Skinfaxi - 01.02.1917, Side 4

12
SKINFAXI
Úti-íþróttir.
(Eftir Bennó).
Knattspyrna.
XVI' Frh.
Eins og áður er sagt, eru í sóknarsveit-
inni fimm menn, þ. e. framherjarnir.
Reyna þeir allir af fremsta megni, að
vinna Ieikinn — með því að skjóta knett-
inum sem oftast í markið. Mörg skotin
geiga, því afstaðan er ekki altaf sem heppi-
legust, en þó dugir ei að hætta né gefast
upp, fyr en fullnaðarsigur er fenginn, og
markið skorað á löglegan hátt, þ. e. þeg-
ar knötturinn fer milli marksúlna og
undir markds. Menn tala aðallega um
tvær „aðferðir" framherja, til að vinna
leikinn. Onnur aðferðin, sem kend er við
áhugamenn (the amateur style), er með
þeim hætti að framherjar „skora mark“,
með samtökum og samleik, og gera ákaf-
ar og snarpar atlögur allir í senn, og að
sá þeirra er best „skotfærið“ fær, skjóti
á markið. Hin aðferðin er kend við at-
vinnumennina (the professional style), og
er aðallega se'rleikur framherja, þ. e. fram-
herjinn hugsar eigi til samtaka við sam-
herja sína, en reynir sjálfur að leita fyrir
sér með því að komast einn „í gegn“
með knöttinn og skora marki. Af þessum
aðferðum, er áhugamanna-aðferðin talin
vera betri og eðlilegri leiknum — þar sem
að allir framherjarnir njóta sín, og sá
þeirra er betra skotfæri hefir nýtur þess.
Hætt er við að aðferð atvinnumanna verði
ofnotuð, og þá til skaða fyrir leikinn; —
og að menn taki að reka knöttinn, hvar
svo sem þeir eru á leikvellinum — athugi
eigi að skila knettinum til þess samherja,
er hægast á um vik, til franikvæmda.
Náttúrlega getur líka of mikill samleikur
framherja spilt fyrir Ieikslokum Vita verða
þeir það, að ekki geta þeir allir í senn
skotið á markið — er því sjálfsagt fyrir
þá, að láta þann framh. gera það, er besta
afstöðu hefir til þess. Að sameina þess-
ar báðar aðferðir hefir gefist mæta vel —
annars er ómögulegt að gefa nokkrar á-
kveðnar reglur eða aðferðir um leik fram-
herja, þeir verða að vita það sjálfir hve-
nær best er að skjóta á markið. Að mið-
framherji láfi leikinn ganga eins hratt og
gjörlegt er fyrir samherja sina, mun reyn-
ast best; og að láta sóknina vera ýmist
stór- eða smáspyrnta.
Gera verður ráð fyrir því, að allir
framherjar séu góðir sfcotmenn og skila-
menn og kunni að meta rétt fjarlægðina,
næst því að vera beinskeyttir á markið.
Þó að aðalstarfi framherja sé að skora
mark, þá má það eigi i framkvæmdinni
vera svo, að engir aðrir leikmenn, en þeir,
geri það; því eins og að framan er sagt
þá geta framverðir gert það — og gera —
og þá sérstaklega miðframvörður, og þó
helst þegar að framherjar eru komnir svo
nálægt marki, að eigi þýðir að skjóta —
vegna þess að mótherjar eru i einni þvögu.
En þegar svo ber undir er það besta ráð-
ið fyrir framherja að skila knettinum rak-
leiðis til framvarða (t. d. m. f. v.) og láta
þá um að skjóta á markið — gefst það
ágætlega með góðri samvinnu — en illa
sé einstaklingseðlið látið ráða. Afar góð
samvinna verður að vera á milii framherja
og framvarða, þeir mega eigi misskilja
hver annan, er þeir samhliða reka knött-
inn áleiðis að marki mótherja; þvi þá
lendir alt í handaskolum. Getur samleik-
ur oftast átt sér stað á milli m. f. h. og
m. f. v.; t. d. þegar m. f. h. kemst hvorki
áfram né til hliðar með knöttinn, fyrir
mólherjum sinum. Er þá hesta lausnin
fyrir m. f. h. að skila knetfinum bakleiðis
til m. f. v.; sem þá verður reiðubúinn til
að taka á móti honum. En til þessa þarf
góða æfingu og ieikni — svo vel fari.
Flest meiðsli sem koma fyrir hér í Reykja-
vik; eru að nn'nu áliti vegna þess, hve
framherjar fara nálægt markinu með knött-