Skinfaxi - 01.09.1914, Blaðsíða 1

S&\w5ai\
9. BLAÐ
REYKJAVÍK, SEPTEMBER 1914.
V. ÁR
Sigurbraut.
Allra augu líta þangað, sem hörmuleg-
ast er til að sjá, á blóðvöllinn mikla, þar
sem teflt er hið ægilega tafl um yfirráðin
i heiminum nú um langa stund.
Hvaðan kem- oft verður manni að
ur skriðan? spyrja: „Hvar á blóðelfan
upptök sín? Hvar eru þeir risatindar, sem
óheillaskriðan mikla er runninfrá?“ Menn
svara því misjafnlega. En þegar eg hugsa
um þetta, dettur mér altaf í hug sama
nafn og sami staður: Sigurbrautin í
Berlín. Það er gata inni í miðri höfuð-
borginni, gegnum fagran skemtigarð, skamt
frá keisarahöllinni. Vilhjálmur II. hefir
skírt strætið og prýtt það eftir sínum smekk
og skaplyndi. Sigurhrautin er rudd heint
gegn um skógarþyknið og skift sundur
með trjáröðum í gangvegi, reiðstíga, og
eggslétta jarðbiksborna akbraut, þar sem
bifvagnarnir líða áfram létt og þytlaust
eins og svanir svífi. En til beggja handa
í skógarbrúninni standa skínandi hvítar
marmaramyndir í beinum röðum, eins og
varðenglar, sem verið hefðu vel tamdir á
prússneska hermannavísu. Það eru for-
feður keisarans, þeir sem hafa skapað
Prússland, eða öllu heldur stýrt því, með-
an það var að verða til. Bak við hvern
þjóðhöfðingja er bogamyndaður marmara-
bekkur með brjóstmyndum af tveimur
helstu þegnum hvers höfðingja. Þannig
standa Bismarck og Moltke eins og dverg-
ar aftan við Vilhjálm keisara fyrsta. Alt
er miðað við sigra og blóðsúthellingar.
Vilhjálmur II. vildi tákna á sýnilegan og
augljósan hátt verðleika forfeðranna og
sína eigin stefnu. Hann gaf ógrynni fjár
til að gera Sigurbrautina, lét gera lista-
verkin „eftir pöntun“, og hirti um það eitt,
að verkið gengi fljótt og væri stórmann-
legt. Honum tókst eftir vonum. Fáir
lofa snildarhragðið eða andagiftina í sig-
urhrautarlistinni, en flestir fundu að strætið
var eftirminnilegt og áhrifamikið. Að það
var eins og sístarfandi hvatningarræða, vel
fallin til að halda við og magna í þjóð-
inni ofstopa og vigagorgeir.
.. Við annan enda Sigurbraut-
Sig-ursula. . ?
Sigrurgyðja. arinnar stendur Bigursula;
Sigurkrans. j)ag er geysimikill sívalur
steinvarði, girtur gyltum fallbyssum. Þær
tóku Þjóðverjar af sigruðum óvinum 1864
—71. En efst upp á súlunni býr sjálf
sigurgyðjan, logagylt. Hún heldur á sig-
urkransinum, reiðubúin að leggja hann á
höfuð þess höfðinga, sem með nýjum blóð-
fossum eykur sigurljóma keisaraveldisins.
Og nú er stundin komin!
Sigurinn hefir stígið ráðandi stéttum
Þjóðverja lil höfuðs, eins og óholt en æs-
andi vín. Hann hefir gegnsýrt þær. Hann
hefir beint framþróun þjóðarinnar inn á
brautir, sem fyr eða síðar, og líklega nú
að ári, leiða hið mikla ríki til mestu óham-
ingju. Þá mega Þjóðverjar taka undir
með skáldinu:
„Því braust eg frá sókn þeirra vinnandi
vega,
í vonlausu klifin um hrapandi fell“.