Skinfaxi - 01.11.1912, Blaðsíða 3

SKINFAXI
83
aði tpepar 400 kr.! Manni hlýnar við fiá
hugsun, að nú loksins geti íslenska þjóðin
fengið góð og varanleg hús, nú sé komin
sú öld. pegar lógu, leku, saggasömu bæirn-
ir liverfa úr sögunni.
. Steinöldin lætur sér ekki
SteinT)offar. . ,
næg]a með bustaði mann-
anna; nú leggur hún undir sig árnar og
vötnin í viðbót. Hingað til hafa allar brýr
á iandinu verið gerðar úr tré eða járni, og
er hvorugt endingargott, síst timbrið. Og
nú útrýmir steypan því. Fyrir nokkrum ár-
um var steyplur steinbogi yfir Fnjóská í
Þingeyarsýslu, næstum }iví 90 feta langur
og þótti undursamlegt mannvirki. Síðan
heíir hver steinboginn fylgt í annars fót-
spor; á Holtavörðuheiði eru einir fimm
eða sex, allir bygðir siðan i hitti fyrra, og
víðar er vel að verið.
Þýðing- steiu- Hver er sá, sem ekki gleðst
aldariunar fyrir land sitt og þjóð, er
á Islaudi. , . . .. , , ,
hann ser tvo stra vaxa, þar
sem áður var eitt? Hver sitja hjá og haf-
ast ekki að, þegar framför nútímans veitir
tækifæri til að sameina í varanlegum mann-
virkjum gagn og fegurð? J_ j.
Þættir frá Ólympíuleikjunum.
III. Leikirnir í Stokkhólmi.
Það má með sanni segja, að leikirnir í
Stokkhólmi í sumar Iiafi verið Svíum til
stórsóma.
Undirbúningur hafði verið mjög mikill,
enda frágangur allur og fyrirkomulag hið
fullkomnasta. Var heldur ekki vanþörf á
að svo væri, því aðsókn íþróttamanna að
leikjunuin hefur aldrei verið jafn mikil og
nú, þar sem full 4000 þátttakenda sóttu
mótið frá 28 þjóðum. Þjóðirnar keptust
um að láta sem mest á sér bera, ekki ein-
ungi@ á leikvellinum, heldur á einn og ann-
an hátt þess utan. Svíar gerðu sér far
um að taka sem best á móti gestunum svo
för þeirra yrði þeim til sem mestrar ánægju
og vitanlega létu þeir sér um leið ant um,
að þeir mættu fá sem besta hugmynd um
þjóðina og landið yfirleitt; enda er ég ekki
í neinum vafa um það, að þeim hafi tek-
ist það vel, og mun hin forkunnarfagra
höfuðborg þeirra hafa ótt drjúgan þátt í
því, þar sem allir íþróttamennirnir, hvaðan
sem þeir voru, luku lofsorði á veruna í
Stokkhólmi.
Framkoma þjóðanna var mjög mis-
munandi; meðan kurleisin og höfðingskap-
skipaði hásæti hjá einni, teygði ruddaskap-
urinn og lítilmenskan sig frain hjá annari.
Framistaðan var að sama skapi mjög
ólik, enda skilyrðin æði mismunandi.
Anierikumenn komu á sínum eigin leik-
velli, að heita mátti; það var skip stórt og
fagurt, sem kom með þó beint frá Ame-
ríku og beið þeirra meðan á leikjunum
stóð; var þar sundlaug, hlaupabraut og
annað er þeir þurftu til æfinga. Var þetta
þjóðinni til stórsóma, þvi alment var sagt,
að það líktist höfðingskap hennar.
Englendingar virtust mér sérstaklegasýna
bróðerni í allri sinni framkomu og einstaka
virðingu báru þeir fyrir sinni fornu íþrótt,
knattleiknum og skal ég hér nefna eitt
dæmi, sem til var tekið: Þá er Englend-
ingar og Danir keptu um fyrstu verðlann
í knattleik, fengu Englendingar „fríspark“
rétt við mál Dana, fyrir einhvern rudda-
skap af þeirra hendi, svo hverjum Eng-
lendinganna var i lófa lagið að sparka
knettinum í mól, en í stað þess ganga
þeir allir frá, enginn vill þiggja sparkið;
loks hleypur einn til og sparkar knettin-
um út af vellinum. Að láta leggja sig-
urinn þannig upp í hendur sínar, það var
Englendingum ekki samboðið, nei, þeir
vildu hafa „fair play“* — vinna sjálfir
með réttu — eða tapa. Eg var stórhrif-
inn af þessari framkomu Englendinga og
spurði sessunant minn, hvað hann héldi að
mótstöðumennirnir hefðu gert í þeirra spor-
um? „Eg er í engum vafa á því“, segir
*) Drengilegan leik.