Skinfaxi - 01.04.1917, Qupperneq 2

26
SKINFÁXI
slaðnum. Það sem mestu skiftir er
að maðurinn sé ætíð reiðubúinn til ferða-
laga, þegar þörf gerist, allan þann tíma
árs, sem unt er að koma samkomum við
í sveitunum. Með ritstjórnina mundi tæp-
lega lenda í vandræðum. Bæði mundi
ritsljóri, sem er á faraldsfæti, kynnast fleir-
um og fá greinar frá fleirum, heldur en
sá sem að jafnaði dvelur í höfuðstaðnum,
og í öðru lagi gæti hann haft sér til að-
stoðar menn í Rvík; t. d. félaga sína úr
sambandsstjórninni. Fordæmi er og til
þess, að ritstjóri geti verið búseltur í fjar-
lægð við útkomustað rits þess, er hann
stýrir. Svo hefir það verið í nokkur ár
með tvö tímarit liér á landi, og farnast
vel. Ritstjórarnir lagt til efnið, en haft
menn til að annast prófarkalesturinn. En
i því tilfelli, sem hér ræðir um, þyrfti ekki
að grípa til slíkra ráða nema við og við.
Þá er fjölhæfnin. Enginn á að vera
fær um að gegna svo margbreyttu starfi.
Ólíklegt er það. Ungmennafél. leggja ein-
mitt stund á slíka fjölbreytni. Auðvitað
ekki búist við, að félagsmenn séu sérfræð-
ingar í mörgum greinum, en að þeir séu
alhliða menn. Og ef tilfinnanlegur hörg-
ull er nú í landinu á mönnum, sem geta
int slíkt starf af höndum viðunanlega, þá
er það áfellisdómur á félögin. Þau hafa
þá ekki náð tilgangi sínum nándar nærri
eins vel og við mátti búast.
Þriðju mótbárunni um kostnaðinn er
fljótsvarað. Há laun geta félögin ekki
borgað, það er satt. En þau geta borgað
nokkuð, sennilega nógu mikið til þess, að
fnllnægja sanngjörnum kröfum manns,
sem hefir áhuga á starfinu, og trú á þýð-
ingu þess. Það væri hvort sem er ekki
til neins að velja tii starfsins mann, sem
tæki það að sér vegna launanna, en ekki
málefnisins.
Óvíst er með öllu, hvort sambandsþing-
ið hallast að þessu ráði. Verði það ekki
gert situr alt væntanlega í sama horfinu,
og dregur þá til þess sem vevða vill. En
áreiðanlegt er það, að þeir menn, sem
mesta reynslu hafa í þessu efni, svo sem
t. d. núverandi sambandsstjórn, hallast ein-
dregið að þvi að fá fastan slarfsmann.
íslensk náítura.
Kvöld á öræfum.
Tak þú eftir sólsetrinu, þegar Iol'tið er
þakið smáum skýjaböndum, roðinn breið-
ist um norðvesturloftið, og fjöllin verða
smátt og smátt dimmblá.
Finst þér þá ekki hugurinn verða létt-
ari en venjulega, og brjótast út fyrir venju-
legu takmörkin, leila út í himingeiminn
óendanlega, burt frá hversdagslega strit-
inu og vinnuáhyggjunum ?
Finst þér ekki logagyltu skýin verða að
æfinlýralöndum í fjarska? Þú sér í ský-
unum fjöll og dali, sveipuð töfraljóma
æfintýranna. Þar virðist eilífur kvöldroði.
aldrei nótt og aldrei dagur.
Þangað leitar bugurinn, knúður áfram
af einhverri þrá, óljósri þrá eftir órjúfandi
sælu, sern hvergi er að finna hér ájörðu.
Þá opnast augu þín og þú sér fegurð-
ina, sem umkringir þig á allar hliðar.
Náttúran sýnir þér leyndardóma sína,
og þú verður móttækilegri fyrir þær til-
finningar, sem náttúrufegurðin getur vakið
hjá manninum.
Værir þú staddur langt fram á öræfum,
þar sem kyrðin er óendanleg, þá mundu
þessar tilfinningar njóta sýn best.
Nú er eg staddur langt fram á Mývatns-
öræfum og litast um.
I norðrinu er vorsólin rélt horfin niður
fyrir sjóndeildarhringinn, alt norðurloftið
er sveipað undrafögrum ljósgullnum bjarma,
líkt og það stæði alt í hjörtu báli. Beint
í norðri, á miðri sléttunni, ris Hrossaborg
eins og heljarmikill kolsvartur kastali og