Skinfaxi - 01.05.1911, Side 5

SKINFAXI
37
Eg á hér ekki við þær tilraunir, sem
ýmsar ungmennafélagsdeildir hafa þegar
byrjað á: að planía trjálundi. F>að er ágætt
í sjálfu sjer. F.n til þess þarf kunnáttu,
og líka þrautseigju, ef duga skal. Og þó
trjálundir komi upp hér og hvar, — sem
eg óska og vona að verði semvíðast —
þá er það ekki nóg til að skapa nýtt og
betra tímabil. Það geta íþróttir ekki held-
ur, þó þær séu ómissandi með öðru góðu.
í stuttu máli væri barnalegt að ætlast til
þess, aðungmennin, —þóífélagskap séu,
— geti skapað nýtt tímabil strax á æsku-
árum. En þau eiga að undirbáa það.
Hvernig geta ungmenni gert það?
Þau geta það aðeins með einu móti: með
því að búa til úrsjálfum sérbetri þjððfélags-
limi en þá, sem á undan þeim hafa verið.
Til þess er eitt ráð: það, að hverteinasta
ungmenni leggi kapp á, að verða maður
/ þess orðs bestu merkingu — sem nýtastur
maður í mannfélaginu. Tilþessáað undir-
búa sig í æskunni, og til þess á félags-
skapurinn að hvetja og styrkja. En not-
in eíga að korna fram áfullorðinsárunum.
Það var þessi aðaltilgangur, sem egvildí
benda á. Án hans er alt ónýtt, alt í gamla
horfinu ef ekki íhnignun, þráttfyrir allan
ungmennafélagsk^p.
En til að vera maður í orðsins bestu
merkingu þarfbæði margt ogmikið. Pví
mun mega skifta í 3 flokka. Er 1. Oóð
heilsa og starfsþrek; 2. Þekkingogkunnátta;
3. Mannkostir og göfugur hugsunarháttur.
Alt þetta þarf að æfa.
1. HeUsana styrkir íðkun líkamsæfinga
og íþrótta, hreinlæti og hófsemi, —ogeg
vil bæta við einu orði, sem sjaldan heyrist
ávorum dögum: það er sjálfsafneitun: Með
iþví að sækjast eftir sem mestum þægind-
um og venja sig aldrei á að láta á mót
sér, getur maður gert sig að aumingja,
sem ekkert þolir. Starfsþrekið eflir iðkun
líkamlegrar vinnu, sé unnið með lagi og
f hlutfalli við það, hvað hver er fær um.
Og meðvitundin um það, aðleggja á sig
erfiði til þess að gera gagn, eluruppgöf-
ugleik í hugsunarhættinum. Ogí einuorði
sagt, styrkir vinnan bæði sáloglíkama.
Ef æskumenn einhverrar þjóðar leitast al-
ment við að hliðra sér hjá líkamlegri vinnu
og sækjast eftir makindastöðu, þá er sú
þjóð í hnignun.
2. Þekkingu og kunnáttu þarf eg ekki
að mæla með. Þá nauðsyn kannastallirvið.
Og sáeralment kallaður mentaður niaður,
sem öðlast hefir meiri þekkingu enn al-
menningur. En þó að þekkingin sé ómet-
aniega mikils verð, þá er hún samt ekki
nenia önnur hliðin á sannri mentun. Það
er engu minna vert að ala upp hugsunar-
háttinn. Það er hin hliðin á hinni sönnu
mentun.
3. Mannkosti og göfugan hugsunarhátt
er einkar áríðandi að hver æfi sem best hjá
sér. Þar á það heima ekki hvað síst, að
»vaninn gefur listina«. Til þess getur fé
lagskapurinn mikið hjálpað. Þar getur
göfug og bróðurleg samkeppni glætt
hvern góðan neista« í brjósti meðlim-
anna. Og sá, sem í æsku venst félagS'
skap og ástundar þá að vera sem bestur
félagslimur, feann mun halda því áfram á
fullorðinsárunum: hann mun þá stunda
að vera sem bestur og nýtastur meðlimur
þess mannfélags, sem hann er í.
Þá er ungmennafélögin hafa uppalið með-
limi sína í þessum hugsunarhœtti, þeir svo
orðnir fullþroska, og orðnir kjarni. þjóðfé-
lagsins, þá — en ekki fyr — hafa félögin
skapað nýtt og betra tímabil lijá þjóðinni.
Frh.
Brynjólfur fónsson frá Minnanúpi.
Frá „U. M. F. MGðallendinga”.
Meðallandið er án efa það liérað á Suður-
landsundirlendi, sem harðast er leikið af
náttúninnar hendi. Hefir hún óspart gengið
í berhögg við það á síðari tínnitn. Sandur-
inn, sem upptök sín átti i héraðinu austan-
verðu, hefir þegar hulið geysi mikið svæði,
algerlega lagt í eyði uokkrar jarðir og gert
margar því nær óbyggilegar. Ýmsir nýtir