Skinfaxi - 01.08.1917, Blaðsíða 5

SKINFAXI.
61
vaður, alt sumarið, meðan vegir eru fær-
ir yfir Mosfellsheiði.
Stundum eru sumargestir á Þingvöllum
á annað hundrað eða meir. Ekkert eftir-
lit er með framferði þeirra. Þeir fara
eins og þeim sýnist með sögustaðinn, rífa
skóginn og spilla gróðri eftir föngum,
kasta blikkílátum, ílöskum og hverskonar
rusli út um alt. Verður staðurinn þannig
smátt og smátt að ógeðslegri ruslakistu.
Þessir skemdarvargar eru miklu hættulegri
en „börn og hrafnar". Gera það ljótt
sem fagurt var.
Ekki hefir það bætt um. að síðan opin-
ber drykkjuskapur hvarf að mestu í
Reykjavík, sökum dugandi löggæslu, leita
margir helstu slarkararnir til Þingvalla með
smýglabrennivín sitt, og þjóna þar lund
sirTni. Er þar þá stundum uin helgar
varla vært sæmilegum mönnum fyrir há-
vaða og ógangi ölóðra manna — dreggj-
anna úr höfuðstaðnum. Þær setja nú
mark sitt á helgistað allrar þjóðarinnar.
Svona djúpt eru nú Þingvellir sokknir.
Og ef alt þetta mál á ekki að verða að
opinberu hneiksli, þarf að taka í taum-
ana og það sem fyrst.
Það má vera okkur ungmennafélögum
ljúft að minnast, að einn af félagsbræðr-
um okkar hefir séð, og það fyrir nokkr-
um árum, hvert stefndi með Þingvelli, og
jafnframt úrræðið. Það var Guðmundur
Daviðsson, sem fyrstur manna stakk upp
á að gera Pingvelli að þjóðgarði.
Þar er lausn málsins.
I Þingvallahrauni, milli Almanngjár og
Hrafnagjár eru 3 býli: Prestssetrið Þing-
vellir og kirkjujarðirnar Skógarkot og
Hrauntún. Skógur er um mest alt hraun
ið, en lágvaxinn og illa með farinn. Sauð-
féð frá þessum þrem bæjum lilir að mestu
á skógarbeitinni allan vetuiánn.
Það þarf að friða alt hraunið milli
gjánna og norður að Ármannsfelli, girða
af það land alt. Leggja síðan niður sauð-
búskap á þessum þrem jörðum, hækka
laun prestsins á Þingvöllum, svo að hann
sé skaðlaus af skiftum, og útvega bændun-
um í Hrauntúni og Skógarkoti aðrar jarð-
ir, nema þeir geti fengið atvinnu við þjóð-
garðinn, og vilji heldur vera kyrrir. Siðan
þarf að setja garðvörð, sem jafnframt hafi
vald til að halda lögum og reglu á Þing-
velli. Garðvörðurinn þyrfti að vera mik-
ill fyrir sér og vel mentur, maður sem
ynni þingstaðnum af alhuga, og vildi
vernda hann eins og sjáaldur augna sinna.
Hann myndi gæta þess að ekkert væri
gert til þess að spilla fornleyfum staðar-
ins, eða náttúru, hvorki með ósmekkleg-
um mannvirkjum eða með því að flá gróð-
urinn af hrauninu. Og hann myndi um-
fram alt verða að gæta þess, að gestirnir
sem til Þingvalla kæmu, gleymdu ekki að
draga skó af fólum sér og minnast þess,
að þar er heilög jörð.
íþróttamót í Borgariirði.
Það er orðin venja Mýramanna og
Borgfirðinga að halda íþróttamót á hverju
sumri. Hefir jafnan þótt því að góð skemt-
un. I sumar var mótið haldið 19. ágúst.
Veður var hvast og kalt og dró það nokk-
uð úr skemtun manna. En við það ræð-
ur enginn. Skemtu menn sér helst við
kórsöng og lúðraþyt, glímur og sund. I
iþróttunum er kept þannig, að hvert ung-
mennafélag sendir 3 menn lil að keppa í
hverri íþrótt. Ber það félag sigur úr
býtum, sem flesta hefir vinningana. Þetta
er gert lil að þáttakan verði almennari
og allir vinningarnir lendi ekki hjá ein-
hverjum einum Sigurjóni, sem allir telji
vonlaust að keppa við Með þessu lagi
sigrar það félag sem á jafnbesta menn.
Hefir þetta gefist vel. Nú sigruðu Reyk-
dælir bæði í sundi og glímum.
Ættu sem flest héruð að taka upp