Samvinnan - 01.08.1973, Page 50

Lárus Már Þorsteinsson:
ÞRJÚ LJÓÐ
LJÓÐ
Einusinni var lítill hlutur
sem var ekki
og allir tróðu á litla hlutnum
sem var ekki
því þeir vóru og gátu ekki snert hann.
Sérhver er skaptur í guðs mynd
sögðu menn árið I
og á hverjum degi tóku þeir guð sinn af lifi
og feður þeirra manna sem geymdu þann guð
og feður þeirra feðra
uns allir á jörðinni höfðu týnt lífi
(en það vissu þeir ekki)
Einusinni var þessi litli hlutur
sem var ekki
fæddur af einhverjum hlut sem var
(eftiivill kyrnu)
og einhverju sem við köllum karlgildið X
og var ekki (en eftilvill þó örlítil sáðfruma)
(Þar stóð enginn styrr um
hvort væri faðir og hvort móðir:
því ekkert á sér engan föður enga móður)
Og þessi litli hlutur
sem ekki hafði lögun eða rödd
og var því hvorki heyran- né sýnilegur
(einsog við öll sem værum jafnmikil við öll
þó við hefðum hvorki löngun né raddir)
var eftilvill gleðin eða kærleikurinn
en um það vissi enginn því hin enga rödd hans
fékk ekki að hljóma
og lögun hans eingild með ekkertinu
hætti að skipta máli eftir 1262 og Gamla
Sáttmálann
eða eftir 1918 og Versalasamninginn
hann vissi það ekki sjálfur
því jafnvel heyrn hans var virt að vettugi
en
þegar litli hluturinn fékk eittsinn röddina
eina litla stund sem var jafnlítil og hann
þá sagði litli hluturinn í litlu stundinni:
Ég vil segja ykkur eitt
sem ég hef lært því enginn sagði mér það
ég vil segja ykkur að það er tillitssemin
sem sem ....
sem flytur fjöll — eða það sem meira er
vekur það sem er ekki
og ég vil segja ykkur að tillitssemina
verður að leita uppi
enginn heyrir hana — því hún fær ekki að tala
enginn sér hana — því hún fær aðeins lögun
af athöfn sem jafngildir tillitssemi
í ykkar eigin brjósti
sem er einsog segulskaut
býr aðeins eindin (en ekki eindin og eindin)
sem er einsog segulskaut og dregur aðeins
að sér
hliðstæðu sína:
það sem er það sem er yðar hér og nú
ég er það sem er ekki
það sem er ekki yðar
alstaðar og ævinlega
en þó fær jafnvel hin mesta ágirnd ekki
klófest
mig sagði litli hluturinn
í litlu stundinni
þegar hann eittsinn fékk röddina
hvað er það sem fær fangað litia hlutinn
f litlu stundinni
sem ekki er
en þó alt ævinlega og alstaðar
spurði fólkið sem hafði safnast á torginu
(en þar heldur það að alt markvert gerist)
jafnvel afrísk gullnáma sagði ræninginn
og hagræddi leppnum á auganu
jafnvel brauðhleifar og skóbætur
sagði fátæka ekkjan og strauk syni sínum
á vangann
það skiptir í sjálfu sér ekki máli að tala
segir heimspekingurinn deskartes
heldur að tala við einhvern einn
sem á sér enga hliðstæðu í heiminum:
aðeins eittsinn mun þá sérhver hlutur tala
En litli hluturinn sem er ekki talar ekki
því hann er
þú mikli kóngur yfir ekkertinu og altinu
segir kóngurinn játvarður af englandi
Ijá mér hlutdeild í valdi þínu
ég er ekki kóngur yfir neinu
ég er „neitt"
segir litli hluturinn sem gengið hefur útúr
litlu stundinni
sem er ekki
og jafnvel I illskunni býr iitii hluturinn
og ekkertið altið og neindin
jafnvel í sjálfum þér
og syni ekkjunnar sem þú sveltir
segir litli hluturinn í engu stundinni
þið eruð valdið sem leitar valdsins
ég er ekkertið sem leitar einskisins (í þögn)
en þó erum við eitt
einsog þögnin og hljóðið
einsog ekkertið og altið
verið þið með mér
þaðsem við erum ekki
segir litli hluturinn og lokar augunum í
engu stundinni
sérhver skapar sig sjálfur segja menn árið
2000
og leggja síðan alt kapp á að eyða
mannsleirnum
segir litli hluturinn og opnar augun:
nú mun bnáðum syrta að kvöldi kvöldsins
segir litli hluturinn einn í röddinni
sem er ekki
og svo lokar hann augunum og deyr:
við
litli hluturinn
LJÓÐ
Raunveruleikinn svíður undir hjartarótum
borgin gnæfir hétt yfir þig gestur
ef þetta var borgin hver var þá raunveruleikinn
þegar vonin hefur knékropið við lindina
ánþess að fá þorsta sínum svalað?
Er heimurinn þá ekki tré og þú aldin þess?
Einsog bók flettir líf þitt eigin blöðum
blöðin skera.
Er þú stendur á hinu efsta bjargi
vindurinn opnar blöðin fyrir fótum þér
laumulega kyssir þú vindinn
uns bókin fellur að kjölnum
er heimurinn þá ekki fjall og þú gróður þess?
Hversu sár sú uppgötvun
að líf þitt var loks endað án reynslu
að líf þitt var ekki lengur staðgengill reynslu
heldur orð fjarlægra milljóna
töluð. í heimsóknum þarsem gestgjafinn
ber brigður á gestinn.
Hversu sár sú raun
þegar trúin fellur að fótum þér
og þú átt ekki lengur sárabindi á kaunin
hennar
Án efa án vissu
(að síðustu eru orð þín hvorki orð né reynsla).
LÍF ÞITT
hvert hefur þú stefnt hversvegna staðnæmist þú
hér:
nú er þú hefur gleymt að afneita?
Líktog liturinn sem neitar að blandast litnum
litur þinn án efa án vissu.
LJÓÐ
Nú mun ég setja út fley mín
á þúsund Ijóselskum höfum
að sigra sönginn sem þau syngja í kvöld
og þig sem stendur hjá vatninu
með fingurna búna til snertingar við heiminn.
50