Skinfaxi - 01.02.1917, Síða 3

SKINFAXI
11
haft, og ætti að sjálfsögu einhverja j)ókn-
un fyrir það.
Ef ungmennafélögin hefðu afl til þess að
reisa hús í Þrastaskógi mundi ekki
líða á löngu, áður en þar yrði á ári
hverju samkomustaðir félaganna. Á sumr-
in mundu mörg ungm.fél. ur Árnes- og
jafnvel úr Rangárvallasýslu fara skemti-
ferð til Þrastaskógar. Fjórðungsjiing og
sambandsþing væri sjálfsagt að halda þar
stökusinnum. Að vorinu gæti komið til
mála að halda skógræktarnámskeið, og
hefja þar fyrirlestra starfsemi og umræðu
fundi innan ungmennafjel.skap. á svipaðan
hátt og bændanámskeiðin eru nú.
Að ungmennafélagar hvaðanæva af
landinu ætlu kost á að dvelja þarna um
tíma, undir sínu eigin þaki, og á eignar-
jörð sinni, yrði til þess að draga hugi
félagsskaparins að ræktun skógarins, og
auk þess mundi félagsskapurinn, sem heild
eflast við það og þroskast.
Sambandsstjórn yrði að sjá um allar
framkvæmdir i þessu máli. Félögin aftur
á móli að leggja fram féð, að svo miklu
leiti, sem þeim er unt. Húsinu yrði að
koma upp fyrir hlutafé, sem safnað yrði
innan félagsskaparins. Setjum svo að
hvert ungmennnféiag í sambandinu tæki
til jafnaðar einn hlut, að upphæð 100 kr.
safnaðist þá um 5000 kr. Félagi hverju
væri í sjálfsvald sett hvort heldur það
tæki hlutinn sjálít (t. d. 10—25 kr. hlut-
um) hjá félagsmönnum. Tækju einstakir
félagsmenn hluti, ætti félagssjóður eða
sambandssjóður að leysa hlutina út, þegar
maðurinn færi úr félaginu, eða hættir að
vera ungmennafélagi. Legðist félag niður,
sem ætti hlut í húsinu, rynni hann í sam-
bandssjóð. Með þessu lyrirkomulagi yrði
alveg komið í veg fyrir að húsið kæmist
nokkurntíma úr eign sambandsfélaganna,
fremur en Þrastaskógur.
Alt efni til húsagerðar hefur hækkað í
verði um helming eða meira, svo búast
má við að húsið upp komið yrði helmingi
dýrara en ella. En hrykkju 5000kr. ekki
til fyrir efni og vinnukostnaði, yrði sam-
bandssjóður .að hlaupa undir bagga og
leggja til það sem á vantaði til þess að
húsið kæmist upp.
Að sumrinu safnast fjöldi manna — ann-
ara en ungmennafél. — til Þrasfaskógar
til þess að skoða hann og skemta sér í
honum. Væri því sanngjarnt að selja mönn-
um aðgang að skóginum, gæti það orðið
töluverðar tekjur með tímanum. Enda
mundi aðgögnugjaldið ágóði af skóg-
arhögginu og seldum nýgræðings plöntum
verða aðaltekjugrein af Þrastaskógi.
I grend við skóginn eru engir hagar
fyrir ferðamannahesta, verður því að
að semja um þá við jarðeigendur þá,
sem næstir honum búa. Ungmennafélög
sem búa í nærsveitum við Þrastaskóg,
ættu að heyja nokkra hesta að sumrinu,
flytja að húsinu og selja það sem fóður
handa ferðamannahestum að vorinu. Gæti
þetta orðið ofurlítil tekjugrein fyrir félögin,
og það sem mest um vert að þetta gæti
orðið vísir að heyforðabúri nálægra sveita
er ungmennafélagar stofnuðu til. Væri þá
ekki til einskis af stað farið.
Þetta sem hér er drepið á, ætti að verða
umræðuefni hjá félögunum fyrst um sinn.
Sjái þau sér ekki fært með neinu móti
að ráðast í fyrirtækið, eða álíta það ekki
þess vert, að þvi sé gaumur gefinn nær
þetta ekki lengra. En hvernig eigum við
að tryggja ræktun Þrastaskógar í fram-
tíðinni? Það gagnar lítið þó okkur dreymi
um giæsilega framtíð hans, ef við gerum
lítið eða ekkert til að sá draumur rætist.
Guðm. Davíðsson