Skinfaxi - 01.10.1916, Page 6

118
SKINFAXI
Á skíðum.
Margir munu kannast við söguna um
Arnljót gellini. Hann var ránsmaður og
spellvirki og skíðamaður með afbrigðum.
Einu sinni vísaði hann tveimur mönnum
veg yfir fjöll. „Arnljótr réðst til ferðar
með þeim. Steig hann á skíð ok váru
þau hæði löng og breið. Eun þegar Arn-
Ijótr laust við skíðageislanum, þá var hann
þegar hvar fjarri þeim. Þá beið hann
ok sagði at þeir mundu hvergi komast at
svá búnu. Bað hann þá stíga á skíðin
með sér; gerðu þeir svá. Stóð Þóroddr
nærri honum ok hélt sér tveim höndum
undir belti Arnljóts, enn förunautur Þór-
odds hélt undir belti bonum. Skreið Arn-
Ijótr svá hart sem hann væri lauss“.
Fleslir Noregskonungar þeir er vér höf-
um sögur af voru afbragðs skíðamenn.
Sýnir það að skíðahlaup hefir ekki ein-
göngu verið kotunga-íþrótt á þeim tímum,
enda var því skipað á bekk með hinum
göfugustu íþróttum þeirra tíma svo sem
sundi og vígfimi. Skíðahlaup er líka ein-
hver glæsilegasta íþrótt sem til er.
Hér á landi eru skíöaferðir tíðkaðar
nokkuð, en ekki sem íþrótt. Frá fornðld
hefir þessi íþrótt alt af vecið einhversstað-
ar vakandi í Noregi. Sérstaklega hafa
Þelamerkurmenn verið orðlagðirskíðamenn.
Voru jjeir allra manna fimastir og glæsi-
legastir á skíðum.
Nú er þessi íþrótt iðkuð um endilang-
an Noreg og í hávegum höfð. Þar eiga
allir skíði, ungir og gamlir, sælir og ve-
sælir og þeir nota þau strax og fannirnar
koma.
Hér á landi er þessu nokkuð annan
veg farið. Hér sjást menn því nær aldrei
á skíðum, þótt undarlegt sé, þvi eg hygg
menn varla þurfa að kvarta undan snjó-
leysi, það nnin frekar vera áhugaleysi og
framtaksleysi um að kenna. Það hefir
sýnt sig að menn eru fæstir mjög gleði-
vandir. Þeir eyða frístundum sínum frek-
ENSKUBÁLKUK.
The Slave in the 1>isina 1 Swaiiip. (A fragment)
In the dark fens of the dismal swamp
The hunted Negro lay;
Ile savv the fire of the midnight camp,
And heard at time-i a horse’s tramp
And a bloodhound’s distant bay.
A poor old slave, infirm and larne;
Great scars deformed his face;
On his forhead he bore tbe brand of shame,
And the rags tbat hid his mangled frame,
Were the livery of disgrace.
On hirn alone was the doom of pain
From the morning of his birth;
On him alone the curse of Cain
Fell, like a llail on the garnered grain
And struck him to the earth!
Lonyfellow.
Svertinginn í fcuinu. (Brot).
I felur inn í fúa-skóg
á ilótta negrinn skreið,
liann heyrði dynja hopp og hó
og hófaþyt i mörgum jó,
og blóðhundanna beið.
Ilann gamall, hrumur, haltur var,
á höfði blóðug ör,
og stroku-mark á brúnum bar,
og blakkar flíkur háðungar
var hver á holdi spjör.
Hann einan þjáði eymd og böl
frá allra fyrstu stund,
hann einan nísti Kains kvöl,
sem kylfan mylur öxin þvöl
uns hneig að grimmri grund!
Muttli. Jocliumsson þýddi.