Eina leiðin til að
komast inn í skóginn er þriggja
mánaða ferðalag á kanó eða þriggja
tíma flug, svo við leigðum tvær
Cessnur. Við lentum á lítilli gras-
sléttu í miðjum skóginum og maður
gerir sér grein fyrir því hvað maður
er langt frá öllu eftir stanslaust flug
yfir skóg. Þarna eru engir vegir,
engar byggingar og ekkert raf-
magn.Við vorum með yfirvigt og
gátum ekki tekið allar birgðirnar
með og ákváðum að skilja teppin
eftir í þeirri von að það yrði ekki
það kalt í hitabeltinu. Við skildum
líka eftir rommið, sem við tökum
gjarnan með „til að halda á okkur
hita“. Svo kom í ljós að það var al-
veg hrikalega kalt þarna á nóttunni
og okkur varð oft hugsað til birgð-
anna sem við skildum eftir í höf-
uðborginni.
Við lentum í indjánaþorpi sem við
vorum búnir að hafa samband við en
þar er ein talstöð. Þetta var leið-
angur frá Smithsonian, þaðan komu
fimm manns en til viðbótar var leið-
sögumaður og tveir indjánar úr
þorpinu, sem hjálpuðu okkur að
veiða og elda. Síðan áttum við
stefnumót við flugmennina tveimur
vikum síðar á sömu grassléttunni.
Maður varð bara að treysta á að þeir
kæmu að sækja okkur. Þegar þeir
svo komu varð ljóst að einhver mis-
skilningur hafði orðið. Aðeins ein
flugvél kom til að fara með okkur til
baka í stað þeirra tveggja ofhlöðnu
sem fluttu okkur í skóginn. Sléttan
var stutt og flugmaðurinn þorði
ekki að taka alla með í einu heldur
ferjaði liðið í næsta indjánaþorp
sem var með stærri „flugvelli“.
Sléttan var líka bithagi nautgripa
og flugum við nokkrum sinnum yf-
ir til að fæla þá í burtu svo að hægt
væri að lenda. Síðan var öllu hlaðið
í þessa einu vél og yfirvigtin var
mikil. Flugmaðurinn bakkaði eins
langt og hann gat og svo var bara
allt sett í botn, brunað af stað og
vonað hið besta.
Þetta var ekki það gáfulegasta
sem maður hefur gert. Þarna var
sannarlega teflt á tvær hættur. Við
sáum trén nálgast óðfluga og von-
uðum bara að við drifum yfir og
engin belja flæktist inn á völlinn.
Við náðum að skríða yfir trjátopp-
ana en flugum beint inn í storm og
sáum ekki út um gluggann í þrjá
tíma. Ég held að við höfum allir
haldið að við lifðum ekki ferðina af
enda hristist vélin mikið og meira
að segja flugmaðurinn var náhvít-
ur. En við komum skyndilega niður
úr skýjunum og lentum í George-
town. Allir voru auðvitað voða
glaðir að vera komnir heilir á húfi
nema hvað þá tók lögreglan á móti
okkur og gerði sýnin upptæk. Öll
vinnan var tekin af okkur.
Rökin voru þau að við hefðum
brotið reglu. Maður á að vera með
innfæddan samstarfsmann með
sér. Okkar samstarfsmaður var
innfæddur indjáni og sögðu þeir að
það teldi ekki!
Það var ekkert að gera fyrir
okkur nema fljúga aftur til Banda-
ríkjanna. Málið endaði með því að
háttsettur starfsmaður Smit-
hsonian flaug til Guyana og talaði
við forsetann. Þannig fengum við
leyfi til að sækja sýnin aftur og sem
betur fer voru þau ennþá í lagi.“
Rommið og
teppin urðu eftir
Síðumúla 3 · 108 Reykjavík · 553 7355
Hæðasmára 4 · 201 Kópavogur · 555 7355
(sama hús og bílaapótek)
Opið 11-18 virka daga, 11-15 laugard.
Tvær verslanir fullar af nýjum vörum
Haust/vetur 2008
m
bl
10
45
09
8