Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1976, Síða 26

w°

s®

Ö

a
Þegar þetta gerðist, var Moshu-
lu stærsta seglskip heims. Stórt
fjórmastrað skip. Það var því skilj-
anlegt að það gat tjaldað einni
dagsláttu af seglum, þegar allt var
á lofti og árlegt viðhald af vírum
var eitt og kvart tonn, en af köðl-
um 2 tonn, eða 15 mílur að lengd.
í augum leikmanna líktist
Moshulu hinu ógæfusama skipi
Pamir. Með samskonar miðdekk
og seglaútbúnað yfirleitt. Munur-
inn var aðallega fólginn í því, að
Mosulu var stærri, sem var meira
áberandi af því, að möstur og
spírur var málað hvítt.
Ég kom um borð í Nystad, sem
er smábær á 'finnska meginland-
inu, en Mosuln var stærsta skip,
sem komið hafði i þá höfn og
gnæfðu siglutrén yfir byggingar
við höfnina svo og önnur skip, sem
þar voru. Hún lá fyrir aftan þrí-
mastraða skipið Penang og fjór-
möstrunginn Ponabe, sem virtust
harla lítil í samanburði við
Mosulu.
Þessi ferð hófst undir óheilla-
stjörnu, skipið var ferðbúið, eða
það héldum við, þegar ég kom til
skips. Það var ískalt í veðri og því
fyrr, sem við kæmumst af stað því
betra, en okkur óraði ekki fyrir að
framundan væru miklir erfið-
leikar.
Þegar skipið kom frá Irlandi
höfðu verið látnir í það steinar frá
nærliggjandi legsteinagerð, til þess
að auka kjölfestuna, til hinnar
löngu ferðar til Ástralíu, og engum
datt annað í hug, en að þessi ráð-
stöfun væri rétt. Við unnum við
undirslátt segla, í ísköldum vax-
andi stormi, en þrátt fyrir veðrið,
þótti okkur einkennilegt hve skipið
hreyfðist lítið við bryggjuna, en
ástæðan kom ekki í ljós fyrr en við
brottförina.
Dráttarbátur félagsins Johanna,
sem var tréskip, festi í okkur
dráttartauginni og við slepptum
landfestum. Eigandinn Gustaf
Eriksen, var einnig skipstjóri á
dráttarbátnum. Við vorum fegnir
að losna frá þessum kalda stað, en
það virtist nú ekki ætla að ganga
vel. Jóhanna dró, eins og hún hafði
kraft til, en ekkert gekk. Við sett-
um upp nokkur toppsegl, til þess
að hjálpa til og reyna að koma
hreyfingu á skipið, en allt kom
fyrir ekki, skipið hreyfðist ekki. Við
vorum ekki í neinni hættu, en hin
aukna kjölfesta — 300 tonn af leg-
steinagrjóti — hafði þyngt skipið
svo, að það stóð fast L leirbotni
hafnarinnar. Engra sjávarfalla
gætir í Eystrasalti, en vatnsborðið
breytist eitthvað eftir árstíðum, og
því ekki líklegt að það hækkaði
fyrr en með vorinu.
Við reyndum ýmsar aðferðir til
þess að losa skipið, toguðum í
springa og festum í baujum,
settum framsegl, en þó allt þetta
258
VÍKINGUR