Íslendingaþættir Tímans - 27.08.1977, Blaðsíða 33

Guttormur Hermann
Vigfússon
Þann 2. febrúar síðastliðinn var
til moldar borinn frá Kapell-
unni i Fossvogi Guttormur Hermann
VigfUsson. Hann fædist að Anastööum
i Breiðdal hinn 27. jUni 1916 en lést 18.
janUar s.l. i New York, þar sem hann
var við skyldustörf á skipinu BrUar-
fossi. Foreldrar hans voru hjónin Vig-
fUs Guttormsson frá Stöð i Stöðvarfirði
og Ingigerður Konráðsdóttir frá
Brekku í Mjóafirði eystra. Þau bjuggu
18 ár á Anastöðum en eru bæði látin
fyrir löngu. Þau eignuðust tvö börn,
Sigriði og Hermann. Sigriður giftist
ung en missti mann sinn af slysförum
eftir stutta sambUð. Siðan giftist hUn
afturen dó stuttu siðar af barnsförum.
Eftir að VigfUs og Ingigerður brugðu
bUi á Anastöðum voru þau eitt ár i Stöð
en siðan lá leiðin til Noröfjarðar og þar
lézt Ingigeröur árið 1927 er Hermann
var aðeins 11 ára gamall.
Arið 1950 giftist Hermann þýskri
konu, Ingeborgu L. A. Zimmermann,
en hUn hafði komið hingað til Islands
er f jölskylda hennar sundraðist í sam-
bandi við heimsstyrjöldina siðari. Þau
Hermann og Ingeborg eignuðust tvo
syni, Alvin VigfUs, f. 16. des. 1951, og
Ingbert Jóakim, f. 6. mai 1953. Inge-
borg og Hermann slitu samvistum áriö
1958 og nU eiga báðir synirnir heima I
Þýzkalandi ásamt móður sinni en
fylgdu föður sinum siðasta spölinn,
þann spöl sem við öll göngum fyrr eða
siðar.
Þvi má og bæta við hér að ungur
fékk Hermann veiki, lömunarveikina,
er margan hefur leikið grátt og gekk
hann aldrei heill til skógar eftir það.
Lifið hefur margar hliðar. Sumar
eru bjartar, aðrar dökkar. Um suma
fer það mildum, liknandi höndum,
aðra hrjUfum, óblfðum, særandi. Af
þvi sem á undan segir er ljóst aö Her-
mann var i hópi þeirra siðarnefndu.
Sumir láta bugast viö hin óbliðu tök
skapanornanna. Aðra herða þau og
þroska með þeim þá eiginleika er
hvert óspillt hjarta telur þá bestu sem
til eru: umburöarlyndi, skyldurækni,
viösýni, óeigingirni og hjálpsemi við
aöra.Þessir eiginleikar voru aðal
frænda mins, Hermanns VigfUssonar.
Ellefu ára gamall stóð hann uppi
móðurlaus. Þá tók hann að sér heimil-
ið er faðir hans þurfti að vinna fyrir
hinu daglega brauði og annaðist það
sem bezta hUsmóöir. Ekki þykir mér
ósennilegt að þá hafi verið lagður
grundvöllurinn að hinu trausta og
innilega sambandi milli feðganna sem
hélst æ siðan en VigfUs lézt á niræðis-
aldri.
Þessi reynsla Hermanns mun hafa
átt drjUgan þátt I þvi hvaða lifsstarf
hann valdi sér. Hann gerðist þjónn eða
framreiðslumaöur og starfaði á ýms-
um skipum, m.a. hjá SkipaUtgerð
rikisins, Eimskipafélagi Islands, Sam-
einaða gufuskipafélaginu og einnig á
Hótel Borg, einkum á veturna er
minna var að gera á sjónum. Lengst
mun hann hafa starfað á Heklu og
Gullfossi.
Mér er kunnugt um það aö Hermann
rækti öll sin skyldustörf af einstakri
lipurð og samviskusemi og var ákaf-
lega vinsæll af samstarfsmönnum sin-
um. Segja má að þar hafi verið réttur
maður á réttum stað.
En þetta var aðeins önnur hliðin á
störfum hans. Hin hliðin voru þau störf
sem hann innti af höndum án þess að
þiggja nokkur laun fyrir. Ef til vill
hafa þau verið honum ljUfust og hann
unnið þau af mestri ánægju. Ég minn-
ist þess, einkum er hann starfaði á
strandferðaskipinu Heklu, að oft var
hann hlaðinn ýmiss konar pinklum og
bögglum er hann tók að sér að koma til
skila. Það þótti alveg sjálfsagt, hvar
sem var á landinu, að biðja Hermann
fyrirböggul sem af einhverjum ástæð-
um komst ekki i pósti. Og oft gekk
hann Ur rUmi fyrir farþegum sem
plásslausir voru. Allir þekktu Her-
mann og einstaka greiðvikni hans og
hjálpsemi.
Er ég dvaldist á Siglufiröi kom Her-
mann stundum I heimsókn til min. Þá
átti ég lítil börn. Mér stendur enn ljós-
lifandi fyrir hugarsjónum hvernig
hann umgekkst þau. Orlæti hans og
brosið til þeirra yljaöi hverju hjarta.
Min börn eru áreiðanlega ekki þau
einu sem glaðst hafa vegna návistar
hans.
Mér er það ekki til efs að siöustu árin
var Hermann oft einmana. En hann
bar slikt meö karlmennsku og æðr-
aðist aldrei.
Er við nU fylgjum Hermanni áleiöis
þann veg sem allir verða að lokum að
ganga er ljós að hann á engum
skuld að gjalda en margir honum. En
hann mun aldrei hafa óskað greiðslu
þeirra skulda. Til þess var hjarta hans
of stórt.
Við sem þekktum Hermann þökkum
honum hjartanlega samfylgdina. Við
komum á eftir fyrr eða síðar. Ég á þá
ósk besta okkur til handa að skulda-
baggi okkar verði ekki þyngri en hans.
Þá er okkur borgið.
Ég votta sonum hans dýpstu samuö
mina.
Flosi Sigurbjörnsson.
37~
Islendingaþættir