Íslendingaþættir Tímans - 27.08.1977, Blaðsíða 23

Árni Yilhjálmsson
Fæddur 23. júni 1894.
Dáinn 9. apríl 1977.
1 83. tölublafti Tlmans 14. aprll s.l.
var getift andláts Arna Vilhjálmssonar
fyrrv. læknis, og þar rakin námsferill
hans og starfsvettvangur I stórum
dráttum. Hef ég þar engu viö aft bæta.
En hvaöum manninn sjálfan? Um þaft
langar mig til aö fara nokkrum orftum,
frá mlnum bæjardyrum séft, þótt I
ófullkomleika sé.
/jni var skipaftur héraftslæknir I
Vopnafjarftarhérafti áriö 1924, og
gegndi þvi embætti óslitiö til 1. janúar
1960, þegar hann fékk lausn frá em-
bætti fyrir aldurs sakir.
Hann starfaöi þvi hér mestan hluta
sinnar löngu starfsævi, og tel ég aft
Vopnfiröingar eigi honum og þeim
hjónum mikiftaö þakka fyrirveru sina
hér.
Arni var skarpgreindur og mjög
fljótur aft átta sig á hlutur.um.
Hispurslaus og hrókur alls fagnaftar
þegar þvi var aft skipta. Hann var
gjörhugull og traustur I öllum vift-
skiptum, enda ávann hann sér fljótt
hér almenningstraust, eins og jafnan
kom fram viö kosningar i hreppsnefnd
o.fl. störf hér.
Hann stundafti læknisstörf öll meft
einstakri alúö og dugnafti, og held ég
aö segja megi aft honum hafi farizt öll
slik störf mjög vel úr hendi og verift
heyrt hnjóösyrfti i hans garft. Hann
vann verk sin I kyrrþey, kæröi sig
ekki um lof efta lárviftarkrans. Hann
unni æskustöftvum sinum og heimili og
lét þar I té þrek og þor, ræktafti akur
sinn af trú og þolgæfti. Einn hinna
hljtíftu manna sem sælast ekki eftir-
vegtyllum, en eru þó traustasti grunn-
urinn til aft byggja á heill og hamingju
hverrar þjóöar.
Hin siftustu ár ævinnar gekk Björn
ekki heill til skógar. Aldrei heyrftist
hann þó kvarta, en gekk aö störfum
meftan kraftar entust. Arift 1948 lét
hann búift i hendur Snæbirni syni
sinum. Björn andaftist 10. des 1951.
Anna dvaldist á Nolli tildauftadags, 13.
feb. 1958.
Þaö er bjart um minningu Nollar-
hjónanna. X.B.
glöggskyggn á aft greina sjúkdómsein-
kenni. Taka verftur meft I reikninginn,
aft ekki voru á þeim tímum, eöa sér-
staklega framan af starfsævi Arna,
þekkt öll þau hjálpargögn sem nú
þekkjast.
Hann gat haft þaö til, þó aö sjaldan
kæmi þaö fyrir, aft vera dálítiö hrjúf-
ur á manninn, sérstaklega ef honum
fannst aö til sin væri leitaft af litíu til-
efni, en þaö stóft ekki lengi, og áftur en
varfti kom hlýjan fram sem honum var
svo eiginleg, sérstaklega þegar alvara
var á ferftum.
„Þaft dugar ekki alltaf aö segja,
elsku amma”, sagöi hann stundum vift
undirritaftan.
Hér I kauptúninu er einstæftings-
kona, sem oft er á gangi um göturnar.
Eftir aft fréttist um lát Arna var hún
oft aö spyrja vegfarendur sem hún
mætti, hvort þeir hefftu heyrt auglýsta
jaröarför A'rna. Daginn sem hann var
jarftaftur (15/4), mætti ég henni, og
sagfti hún þá: „Þaft er verift aö jarfta
Arna I dag, þar fór góftur maftur. Ég
saknafti þeirra hjóna mikift, þegar þau
fóru héftan.” Svo mörg voru þau orft.
En þvi get ég þeirra, aft mér finnst þaö
góftur vitnisburftur, og ekki sizt þegar
litift er á hvaftan hann kemur. Ég er
viss um aft þeir sem þekktu Arna bezt
munu vilja taka undir þetta.
Arni var I hreppsnefnd Vopna-
fjarftarhrepps I 30 ár, þar af oddviti I 8
ár. 1 skattanefnd I 20 ár. Hann naut
alltaf mikils trausts hjá hreppsbú-
um. Allir virtu glöggskyggni hans og
heiftarleika, þótt stundum gæti nátt-
úr lega greint á um leiöir aft markinu,
eins og gengur.
3. júnl 1920 kvæntist Arni eftirlifandi
konu sinni, Aagot Fougner, dóttur
Rolfs kaupmanns á Reyftarfirfti Jo-
hansen. Var Arni I þvl sem ööru mikill
lánsmaöur. Þar eignaöist hann llfs-
förunaut, sem annaöist hann af mikilli
alúft til hinztu stundar, og varpafti meö
glaöværft sinni, dugnafti og fórnfýsi sl-
felldu sólskini inn á heimili þeirra og
sambúft alla.
Þau eignuftust 11 börn sem öll kom-
ust til fullorftins ára , og eru 10 þeirra á
lffi. Ollum var þeim komift til mennta,
og sum af þeim eru langskólagengin.
Þaö er því ekkert lltill arfur sem þessi
hjón láta eftir sig til þjóftfélagsins, og
ekki sizt þar sem þessi börn hafa, eftir
þvl sem ég veit bezt reynzt góöir og
duglegir þjóöfélagsþegnar.
Árni var mikill starfsmaftur, og
mátti segja aft honum slyppi aldrei
verk úr hendi á meftal starfsgetan
leyffti. Hann var einstakur heimilis-
faftir og reglusamur. Vinnan alltaf
skipulögft hvern dag. Hann kenndi
börnum sínum mikift heima I aukatim-
um undir framhaldsnám. Var þaft ætlft
á sama tlma dag hvern, ef sérstakar
læknisaögerftir trufluöu hann ekki. A
kvöldin var svo gjarnan gripiö I prjóna
undir útvarpinu. Svona var iftjusemin.
A föstunni þegar lesnir voru passlu-
sálmar I útvarpinu, tóku hjónin hvort
fyrir sig sína passiusálma og fylgdust
meft þvi sem lesift var. Þetta haffti ég
ekki þekkt frá þvl ég var barn, og held
aft þaft sé sjaldgæft nú I seinni tfö.
Ég vil svo aft slftustu þakka Arna
fyrir gott samstarf I skattanefnd I
mörg ár, og mikil og góft störf I þágu
Vopnafjarftar og Vopnfirftinga, og
ánægjulegar samverustundir. Ég er
þess fullviss, aft allir eldri Vopn-
firftingar muni vilja taka þar undir.
Vift hjónin eigum honum mikiö aft
þakka, þar sem hann gerfti höfuftskurft
á syni okkar vift erfiftar aöstæftur, og
lánaöist vel.
Vift sendum frú Aagot og öllum aö-
standendum innilegar samúöarkveftj-
ur og óskum þeim alls hins bezta.
19. aprll 1977.
Friftrik Sigurjónsson.
islendingaþættir
27