Skinfaxi - 01.02.1911, Side 3

SKINFAXl
11
burt nioldinni, og þegar nú vindur og
vatn höfðu kepst við að sópa hnjúkinn
í tíu ár samfleytt, var hann orðinn svo
sköllóttur, að ekki var annað að sjá, en
að hann mundi standa allsber og auður
til enda veraldar.
Þá var það einn dag snemma sumars,
að öll börnin í sókninni, sem lá í kringum
hnjúkinn, söfnuðust saman fyrir utan
einn barnaskólann. H\ert barn hafði pál
eða reku um öxl sér og nestispoka í
hendinni. Þegar öll voru komin, gengu
þau í langri halarófu upp eftir skóginum
með merki í fararbroddi. Kennarar og
kenslukonur gengu á hlið viðbörnin, og
svo ráku tveir skógarverðir lestina ásamt
hesti, sem dró vagn, hlaðinn fururótar-
ö.ngum og grenifræi-
Pessi hópur nam ekki staðar í neinum af
bjarkarlundunum næst bygðinni, heldur
gekk áfram langt inn í skóginn eftir
gömlum seijagötum, og melrakkarnir
gægðist forviða út úr grenjunum og
furðuðu sig á, hvaða selflutningur þetta
væri. Hópurinn gekk fram hjá gömlum
kolabotnum, þar sem kolagrafir \oru
gerðar á haustinn. og auðnutitlingarnir
stungu saman nefjum og spurðu hver-
annan, hvaða kolapiltar þetta væru, sem
ætti leið sínasvona langt inn í skóginn.
Svo kom lestin loksins upp á hnjúk-
inn sviðna. Par lágu steinarnir berir,
linnésjurtin1), sem áður hafði klætt þá,
var horfin. Hellurnar voru flettar hinum
fagra silfurmosa og hinum hvíta hrein-
dýramosa. Moldarflögin litlu, sem enn
voru hér og hvar í bergskorunum eða
milli steina, voru gróðurlaus og svift
öllu því litskrauti, öllu þessu græna og
rauða, Ijúfa og létta blómskrúði, sem
annars einkennir skógargrunninn.
Það var eins og brygði Ijóma yfir
gráa hnjúkinn, þegar öll börnin í sókn-
inni dreifðu sér út uin hann. Hér var
aftur komið eitthvað Ijúft og létt,
‘) Kend við Linné, grasafræðinginn heimsfræga,
sænskan mann.
frískt og fjörugt, ungt og uppvaxandi.
og ekki vonlaust um, að við það kynni
að lifna yfir veslings hnjúknum aftur.
Þegar börnin höfðu hvílt sig og fengið
sér bita, þrifu þau pál og reku og tóku
til vinnu. Skógarverðirnir sýndu þeim
aðferðina, og þau settu niður hvern rót-
arangann á fætur öðrum alstaðar, þar
sem einhver ögn hafði orðið eftir af jarð-
vegi.
Meðan börnin voru að gróðursetja,
töluðu þau kotroskin hvort við annað
um litlu rótarangana, sem þau settu
niður, hvernig þeir inundu binda mold-
ina, svo að hún fyki ekki burt. Og
meira að segja mundi ný mold myndast
undir trjánum, þegar þau stækkuðu. Og
í hana mundi falla fræ, og að nokkrum
árum liðnum mundu börnin geta farið
hingað á berjamó, þar sem nú væri ekki
annað en berar hellurnar. Litlu rótarang-
arnir mundu með tímanum verða há tré.
Og .vel gæti svo farið, að úr þeim yrði
smíðuð stór hús eða skrautleg skip.
En ef börnin liefðu ekki komið hing-
að, meðan enn var dálítið eftir'1 aí jarð-
veg í bergskorununi, þá hefði öll mold-
iu gjörsópast burtu af vindi og vatni,
og þá hefði hnjúkurinn aldrei getað orð-
ið skógi vaxinn.
»Já, það var gott, að við komum hing-
að», sögðu krakkarnir. »Það voru síð-
ustu forvöð.c Og þau voru heldur en
ekki upp með sér.
Meðan þessu fór frám á hnjúknum,
sátu pabbi og mamma heima; og þegar
stund var liðin, varð þeim skrafdrjúgt
um, hvernig börnunum mundi ganga.
Auðvitað væri þetta ekki annað en leikur.
Hvernig ætti þau að geta gróðursett
skóg, veslingar! En samt væri gaman
að sjá, livað þeim liði. Og áður en við
varð litið, voru pabbi og mamma á leið-
inni upp í skóginn. Þegar þau komu
á seljagöturnar, mættu þau ýmsum af
nágrönnum sínum. »Ætlið þið upp í
brunarjóðrið?« »Já, þangað ætlum við.«