Samvinnan - 01.01.1952, Síða 29

FULLKOMIN
EIGINKONA
Framhaldssaga eftir Storm Jameson
í fyrstu vikunni eftir að Andrés Rose gekk í heilagt
hjónaband áttaði hann sig á því, að kona hans var alger-
lega gallalaus eiginkona. Þessi uppgötvun var honum ekki
slíkt áfall sem hún hefði orðið eldri eða reyndari manni.
Hann var ekki orðinn veraldar vanur í þá tíð, tutt-
ugu og tveggja ára gamall og innilega ástfanginn.
Berta Rose var einum mánuði eldri en Andrés, elzta
dóttir prófessors í bókmenntum og hafði verið í miklu
eftirlæti. Hún var annáluð fyrir fegurð og þýða lund, svo
að jafnvel hinar ungu konur, sem urðu að láta í minni
pokann fyrir henni, luku lofsorði á hana. Hún stundaði
dans, útreiðar og skautahlaup með sama glæsileik og jafn
fyrirhafnarlaust og hún ræddi við náungann.
Þegar hún hafði tekið bónorði Andrésar, gaf hann hinni
freyðandi hamingju sinni útrás með því að afsaka sig við
yngri systur Bertu, sem var fölari og svipminni en brúð-
urin: Þið hljótið að líta mig óhýru auga fyrir að taka
hana frá ykkur! Systirin virti hann fyrir sér stundarkorn,
en svaraði síðan: Við gerðum okkur aldrei vonir um að
halda henni að eilífu.
„Nei, auðvitað ekki,“ svaraði hann.
Þau fóru til Vínarborgar í brúðkaupsferð og á þriðja
degi þeirra í þeirri háborg mennta og siðmenningar kom
atvikið fyrir. Þetta var í júnímánuði, og göturnar voru
fullar af tötralegum en broshýrum Vínarbúum. Andrés
og Berta óku til útborgar við jaðar Vínarskógar og stað-
næmdust í veitingahúsi undir berum himni. Þar var selt
Heurigevín úr þrúgum síðustu uppskeru, hreint, bragð-
gott, ljúffengt og of viðkvæmt til að flytja svo mikið sem
yfir götuna. Þetta er einn lúmskasti drykkur veraldar
hvað áhrifin snertir.
Andrés var ánægður með tilveruna, sumarblíðuna, fjöl-
skylduveizlurnar í veitingahúsinu og hina fáránlegu tón-
listarmenn, og hann drakk feiknin öll af Heurigevíninu.
Þegar hann loks stóð upp til að halda af stað, þurfti hann
að styðja sig við hjálplegan veitingaþjón. Hann fleygði
smápeningum í kringum sig, steig upp í opinn vagn með
Bertu sinni og söng við raust alla leið heim. Um það, sem
gerðist, þegar þau komu á gistihúsið, hafði hann ekki
minnstu hugmynd.
Þegar Andrés vaknaði lék hann við hveru sinn fingur,
og það leið drykklöng stund, unz Bertu tókst að færa hon-
um heim sanninn um, að atburðurinn kvöldið áður hefði
verið hörmulegur og hefði stappað nærri því að framtíð
þeirra færi í mola. Hún skýrði honum — á kvenlegan og
kurteisan hátt — frá nokkrum viðburðum kvöldsins, og
það leit helzt út fyrir, að hann hefði komið fram eins og
hreinasta kvennagull. Þegar hann hafði beðizt auðmjúk-
lega afsökunar, fyrirgaf hún honum. Hið yndislega, fín-
gerða andlit hennar var fölt. Honum fannst hann vera
bersyndugt villidýr.
Þau voru aðeins hálfan mánuð í ferðinni. Andrés hafði
stjórnað fyrirtæki fjölskyldunnar, ullarverksmiðju, síðan
faðir hans dó, framkvæmdastjóri hans var veikur og við-
skiptin í daufasta lagi, enda kreppan í algleymingi. En
Berta hélt vel á öllum hlutum. Hún stjórnaði heimili sínu
betur með tveim þjónum en móðir hans með sex. Hún
hafði glæsileg miðdegisverðarboð inni og stofurnar voru
skreyttar á hinn smekklegasta hátt með fullkomnu jafn-
vægi milli tízku og þæginda.
Annað eins hafði aldrei sézt í Vestur-Riding, og þurfti
vafalaust að Ieita alla leið til Lundúna til að finna sam-
bærileg veizluhöld. Andrés var því í senn stoltur og hrædd-
ur í hvert sinn, sem hann kynnti vini sína fyrir henni.
í setustofunni var aðeins einn skrautgripur, þótt eng-
um gesti kæmi til hugar að kalla hann slíku nafni. Þetta
var átján þumlunga hátt listaverk úr postulíni, sem var
ands'pænis stofudyrunum. Fegurð listaverksins og hand-
bragð listamannsins var slíkt, að öll gagnrýni kafnaði áð-
ur en hún sá dagsins ljós.
Dag einn, er Andrés kom inn í stofuna, stóð Berta við
fótstall þessa listaverks. Hún sneri sér snögglega við, kom
við gripinn, svo að hann féll á gólfið og brotnaði í þúsund
stykki.
Hún stóð sem þrumu lostin eitt augnablik. En er hann
þaut til hennar og stamaði meðaumkvunarorðum, leit
25