Skinfaxi - 01.05.1911, Blaðsíða 3

SKINFAXI
35
Við viljum spara landsjóði útgjöld, með
því að láta vinna verk þau, er hann þarf
að svara fé til, að svo miklu leyti sem
það ekki kemur í bága við meginatriðið.
Við viljum, að unnið verði að því að
prýða og bæta landið, svo opnast geti
augu mannafyrir stakkaskiftum þeim, sem
hægt er að láta landið taka, með góðu
áhaldi. Við viljum að unnið verði að
beinni framleiðslu (garðyrkju, grasrækt o.
fl.) svo mikið, að það gefiíbeinar tekjur
að minnsta kosti jafnmikið féog gengur
til kostnaðar við vinnuna. Viljum alls
ekki að ráðist sé í meiri kostnað, en
sennilegt þykir að vinnist upp með bein-
um tekjum. Par með reiknaður væntan-
legur gjaldaléttirá Landssjóði. Með þessu
væntum við að fá því áorkað: 1. Að
mikið og fagurt verk verði unnið í landi
voru. 2. Að hverjum einstakling vakni
hvöt til að prýða og bæta heimili sitt, og
að hann fái að sjá, hvað til þess þarf. 3.
Að menn venjist reglusemi, stundvísi,
verkhyggni, iðni og stundnýtni. 4. Að
þeir bæti likama sinn og heilsu með iðkun
íþrótta. Með öðrum orðum, altermiðað
við það, að einstaklingurinn vinni ekki
tyrir gíg, en minna gert far um að gera
þegnskylduvinnuna að mikilvægum tekju-
lið á fjárlögunum.
Milliþinganefndin og hennar fylgifiskar
gera það að sínu meginatriði, að spara
landsjóði útgjöld. Peir vilja að unnin
verði aðallega þau verk, er landsjóður
ella veitir fé til í fjárlögunum (vega og
brúagerð, símalagning o. fl.). Þeir ætlast
til íþróttakenslu og fyrirlestrafræðslu að
svo miklu leyti, sem við verður komið.
Samkvæmt þeirra tillögum á vinnan að
fara fram á víð og dreif og ekki á fast-
ákveðnum stöðum, því verkin, seni unnin
verða, krefja flest tilfærilega aðseturstaði.
Með þessu móti verður að vísu fullnægt
mörgum þeim skilyrðuni, er menn hljóta
að setja fyrir fylgi sínu við málefnið. En
aðalatriðið verður útundan. Færslan og
tvístrunin gera erfitt fyrir með menning-
arskilyrðin. Vinnan verður því nær ein-
göngu skattur, er hvílir á herðum þess
hluta þjóðarinnar, er hingað til hefur
verið því nær laus við opinberar álög-
ur, það er æskulýðnum. Skatt þenna
mundu margir vilja fremur greiða í pen-
ingum en vinnu. Þóit margir séu þeir
meðal unga fólksins, er fúsir væru að
leggja á sig slíka byrði fyrir föðurlandið,
án þess þeim væri heitið neitt í móti,
þá eru samt skattar allir að jainaði illa
liðnir og forvígismenn nýrra skattaálaga
sjaldan vinsælir. Varhugavert tel eg því
fyrir ungmennafélögin að beita sér fyrir
máli. sem miðar að því að skapa álögur.
Það er heldur ekki hlutverk þeirra. Þau
eiga að búa menn undiraðbera byrðarnar.
Látum þing og stjórn uin að leggja þær á.
Frá mínu sjónarmiði verður best unnið
að slíkum undirbúningi,með því að hvetja
menn til að vinna að framleiðslu. Fram-
leiðslan skapar tekjur, en tekjurnar gjald-
þol, og gjaldþol er það sem þarf til að
rísa undir skattabyrði. Þegnskylduvinna,
sem miðar að því að glæða. slíka hvöt,
ásamt því að herða líkamann og bæta
heilsuna, er því að mínu áliti samboðin
ungmennafélögunum. Á þeim grundvelli
ber þeim að beita sér fyrir henni.
En hér er um svo mikilvægt mál að ræða,
að alls er um það vert að rasa ekki fyrir
ráð fram, og enn þá er það svo skammt
á veg komið, að vart er hægt að æt a
sér að samþykkja ákvæði til framkvæmda
nú sem stendur. Til þess þurfa félögin
að koma sér saman um eina stefnuskrá.
Að því þarf starfið að miða í bráð. Þartil
stefnan er fengin, verður starfið að vera
eingöngu innan félaganna. En andinn
má breiðast út meðal alþýðu, og sérhver
góður ungmennafélagi ætti að telja sér
skylt að útbreiða eftir megni þekkingu á
málinu. Skinfaxa treysti eg til að flytja
pistla þess efnis við og við.
Steinþór Guðniundsson.
Athugasemd. Eg nian eigi tu ao
eg hafi áður ritað nokkuð að ráði un. þegn-
skylduvinnuna, og ætla eg því að nota tæki-