Skinfaxi - 01.09.1911, Blaðsíða 5

SKINFAXI
69
góð -a í faðm-inn þinn flýr
-ý-f— Jí iMq "d - -j?.. £ -N: j
J * p K. K 9- d 1 1
; d s 1
VS \) r m~r . - , m* r 9 J J r„ f •m m r j
^ ^^ ^ p i þ ^ n r v - faðm - - - - inn þinn flýr með flekk-ina’ á skrúð-an-um sít Jr 'i h j 4 !■ J' l r-y 1 i - um. j
L r-J m m\m • i
. it r |
zf * K K J 1
: þ— - - r 1 --- n ‘ *- " ■- -
góð - a í faðm-inn þinn flýr
Og heiðraðu, móðurjörð, hörpuna þá,
því hann varð oss kærastur bróðir,
sem söng við oss börnin, og benti’ okkur á,
að blessa og elska þig, móðir,
sem ástvana sjálfur og einmana dó
og andaður fékk ekki Ieiði,
sem söng þegar geislarnir sendu’ honum fró
og svolítill blettur í heiði.
En sárt var að kenna þá svipinn hans fyrst,
er sólin var slökt undir bránurn,
og minnast þábarnsins, hve brjóstið var þyrst,
og bjóða' honum armana dánum.
En látum sem fæst yfir högunum hans
og hinna, sem frægðir oss vinna,
svo móðirin gangi’ ekki döpur í dans
í dulunum barnanna sinna.
Hann Jónas sá morguninn brosa við brún;
en bágt á hér gróðurinn veiki,
því lágur er geislinn, seni teygist í tún
og tröllskuggar smámenna’ á reiki;
og þyki þér hægfara sól yfir sveit,
þá sestu’ ekki niður að kvíða,
en minstu þá dagsins, sem meistarinn leit,
og myndin hans ætlar að bíða.
Og gaktu’ honum aldrei í gáleysi hjá:
hann gleymdi’ ekki landi né fungu,
og æfinni sleit hann við ótnana þá,
sem yfir þig vorhimin sungu.
Hér bíður hann dagsins sem Ijósvættur lands
og lítur til blómanna sinna:
þess fegursta’ í ættjarðarhlíðunuin hans
og hjörtunum barnanna þinná.
Þ. E.
Sveiíalífið.
Sjaldan hitnar mér svo rnjög um hjarta-
rætur sem þá, er eg kem upp í sveit á
sumrin og finn og sé lífið hrærast og
bærast í kring um mig. Það líf, sem eg
er fæddur og uppalinn við og hefi eiskað
frá barnæsku. Nú þrái eg það heitt,
sérstaklega á sumrin, og því trúir ef til
vill enginn, hvílík nautn mér er það að
koma upp í sveit um hásumar, ganga í
döggvotu grasi, finna ilminn af nýslegnu
heyi, heyra hundsgjamm og smalahó í
hlíðum og sjá búsmalann streyma heim
að bæjunum á kvöldin. Og svö kyrðin
og friðurinn, sem einkennir sumarkvöldin
til sveita! Sumar í sveit. Hvílíkt ótæm-
andi efni fyrir málara og aðra listamenn!
— Mér er, sem eg gangi í kirkju og finni
barminn fyllast fjálgleikskend, er eg kem
úr kaupstað og upp í sveit, og er þó
eigi um neinn stórborgaskarkala að ræða
á íslandi. — Og þó er það svo, að
kaupstaðalífið íslenska ber sveitalífið ofur-
liði. Kaupstaðirnir eru bæði of margir
og of fjölmennnir í eins fámennu landi
og ísland er.
Nú um all langan tíma liefir sá far-
aldur geisað um landið, að æskulýður-
inn hefir streymt til kaupstaðanna þegar
eftir ferminguna, og fjöldínn allur snúið
baki við sveitalífi fyrir fult og alt. — Allir