Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1953, Qupperneq 10

í Ijóðum sínum, enda voru þeir ekki taldir
„normal“.
„Vertu trúr allt til dauðans“, segir í hinni
heilögu bók.
Það mun vart um deilt, að sjómannastéttin
er trú í sínu starfi, en um hitt má deila, á
hvern hátt hún verður sjálfri sér trúust, þar
koma fram hinar breytilegu lífsskoðanir, sem
svo aftur valda því, að við erum ekki allir á
sama máli. Allir sannir sjómenn keppa að einu
og sama marki í því, að vera sem virðulegastur
fulltrúi sinnar stéttar og þjóðar.
Það má segja í mörgum tilfellum, að sjo-
maðurinn standi álengdar og hlusti, en ályktanir
hans eru aftur á móti alþjóð of huldar.
Svo á þetta ekki að vera, hann á að láta skoð-
anir sínar í ljós á sem flestum sviðum. Þá mun
hans málum betur borgið en ella.
Við höfum setið í glæsilegum sölum og hlustað
á fræðandi fyrirlestra hinna hámenntuðustu
manna þjóðarinnar. Vissulega hefur verið þar
margt gott um að fræðast, þó í mörgu skjátlist
þeim sem öðrum.
Þrátt fyrir það vildi ég ekki hafa skipti á
þeim fróðleik og samræðum sumi’a sjómanna í
hásetaklefa. Að sjálfsögðu voru þær ræður ekki
kryddaðar jafn mikilli orðgnótt andans og
menntamannanna, en þær umræður voru hins
vegar framkomnar af þekkingu og reynslu hins
stríðandi manns, þess manns, sem ekki rökræddi
annað en það, sem lífsspekin hafði kennt honum.
Af þeim umræðum vildi ég ekki hafa misst.
Þær eru mín gullkorn.
Ég vona að ég hneyksli ekki neinn fræða- og
menntamanninn, þó ég segi þetta. Sé svo þá
skulu þeir kanna þá vegu, sem ég og aðrir sjó-
menn hafa gert og segja mér niðurstöður sínar.
Tvímælalaust kemur bezt fram hinn hversdags-
legi hugsunarháttur sjómannsins í sögum
Guðm. G. Hagalíns og frásögnum Gils Guð-
mundssonar, en hjá báðum þessum ágætismönn-
um vantar að fram komi sálrænar hug-
sjónir, sem nú til dags þróast svo mjög meðal
stéttarinnar, hin rétta mynd nútímamannsins.
Það er gott og lærdómsríkt að vita hvað var,
en við eigum líka að vita hvað gerist meðal
okkar nú til dags. Framþróunin er ör og við
þurfum að fylgja henni eftir, svo bezt nýtur
hver síns.
Sjómenn, fyrsta takmarkið til að ná sönnum
árangri í lífsbaráttu ykkar og skilningi á öllum
ykkar högum og aðstöðu til þjóðfélagsins er
sú, að þið takið sjálfir virkan þátt í því, að láta
ykkar eifjin ljós skína, ekki síður í orði en á
borði.
GLEÐILEGT ÁR 1953.
Ekki má skemma
Reykjavíkurhöfn
Reykjavíkurhöfn er stærsta og bezta höfn
landsins, sem byggð hefur verið af manna-
höndum. Reykjavíkurhöfn er ekki mikil höfn
á mælikvarða stórveldanna, en þó var hún þýð-
ingarmikil bækistöð stórvelda á stríðsárunum,
eins og kunnugt er. Reykjavíkurhöfn er mesta
verzlunar- og fiskveiðahöfn landsins og eina
höfnin á öllu landinu, sem með fullum rétti mætti
kalla „landshöfn“. Reykjavíkurhöfn er þannig
löguð og í sveit sett, að allir Islendingar geta
verið stoltir af henni. Öllum Islendingum á líka
að þykja vænt um þessa góðu höfn sína, þó
ekki sé hún alveg gallalaus. Allir íslendingar
eiga Reykjavíkurhöfn, hvar í sveit sem þeir eru
settir og hvar í stöðu sem þeir standa. Öllum
fslendingum ber því skylda til að standa vörð w
um Reykjavíkurhöfn, stuðla að frekari upp-
byggingu hennar, hver eftir sinni getu, og vaka
yfir því, að ekkert sé gert, sem orðið getur henni
til miska eða gerir hana verri en hún upphaflega
var. Þegar litið er á það, hversu langt er liðið
síðan Reykjavíkurhöfn var byggð, hversu fs-
lendingar voru fátækir og skammt á veg komnir
í verklegum framkvæmdum, þá hljóta menn að
undrast stórhug, dugnað og framsýni þeirra
manna, sem hugmyndina lögðu til og hrintu
henni í framkvæmd með þeim myndarbrag, sem
raun ber vitni. Frá hendi þeirra manna, sem
höfnina byggðu, var hún rúmgóð með greið-
færri innsiglingu, sem miðaðist við það, að öll
skip, sem á annað borð flutu í höfninni, gætu
farið ferða sinna út og inn höfnina í rftisjöfnu
veðri. fnnsiglingin á Reykjavíkurhöfn er fjör-
egg hafnarinnar. Þeir, sem réðu hafnarmálum
Reykjavíkur um miðjan annan tug þessarar
aldar, hafa auðsjáanlega skilið þau sannindi.
Þeir, sem ráða hafnarmálum Reykjavíkur nú,
virðast ekki skilja þetta jafn vel, eða þeim hefur
skjátlast óviljandi. Á það bendir nýjasta fram-
lag þeirra til hafnarmálanna. Það er garður,
sem verið er að leggja í austurhöfninni og látinn
er stefna í veg fyrir skipin, sem fara um hafnar-
opið. Þar sem garður þessi minnkar svigrúm
skipanna á versta stað í höfninni, rétt innan
við hafnaropið, verður að líta svo á, að hann
skemmi höfnina og geri hana verri en hún upp-
haflega var, en það er einmitt það, sem ekki
má. Ekki má skemma Reykjavíkurhöfn.
Grímur Þorkelsson.
50
V I K I N □ L) R