Mánudagsblaðið - 24.07.1967, Qupperneq 4

s
4
Mánudagsblaðið
Mánnðagnr 24. Júlí WRI
Eysteinn Jónsson
Mannát í Congo
Krossgátan
Framhald af 1. síðu.
Úr hreiðri
En harðsnúið andstöðulið Ey-
steins er nú farið að krúnka
saman um einhverja haldbæra
úrlausn, þó þannig að ekki
verði hatrið og óánægjan opin-
ber. Gerir lið þetta ráð fyrir
að steypa undan „foglinum Ey-
steini“ og leggja að velli póli-
tíska þjónustumenn hans. Mun
ýmislegt óheyrilegt koma úr
Af léttara tagi
Kvenfélagskonurnar voru
staddar við Dettifoss og leið-
sögumaðurinn ávarpar hópinn á
þessa leið:
— Kæru frúr, þetta er stærsti
foss landsins — og ef frúrnar
vildu þagna augnablik, þá
myndi heyrast hinn þungi nið-
ur fossins!
Ungi maðurinn kom heim úr
striðinu og var spurður um hvað
hann hefði nú helzt unnið sér
til frægðar.
Hann lét lítið yfir sér, en
kvaðst þó hafa bjargað lífi 500
manna.
— Og hvernig fóruð þér að
þvi?
— Ég skaut kokkinn!
skurnum hreiðursins, þegar til
kemur og kenna þar undarlegra
grasa — þótt vitað sé hverjir
höfuðpaurarnir verða, sem þar
út brjótast, fiðurlausir og held-
ur ókræsilegir.
Trúmennska Eysteins
Annars má í ýmsu skilja Ey-
stein. Hann heldur föstum trún-
aði við þá stofnun, SÍS, sem ól
hann að vissu leyti upp og
studdi frama hans, en þeir eru
nú flestir horfnir, sem þá stóðu
honum næst, aðrir þreyttir og
hættiri Sjálfur er Eysteinn orð-
inn gamall, lúinn og vel yrði
hann að hvíld kominn ef þekkti
hann eigin vitjunartíma. En þótt
ekki séu árin ýkja mðrg, er
starfstimi hans í stjórnmálum
bæði langur og lævi blandinn,
ýms bölvun hefur orsakazt af
stefnu hans meðan hann hélt í
stjómvölinn og réði einn úr-
slitum vandamála.
Það er vissulega góðs viti, að
yngri menn og aðrir réttsýnir
og gegnir Framsóknarmenn, hópi
sig nú saman í þeim tilgangi að
hrinda veldi Eysteinsklíkunnar,
gera hana hlutlausa og marka
betur spor flokksins og ábyrga
afstöðu hans. Flokkurinn hefur
mjög tapað áliti og er leitt til
þess að vita, því Um margt á
Framsókn rétt á sér og of marg-
ir ágætismenn eru enn áhang-
endur Framsóknar, til þess að
flokknum og áliti hans sé kast-
að í yztu myrkur.
Framhald af 1. síðu.
landa sinna enda lítill áhugi
stéttarbræðra þeirra að sækja
kongólskar veizlur eins og á
stendur, meðan mannakjöt er
eftirsótt ljúfmeti í heima.land-
inu. Má og muna þegar landið
fékk frelsi, að innfæddir nóðu
í tylft ítalskra flugmanna og
átu með góðri lyst en grýttu
beinunum fyrir krókódíla i
næsta fljóti. Urðu ítalir og ít-
alska stjórnin auðvitað ókvæða
við þessi fáheyrðu viðbrögð og
mótmæltu hástöfum, en málið
lognaðist út af vegna öira stjóm
arskipta þar í kongólska lýðveld
inu.
Þótt vissulega sé vonað, að
þessi jafnræðisríki hinna vest-
rænu hætti slíkum háttum, og
að sennilega sé hér um undan-
tekningar að ræða, þá skyldu
mann ætla, að það væru sízt með
limir hersins, sem stæðu í svona
átveizlum, en skilja, að villi-
menn lengst inni í frumskógun-
um fengjust við foma þjóðar-
venju.
En, máske, er enn of stutt í
frummanninn og læknar það þá
ekki annað en tíminn og snert-
ingin við aðrar menningarleiðir.
Auglýsið í
Mánudags-
blaðinu
Þeir sem þurfa að koma auglýs-
ingum eða öðru efni í Mánudags-
blaðið _ þurfa að koma því til
ritstj. í síðasta lagi á miðviku-
dag næstan á undan útkomudegi
LÁRÉTT: LÓÐRÉTT:
1 Límdur yfir sár 2 Fangamark
8 Litlar 3 ílát (flt.)
10 Samtenging 4 tTnd
12 Grjótskriða 5 Hey
13 Upphafsstafir 6 Klukka
14 Hiti 7 Sjónarspil
16 Fengur 9 Trúlaus
18 Eldsneyti 11 Firðir
19 Á vog 13 Duglaus
20 Dansleikur 15 Hár
22 Óþrifinn 17 Bitvargur
23 íþróttafélag 21 Miðill
24 Stefna 22 Strengur
26 Ending 25 Málmur
27 Sönglagið a/uis. ■ 27 Rykkom
29 Klettur 28 Ósamstæðir
/
SAMNINGURINN
VIÐ
VERONICU
Glæpasaga eftir JOHN LUTZON
■jyTed Spangler sem var þekktur
’ hjá lögreglunni sem „klifui*-
þjófúrinn", greip fast i kaðalinn
meö steridegum höndum og iét
sig renna niður með húsinu é
móts við svefnherbergi Vonder-
hursts. Átta hæðum neðar lé 9.
gata. Bílamir geystust áfram og
Ijósin dönsuðu. Upp til hans
bárust ómar af hávaðanum frá
bílunum. Skrifstofubyggingin
handan götunnar var almyrkvuð
og enginn hætta á að noíkikiir
fylgdist með ferðum hans. Hann
kíkti varfæmislega inn f svefn-
herbergið.
Það var Ijós í svefnherberginu.
Spangler sá að það var mann-
laust, en það sem hann var á
hnotskóg eftir lá snyrtilega á
hjónarúminu. Hann tók varlega i
rennigluggann og dró hann upp
til hálfs án þess að minnsta
hljóð heyrðist.
Bakvið lokaðar dyr er lágu að
si'efnherberginu heyrðist hlátuf,
skrækróma konurödd og glasa-
glaumur. Spangler brosti. Slúð-
urdá'lkar biaðanna voru beztu
leiðarvísar fyrir innbrotsþjófa.
Hann sveiflaði sér léttilega inn
um giuggann og skoðaði verð-
miikla pelsana er lógu ó rúminu.
Svo tók hann snöggt fram poka
undan jakikanum og gekk nær.
Hann var að ljúka við að troða
fyrsta pelsinum í pokann, reynd-
ar þeim allra fínasta, þegar
hurðin opnaðist. Hann starði á
konuna háifboginn yfir pokanum.
Svo snéri hann sér snöggt við til
að stökkva að glugganum. En
hann hætti við er hann sá, að
konan hélt ó bráðhættulegu
verkíæri í hendinni — sjálfvirkri
skammbyssu..
Konan lokaði hurðinni með
fætinum um leið og hún horfði
á hann óvenju fallegum augum
án þess að nokkur vottur um
geðshræringu viæri sjáanlegur.
Hún var f hvítum samkvæmis-
kjól og það leyndi sér ekki að
hún var' fUlikomin í vexti. Það
var undarlegur glampi f augum
hennar, glampi sem Spangler gat
ekki áttað sig á.
Hann stóð stífur og beið eítir
næstu viðbrögðum hennar.
— Það er ekki hægt að segja
annað en þú sért staðinn að
verki sagði hún kuldalega.
Skammbyssan titraði ekki hið
minnsta í hendi hennar. Spangler
dró andan örlítið léttar. Hún
virtist hvorki ætla að skjóta eða
æpa, í öllu falli ekki strax.
— Já, þvi er ektki að neita,
svaraði hann um leið og hann
mældi fjariægðina að gluggan-
um. En honum var ljóst að hann
ótti elkiki undankomulleið, jafnvel
þótt hún væri mjög siæm sikytta.
— Hvað heitirðu? Spurningin
hljómaði svo undariega að
Spangler varð hálf kindarlegur í
framan.
— Lögreglan mun eflaust segja
yður það þegar þar að kemur,
svaraði hann eftir dálitla þögn.
— Það er ekkert vist að ég
kæri mig um neinar upplýsingar
frá henni. Kanski getum við
komizt að samkomulagi.
Vottaði ekki fyrir brosi hjá
henni? — Bg á víst ekki margra
kosta völ, sagði Spangler.
— Ég bauð samningana, svar-
aði hún, og hann fann að hún
skemmti sér vel. Hin undarlega
iðja þfn og örið á kinninni ættu
að vera næg kennimerki fyrir
lögregluna, ef hún heCði áhuga á
að ná í þig.
pangler lét fingur renna eftir
löngu örinu, sem lé niður
eftir vinstri kinninni. Hann hafði
fengið það í slagsmálum í fjöl-
leikahúsinu. Það var rétt hjá
henni, lögreglan yrði ekki lengi
að hafa upp á fyrrverandi fjöi-
leikamanni, sem var svo rækilega
merktur.
Hún hált áfram — Þér hafið
ekki ráð á öðru en ganga til
samninga. Hún hallaði sér upD
að dyrastafnum og horfði hugs-
andi á hann.
Spangler reyndi að lesa hugs-
anir hennar, en án árangurs. —
Hvað viltu þá? sagði hann.
— Símanúmer mitt er York-
town 5-0305, svaraði hún ró-
lega. Hún endurtók númerið.
Þú hringir til min innan
þriggja daga, annars . . .
— Anmars aapið þér af öillum
lífs og sálar kröCtum, greip
Spangler frammi. Hún kinkaði
kolli. Hann gat ekki annað er.
dáðst að taugastyrk hennar. Hún
geik'k að rúminu með skamm-
byssuna í sigti og tók minkape'.s.
— Ég yfirgef samkvasmi af þessu
tagi ætið snemma, sagði hún
Með yndisþokka i hverri hreyf-
ingu gekik hún aftur á baik og
hafði ekki augun a£ honum. Svo
stakk hún byssunni í töskum.
— Ég býzt ekki við að neinn
gestanna éigi erindi hingað næstu
tíu mínútumar. Aftur vottaði
fyrir brosi. — Það er á þínu
valdi hvað þú tekur næst til
bragðs. Og með það var hún
horfin.
Spangler stóð nokkra stund
hreyfingariaus í einskonar leiðslu.
Svo óttaði hann sig. Hann þreif
dýrustu pelsana og stakk þeim
í miklum flýti í pokann. Hann
rannsakaði klæðaskápinn og fann
þar stóran, svartan minkapells í
eigu frú- Vonderhursts — hrein-
an kjörgrip. Eftir að hafa bund-
ið fyrir pokann gekk Spangler
að glugganum og leit í kringum
sig í síðasta skiptið. Svo batt
hann pokann við mittisóilina,
rétti út hendina eftir kaðlinum
og klifraði út um glugganru
Þrátt fyrir hin undarlegu kynni
af stúlikunni, og reyndar óþægi-
legu, fann hann til hinnar gam-
alkunnu ánægjutilíinningu. Hann
átti aðeins eftir að klifra upp
tvær hæðir, hlaupa yfir þakið og
renna sér niður bakhlið hússins
Ned Spangler var
staSinn oð verki af
glœsilegri konu - en
hún gerSi honum til-
boS, sem enginn þjóf
ur gat neitaS . . .
t
t
t