Samvinnan - 01.01.1952, Síða 30

Gott tyftiduft léttir baksturinn
!
ROYAL
lyftiduft er þekkt og viðurkennt meðat
tiúsmæbra um altan heim
REYNIÐ ROYAL!
FÆST í ÖLLUM KAUPFÉLÖGUM
£atnba\\4 íaL Aatntiinmplaja
\
i
hún með haturssvip framan í hann og sagði: .,Láttu mig
vera!“ Hann stóð höggdofa.
„Hvað hef ég gert?“ spurði hann.
Hún kraup á kné og handlék glerbrotin. Tárin runnu
niður kinnar henni. An þess að líta á hann, sagði hún: „Það
er bezt að þú farir.“
„Berta! Hvað hef ég gert? Talaðu ekki í þessum dúr
við mig. Ifg skal kaupa nýja glermynd.“ Það hvarflaði
að honum, að hún hefði ruglazt í geðshræringunni yfir
slysinu.
„Það er ekki hægt að kaupa aðra mynd. Það var að-
eins ein búin til. Farðu nú.“
„En það var ekki mér að kenna . . .“, bj^rjaði hann.
Berta reis hægt á fætur. „Ekki þér að kenna? Er það
ekki þér að kenna, þegar þú rýkur inn í herbergið eins og
óður maður, svo að ég held að eitthvað voðalegt hafi
komið fyrir og rek mig í myndina. Er það ekki þér að
kenna? Hverjum er það þá að kenna?“
Hann var of undrandi til að stynja upp orði og gekk út.
Síðar kom hún til hans, var hin blíðasta og bað hann
að hugsa ekki frekar um þetta. „En ég kom aðeins inn í
herbergið,“ sagði Andrés hægt. Hún lagði höndina á
munn hans. „Vertu ekki að tala um það,“ sagði hún. „Eg
veit að þú ætlaðir ekki að brjóta myndina, en það er ekki
hægt að bæta tjónið og ég vil ekki heyra orð um það
meira.“
Það var þegjandi samkomulag um það meðal vina
þeirra að segja ekki orð við nokkurn mann um þetta slvs.
Berta var eins og engill við Andrés, þennan líka klaufa,
og pað var ekkert um það að segja frekar.
Nokkrum vikum síðar kom æskuvinur Andrésar heim
frá Bandaríkjunum eftir árs dvöl þar, með a'meríska konu
við hlið sér. Róbert Dalton var þrekinn og fjörugur mað-
ur, sem hafði yndi af mat og drykk. Hann var eðlisfræð-
ingur og orðinn frægur um tvær heimsálfur.
Hann hafði gifzt smávaxinni, ungri stúlku, sem var
skáld. Bæjarbúar virtust fúsir til að fyrirgefa henni það,
af því að hún var vel gefin. Það var ekki hægt að segia,
að hún væri fögur, en hún gat komið fyrir sig orði og and-
lit hennar var eins og nútímamálari hefði reynt að mála
dýrling frá miðöldum.
Andrés og Berta buðu þeim til miðdegisverðar, og þar
dró hún ekki úr p.dladómum sínum um ýmsa háttu Eng-
lendinga, sem vakD höfðu athygli hennar. Andrés hló
dátt, en leit til konu sinnar. Það kann að vera, að Berta
hafi hneykslazt, en hún lét ekki á sér sjá minnsta vott
þess. Án þess að taka nokkurn þátt í samræðunum, tókst
henni að ota ungu stúlkunni lengra og lengra út á hina
hálu braut, unz jafnvel Róbert gat ekki látið hjá hða að
hreyfa mótmælum. Sjálfur var hann ekki um of orðvar,
enda hafði hann teygað óspart bezta rauðvín Andrésar
og gerðist þrútinn í andliti. Þegar borðhaldinu var lokið,
lét hann fara vel um sig í djúpum stól í setustofunni,
teygði fæturna fram á gólf og sást í hærðan fótlegg hans
milli sokka og buxnaskálmar.
Berta kom fram með blíðasta viðmóti og Andrési hlýn-
26