Skinfaxi - 01.09.1912, Side 4

68
SKINFAXI
Lífsábyrgðarbréf er verðbréf, sem er stoð
og stytta i öllum fyrirtælrjum. Lífsábyrgð-
arbréf er sú besta og tryggasta gjöf, sem
maður getur gefið konu sinui eða kona
manni sínum á giftingardeginum. Það
varpar á burt öllum kvíða fyrir framtíð-
inni, og ábyrgðarféð er ómögulegt að taka
lögtaki, þó alt annað sé tekið upp í skuld-
ir — eins og þvi miður oft kemur fyrir.
Lífsábyrgðarbréf er nú besta gjöf, sem for-
eldrar geta gefið börnum sínum, því með
því, að kaupa þeim lifsábyrgð — og það
helst sem yngstum, eru þau að styðja að
velmegun ættingja sinna, og spara börn-
unum stórfé, því þá eru iðgjöldin svo lág
og ótilfinnanleg, þegar að því kemur að
barnið á að sjá fyrir sér sjálft, og borga
þau.
Liftryggingarbréf er sú besta eign, sem
hægt er að eiga, einkum þó fyrir alþýðu-
fólk, er líka oft eina eignin sem það á.
Eg vona að íslenskur æskulýður taki
þetta mál upp á sína arma, vona að hann
láti það ekki bíða til morguns, sem hann get-
ur og á að gera i dag, sem sé, að kaupa
sjálfum sér lífsábyrgð, og stuðla að því af
öllum mætti, að aðrir geri það.
Með því vinnur hann þjóðinni ómetan-
legt gagn, og sjálfum sér gagn og sóma.
Þættir frá Ólympíuleikjunum.
II. Leikirnir enduryaktir.
Það var ekki fyr en í byrjun 19. aldar
að mönnum fór að detta i hug, eða að
minsta kosti þorðu að minnast á það livor-
ir við aðra, að endurvekja hina fornu
Ólympíuleika.
Það var árið 1852 að Þjóðverji nokkur
að nafni Curtius, kom með þá uppástungu,
að grafa upp rústir Ólympíu. Þýzku stjórn-
inni leist vel á þetta og veitti 800 mörk
til fyrirtækisins. Að fengnu leyfi Grikkja-
stjórnar, var byrjað á verkinu, sem stöð-
ugt var haldið áfram fram í marz 1881.
Gaf þá aftur að líta Ólympíu með must-
ei'i, finxleikahúsi, æfingaskála ogleikvangi;
vitanlega æði bitið af tímans tönn, en þó
eigi svo, að glögt mátti greina þar mynd
af leikvangi heimsins frægustu kappleikja
Þegar Grikkir sáu nú hinar fornu rústir
rísa aftur úr moldu, vaknaði hjá þeim
brennandi löngun til að feta í fótspor feðra
sinna, og endurvekja nú þá leiki, sem fyrir
2000 árunx vörpuðu dýrðlegum Ijóma yfir
alt Grikkland. Það varð líka til að ýta
undir þá, að nú var sterk íþróttaalda farin
að gera vart við sig í heiminum; alda
þessi var sterkust á Englandi, og þar átti
hún upptök sín. í rnai'ga mannsaldra
höfðu Englendingar iðkað íþróttir og haft
einskonar Ólympíuleiki, sem þeir nefndn
;,Athletic Sports“. Þegar svo alda þessi
bai'st til Grikklands, tókst Grikkjum að
færa það líf í iþróttirnar, að á rústum hinn-
ar fornu Ólympíu var haldið íþróltamót í
fyrsta sinn árið 1859, þá 1870, 1875 og;
síðan af og til. Þessi íþróttahi’eyfing var
víðast enn ung, enda skilningur fjöldans-
á líkamsmentun harla lítill. Menn vildu
horfa á leikina sem hverja aðra skemtun,
en að taka þátt í þeim, var öðru máli að
gegna. Leikmót þessi urðu því ekki að
tilætluðum notum, tæplega fyrir Grikk-
land, hvað þá allan hinn mentaða heim.
Menn höfðu litið á sagnir frá hinurn
fornu Ólympiuleikjum fx-ekar til skemtun-
ar nútíðarmönnum, en sem fyrirmynd
þein'a. En þegar menn sáu nú sjálfir
hverja þýðingu íþróttirnar höfðu íyrir Eng-
lendinga, hvernig þær settu hreystimark á
þjóðina, fóru augu manna smámsaman að
opnast fyrir nytsemi þeirra. Menn fundu
það, að heimurinn þarfnaðist þeirra kosta,
sem einkendi Forngrikki fyrir íþróttaiðk-
anir þeirra. livað var þá eðlilegra en að
hugnxyndin um alþjóða kappleika færi að
gera vart við sig. Það var bein þörf, sem
knúði menn til að endurvekja Ólympíu-
leikina, og íklæða þá búningi nútimans^
En heiðurinn og þakkirnar fyrir að koma
hugmynd þessari í framkvæmd tilheyra