Skinfaxi - 01.09.1911, Blaðsíða 2

66
SKINFAXI
til en hjá snápunum ungu. Það er alstað-
ar. Það er í mínu eigin hjarta, þótt eg sé
að basla við að uppræta það. Og það sem
mig vantar til að vera góður œskuleiðtogi
er einmitt nógu sterk trú og nógu heitur
kœrleikur. Hvað annað sem rnig vantar, er
einkisvert hjáþessarivöntun. Þekking, reynsla
og gagnrýni vex með aldrinum, en ekki
höfuðdygirnar að því skapi. Nógar eru
blessaðar gáfurnar okkar, en minna af góð-
um, staðföstum vilja. Sálarlíf okkar er því
ekki vel vaxið, talsverð vaxtarskekkja, og
hún ekki falleg. Par sem hugur og hjarta
er samsvarandi í öltum þroska, þar ferbetur
í öllu. Það er þessi samsvörun, sem hefir
framleitt sjógarpa, skáldhöfðingja og trú-
boða Norðmanr.a, þessa þrjá mikilmenna-
flokka, sem hafa gert Noreg heimsfrægan.
Andlega vakning verðum vér þegar að
fá inn í þjóðlífið einhverstaðar frá. — Trú-
ar- og siðgæðis-vakning fyrst og fremst. Biðj-
um Ciuð um hana En gerum líka alt til
að hlynna að henni. Styðjum vora veiku
vakningarmenn með innilegri hluttekning og
hógværum leiðbeiningum. Reynum ekki að
kæía guðmóðsgneistana með hráslagaveðri
kaldrar kritíkar. Slíkt gerir einstæða and-
ans talsmenn einræna, ofstækisfulla, eða
kjarklausa. Gúðmóðsdráp og hugsjóna-
morð er þjóðármorð. Batni ekki trúrækni
og siðgæði hjá oss, þá er gagnslítið að
hugsa nokkuð um sjálfstæði, íþróttir eða
listir. Hugsa þá bara um að hafa eitthvað
í sig og á og minka kvalirnar. En sleppa
helst öllu öðru. |á, en iivað verður þá úr
striti og starfi kirkjunnar, skólanna margra og
skáldskaparins? Leikaraskapur altsainan !
G. H.
SSSSá®SSS®
Kveðja til æskulýðsins.
Eftir G. H.
Sameinuð ungmenni sameina þjóðir,
sannkristna bróðernis fræjunum strá,
þróast þar elskunnar ávextir góðir,
yngja þau menning og heimsveldi ná.
Auðnirnar mannlífsins algróa víða,
æskunnar samtök þær græðandi prýða;
andlega frjófsemin umskapar land
alteins og skógarnir hraun, mel og sand.
Æskuþjóð Noregs, seni öflugast vaknar!
yngjandi, fegrandi, mannandi þjóð,
andi minn starfandi altaf þín saknar,
altaf þú reyndíst mér tiúföst og góð,
vorblómin hjartans, er fórnaði Foldu,
fóttroðin, margsmánuð krossdauðann þoldu,
hálffölnuð, þyrkingsleg haustblöðin mín
hrestust og spruttu við atlotin þín.
Blómlegust fanst mér samt bernskan á Fróni
blíðasta, hreinasta fegurðar ást,
brostu þar fagnandi lömbin hjá ljóni,
loks sjálfur jökullinn algróinn sást,
hlýtt var í barnengla saklausra sölum,
sárköld var blindhríð á steinhjirtna- mölum,
hugsjón góð sinánuð við hrakmenna dóm;
hrapandi stjörnur og ormétin blóm.
Sjáum á vorum og sumrunum Ijóma
sandana, melana, flögin og hraun:
alstaðar marglitar eyjarnar blóma
öflugar hetjur í stormanna raun.
Svona skal æskan með samtök, sem gagna,
sérhverjar þjóðhollar framfarir magna,
algræða landið og umbæta þjóð
efiandi staðfastan Ijósskappa móð.
Þegar þú setur þig öldruðum ofar
æskþjcð framgjarna, — varaðu þig!
drambið þitt ósköpum allskonar lofar,
efndi niun heimtað við sérhvert þitt stig.
Æskunnar drenglyndið ellina vinnur,
ungmenna hreinskilnin Ijóssveginn finnur
öflug og helguð af ástheitri trú; —
æskuþjóð! gættu þín — hvert ætlar þú?
Fóttroðnu hjartnanna heilaga blóðið
hröpar sem þrumandi dómsrodd úr mold,
olbogabarnanna angistarhljóðið
upp til Guðs stígr af sérhverri föld,